Το ότι τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, το έχουν καταλάβει ακόμα και οι χαζοί. Το ποιός φταίει είναι μεγάλη ιστορία. Εγώ θα αρχίσω από την μικρή.
Η μάνα μου πάει και ανάβει το καντήλι στον τάφο της αδελφής της που πέθανε πρόσφατα και επ’ ευκαιρία ανάβει και εκείνο του παππού και της γιαγιάς. Είχα πάει στο πατρικό μου για φαγητό μια Κυριακή μεσημέρι και έτυχε να φτάσω την ώρα που είχε έρθει επίσκεψη μία από αυτές τις ανανήψασες πουτάνες που στα γεράματα τό ‘χουν ρίξει στη θρησκεία. Μετά το αντίδωρο ήθελε λίγο κουτσομπολιό. Αυτή λοιπόν η κυρία εξηγούσε στην μάνα μου την νέα πατέντα.
“ ...Γιατι να κουράζεσαι; Εγώ έχω βάλει μια Αλβανέζα (sic) και το έχω λύσει το πρόβλημα. Της δίνω 20 ευρώ τον μήνα και το καντήλι είναι πάντα αναμμένο.”
“ Δεν το ήξερα.”
“ Πέστο και στην νύφη σου. Άμα μαζευτούμε πολλές, θα μας κάνει και καλύτερη τιμή.”
Εκείνη την στιγμή έμπαινα στο σπίτι και τυχαία άκουσα την συζήτηση.
“ Καινούργια πατέντα είναι αυτή με το καντήλι;”
“ Εγώ φεύγω,” είπε η εν λόγω κυρία, έχοντας μυριστεί μπαρούτι.
“ Κάν’τηνε,” της είπα.
Παρένθεση: Οι Αλβανίδες παίζουν ξύλο μεταξύ τους στο νεκροταφείο ποιά θα πάρει τα περισσότερα καντήλια. 100 καντήλια επί 20 ευρώ το τεμάχιο= 2.000 τον μήνα αφορολόγητα. Και εσείς μαλάκες στήστε κώλο να βγάλετε το χιλιάρικο.
Όταν εγώ κάποια εποχή γαμιόμουνα 12ωρο κάθε μέρα στην οικοδομή, πίσω από την πλάτη μου, οι γέροι μου είχαν δώσει 500 χιλιάδες δραχμές (τότε ήταν λεφτά) στους γαμημένους τους επίτροπους για την ανέγερση ενός ακόμα ναού στον τόπο καταγωγής. 5 είχε εν λειτουργία το σκατοχωριό, χώρια τα ξωκκλήσια. Με εκατό κατοίκους τον χειμώνα. Πόσους ναούς πρέπει να αναγείρει; Και στις πόσες καμπάνες καίγεται; Αλλα όλη η ιστορία ήταν για να φάνε οι πονηροί τα λεφτά των μαλάκηδων. Εγώ ντρέπομαι να ζητήσω λεφτά από την μάνα μου, αλλά αυτοί οι αλήτες δεν ντράπηκαν καθόλου. Λές και δεν θα το μάθαινα. Τελικά την φτιάξανε την αμαρτία και στοίχισε 3 φορές τα λεφτά της. Και η κατάληξη; Ούτε παπάς δεν πατάει τώρα. Κι αυτόν δανεικό τον είχανε οι αρχιαπατεώνες. Όσο ήταν στα μπετά, τον φέρνανε τρείς φορές την βδομάδα. Από τότε που τελείωσε η μάσα, ψάξε βρέστον. Τότε δεν έκανα θέμα αφού η ζημιά είχε γίνει και δεν ήθελα να στενοχωρήσω τους γονείς μου.
Όμως τώρα το ποτήρι ήταν ξέχειλο και το κακό έπρεπε να πνιγεί εν τη γενέσει του.
Γύρισα στην μάνα μου.
“ Ρέ έχετε μουρλαθεί τελείως; Τι ρεζιλίκια είναι αυτά; Να πληρώνεις την Αλβανίδα να σου ανάψει το καντήλι; Να την πληρώνει κάποιος να του μαγειρέψει γιατί είναι άρρωστος να το καταπιώ. Να την πληρώνει κάποιος να του καθαρίσει το σπίτι ή να του ξεσκατίσει την μάνα και τον πατέρα, γιατί ο ίδιος σιχαίνεται να το κάνει, να το καταπιώ κι αυτό. Να την πληρώνει κάποιος για να του βαστήξει τα παιδιά γιατί δουλεύει, να το καταπιώ, έστω και με αρκετή δυσκολία. Όμως να την πληρώνεις για να πάει να σου ανάψει το καντήλι της μάνας σου, ώπα γαμώ την ξεφτίλα μας. Το χάσαμε το τόπι. Το νοήμα που έχει το ξεσκισμένο καντήλι δεν είναι να περνάει ο γείτονας και να το βλέπει αναμμένο και να λέει “τι καλοί άνθρωποι είναι αυτοί, σέβονται και θυμούνται τους νεκρούς τους”. Το νόημα είναι η διαδρομή προς το νεκροταφείο. Να σκέφτεσαι ότι όλα είναι φθαρτά και προσωρινά και να ψάχνεις αυτό που είναι διαχρονικό και αυτό που αξίζει. Και να δείχνεις ότι θυμάσαι και σέβεσαι αυτούς που έφυγαν με το να αφιερώνεις προσωπικό χρόνο σε αυτό. Αν το άναμμα του καντηλιού σου φαίνεται αγγαρεία μην το ανάβεις καθόλου το γαμημένο. Ξέχασέ το. Ξεχάστε τα όλα.
“Έχεις δίκιο,” μου λέει η μάνα μου. “Από ευγένεια δεν της είπα τίποτα.”
“ Ποιά ευγένεια ρε μάνα, η ευγένεια μας έφαγε. Αυτή η καριόλα όσο ζούσε ο μακαρίτης ο άντρας της, του τα είχε φορέσει με όλο τον αντρικό πληθυσμό της περιοχής. Τώρα μας παριστάνει την οσία. Ακόμα και το άναμμα του καντηλιού μαϊμού το έχει κάνει. Και δικαίωμά της όσον αφορά τα δικές της υποθέσεις. Αλλά μη μας κάνει και τον πλασιέ στις καινούργιες βρωμιές η κλασομπανιέρα.”
“ Δίκιο έχεις.”
“ Εσύ ρε μάνα τελείωσες το πανεπιστήμιο παρθένα κι εκείνη με το ζόρι έβγαλε το γυμνάσιο, γιατί από τις πίπες δεν προλάβαινε. Άνοιξε την κωλοτηλεόραση και δες κανά ντοκυμαντέρ άμα έχει. Κάτι θα μάθεις, κάτι καινούργιο θα δεις. Άμα μιλάς με αυτή την Ισσουήτισα, λερώνεσαι, ξεχνάς και αυτά που ξέρεις. Θα μας μιλήσει για ηθική, η παλιοκαριόλα; Θα μας κάνει κήρυγμα η λέσχη της απάτης; Ας μας μιλήσει για τα πάρτι που έχει κάνει νέα, να καθίσω κι εγώ να την ακούσω, να δώ πως πηδάγανε οι παλιοί, θα έχει ενδιαφέρον. Αλλά να μας αναμασάει το παραμύθι με τη φάτνη και την κόλαση με τα καζάνια και τις υπόλοιπες σαχλαμάρες; Που άμα πάς να το πείς σε πιτσιρικά 5 χρονών σήμερα, θα σου πεί τι μούφα είναι αυτή ρε φίλε, άλλη ιστορία έχεις;”
Κάποιοι τα έχουν ισοπεδώσει όλα. Με στόχο την τσέπη προωθούν την κάθε καινούργια μαλακία και την πουλάνε πρώτα στους αγράμματους και μετά μέσω αυτών προσπαθούν να την επιβάλλουν στην υπόλοιπη κοινωνία. Και τα καταφέρνουν σε γενικές γραμμές. Γιατί η προεργασία έχει ήδη γίνει. Από τους σοσιαλ-ηστές που τα κούρσεψαν όλα στην δεκαετία του ‘80. Και δεν μιλάω για το ταμείο. Μιλάω για την ζημιά που έγινε στο ηθικό κεφάλαιο αυτής της χώρας. Η μισή ζημιά είχε γίνει από τους βλαχοφασισταράδες γερμανοτσολιάδες και τους προδότες με τις χαρτοσακούλες στο κεφάλι που τόσα χρόνια μετά παρίσταναν τους πατριώτες. Η “πατριωτική” παράδοση είναι η πιό μολυσμένη. Αλλά ζημιά έγινε και από τους άλλους, τους πράκτορες της Κομιντέρν που έβαλαν κι αυτοί το χεράκι τους για να διαλύσουν το μαγαζάκι. Ζημιά έγινε και από την ψευτοφιλελεύθερη δεξιά και από την αμερικανοεβραιοκίνητη χούντα. Και στο τέλος ήρθε η λαίλαπα. Οι σοσιαλκουφάλες για να καταστρέψουν ό,τι είχε γλυτώσει. Η μεγάλη ζημιά που έκανε το θασόκ είναι ότι κατέλυσε κάθε έννοια ιεραρχίας και ήθους. Όλοι ίσοι. Και ο εργαζόμενος και ο λουφαδόρος. Και αυτός που δεν έχει τελειώσει το δημοτικό και ο δόκτορας που έχει φάει τα νιάτα του στα εργαστήρια. Και αυτός που κατέχει την επιστήμη που σπούδασε και αυτός που πήρε πτυχίο με σκονάκια και δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα. Και ο λιγδιάρης γιατρός/ μηχανικός /δικηγόρος που κάνει βρωμιές και εκείνος που κάνει σωστά την δουλειά του. Οι επαγγελματικοί σύλλογοι είναι όλοι για το ανδρικό μόριο. Δεν έχουν δικαίωμα να αφαιρέσουν την άδεια ούτε προσωρινά από κάποιους που καταπατούν τον νόμο καθημερινά και που είναι ντροπή για το επάγγελμα που ασκούν. Αφήστε που αυτοί είναι που λύνουν και δένουν στις κλαδικές των κομμάτων και που μαζεύουν όλο το βρώμικο χρήμα. Ο ψευτόμαγκας, ο νεόπλουτος, το γίδι, το τούβλο, ο μόνιμα μετεξεταστέος, το λαμόγιο, έγινε πρότυπο, ίνδαλμα, τοτέμ, θεός. Με την βοήθεια του κόμματος κατέκτησε όλες τις θέσεις που πρίν τις κοίταγε με το κυάλι, γκρέμισε όλες τις αξίες, διέφθειρε όποιον βρήκε μπροστά του, ισοπέδωσε ό,τι εμπόδιζε, άλλαξε τα πάντα όπως τον συνέφερε, και έκανε την παράδοση τραβέλι.
Γάμοι, βαφτίσια, κηδείες, μνημόσυνα, όλα είναι τυπικά για να βγάζουν οι παπάδες, οι ανθοπώλες, οι βιντεάδες και τα κοράκια το χρήμα. Ήμουνα στην προβλήτα της Πάρου πριν τρία-τέσσερα χρόνια περιμένοντας να επιβιβαστώ, όταν είδα κάποιο σούσουρο. Κάποιοι τουρίστες να τραβάνε με τις ψηφιακές και τις βιντεοκάμερες, ενώ άλλοι από αυτούς να απομακρύνονται αηδιασμένοι. Ήταν το περίφημο φέρετρο καμπριολέ. Κάσα με ηλιοροφή. Στο πίσω μέρος μιας επίσης διαφανούς νεκροφόρας και με πεθαμένο μέσα. Όλα χύμα. Να περιμένεις στην ουρά να μπείς στο βαπόρι και η κίτρινη βλογιοκομμένη φάτσα του πεθαμένου να σε κοιτάει απόμακρα.
Η παράδοση τον παίρνει. Και τον παίρνει σοβαρά. Από παντού. Μπάζει από όλες τις τρύπες. Τίποτα αυθεντικό δεν υπάρχει σε αυτήν. Μας έχει πνίξει το κίτς και τα ξενόφερτα σκατά είκοσι αιώνων. Ο σκοπός της είναι η διαστρέβλωση της όποιας αλήθειας υπάρχει και τα σκόπιμα ψέματά της στοχεύουν στην αλλοίωση της προσωπικότητας όσων αντιστέκονται. Οι κερδισμένοι είναι αυτοί που υποκρίνονται καλά. Τα ποντίκια που ροκανίζουν το εισόδημα. Και θα το εξηγήσω:
Πόσες φορές δεν αισθανθήκατε μαλάκες αγοράζοντας ένα ευπρεπές δώρο για τον γάμο ενός γνωστού σας π.χ. 300 ευρώ για να πάρετε ένα σίχαμα των 20 ευρώ σε αντάλλαγμα όταν έρθει η σειρά σας να παντρευτείτε; Συγνώμη αλλά εδώ η παράδοση σας έχει ρίξει 280 ευρώ γαμήσι. Πόσοι έχετε μπεί στο τριπάκι να βάλετε τα παιδιά σας αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, μπαλέτο, συχρονική κολύμβηση, πιάνο, όλα αυτά μαζί. Τι είδους καταναλωτικός αυνανισμός είναι αυτός; Και τί σας φταίει το κακόμοιρο το παιδάκι; Η όταν γιορτάζει ο κάθε φίλος και γνωστός ή έχει γενέθλια πρέπει σώνει και καλά να ξηλωθούμε να πάρουμε ο ένας στον άλλον άχρηστα δώρα για να δουλεύουν τα μαγαζιά. Και το Yaris δεν κάνει μούρη, θέλει BMW παραδοσιακή κάμπριο η αγράμματη βλάχα για να πάει βόλτα, “σαν κι αυτοί που πίρε ο Μυλτηάδης” . Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για το “πάσχα στο χωριό” για τα τσολιαδάκια made in Taiwan , για την “λαϊκή” τέχνη του πωπού, για το παραδοσιακό φαγητό που αντί για ελαιόλαδο είναι τίγκα στο λίπος και στη μαργαρίνη, για το “παραδοσιακό” τραγούδι που μόνο οι γύφτοι το υπηρετούν, για το τσιφτετέλι, για την βασιλόπιτα με τα χημικά, για τα μνημόσυνα που έρχεται η άλλη με το βυζί έξω και το μαύρο κορμάκι που φόραγε στο κλάμπ, και για την κάθε λογής παραδοσιακή παπαριά. Και κάθε τόσο προστίθεται και μια καινούργια μαλακία όπως αυτή με το άναμμα των καντηλιών.
Επειδή έχω βαρεθεί μόνο να τα χώνω από εδώ στην βρωμιά την δική μας και αυτών που μας διοικούν, έχω να προτείνω και δύο-τρία πραγματάκια κατά παράβαση του κανόνα του μπλόγκ:
Ψευτοπαράδοση τέλος. Σιωνοχριστιανική κουλτούρα τέλος. Υποκρισία τέλος. Έξοδα συντήρησης νταβατζήδων τέλος. Κοροϊδία τέλος. Κουφάλες ΤΕΛΟΣ.
Ανοίχτε τα μάτια σας και τεντώστε τα αυτιά σας. Διαβάστε ό,τι βρείτε μπροστά σας. Από Μακιαβέλλι ως Νόαμ Τσόμσκι. Από Δαρβίνο ως Στίβεν Χόκινγκ. Και σκεφτείτε πάνω σε αυτά που διαβάζετε. Αξιολογήστε τον γραπτό λόγο σε σχέση με την πραγματικότητα. Πετάξτε ό,τι είναι άχρηστο και κρατήστε την ουσία. Εμπιστευτείτε το γονίδιό σας και την σοφία των προηγούμενων γενεών που βρίσκεται μέσα του. Στείλτε στο διάολο όλα τα σκατά που σας έχουν φορτώσει στα κωλοσχολεία. Στείλτε ακόμα παραπέρα αυτά που σας έχει φορτώσει η κοινωνία με τα αλλεπάλληλα πλέγματα ΜΜΕ, κοινής γνώμης, ψευτοκουλτούρας. Αντιδράστε. Ξυπνήστε. Επιλέξτε. Πλακώστε στις κλωτσομπουνιές όποιον σας λέει ιδιόρρυθμους ή ανάποδους. Η νέα παράδοση θα εμφανιστεί ως δια μαγείας. Και θά ‘ναι καλύτερη από την προηγούμενη. Γιατί θα είναι γνήσια. Θα δείτε και λεφτά στην τσέπη σας. Θα δείτε και αλλαγές στην κοινωνία. Με το ψηφοδέλτιο μόνο τα λαμόγια θα τρώτε στη μάπα ώσπου να πεθάνετε. Αλλαγή μόνο προς το χειρότερο θα βλέπετε. Σαν τις πόρνες θα είσαστε και οι νταβατζήδες θα σας δέρνουν και θα σας παίρνουν τα λεφτά.
Όταν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου δεν μπορούν να σου κάνουν τίποτα. Τους πατάς όλους στο λαιμό. Τους φυσάς και πέφτουνε. Γιατί είναι άδειοι και δεν ξέρουν τι πιστεύουν.
Ξεκινήστε από τα μικρά πράγματα. Αυτά θέλουν την πολλή προσπάθεια. Μετά το μεγάλο θα γίνει σκόνη από μόνο του. Και αυτοί που μας καταπιέζουν επιτέλους θα ξεμαγαρίσουν.
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Η απαγωγή του πλαστικού Χριστού και ο πόλεμος των ταμπού
Στους Μαορί και σε άλλους λαούς της Πολυνησίας υπήρχε το πανάρχαιο έθιμο κάποιοι φυσικοί πόροι, όπως οι ψαρότοποι, οι πηγές πόσιμου νερού, τα δάση, κ.α. , να προστατεύονται από την υπερ-εκμετάλλευση με την ανακήρυξή τους σε “άβατο χώρο” (tapu). Έτσι δινόταν η ευκαιρία στην φύση να ανανεώσει τον πλούτο της και ταυτόχρονα να υπάρχουν κάποια σημεία αναφοράς, κάποιες “νησίδες γνώσης” όπου να μπορεί κάποιος να κάνει την σύγκριση του “πριν” με το “τώρα”.
…Με το πέρασμα των χρόνων η λέξη “tapu” πέρασε στην αγγλική γλώσσα ως “taboo”, και πολλοί την μίσθωσαν για να προστατέψουν ένα σωρό άσχετα πράγματα εκτός από την ανάγκη η οποία την γέννησε. Ελάχιστοι ξέρουν άλλωστε ποιά είναι η αρχική της σημασία.
Καλά οργανωμένες μειοψηφίες έχουν επιβάλλει με το έτσι θέλω μια κατάσταση στις περισσότερες χώρες όπου το μόνο που προστατεύεται ως ταμπού είναι το χρήμα και αυτοί που το έχουν. Και ως εδώ καλά. Το να μην μπορείς να αγγίξεις κάποιους που έχουν πολλά λεφτά είναι κατανοητό. Το ότι όμως αυτοί οι κάποιοι θέλουν να μου επιβάλλουν τί να πιστέψω, τί να μου αρέσει, τί να διαβάσω και τί να καταναλώσω, δεν το δέχομαι με τίποτα. Να πάνε να γαμηθούν.
Τα τελευταία χρόνια πάντα έφευγα αυτή την εποχή στο εξωτερικό και κατά προτίμηση σε μη χριστιανικές χώρες. Με αηδιάζει όλη αυτή η καταναλωτική υστερία, και η δήθεν καλωσύνη, και η υποκριτική φιλανθρωπία, και το “περνάμε καλά”. Ποιός περνάει καλά; Για ρίχτε μια προσεκτική ματιά στις εκφράσεις αυτών που υποτίθεται “διασκεδάζουν” στα κλάμπ και στα μπουζουκορεβεγιόν αυτές τις γιορτινές ημέρες. Θα δείτε κατεβασμένα μούτρα και ταλαιπωρημένες φάτσες που ψευτοχαμογελούν μόνο όταν πέφτει επάνω τους το φώς της κάμερας. Μερικοί ούτε τότε δεν καταφέρνουν να χαμογελάσουν. Τα περισσότερα από τα ειδεχθή οικογενειακά εγκλήματα γίνονται τέτοιες μέρες. Όταν η πίεση της κοινωνίας πάνω στα ανθρωπάρια γίνεται αφόρητη. Όταν η ψεύτικη εικόνα που υμνείται ως ιδανικό επιβάλλει την υποχρεωτική μίμηση εξαντλώντας ψυχικά και οικονομικά τους ήδη χρεωκοπημένους. Φέτος λόγω οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν κατάφερα να φύγω. Όμως δεν έχω παράπονο. Πάντα ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Την μοναδική φορά που είμαι εδώ, έχει τόσο θέμα που ακόμα κι αν μου έλεγαν να την κάνω τώρα, θα περίμενα να τελειώσουν οι γιορτές.
Όλοι οι παραθυρόφιλοι ασχολούνται με τα μαγαζιά που κάηκαν και λεηλατήθηκαν και με το ποιός έφταιγε και ποιός όχι. Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι μαζί με τα ξερά κάηκαν επίτηδες και τα χλωρά. Η καύση του χριστουγεννιάτικου δέντρου που είναι η απόλυτη πράξη επανάστασης, πέρασε σχεδόν στο ντούκου. Εδώ κάηκε η μισή χώρα πέρσι το καλοκαίρι, το πεθαμένο δέντρο του Συντάγματος πείραξε τους αλήτες υποκριτές;
Χέστηκαν για το κωλόδεντρο. Αυτό που τους πείραξε είναι ότι κάποιοι σήκωσαν κεφάλι και χτύπησαν επιτέλους στο κατάλληλο σημείο. Κάποιες επώνυμες κότες κλαίγανε στα καβλοκάναλα ότι γίναμε ρεζίλι σε όλο τον πλανήτη.
...Ψέμα μέγιστο.
Αυτό που έγινε ήταν ότι ξεκίνησε πλέον επίσημα ο πόλεμος των ταμπού. Ή για να είμαστε πιό ακριβείς, μπήκε σε ενδιαφέρουσα φάση.
Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα απέδειξε ότι δεν αντιγράφει κανέναν. Μας κλέβουν τις ιδέες και τα μυαλά. Αλλά δεν μας νοιάζει γιατί έχουμε αρκετά κι απ’ τα δύο. Αυτό που μας πειράζει είναι το ότι μας κλέβουν την παράδοση. Όχι την ψεύτικη, την χατζηαβάτικη που μας έχουν φορέσει κολλάρο. Την άλλη, την δικιά μας την άγραφη παράδοση. Την κλέβουν όχι για να την χρησιμοποιήσουν -γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν- αλλά για να μας στερήσουν την δυνατότητα να πάρουμε τα ηνία. Γιατί μας φοβούνται. Μια ζωή βέβαια κατσικοκλέφτες ήταν. Γέμισαν τα μουσεία τους με τα δικά μας μάρμαρα. Φτιάξαν επιστήμες διαβάζοντας Έλληνες κλασσικούς. Έκαναν τέχνη αντιγράφοντας μόνο ένα κομματάκι από την δική μας. Αυτό που είχε σωθεί. Έχτισαν πολιτισμό πάνω στα δάνεια, χωρίς κριτική σκέψη και χωρίς ανταλλακτικά. Αλλά δεν πρόκειται να κάνω άλλη διαφήμιση στους αρχαίους γιατί δεν την χρειάζονται. Η επιρροή τους στον σημερινό κόσμο μιλάει από μόνη της.
Εμένα με ενδιαφέρει το σήμερα. Κι αυτό που βλέπω είναι ότι η τεχνολογική μπούρδα που ζούμε σήμερα είναι της πλάκας. Και το ξέρουν κι ίδιοι. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να τιναχτεί στον αέρα. Γιατί όλα είναι ψεύτικα. Φτιαγμένα με σκατά. Χωρίς φιλοσοφικό υπόβαθρο καμιά κοινωνία δεν άνθησε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Άλλωστε πολιτισμένα έθνη δεν είναι αυτά που παράγουν αυτοκίνητα, καφετιέρες και δονητές, αλλά αυτά που πρωτίστως παράγουν τέχνη και πνεύμα.
Η διπλή απαγωγή του πλαστικού made in China Χριστού από την καραγκιόζ-μπερντέ φάτνη ήταν ακόμα πιο προχωρημένη πράξη. Και το χιούμορ της θα τσάκιζε κόκκαλα αν οι απαγωγείς έπαιρναν τηλέφωνο την αρχιεπισκοπή και ζητούσαν λύτρα για να τον επιστρέψουν. Θα ήταν ίσως το απόλυτο καλλιτεχνικό γεγονός της τελευταίας εικοσαετίας στη χώρα.
Σοβαρά τώρα, ποιοί είναι αυτοί που μας απειλούν ; Αυτοί που σκέφτονται, επανεξετάζουν και επιλέγουν; Ή αυτοί που προσκυνάνε ένα πλαστικό κουκλάκι και θεωρούν τα ταμπού τους σημαντικότερα από την ανθρώπινη ζωή; Προσβλήθηκαν λέει τα πιστεύω των νοικοκυραίων και εθίγησαν τα δικαιώματα των ευσεβών πολιτών. Σοβαρά ρε μάγκες; Δηλαδή εμείς οι ανοργάνωτοι που τρώμε ξύλο από 5 χρονών και δεν τολμάμε να μιλήσουμε, δεν έχουμε δικαιώματα; Μόνο οι ζάπλουτες συμμορίες και οι φεουδάρχες έχουν;
...Ε, λοιπόν τα μέλη της θρησκευτικο-φασιστικής πλέμπας ας κάνουν ό,τι έκαναν τα προηγούμενα 1700 χρόνια: Ας πάρουν τα όπλα και ας δολοφονήσουν τα παιδιά επειδή έκλεψαν ένα κομμάτι κινέζικο πλαστικό. Ας βασανίζουν και ας σκοτώνουν όποιον υποστηρίζει κάτι διαφορετικό. Άλλωστε ο θεός που λένε ότι πιστεύουν είναι ο θεός του μίσους και της προκατάληψης και μόνο πολέμους και σφαγές προκαλεί επί τόσους αιώνες.
Αυτό που φάνηκε αυτές τις μέρες ξεκάθαρα είναι ο έσχατος κιτρινισμός και κρετινισμός του τύπου και της τηλεόρασης. Πανικόβλητοι οι ρουφιάνοι, πασχίζουν να σώσουν τα κόμματα που τους θρέφουν. Αντιγράφουν τα σκουπίδια της Ευρώπης και των ΗΠΑ που δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν το μίσος και την ζήλεια που έχουν γι αυτή τη χώρα που δεν καταλαβαίνει τίποτα από την πλύση εγκεφάλου και από τα κάλπικα πιστεύω που προσπαθούν να της επιβάλλουν.
Κι οι ξένοι ρουφιάνοι, μαλακία έκαναν που έδειξαν τους Έλληνες πολίτες να πετάνε σκουπίδια και μολότωφ στο δέντρο Νο 2, και γουρουνοκεφαλές στους μπάτσους που προσπαθούσαν να το προστατέψουν. Νομίζουν ότι μας εξέθεσαν έτσι. Λοιπόν μας έκαναν και χάρη. Αυτό κι αν ήταν βίντεο. Το απόλυτο καλλιτεχνικό δρώμενο. Το έχω ξαναπεί ότι η πραγματικότητα είναι πάντα surreal. Τώρα φυσικά έχουν αρχίσει να το διαπιστώνουν όλοι. Κάτι μου λέει ότι από του χρόνου θα αρχίσουν να καίνε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και σε άλλα μέρη του κόσμου. Άστους να το χωνέψουν λίγο, γιατί οι περισσότεροι είναι χοντροκέφαλοι, αργής καύσεως, βλέπε μαζούτ. Δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι ο πολέμος των ταμπού που μόλις ξεκίνησε γιατί δεν έχουν την ανάλογη ιστορική υποδομή.
Το δέντρο συμβολίζει την γιορτή της κατανάλωσης. Καταναλώνεις όμως όταν έχεις και σου περισσεύουν. Όμως τώρα το χρήμα το έχουν μαζέψει διακόσια άτομα και το σπαταλάνε προκλητικά. Από την μιά δίνουν ένα εκατομμύριο ευρώ για ένα κωλορολόι χεριού και από την άλλη κοιτάζουν να φάνε την άδεια των υπαλλήλων τους και να μην την πληρώσουν. Απίστευτη η γυφτιά τους. Κλέβουν τις δεκάρες των κακομοίρηδων και μετά νοικιάζουν ΙΧ τζέτ να πάνε την γκόμενα στο Παρίσι μπάς και την πηδήξουν.
Το φωτισμένο δέντρο με τα στολίδια λοιπόν στο κέντρο της πόλης γίνεται από γιορτινό σύμβολο, σύμβολο μιζέριας, κοροϊδίας και ταπείνωσης. Είναι σαν να σου λέει κάποιος: “κοίτα ρε χαμένε εμάς που περνάμε καλά, αλλά μην αγγίζεις τίποτα γιατί δεν έχεις λεφτά, μαλάκα υπάνθρωπε.” Και το δέντρο της καταναλωτικής αφθονίας είναι ταμπού. Δεν μπορεί κανείς να το αγγίξει λόγω θρησκείας. Για τους αδικημένους όμως και τους κακοπληρωμένους και τους άνεργους που τώρα είναι η πλειοψηφία, αποτελεί το μισητό σύμβολο της αδικίας και της άρχουσας τάξης. Κι αν είναι και ταμπού, ακόμα καλύτερα. Γι αυτούς σημαίνει: με ένα σμπάρο, δυό λαμόγια. Καίνε το σύμβολο της εξαθλίωσης και ταυτόχρονα του αφαιρούν και την όποια “ιερότητα” διαθέτει.
Υπάρχουν αυτοί που προσκυνάνε την δήθεν τεχνολογία και τους ασπροκώληδες που την παράγουν και την εμπορεύονται. Δεν μπορούν να δούν ότι πίσω από την ωραία βιτρίνα δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο το απόλυτο κενό. Που όλοι αυτοί οι “ευτυχείς” βόρειοι προσπαθούν να το πνίξουν στο αλκοόλ, στην πρέζα και στην παρτούζα. Κι όταν αυτές οι μέθοδοι εξαντληθούν, το γυρνάνε στο βίτσιο της καταστροφής. Καταστρέφουν ό,τι ωραίο υπάρχει γύρω τους, είτε αυτό είναι δάσος, είτε ποτάμι, είτε ιδέα, είτε πολιτισμός, είτε απλά ένα άτομο που είναι ακόμα αμόλυντο από την βρωμιά τους.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί, ειδικά αυτοί που είναι μακριά από τις ακτές της Μεσογείου, δεν είναι πολιτισμένοι, αντίθετα με ό,τι πιστεύεται. Υπάρχουν ευρωπαίοι που διαβάζουν, που σκέφτονται και που δημιουργούν σε πολλούς τομείς, και που πραγματικά αξίζουν και τον σεβασμό και την εκτίμηση. Όμως οι περισσότεροι συμπατριώτες τους είναι προγραμματισμένα ρομποτάκια. Δεν είναι κακοί ως άνθρωποι, απλά δεν έχουν βάθος, ποιότητα και φιλοσοφία ζωής. Και δεν τα πάνε καλά στο στροφιλίκι.
Είδαμε τί έγινε πριν ξεκινήσει η δεύτερη σταυροφορία εναντίον του Ιράκ. Έπεσε άγρια πλύση εγκεφάλου παγκοσμίως. Τελικά, απ’ όλους τους Ευρωπαίους μόνο εμείς οι “υποανάπτυκτοι” δεν την φάγαμε τη φόλα. Οι 90 στους 100 Έλληνες, όταν τους ρωτούσες σου έλεγαν ότι δεν υπάρχουν πυρηνικά όπλα στο Ιράκ και ότι όλο το σκηνικό γίνεται για να κλέψουν κάποιοι το πετρέλαιο. Στις ευρωπαϊκές χώρες, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν επιεικώς 30-35 %. Στο τέλος αποδείχτηκε ότι εμείς είχαμε δίκιο. Τί σημαίνει αυτό; Ότι είμαστε μάντεις; Όχι βέβαια, αλλά απλούστατα οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι πολίτες που ζουν στην μικρο-καλοπέραση επειδή οι οργανωμένες κοινωνίες τους ληστεύουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο, είναι στην πλειοψηφία τους ένας όχλος από πωρωμένους μπεκρήδες, από χαζά πρόβατα, από σύγχρονους σπηλαιόβιους, και από ταλαίπωρα μυρμήγκια που δουλεύουν μια ζωή χωρίς να διαμαρτύρονται. Αν τους βάλεις να ζήσουν στις δικές μας συνθήκες θα τα παίξουν μέσα σε μια εβδομάδα. Αν τους αφήσεις ελεύθερους, όχι μόνο θα τα κάψουν όλα, αλλά θα σκοτώσουν και θα βιάσουν όποιον βρούν μπροστά τους. Σε μάς μόνο η αστυνομία σκοτώνει. Λόγω ηλιθιότητας. Οι άλλοι, είτε αναρχικοί είτε “αναρχικοί” δεν πειράζουν κανέναν. Ως λαός κάνουμε ό,τι κάνουμε, σπάμε, καίμε, πετροβολούμε, πλιατσικοβουτάμε, αλλά μετά παίρνουμε τα ίσα μας. Είναι στην γενική κουλτούρα του τόπου, τη μεσογειακή, την ανθρώπινη, αυτή που δεν υπάρχει στα βρωμοβιβλία ιστορίας των Βορειο-Ευρωπαίων και που δεν μπορέσουν να την κατανοήσουν ούτε σε 200 χρόνια. Θυμάστε πόσοι σκοτώθηκαν στο Λός Άντζελες πριν κάμποσα χρόνια; Και με ποιόν τρόπο; Λυντσάριζαν και πυροβολούσαν ο ένας τον άλλον. Έχει καμία σχέση αυτό που έγινε εκεί με αυτό που έγινε στην Ελλάδα;
Κάποια εποχή συνταξίδευα στην Ινδία με μια παρέα Αμερικανών. Τρείς από αυτούς μου διηγήθηκαν μια ιστορία. Ένα μήνα πριν είχαν πάει στο Ισραήλ. Αυτό που τους είχε κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στο ταξίδι τους ήταν το εξής, όπως μου περιέγραψε ο ένας:
“...Είχαμε πάει σε ένα μπαράκι της Ιερουσαλήμ για ποτό. Κάποια στιγμή μπαίνουν μέσα τρείς Ισραηλινοί στρατιώτες οι δύο με αυτόματα κι ο τρίτος με ένα βαρύ οπλοπολυβόλο και πιάνουν ένα τραπεζάκι στο βάθος. Παράγγειλλαν μπύρες, ήπιαν δύο-τρείς γύρους με τα αυτόματά τους πάντα πάνω στο τραπέζι, παρέα με τα ποτήρια. Στο τέλος πλήρωσαν, πήραν τα όπλα τους, και σηκώθηκαν κι έφυγαν. Εμείς είχαμε πάθει πλάκα. Ήταν εντελώς παράξενο.”
“ Δεν κατάλαβα,” του λέω “πού είναι το παράξενο;”
“ Στις ΗΠΑ,” μου λέει “είναι αδιανόητο αυτό. Να μπείς να πιείς ποτό σε μπάρ και να έχεις το όπλο πάνω στο τραπέζι.”
“Γιατί είναι αδιανόητο;”
“Γιατί μετά από τρείς μπύρες οι στρατιώτες θα καθάριζαν όποιον ήταν μέσα στο μπάρ μαζί και τις γκαρσόνες.”
“Κοίτα” του λέω, “κατά πάσα πιθανότητα οι τύποι δεν είχαν ανάγκη να καθαρίσουν κάποιον, γιατί θα είχαν σκοτώσει κανένα Παλαιστίνιο νωρίτερα. Πάντως αυτό που είδες συμβαίνει σε όλη την Μεσόγειο. Και στην Ελλάδα συμβαίνει μερικές φορές, να πίνουν ένα ποτάκι οι φαντάροι με τα όπλα τους, κυρίως σε απομονωμένες περιοχές και στα νησιά, κι όμως δεν γίνονται επεισόδια. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε εσάς και σε εμάς.”
“ Δηλαδή;” μου λέει.
“Μπορεί το όπλο που κρατάς να είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά εσύ ο ίδιος είσαι στην φιλοσοφική κατάσταση του Νεάντερνταλ, μπορεί και πιό πίσω.”
“Αυτό που είπες,” μου λέει “είναι προσβλητικό. Αν δεν είμαστε γνωστοί, θα σου έσπαγα τα μούτρα.”
“Θα προσπαθούσες”, του λέω, “αλλά το μόνο που θα κατάφερνες θα ήταν να αποδείξεις τον συλλογισμό μου. Δεν σκέφτηκες ούτε δευτερόλεπτο πάνω σε αυτό που σου είπα, απλά θές να δείρεις κάποιον επειδή μπορείς ή επειδή σου τη σπάει.”
Η κουβέντα σταμάτησε εκεί. Μπουνιές δεν παίξαμε, αλλά οι Αμερικάνοι δεν ξανάνοιξαν σοβαρή συζήτηση μαζί μου. Τον υπόλοιπο καιρό λέγανε μόνο βρώμικα ανέκδοτα.
Ο πόλεμος των ταμπού δεν είναι αστεία υπόθεση. Το έργο άρχισε με τα κόμματα και τους πολιτικούς. Πρίν 30 χρόνια αν κάποιος πέταγε ένα γιαούρτι στον αρχηγό των μπλέ ή των πράσινων, οι αφιονισμένοι οπαδοί (διάβαζε κάφροι ) θα τον εκτελούσαν επιτόπου. Τώρα μπορεί κάποιος να ρίξει όσες αυγουλιές θέλει στους κωστάκηδες και στους γιωργάκηδες χωρίς να τρέξει μία. Το ταμπού “αρχηγός” μας τελείωσε. Το ταμπού “αστυνομία” επίσης. Ήρθε τώρα απ’ ό,τι φαίνεται και η σειρά της “επίσημης” θρησκείας να φάει την ταβλιά. Γιατί μια ζωή οι ηγέτες της έχουν επιλέξει να συντάσσονται στο πλευρό καταπιεστών, πλουτοκρατών, δικτατόρων και στρατών κατοχής. Το αν λύνει και δένει ακόμα οφείλεται στην παρουσία της παλιάς φρουράς (προσκοπάκια ετών 60 έως 80 ). Αυτοί κρατάνε με σιδερένιο χέρι την κοινωνία κολλημένη στις άχρηστες και επικίνδυνες βλακείες του χτές. Όμως ένας-ένας έχουν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο για τα θυμαράκια. Ώρα τους καλή. Όταν η παλιά φρουρά αποδημήσει σε τόπο χλοερό, οι άντρες με τα μαύρα τελείωσαν. Ο κόσμος δεν χάφτει πλέον τις σιτεμένες μαλακίες του στύλ “θα αμειφθείτε στην μέλλουσα ζωή”. Χρειάζεται καινούργια μαστούρα. Είναι κανόνας της αγοράς: οι εταιρείες και τα προϊόντα που δεν εξελίσσονται, σβήνουν από τον χάρτη.
...Έτσι γίνεται και με τα ταμπού. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Απλά φθείρεται και κάποια στιγμή καταρρέει υπό το βάρος της πραγματικότητας και των αναγκών.
Εάν αυτοί που έχουν άμεσα οικονομικά συμφέροντα από τα ταμπού το καταλάβουν έγκαιρα και το αποδεχθούν, καλύτερα γι αυτούς. Μπορεί να γλυτώσουν κάποιο κομμάτι.
Αν όμως δεν το πιάσουν σωστά, τότε πάνε σε ανοιχτή σύγκρουση και ενδέχεται να τα χάσουν όλα.
…Με το πέρασμα των χρόνων η λέξη “tapu” πέρασε στην αγγλική γλώσσα ως “taboo”, και πολλοί την μίσθωσαν για να προστατέψουν ένα σωρό άσχετα πράγματα εκτός από την ανάγκη η οποία την γέννησε. Ελάχιστοι ξέρουν άλλωστε ποιά είναι η αρχική της σημασία.
Καλά οργανωμένες μειοψηφίες έχουν επιβάλλει με το έτσι θέλω μια κατάσταση στις περισσότερες χώρες όπου το μόνο που προστατεύεται ως ταμπού είναι το χρήμα και αυτοί που το έχουν. Και ως εδώ καλά. Το να μην μπορείς να αγγίξεις κάποιους που έχουν πολλά λεφτά είναι κατανοητό. Το ότι όμως αυτοί οι κάποιοι θέλουν να μου επιβάλλουν τί να πιστέψω, τί να μου αρέσει, τί να διαβάσω και τί να καταναλώσω, δεν το δέχομαι με τίποτα. Να πάνε να γαμηθούν.
Τα τελευταία χρόνια πάντα έφευγα αυτή την εποχή στο εξωτερικό και κατά προτίμηση σε μη χριστιανικές χώρες. Με αηδιάζει όλη αυτή η καταναλωτική υστερία, και η δήθεν καλωσύνη, και η υποκριτική φιλανθρωπία, και το “περνάμε καλά”. Ποιός περνάει καλά; Για ρίχτε μια προσεκτική ματιά στις εκφράσεις αυτών που υποτίθεται “διασκεδάζουν” στα κλάμπ και στα μπουζουκορεβεγιόν αυτές τις γιορτινές ημέρες. Θα δείτε κατεβασμένα μούτρα και ταλαιπωρημένες φάτσες που ψευτοχαμογελούν μόνο όταν πέφτει επάνω τους το φώς της κάμερας. Μερικοί ούτε τότε δεν καταφέρνουν να χαμογελάσουν. Τα περισσότερα από τα ειδεχθή οικογενειακά εγκλήματα γίνονται τέτοιες μέρες. Όταν η πίεση της κοινωνίας πάνω στα ανθρωπάρια γίνεται αφόρητη. Όταν η ψεύτικη εικόνα που υμνείται ως ιδανικό επιβάλλει την υποχρεωτική μίμηση εξαντλώντας ψυχικά και οικονομικά τους ήδη χρεωκοπημένους. Φέτος λόγω οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν κατάφερα να φύγω. Όμως δεν έχω παράπονο. Πάντα ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Την μοναδική φορά που είμαι εδώ, έχει τόσο θέμα που ακόμα κι αν μου έλεγαν να την κάνω τώρα, θα περίμενα να τελειώσουν οι γιορτές.
Όλοι οι παραθυρόφιλοι ασχολούνται με τα μαγαζιά που κάηκαν και λεηλατήθηκαν και με το ποιός έφταιγε και ποιός όχι. Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι μαζί με τα ξερά κάηκαν επίτηδες και τα χλωρά. Η καύση του χριστουγεννιάτικου δέντρου που είναι η απόλυτη πράξη επανάστασης, πέρασε σχεδόν στο ντούκου. Εδώ κάηκε η μισή χώρα πέρσι το καλοκαίρι, το πεθαμένο δέντρο του Συντάγματος πείραξε τους αλήτες υποκριτές;
Χέστηκαν για το κωλόδεντρο. Αυτό που τους πείραξε είναι ότι κάποιοι σήκωσαν κεφάλι και χτύπησαν επιτέλους στο κατάλληλο σημείο. Κάποιες επώνυμες κότες κλαίγανε στα καβλοκάναλα ότι γίναμε ρεζίλι σε όλο τον πλανήτη.
...Ψέμα μέγιστο.
Αυτό που έγινε ήταν ότι ξεκίνησε πλέον επίσημα ο πόλεμος των ταμπού. Ή για να είμαστε πιό ακριβείς, μπήκε σε ενδιαφέρουσα φάση.
Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα απέδειξε ότι δεν αντιγράφει κανέναν. Μας κλέβουν τις ιδέες και τα μυαλά. Αλλά δεν μας νοιάζει γιατί έχουμε αρκετά κι απ’ τα δύο. Αυτό που μας πειράζει είναι το ότι μας κλέβουν την παράδοση. Όχι την ψεύτικη, την χατζηαβάτικη που μας έχουν φορέσει κολλάρο. Την άλλη, την δικιά μας την άγραφη παράδοση. Την κλέβουν όχι για να την χρησιμοποιήσουν -γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν- αλλά για να μας στερήσουν την δυνατότητα να πάρουμε τα ηνία. Γιατί μας φοβούνται. Μια ζωή βέβαια κατσικοκλέφτες ήταν. Γέμισαν τα μουσεία τους με τα δικά μας μάρμαρα. Φτιάξαν επιστήμες διαβάζοντας Έλληνες κλασσικούς. Έκαναν τέχνη αντιγράφοντας μόνο ένα κομματάκι από την δική μας. Αυτό που είχε σωθεί. Έχτισαν πολιτισμό πάνω στα δάνεια, χωρίς κριτική σκέψη και χωρίς ανταλλακτικά. Αλλά δεν πρόκειται να κάνω άλλη διαφήμιση στους αρχαίους γιατί δεν την χρειάζονται. Η επιρροή τους στον σημερινό κόσμο μιλάει από μόνη της.
Εμένα με ενδιαφέρει το σήμερα. Κι αυτό που βλέπω είναι ότι η τεχνολογική μπούρδα που ζούμε σήμερα είναι της πλάκας. Και το ξέρουν κι ίδιοι. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να τιναχτεί στον αέρα. Γιατί όλα είναι ψεύτικα. Φτιαγμένα με σκατά. Χωρίς φιλοσοφικό υπόβαθρο καμιά κοινωνία δεν άνθησε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Άλλωστε πολιτισμένα έθνη δεν είναι αυτά που παράγουν αυτοκίνητα, καφετιέρες και δονητές, αλλά αυτά που πρωτίστως παράγουν τέχνη και πνεύμα.
Η διπλή απαγωγή του πλαστικού made in China Χριστού από την καραγκιόζ-μπερντέ φάτνη ήταν ακόμα πιο προχωρημένη πράξη. Και το χιούμορ της θα τσάκιζε κόκκαλα αν οι απαγωγείς έπαιρναν τηλέφωνο την αρχιεπισκοπή και ζητούσαν λύτρα για να τον επιστρέψουν. Θα ήταν ίσως το απόλυτο καλλιτεχνικό γεγονός της τελευταίας εικοσαετίας στη χώρα.
Σοβαρά τώρα, ποιοί είναι αυτοί που μας απειλούν ; Αυτοί που σκέφτονται, επανεξετάζουν και επιλέγουν; Ή αυτοί που προσκυνάνε ένα πλαστικό κουκλάκι και θεωρούν τα ταμπού τους σημαντικότερα από την ανθρώπινη ζωή; Προσβλήθηκαν λέει τα πιστεύω των νοικοκυραίων και εθίγησαν τα δικαιώματα των ευσεβών πολιτών. Σοβαρά ρε μάγκες; Δηλαδή εμείς οι ανοργάνωτοι που τρώμε ξύλο από 5 χρονών και δεν τολμάμε να μιλήσουμε, δεν έχουμε δικαιώματα; Μόνο οι ζάπλουτες συμμορίες και οι φεουδάρχες έχουν;
...Ε, λοιπόν τα μέλη της θρησκευτικο-φασιστικής πλέμπας ας κάνουν ό,τι έκαναν τα προηγούμενα 1700 χρόνια: Ας πάρουν τα όπλα και ας δολοφονήσουν τα παιδιά επειδή έκλεψαν ένα κομμάτι κινέζικο πλαστικό. Ας βασανίζουν και ας σκοτώνουν όποιον υποστηρίζει κάτι διαφορετικό. Άλλωστε ο θεός που λένε ότι πιστεύουν είναι ο θεός του μίσους και της προκατάληψης και μόνο πολέμους και σφαγές προκαλεί επί τόσους αιώνες.
Αυτό που φάνηκε αυτές τις μέρες ξεκάθαρα είναι ο έσχατος κιτρινισμός και κρετινισμός του τύπου και της τηλεόρασης. Πανικόβλητοι οι ρουφιάνοι, πασχίζουν να σώσουν τα κόμματα που τους θρέφουν. Αντιγράφουν τα σκουπίδια της Ευρώπης και των ΗΠΑ που δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν το μίσος και την ζήλεια που έχουν γι αυτή τη χώρα που δεν καταλαβαίνει τίποτα από την πλύση εγκεφάλου και από τα κάλπικα πιστεύω που προσπαθούν να της επιβάλλουν.
Κι οι ξένοι ρουφιάνοι, μαλακία έκαναν που έδειξαν τους Έλληνες πολίτες να πετάνε σκουπίδια και μολότωφ στο δέντρο Νο 2, και γουρουνοκεφαλές στους μπάτσους που προσπαθούσαν να το προστατέψουν. Νομίζουν ότι μας εξέθεσαν έτσι. Λοιπόν μας έκαναν και χάρη. Αυτό κι αν ήταν βίντεο. Το απόλυτο καλλιτεχνικό δρώμενο. Το έχω ξαναπεί ότι η πραγματικότητα είναι πάντα surreal. Τώρα φυσικά έχουν αρχίσει να το διαπιστώνουν όλοι. Κάτι μου λέει ότι από του χρόνου θα αρχίσουν να καίνε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και σε άλλα μέρη του κόσμου. Άστους να το χωνέψουν λίγο, γιατί οι περισσότεροι είναι χοντροκέφαλοι, αργής καύσεως, βλέπε μαζούτ. Δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι ο πολέμος των ταμπού που μόλις ξεκίνησε γιατί δεν έχουν την ανάλογη ιστορική υποδομή.
Το δέντρο συμβολίζει την γιορτή της κατανάλωσης. Καταναλώνεις όμως όταν έχεις και σου περισσεύουν. Όμως τώρα το χρήμα το έχουν μαζέψει διακόσια άτομα και το σπαταλάνε προκλητικά. Από την μιά δίνουν ένα εκατομμύριο ευρώ για ένα κωλορολόι χεριού και από την άλλη κοιτάζουν να φάνε την άδεια των υπαλλήλων τους και να μην την πληρώσουν. Απίστευτη η γυφτιά τους. Κλέβουν τις δεκάρες των κακομοίρηδων και μετά νοικιάζουν ΙΧ τζέτ να πάνε την γκόμενα στο Παρίσι μπάς και την πηδήξουν.
Το φωτισμένο δέντρο με τα στολίδια λοιπόν στο κέντρο της πόλης γίνεται από γιορτινό σύμβολο, σύμβολο μιζέριας, κοροϊδίας και ταπείνωσης. Είναι σαν να σου λέει κάποιος: “κοίτα ρε χαμένε εμάς που περνάμε καλά, αλλά μην αγγίζεις τίποτα γιατί δεν έχεις λεφτά, μαλάκα υπάνθρωπε.” Και το δέντρο της καταναλωτικής αφθονίας είναι ταμπού. Δεν μπορεί κανείς να το αγγίξει λόγω θρησκείας. Για τους αδικημένους όμως και τους κακοπληρωμένους και τους άνεργους που τώρα είναι η πλειοψηφία, αποτελεί το μισητό σύμβολο της αδικίας και της άρχουσας τάξης. Κι αν είναι και ταμπού, ακόμα καλύτερα. Γι αυτούς σημαίνει: με ένα σμπάρο, δυό λαμόγια. Καίνε το σύμβολο της εξαθλίωσης και ταυτόχρονα του αφαιρούν και την όποια “ιερότητα” διαθέτει.
Υπάρχουν αυτοί που προσκυνάνε την δήθεν τεχνολογία και τους ασπροκώληδες που την παράγουν και την εμπορεύονται. Δεν μπορούν να δούν ότι πίσω από την ωραία βιτρίνα δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο το απόλυτο κενό. Που όλοι αυτοί οι “ευτυχείς” βόρειοι προσπαθούν να το πνίξουν στο αλκοόλ, στην πρέζα και στην παρτούζα. Κι όταν αυτές οι μέθοδοι εξαντληθούν, το γυρνάνε στο βίτσιο της καταστροφής. Καταστρέφουν ό,τι ωραίο υπάρχει γύρω τους, είτε αυτό είναι δάσος, είτε ποτάμι, είτε ιδέα, είτε πολιτισμός, είτε απλά ένα άτομο που είναι ακόμα αμόλυντο από την βρωμιά τους.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί, ειδικά αυτοί που είναι μακριά από τις ακτές της Μεσογείου, δεν είναι πολιτισμένοι, αντίθετα με ό,τι πιστεύεται. Υπάρχουν ευρωπαίοι που διαβάζουν, που σκέφτονται και που δημιουργούν σε πολλούς τομείς, και που πραγματικά αξίζουν και τον σεβασμό και την εκτίμηση. Όμως οι περισσότεροι συμπατριώτες τους είναι προγραμματισμένα ρομποτάκια. Δεν είναι κακοί ως άνθρωποι, απλά δεν έχουν βάθος, ποιότητα και φιλοσοφία ζωής. Και δεν τα πάνε καλά στο στροφιλίκι.
Είδαμε τί έγινε πριν ξεκινήσει η δεύτερη σταυροφορία εναντίον του Ιράκ. Έπεσε άγρια πλύση εγκεφάλου παγκοσμίως. Τελικά, απ’ όλους τους Ευρωπαίους μόνο εμείς οι “υποανάπτυκτοι” δεν την φάγαμε τη φόλα. Οι 90 στους 100 Έλληνες, όταν τους ρωτούσες σου έλεγαν ότι δεν υπάρχουν πυρηνικά όπλα στο Ιράκ και ότι όλο το σκηνικό γίνεται για να κλέψουν κάποιοι το πετρέλαιο. Στις ευρωπαϊκές χώρες, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν επιεικώς 30-35 %. Στο τέλος αποδείχτηκε ότι εμείς είχαμε δίκιο. Τί σημαίνει αυτό; Ότι είμαστε μάντεις; Όχι βέβαια, αλλά απλούστατα οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι πολίτες που ζουν στην μικρο-καλοπέραση επειδή οι οργανωμένες κοινωνίες τους ληστεύουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο, είναι στην πλειοψηφία τους ένας όχλος από πωρωμένους μπεκρήδες, από χαζά πρόβατα, από σύγχρονους σπηλαιόβιους, και από ταλαίπωρα μυρμήγκια που δουλεύουν μια ζωή χωρίς να διαμαρτύρονται. Αν τους βάλεις να ζήσουν στις δικές μας συνθήκες θα τα παίξουν μέσα σε μια εβδομάδα. Αν τους αφήσεις ελεύθερους, όχι μόνο θα τα κάψουν όλα, αλλά θα σκοτώσουν και θα βιάσουν όποιον βρούν μπροστά τους. Σε μάς μόνο η αστυνομία σκοτώνει. Λόγω ηλιθιότητας. Οι άλλοι, είτε αναρχικοί είτε “αναρχικοί” δεν πειράζουν κανέναν. Ως λαός κάνουμε ό,τι κάνουμε, σπάμε, καίμε, πετροβολούμε, πλιατσικοβουτάμε, αλλά μετά παίρνουμε τα ίσα μας. Είναι στην γενική κουλτούρα του τόπου, τη μεσογειακή, την ανθρώπινη, αυτή που δεν υπάρχει στα βρωμοβιβλία ιστορίας των Βορειο-Ευρωπαίων και που δεν μπορέσουν να την κατανοήσουν ούτε σε 200 χρόνια. Θυμάστε πόσοι σκοτώθηκαν στο Λός Άντζελες πριν κάμποσα χρόνια; Και με ποιόν τρόπο; Λυντσάριζαν και πυροβολούσαν ο ένας τον άλλον. Έχει καμία σχέση αυτό που έγινε εκεί με αυτό που έγινε στην Ελλάδα;
Κάποια εποχή συνταξίδευα στην Ινδία με μια παρέα Αμερικανών. Τρείς από αυτούς μου διηγήθηκαν μια ιστορία. Ένα μήνα πριν είχαν πάει στο Ισραήλ. Αυτό που τους είχε κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στο ταξίδι τους ήταν το εξής, όπως μου περιέγραψε ο ένας:
“...Είχαμε πάει σε ένα μπαράκι της Ιερουσαλήμ για ποτό. Κάποια στιγμή μπαίνουν μέσα τρείς Ισραηλινοί στρατιώτες οι δύο με αυτόματα κι ο τρίτος με ένα βαρύ οπλοπολυβόλο και πιάνουν ένα τραπεζάκι στο βάθος. Παράγγειλλαν μπύρες, ήπιαν δύο-τρείς γύρους με τα αυτόματά τους πάντα πάνω στο τραπέζι, παρέα με τα ποτήρια. Στο τέλος πλήρωσαν, πήραν τα όπλα τους, και σηκώθηκαν κι έφυγαν. Εμείς είχαμε πάθει πλάκα. Ήταν εντελώς παράξενο.”
“ Δεν κατάλαβα,” του λέω “πού είναι το παράξενο;”
“ Στις ΗΠΑ,” μου λέει “είναι αδιανόητο αυτό. Να μπείς να πιείς ποτό σε μπάρ και να έχεις το όπλο πάνω στο τραπέζι.”
“Γιατί είναι αδιανόητο;”
“Γιατί μετά από τρείς μπύρες οι στρατιώτες θα καθάριζαν όποιον ήταν μέσα στο μπάρ μαζί και τις γκαρσόνες.”
“Κοίτα” του λέω, “κατά πάσα πιθανότητα οι τύποι δεν είχαν ανάγκη να καθαρίσουν κάποιον, γιατί θα είχαν σκοτώσει κανένα Παλαιστίνιο νωρίτερα. Πάντως αυτό που είδες συμβαίνει σε όλη την Μεσόγειο. Και στην Ελλάδα συμβαίνει μερικές φορές, να πίνουν ένα ποτάκι οι φαντάροι με τα όπλα τους, κυρίως σε απομονωμένες περιοχές και στα νησιά, κι όμως δεν γίνονται επεισόδια. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε εσάς και σε εμάς.”
“ Δηλαδή;” μου λέει.
“Μπορεί το όπλο που κρατάς να είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά εσύ ο ίδιος είσαι στην φιλοσοφική κατάσταση του Νεάντερνταλ, μπορεί και πιό πίσω.”
“Αυτό που είπες,” μου λέει “είναι προσβλητικό. Αν δεν είμαστε γνωστοί, θα σου έσπαγα τα μούτρα.”
“Θα προσπαθούσες”, του λέω, “αλλά το μόνο που θα κατάφερνες θα ήταν να αποδείξεις τον συλλογισμό μου. Δεν σκέφτηκες ούτε δευτερόλεπτο πάνω σε αυτό που σου είπα, απλά θές να δείρεις κάποιον επειδή μπορείς ή επειδή σου τη σπάει.”
Η κουβέντα σταμάτησε εκεί. Μπουνιές δεν παίξαμε, αλλά οι Αμερικάνοι δεν ξανάνοιξαν σοβαρή συζήτηση μαζί μου. Τον υπόλοιπο καιρό λέγανε μόνο βρώμικα ανέκδοτα.
Ο πόλεμος των ταμπού δεν είναι αστεία υπόθεση. Το έργο άρχισε με τα κόμματα και τους πολιτικούς. Πρίν 30 χρόνια αν κάποιος πέταγε ένα γιαούρτι στον αρχηγό των μπλέ ή των πράσινων, οι αφιονισμένοι οπαδοί (διάβαζε κάφροι ) θα τον εκτελούσαν επιτόπου. Τώρα μπορεί κάποιος να ρίξει όσες αυγουλιές θέλει στους κωστάκηδες και στους γιωργάκηδες χωρίς να τρέξει μία. Το ταμπού “αρχηγός” μας τελείωσε. Το ταμπού “αστυνομία” επίσης. Ήρθε τώρα απ’ ό,τι φαίνεται και η σειρά της “επίσημης” θρησκείας να φάει την ταβλιά. Γιατί μια ζωή οι ηγέτες της έχουν επιλέξει να συντάσσονται στο πλευρό καταπιεστών, πλουτοκρατών, δικτατόρων και στρατών κατοχής. Το αν λύνει και δένει ακόμα οφείλεται στην παρουσία της παλιάς φρουράς (προσκοπάκια ετών 60 έως 80 ). Αυτοί κρατάνε με σιδερένιο χέρι την κοινωνία κολλημένη στις άχρηστες και επικίνδυνες βλακείες του χτές. Όμως ένας-ένας έχουν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο για τα θυμαράκια. Ώρα τους καλή. Όταν η παλιά φρουρά αποδημήσει σε τόπο χλοερό, οι άντρες με τα μαύρα τελείωσαν. Ο κόσμος δεν χάφτει πλέον τις σιτεμένες μαλακίες του στύλ “θα αμειφθείτε στην μέλλουσα ζωή”. Χρειάζεται καινούργια μαστούρα. Είναι κανόνας της αγοράς: οι εταιρείες και τα προϊόντα που δεν εξελίσσονται, σβήνουν από τον χάρτη.
...Έτσι γίνεται και με τα ταμπού. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Απλά φθείρεται και κάποια στιγμή καταρρέει υπό το βάρος της πραγματικότητας και των αναγκών.
Εάν αυτοί που έχουν άμεσα οικονομικά συμφέροντα από τα ταμπού το καταλάβουν έγκαιρα και το αποδεχθούν, καλύτερα γι αυτούς. Μπορεί να γλυτώσουν κάποιο κομμάτι.
Αν όμως δεν το πιάσουν σωστά, τότε πάνε σε ανοιχτή σύγκρουση και ενδέχεται να τα χάσουν όλα.
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008
Τα σκατά των Χρυσουγέννων
Τελικά αυτοί δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Κουράδια πέφτουν από τον ουρανό και ακόμα νομίζουν ότι ψιχαλίζει.
…Ή μήπως παριστάνουν τους χαζούς, θεωρώντας μας όλους μαλάκες;
…Από τη μιά ο γαλάζιος υπουργός παιδείας που –απ΄ό,τι λένε- μετά το γήπεδο πήγε στα μπουζούκια, το Σαββατοκύριακο που δολοφονήθηκε ο πιτσιρικάς. Αντί να κάτσει με τους άλλους καρεκλάδες και να σκεφτούν πως θα βγεί η χώρα από τη λούμπα με τα σκατά στην οποία μας έριξαν οι ίδιοι.
...Από την άλλη ο πρώην υπουργός των πράσινων, ο κυρ-Αλέκος που μας μιλάει για την εκστρατεία των Καρχηδονίων. Αντί να βγάλει το σκασμό αυτός και η παραταξή του που ξεφτίλισαν τις λέξεις “αλλαγή”, “δημοκρατία”, “σοσιαλισμός”, “έννομη τάξη”, “φιλότιμο”, κλπ. δηλαδή το μισό λεξικό της ελληνικής. Το άλλο μισό είχαν προλάβει να το ξεφτιλίσουν ο θείος Ντίνος, οι βασιλιάδες, το φασισταριό και η σταλινική αριστερά.
Απολαύστε τον πρώτο:
«Βγάλτε τις κουκούλες. Κανένας δεν δικαιούται να κρύβει τα πρόσωπά σας. Ζούμε σε μια πραγματική δημοκρατία. Κανείς δεν δικαιούται να οπλίζει τα χέρια σας με πέτρες, για να σπάτε το μαγαζάκι του βιοπαλαιστή πατέρα σας. Βγάλτε τις κουκούλες και εκφραστείτε ελεύθερα»
Φάτε και τον δεύτερο:
«Το θέμα δεν είναι αν θα μπούμε σε διαδικασία οικονομικού ελέγχου. Επειδή δεν διαβλέπω, σε μια χώρα αποσταθεροποίησης, ότι μπορεί να αντιμετωπίσει άνετα το θέμα της οικονομικής σταθεροποίησης, θα έλεγα εμείς να επιζητήσουμε τον οικονομικό έλεγχο, να γίνει από άλλους διεθνείς οργανισμούς. Η κρίση είναι προ των πυλών. Ο Αννίβας είναι ante portas»
Τί είπαν τώρα τα άτομα;
...Σπαράζει η καρδιά μου που ακούω τον πρώτο. Τι ανωτερότητα! Τι συναίσθημα! Τι βαθιά κατανόηση της εφηβικής ψυχής!
Δεν μπορώ, συγκινήθηκα, θέλω να κλάψω με λυγμούς, να ουρλιάξω, να πλαντάξω. Φέρτε μου μαντήλια! Πολλά μαντήλια. Ας είναι και χαρτομάντηλα. Αν δεν είχα πατέρα, θα ήθελα αυτός ο κύριος να είναι ο μπαμπάς μου.
...Βγάλτε τις κουκούλες αγαπημένα μου παιδιά! Εκφραστείτε ελεύθερα.
... Με το μπλά-μπλά. Κάντε επανάσταση με τα λόγια. Με παρλαπίπες. Θα μας πείτε τα αιτήματά σας κι εμείς θα τα ακούσουμε και θα σας κεράσουμε και πορτοκαλάδα. Για μας είστε παιδιά. Και πενήντα χρονών να φτάσετε, πάλι ως παιδιά θα σας βλέπουμε. Και το χαρτζηλίκι σας θα το παίρνετε. Μόνο μην ζητάτε αξιοπρεπή δουλειά. Να παίρνετε τα σκουπίδια που σας πετάνε και να είσαστε ευχαριστημένοι που υπάρχουν κι αυτά. Πάρτε τα σκατά των 600 ευρώ τον μήνα και των 300 του παρτ-τάιμ χωρίς ένσημα. Άμα δεν σας φτάνουν, ζητήστε κι από τους γονείς σας, ή πάρτε δάνειο. Και μην περιμένετε σύνταξη. Παίξτε στοίχημα, λαχεία, άλογα, τζόκερ, ζάρια, χρηματιστήριο, αν θέλετε να ελπίζετε σε άσπρη μέρα. Μην βανδαλίζετε την ωραία μας δημοκρατία. Όπου όλοι περνάμε τέλεια και είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Που βλέπουμε την χλίδα των επωνύμων στο γυαλί και ακούμε τις θαυμάσιες συνεντεύξεις τους, και ξέρετε κάτι; Μιλάνε σαν κι εσάς οι επώνυμοι. Κι εσείς θα μπορούσατε να είσαστε επώνυμοι. Χρειάζεται ελπίδα. Και πίστη. Το σούπερ μπάζο και ο ρόκ γλαστροδιαγωνισμός είναι η ευκαιρία μιας ζωής. Κι αν σας απορρίψουν, ξαναδοκιμάστε την επόμενη χρονιά. Να έχετε εμπιστοσύνη στο Θεό. Αυτός θα σας ανταμείψει μια μέρα. Μην πετάτε πέτρες και μπουκάλια. Αποκτήστε κάποιο κοινωνικά αποδεκτό χόμπι. Πηγαίνετε να πέσετε στο πιοτό, στην πρέζα, στον τζόγο και στην πορνεία.
Σε ευχαριστώ κύριε υπουργέ. Τί μου θύμισες! Με δυό κουβέντες σου, ξανάζησα τα παιδικά μου χρόνια. Το αναγνωστικό της Β΄Δημοτικού. Η οικογένεια Χωραφά. Τραγουδώντας πηγαίνει για δουλειά στα κτήματα, τραγουδώντας γυρνάει το βράδι...
Ο παλιόπουστας που είχε γράψει αυτό το βιβλίο δεν είχε δουλέψει ούτε μια ώρα χειρονακτική εργασία στη ζωή του. Δουλειά από το πρωί ως το βράδι στα χωράφια και να γυρνάς με τα πόδια τραγουδώντας;
...Όταν τα έχεις φτύσει κι έχεις πεί τον Δεσπότη Παναγιώτη μέσο όρο πενήντα φορές την ώρα στις γκρεμίλες της ελληνικής υπαίθρου;
...Όταν η μούρη σου κολλάει από το ξεραμένο αλάτι του ιδρώτα;
...Όταν το πετσί σου έχει τριακόσια κιλά σκόνη, χωρίς να βάλουμε αυτή που έχεις καταπιεί;
...Όταν ξέρεις πως αυτά που έβγαλες μεροκάματο σε φτάνουν και δεν σε φτάνουν για να ζήσεις;
Ρε όχι να τραγουδήσεις, ούτε να βογγήξεις πονεμένο μπλούζ της μπαμπακιάς δεν θα ‘χες την δύναμη.
Στην κοσμάρα του ήταν ο κωλόμπας. Αραχτός στην βιλάρα με το τζάκι να καίει, με ένα 12άρι σκότς και το ακριβό πούρο στο χέρι, έγραφε βιβλία για να αποπλανήσει τα μυαλουδάκια των εξάχρονων. Μπορεί να περίμενε και κανέναν γκόμενο να ΄ρθει να τον...
Ρε άντεστε στο διάολο !
...Αμ’ ο δεύτερος;
Μιλάμε για άκρως επιστημονική προσέγγιση. Για κουβέντες απίστευτης ολκής. Με έχει πιάσει σύγκρυο από το δέος να στέκομαι μπροστά σε αυτό το τέρας της διανόησης. Σε αυτόν τον σύγχρονο Χάιντεγκερ που καταδέχεται να ασχολείται με την μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Ποιός είσαι ρε φίλε; Ο Θεός; Ο Πλάτωνας; Ο Έλβις;
...Επειδή δεν διαβλέπω σε μια χώρα αποσταθεροποίησης ότι μπορεί να αντιμετωπίσει άνετα το θέμα της οικονομικής σταθεροποίησης...
...Πώς τό’πες ρε κολλητέ αυτό; Χάζεψα. Έμεινα κάγκελος. Έχασα το μισό νόημα στο δρόμο. Και ο Hannibal ante portas ; Ποιός Χάνιμπαλ, ο Λέκτορ; Να μην του ανοίξουμε ρε μαλάκες, νήστευε καιρό και θα μας φάει όλους!
Το διαστημόπλοιο γύρισε από το διάστημα και προσγειώθηκε στο Σύνταγμα. Και άνοιξε τις μπουκαπόρτες του και βγήκαν πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές. Και δεν ήξεραν που βρίσκονταν. Δεν ήξεραν τι είχε συμβεί. Δεν καταλάβαιναν ούτε τις ερωτήσεις που τους γίνονταν. Στα πρόσωπά τους είχαν ζωγραφισμένη την ανεμελιά της 10χρονης προσκοπίνας που πάει εκδρομή στη φύση.
Η ίδια η χώρα να ζητήσει Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο πρότεινε ο φωστήρας. Και σύ που ήσουνα ρε φίλε τόσα χρόνια; Ποιός διοικούσε αυτό εδώ το μπουρδέλο; Εγώ ο Μάρκο Ντέ Σάντ μαζί με την Catwoman; Ο Αλέφας; Ο Μανού Τσάο; Ο Τζίμης ο Πανούσης; Η χοντρή που λέει τα ζώδια; Ή μήπως τα δεκαπεντάχρονα με τις πέτρες που δεν είχαν γεννηθεί ακόμα;
Κάτσε να το κάνω λιανά για να το πιάσουμε καλά: ΔΟΕ είχε μπεί τελευταία φορά στη χώρα μας το 1897 μετά την ταπεινωτική ήττα από τους Τούρκους σε ένα γελοίο πόλεμο που τον σκηνοθέτησαν Άγγλοι τραπεζίτες. Την μαλακία που κάναμε τότε την πληρώναμε ως το 1980τόσο. Εκατό χρόνια χαράτσι σε αλάτι, σπίρτα, πετρέλαιο, τράπουλες. Μονοπώλιο τσόντας.
Δ.Ο.Ε.= Δώστε Ό,τι Έχετε=σκυλίσιο. Δηλαδή στηνόμαστε στα τέσσερα. Και τότε, το 1897 υπήρχε κάποιος λόγος. Τα κουμπαράκια του κυρ-Κώστα κόντεψαν να φτάσουν στην Αθήνα για καφέ. Αλλά τώρα τί έγινε; Τι μαλακία κάναμε; Έγινε πόλεμος και δεν το πήραμε χαμπάρι; Δεν μας λήστεψαν πριν εννιά χρόνια στο χρηματιστήριο; Δεν μας πίνουν το αίμα με την τιμή της βενζίνης; Δεν μας έχουν ξεσκίσει οι πολυεθνικές και οι ντόπιοι μαυραγορίτες με τις αυξήσεις στα βασικά είδη διατροφής; Χρήμα τυπώνουμε σπίτια μας; Που θα τα βρούμε τα καινούργια όβολα;
...Για κάνε στάση ρε φίλε! Τί μας λές; Να αλείψουμε τον πωπό μας με βαζελίνη και να στηθούμε μόνοι μας στους τσιφούτηδες γιατί 100 κουφάλες χρεωκόπησαν την χώρα; Αυτοί που τα δανείστηκαν, να ανοίξουν τους κρυφούς λογαριασμούς τους, να τα βγάλουν και να τα γυρίσουν πίσω. Θα πηδήξουν εμάς οι ξένοι για να συνεχίσουν να μαζεύουν το χρήμα τα σόγια;
Και ας υποθέσουμε ότι δεν γουστάρουμε να μας τον κάτσουν. Και ότι δεν πληρώνουμε. Τι θα μας κάνουν; Κατάσχεση; Ή μήπως θα μας κόψουν τις εισαγωγές σε πούρα, κραγιόν και στρινγκάκια;
Και από ευθύνη; Κανείς δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα; Νύχτα το ξαφρίζανε τόσα χρόνια το εθνικό χρηματοκιβώτιο;
“Πολιτική ευθύνη”. Νέο κόλπο. Όρος-φρεσκαδούρα. Σαλεύει. Δηλαδή τί σημαίνει αυτό; Για σπάστο σε ψιλά ρε κάγκουρα, γιατί δεν το άρπαξα με την πρώτη.
...Γίνεται ανάκριση και οι μάγκες δεν έχουν ποινική ευθύνη, αλλά “πολιτική” ;
Έλα ρε! Παίζει τέτοιο σενάριο κι εμείς κοιμόμαστε; Δηλαδή κόβω πέτσινη επιταγή στο προαύλιο της Βουλής και τη σκαπουλάρω κι εγώ; Αντί να πάω φυλακή, πάω σε ιδιόκτητη έπαυλη στην Εκάλη;
Ρε ούουουουουουστ ! Όξω γερο-emos απ’ την παράγκα !
Τα Χρυσούγεννα είναι η εποχή που γεννιέται ο χρυσός. Η ώρα της κονόμας. Βέβαια στις τσέπες μας οι περισσότεροι δεν έχουμε καταφέρει να δούμε ευρώ από τότε που έκανε ντεμπούτο στο μαγαζί μας. Μεροδούλι-μεροφάι είναι η πλειοψηφία. Διπλές δουλειές και διπλές βάρδιες, αλλά μονά λεφτά. Φταίμε κι εμείς οι πολίτες για την γενική παρτούζα και μάλιστα πιό πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Όμως είμαστε και οι μόνοι που πληρώνουμε την λυπητερή στο τέλος. Όλοι οι άλλοι είτε έχουν καβούρια στην τσέπη, είτε σφυρίζουν αδιάφορα.
Τέλος πάντων. Τον χρυσό πολλοί αγάπησαν, τα σκατά κανένας. Οι τοκογλύφοι που νομίζουν ότι τους χρωστάμε, ας έρθουν να πάρουν τα πανωτόκια τους. Αλλά να έρθουν με την όπισθεν. Γιατί θα πάρουν μια μάντρα...
Αλλωστε κι ο Αννίβας στη Ρώμη έφαγε πόρτα τελικά.
Σε αυτούς από τους σημερινούς ηγέτες της χώρας που κάνανε κοπάνα στο μάθημα της ιστορίας στο λύκειο, να θυμίσω ότι μετά το 1897, ακολούθησε το 1909 και κάτι δίκες στο Γουδί.
Ας αρχίσουν να ψάχνουν από τώρα για δικηγόρο με κονέ σε στρατοδικεία. Και να εύχονται να μην πέσουν στο δικαστήριο του αξιότιμου κυρίου Lynch.
…Ή μήπως παριστάνουν τους χαζούς, θεωρώντας μας όλους μαλάκες;
…Από τη μιά ο γαλάζιος υπουργός παιδείας που –απ΄ό,τι λένε- μετά το γήπεδο πήγε στα μπουζούκια, το Σαββατοκύριακο που δολοφονήθηκε ο πιτσιρικάς. Αντί να κάτσει με τους άλλους καρεκλάδες και να σκεφτούν πως θα βγεί η χώρα από τη λούμπα με τα σκατά στην οποία μας έριξαν οι ίδιοι.
...Από την άλλη ο πρώην υπουργός των πράσινων, ο κυρ-Αλέκος που μας μιλάει για την εκστρατεία των Καρχηδονίων. Αντί να βγάλει το σκασμό αυτός και η παραταξή του που ξεφτίλισαν τις λέξεις “αλλαγή”, “δημοκρατία”, “σοσιαλισμός”, “έννομη τάξη”, “φιλότιμο”, κλπ. δηλαδή το μισό λεξικό της ελληνικής. Το άλλο μισό είχαν προλάβει να το ξεφτιλίσουν ο θείος Ντίνος, οι βασιλιάδες, το φασισταριό και η σταλινική αριστερά.
Απολαύστε τον πρώτο:
«Βγάλτε τις κουκούλες. Κανένας δεν δικαιούται να κρύβει τα πρόσωπά σας. Ζούμε σε μια πραγματική δημοκρατία. Κανείς δεν δικαιούται να οπλίζει τα χέρια σας με πέτρες, για να σπάτε το μαγαζάκι του βιοπαλαιστή πατέρα σας. Βγάλτε τις κουκούλες και εκφραστείτε ελεύθερα»
Φάτε και τον δεύτερο:
«Το θέμα δεν είναι αν θα μπούμε σε διαδικασία οικονομικού ελέγχου. Επειδή δεν διαβλέπω, σε μια χώρα αποσταθεροποίησης, ότι μπορεί να αντιμετωπίσει άνετα το θέμα της οικονομικής σταθεροποίησης, θα έλεγα εμείς να επιζητήσουμε τον οικονομικό έλεγχο, να γίνει από άλλους διεθνείς οργανισμούς. Η κρίση είναι προ των πυλών. Ο Αννίβας είναι ante portas»
Τί είπαν τώρα τα άτομα;
...Σπαράζει η καρδιά μου που ακούω τον πρώτο. Τι ανωτερότητα! Τι συναίσθημα! Τι βαθιά κατανόηση της εφηβικής ψυχής!
Δεν μπορώ, συγκινήθηκα, θέλω να κλάψω με λυγμούς, να ουρλιάξω, να πλαντάξω. Φέρτε μου μαντήλια! Πολλά μαντήλια. Ας είναι και χαρτομάντηλα. Αν δεν είχα πατέρα, θα ήθελα αυτός ο κύριος να είναι ο μπαμπάς μου.
...Βγάλτε τις κουκούλες αγαπημένα μου παιδιά! Εκφραστείτε ελεύθερα.
... Με το μπλά-μπλά. Κάντε επανάσταση με τα λόγια. Με παρλαπίπες. Θα μας πείτε τα αιτήματά σας κι εμείς θα τα ακούσουμε και θα σας κεράσουμε και πορτοκαλάδα. Για μας είστε παιδιά. Και πενήντα χρονών να φτάσετε, πάλι ως παιδιά θα σας βλέπουμε. Και το χαρτζηλίκι σας θα το παίρνετε. Μόνο μην ζητάτε αξιοπρεπή δουλειά. Να παίρνετε τα σκουπίδια που σας πετάνε και να είσαστε ευχαριστημένοι που υπάρχουν κι αυτά. Πάρτε τα σκατά των 600 ευρώ τον μήνα και των 300 του παρτ-τάιμ χωρίς ένσημα. Άμα δεν σας φτάνουν, ζητήστε κι από τους γονείς σας, ή πάρτε δάνειο. Και μην περιμένετε σύνταξη. Παίξτε στοίχημα, λαχεία, άλογα, τζόκερ, ζάρια, χρηματιστήριο, αν θέλετε να ελπίζετε σε άσπρη μέρα. Μην βανδαλίζετε την ωραία μας δημοκρατία. Όπου όλοι περνάμε τέλεια και είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Που βλέπουμε την χλίδα των επωνύμων στο γυαλί και ακούμε τις θαυμάσιες συνεντεύξεις τους, και ξέρετε κάτι; Μιλάνε σαν κι εσάς οι επώνυμοι. Κι εσείς θα μπορούσατε να είσαστε επώνυμοι. Χρειάζεται ελπίδα. Και πίστη. Το σούπερ μπάζο και ο ρόκ γλαστροδιαγωνισμός είναι η ευκαιρία μιας ζωής. Κι αν σας απορρίψουν, ξαναδοκιμάστε την επόμενη χρονιά. Να έχετε εμπιστοσύνη στο Θεό. Αυτός θα σας ανταμείψει μια μέρα. Μην πετάτε πέτρες και μπουκάλια. Αποκτήστε κάποιο κοινωνικά αποδεκτό χόμπι. Πηγαίνετε να πέσετε στο πιοτό, στην πρέζα, στον τζόγο και στην πορνεία.
Σε ευχαριστώ κύριε υπουργέ. Τί μου θύμισες! Με δυό κουβέντες σου, ξανάζησα τα παιδικά μου χρόνια. Το αναγνωστικό της Β΄Δημοτικού. Η οικογένεια Χωραφά. Τραγουδώντας πηγαίνει για δουλειά στα κτήματα, τραγουδώντας γυρνάει το βράδι...
Ο παλιόπουστας που είχε γράψει αυτό το βιβλίο δεν είχε δουλέψει ούτε μια ώρα χειρονακτική εργασία στη ζωή του. Δουλειά από το πρωί ως το βράδι στα χωράφια και να γυρνάς με τα πόδια τραγουδώντας;
...Όταν τα έχεις φτύσει κι έχεις πεί τον Δεσπότη Παναγιώτη μέσο όρο πενήντα φορές την ώρα στις γκρεμίλες της ελληνικής υπαίθρου;
...Όταν η μούρη σου κολλάει από το ξεραμένο αλάτι του ιδρώτα;
...Όταν το πετσί σου έχει τριακόσια κιλά σκόνη, χωρίς να βάλουμε αυτή που έχεις καταπιεί;
...Όταν ξέρεις πως αυτά που έβγαλες μεροκάματο σε φτάνουν και δεν σε φτάνουν για να ζήσεις;
Ρε όχι να τραγουδήσεις, ούτε να βογγήξεις πονεμένο μπλούζ της μπαμπακιάς δεν θα ‘χες την δύναμη.
Στην κοσμάρα του ήταν ο κωλόμπας. Αραχτός στην βιλάρα με το τζάκι να καίει, με ένα 12άρι σκότς και το ακριβό πούρο στο χέρι, έγραφε βιβλία για να αποπλανήσει τα μυαλουδάκια των εξάχρονων. Μπορεί να περίμενε και κανέναν γκόμενο να ΄ρθει να τον...
Ρε άντεστε στο διάολο !
...Αμ’ ο δεύτερος;
Μιλάμε για άκρως επιστημονική προσέγγιση. Για κουβέντες απίστευτης ολκής. Με έχει πιάσει σύγκρυο από το δέος να στέκομαι μπροστά σε αυτό το τέρας της διανόησης. Σε αυτόν τον σύγχρονο Χάιντεγκερ που καταδέχεται να ασχολείται με την μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Ποιός είσαι ρε φίλε; Ο Θεός; Ο Πλάτωνας; Ο Έλβις;
...Επειδή δεν διαβλέπω σε μια χώρα αποσταθεροποίησης ότι μπορεί να αντιμετωπίσει άνετα το θέμα της οικονομικής σταθεροποίησης...
...Πώς τό’πες ρε κολλητέ αυτό; Χάζεψα. Έμεινα κάγκελος. Έχασα το μισό νόημα στο δρόμο. Και ο Hannibal ante portas ; Ποιός Χάνιμπαλ, ο Λέκτορ; Να μην του ανοίξουμε ρε μαλάκες, νήστευε καιρό και θα μας φάει όλους!
Το διαστημόπλοιο γύρισε από το διάστημα και προσγειώθηκε στο Σύνταγμα. Και άνοιξε τις μπουκαπόρτες του και βγήκαν πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές. Και δεν ήξεραν που βρίσκονταν. Δεν ήξεραν τι είχε συμβεί. Δεν καταλάβαιναν ούτε τις ερωτήσεις που τους γίνονταν. Στα πρόσωπά τους είχαν ζωγραφισμένη την ανεμελιά της 10χρονης προσκοπίνας που πάει εκδρομή στη φύση.
Η ίδια η χώρα να ζητήσει Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο πρότεινε ο φωστήρας. Και σύ που ήσουνα ρε φίλε τόσα χρόνια; Ποιός διοικούσε αυτό εδώ το μπουρδέλο; Εγώ ο Μάρκο Ντέ Σάντ μαζί με την Catwoman; Ο Αλέφας; Ο Μανού Τσάο; Ο Τζίμης ο Πανούσης; Η χοντρή που λέει τα ζώδια; Ή μήπως τα δεκαπεντάχρονα με τις πέτρες που δεν είχαν γεννηθεί ακόμα;
Κάτσε να το κάνω λιανά για να το πιάσουμε καλά: ΔΟΕ είχε μπεί τελευταία φορά στη χώρα μας το 1897 μετά την ταπεινωτική ήττα από τους Τούρκους σε ένα γελοίο πόλεμο που τον σκηνοθέτησαν Άγγλοι τραπεζίτες. Την μαλακία που κάναμε τότε την πληρώναμε ως το 1980τόσο. Εκατό χρόνια χαράτσι σε αλάτι, σπίρτα, πετρέλαιο, τράπουλες. Μονοπώλιο τσόντας.
Δ.Ο.Ε.= Δώστε Ό,τι Έχετε=σκυλίσιο. Δηλαδή στηνόμαστε στα τέσσερα. Και τότε, το 1897 υπήρχε κάποιος λόγος. Τα κουμπαράκια του κυρ-Κώστα κόντεψαν να φτάσουν στην Αθήνα για καφέ. Αλλά τώρα τί έγινε; Τι μαλακία κάναμε; Έγινε πόλεμος και δεν το πήραμε χαμπάρι; Δεν μας λήστεψαν πριν εννιά χρόνια στο χρηματιστήριο; Δεν μας πίνουν το αίμα με την τιμή της βενζίνης; Δεν μας έχουν ξεσκίσει οι πολυεθνικές και οι ντόπιοι μαυραγορίτες με τις αυξήσεις στα βασικά είδη διατροφής; Χρήμα τυπώνουμε σπίτια μας; Που θα τα βρούμε τα καινούργια όβολα;
...Για κάνε στάση ρε φίλε! Τί μας λές; Να αλείψουμε τον πωπό μας με βαζελίνη και να στηθούμε μόνοι μας στους τσιφούτηδες γιατί 100 κουφάλες χρεωκόπησαν την χώρα; Αυτοί που τα δανείστηκαν, να ανοίξουν τους κρυφούς λογαριασμούς τους, να τα βγάλουν και να τα γυρίσουν πίσω. Θα πηδήξουν εμάς οι ξένοι για να συνεχίσουν να μαζεύουν το χρήμα τα σόγια;
Και ας υποθέσουμε ότι δεν γουστάρουμε να μας τον κάτσουν. Και ότι δεν πληρώνουμε. Τι θα μας κάνουν; Κατάσχεση; Ή μήπως θα μας κόψουν τις εισαγωγές σε πούρα, κραγιόν και στρινγκάκια;
Και από ευθύνη; Κανείς δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα; Νύχτα το ξαφρίζανε τόσα χρόνια το εθνικό χρηματοκιβώτιο;
“Πολιτική ευθύνη”. Νέο κόλπο. Όρος-φρεσκαδούρα. Σαλεύει. Δηλαδή τί σημαίνει αυτό; Για σπάστο σε ψιλά ρε κάγκουρα, γιατί δεν το άρπαξα με την πρώτη.
...Γίνεται ανάκριση και οι μάγκες δεν έχουν ποινική ευθύνη, αλλά “πολιτική” ;
Έλα ρε! Παίζει τέτοιο σενάριο κι εμείς κοιμόμαστε; Δηλαδή κόβω πέτσινη επιταγή στο προαύλιο της Βουλής και τη σκαπουλάρω κι εγώ; Αντί να πάω φυλακή, πάω σε ιδιόκτητη έπαυλη στην Εκάλη;
Ρε ούουουουουουστ ! Όξω γερο-emos απ’ την παράγκα !
Τα Χρυσούγεννα είναι η εποχή που γεννιέται ο χρυσός. Η ώρα της κονόμας. Βέβαια στις τσέπες μας οι περισσότεροι δεν έχουμε καταφέρει να δούμε ευρώ από τότε που έκανε ντεμπούτο στο μαγαζί μας. Μεροδούλι-μεροφάι είναι η πλειοψηφία. Διπλές δουλειές και διπλές βάρδιες, αλλά μονά λεφτά. Φταίμε κι εμείς οι πολίτες για την γενική παρτούζα και μάλιστα πιό πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Όμως είμαστε και οι μόνοι που πληρώνουμε την λυπητερή στο τέλος. Όλοι οι άλλοι είτε έχουν καβούρια στην τσέπη, είτε σφυρίζουν αδιάφορα.
Τέλος πάντων. Τον χρυσό πολλοί αγάπησαν, τα σκατά κανένας. Οι τοκογλύφοι που νομίζουν ότι τους χρωστάμε, ας έρθουν να πάρουν τα πανωτόκια τους. Αλλά να έρθουν με την όπισθεν. Γιατί θα πάρουν μια μάντρα...
Αλλωστε κι ο Αννίβας στη Ρώμη έφαγε πόρτα τελικά.
Σε αυτούς από τους σημερινούς ηγέτες της χώρας που κάνανε κοπάνα στο μάθημα της ιστορίας στο λύκειο, να θυμίσω ότι μετά το 1897, ακολούθησε το 1909 και κάτι δίκες στο Γουδί.
Ας αρχίσουν να ψάχνουν από τώρα για δικηγόρο με κονέ σε στρατοδικεία. Και να εύχονται να μην πέσουν στο δικαστήριο του αξιότιμου κυρίου Lynch.
Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008
Ο Ταρζάν, η Τζέιν και η χρεωκοπία της ζούγκλας
Το έχω ξαναπεί ότι αυτή η χώρα χρειάζεται ψυχίατρο. Και μάλιστα κορυφαίο. Με περγαμηνές. Όχι της πλάκας και της κλωτσιάς σαν τους παπατζήδες πρωθυπουργούς που πέρασαν τα τελευταία 60 χρόνια. Αν μπορούσα να προτείνω κάποιον, το όνομα του Ράντοβαν Κάρατζιτς θα ήταν πρώτο στη λίστα μου. Τρελογιατρός, ποιητής, πολιτικός, επιχειρηματίας, πατριώτης και εγκληματίας πολέμου. Ό,τι ακριβώς λείπει από την σημερινή σαλάτα μας για να της δώσει γεύση. Το άτομο δεν τρώγεται και δεν παίζεται. Δυστυχώς είναι σε μόνιμες διακοπές πίσω από τα κάγκελα.
Για να σοβαρευτούμε: Ξένοι και ντόπιοι, πολιτικάντηδες, τραπεζικά στελέχη, μάνατζερς, δημοσιογράφοι, προφήτες, αλλαξοκώληδες, σαπουνομαζώχτρες όλων των αποχρώσεων, έχουν αποδυθεί τελευταία σε ένα πονηρό και σιχαμερό παιχνίδι που αποκαλείται “η επερχόμενη ελληνική χρεωκοπία”.
Εδώ και 15 χρόνια το έλεγα –στον κύκλο μου- ότι με απλά μαθηματικά τα νούμερα δεν βγαίνουν, αλλά εισέπραττα παγωμάρα και κάποια “ώχ αδερφέ, μέχρι τότε...”. Σε κάποια κατ’ ιδίαν συζήτησή μου το 2000 με τον διευθύνοντα σύμβουλο κορυφαίας ιδιωτικής τράπεζας σε ένα γκαλά, ο τύπος κοίταξε τις κοπέλες του κέιτερινγκ και μου είπε επί λέξει: “Κάθε πράγμα στον καιρό του... Ωραίο κρασί έχουν εδώ.” Σαν να μου έλεγε, “είσαι αρκετά νέος για να ασχολείσαι με το χρέος, ασχολήσου με καμμιά γκόμενα”. Μου πήρε κάμποσο καιρό να αποκρυπτογραφήσω αυτό που είχε στο μυαλό του, αλλά απόφυγε να πεί.
Τώρα ήρθε λοιπόν η ώρα. Ο Ταρζάν και η Τζέιν κατάφεραν να χρεωκοπήσουν την ζούγκλα. Το χρέος που όλοι απόφευγαν να κοιτάξουν στα μάτια, έχει κάνει μόνιμη στάση στις τηλεοράσεις και στα έντυπα. Είναι όμως κάτι τέτοιο αλήθεια, ή πρόκειται για μια ακόμα μηχανή για να μας φάνε το παραδάκι;
Η Ελλάδα είναι μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης και του ευρώ. Αυτό δεν αλλάζει. Το χειρότερο που μπορεί να γίνει είναι να μας βάλουν κανένα Γερμανό επίτροπο στο σβέρκο ώσπου να ορθοποδήσουμε. Άσε που αυτό το “χειρότερο” μπορεί και νά ‘ναι το καλύτερο. Όμως ούτε μπορούν, ούτε τους συμφέρει να μας πετάξουν έξω από το κωλονόμισμά τους. Ούτε και να γίνει πουτάνα η χώρα όπως είδαν στην δοκιμαστική προβολή του σεναρίου πρίν μερικές μέρες. Γιατί έρχεται κι η σειρά τους. Κι οι δικές τους μαϊμούδες που τις έχουν μια ζωή στις φάμπρικες θα ξυπνήσουν κάποια στιγμή.
Αυτή την στιγμή ο σκοπός τους είναι να φοβίσουν τους πολίτες και να τους εξαναγκάσουν να ξαναβάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Να τους ληστέψουν με το νόμο. Να τους πηδήξουν και να τους κάνουν να πούν κι “ευχαριστώ”. Αυτό είναι το “καλό” σενάριο που έχουν στο μυαλό τους.
Θα μπορούσα να αναφέρω μια νταλίκα στοιχεία από τις κρίσεις του Μεξικού το 1995 , της Ρωσίας το 1998, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, κ.α. αλλά δεν θέλω να σας κουράσω με οικονομικές αναλύσεις. Με κουράζουν κι εμένα. Η ουσία είναι ότι οι παραπάνω χώρες έζησαν ήδη αυτό για το οποίο μας απειλούν οι ψεύτες. Και μερικές το έχουν ζήσει πάνω από μία φορά. Όμως υπάρχουν ακόμα. Όπως και οι λαοί τους. Καμία δεν σβήστηκε από το πρόσωπο της γής. Όταν σε χτυπάνε, χτυπάς και εσύ. Και χωρίς έλεος.
Προκαλώ τους αρχιψεύτες και τους χατζηρουφιάνους να χρεωκοπήσουν την χώρα αυτή την στιγμή. Όσο γρηγορότερα, τόσο το καλύτερο. Ποιός έχει τα αρχίδια να το κάνει; Η χώρα είναι πάμπλουτη σε όλα. Σε ρουφιάνους, σε κλέφτες, σε απατεώνες, σε δάνεια, σε κοπρίτες, αλλά και σε πραγματικό χρήμα, σε πρώτες ύλες, σε ανθρώπους, σε μυαλά, σε ταλέντο. Το μόνο που της λείπει είναι αυτό που λείπει από πολλές χώρες. Η ηγεσία. Ίσως με την χρεωκοπία να το βρούμε κι αυτό.
Για να πάμε στο ταμειακό κομμάτι, μόνο οι φόροι που χρωστάνε οι διάφοροι καρχαρίες και η εκκλησία σβήνουν όλο το εξωτερικό χρέος. Ήρθε η στιγμή να βοηθήσουν κι αυτοί. Οι καρχαρίες που επί δεκαετίες πληρώνουν ψίχουλα για φόρους και τα παίρνουν χοντρά για τις πενιχρές υπηρεσίες που προσφέρουν. Και οι άλλοι, οι μουσάτοι, που επί δεκαεφτά αιώνες όχι μόνο δεν έχουν πληρώσει δεκάρα τσακιστή, αλλά αρμέγουν αυτή τη χώρα από όλες τις πάντες. Ας βάλουν το χέρι στην τσέπη κι αυτοί μια φορά. Οικειοθελώς.
Η χρεωκοπία είναι ένα ακόμα παραμύθι. Ο τοκογλύφος βάφεται και μεταμφιέζεται σε σωτήρα. Ο τραβεστί της κακιάς ώρας. Μιλάνε για σπάταλο λαό αυτοί που διορίζουν τους σαδο-μαζόχες στα υπουργεία και τους αφήνουν να πετάνε από τα παράθυρα το δανεικό χρήμα. Αυτοί που τα κάνουν πλακάκια με τους αειπενθούντες και λιβανοκαίοντες βυζαντινολάγνους και τους δωρίζουν ξένα δισεκατομμύρια. Αυτοί που χαρίζουν τη χώρα στους νεο-αποικιοκράτες των πολυεθνικών με μόνο αντάλλαγμα μια ξεφτιλισμένη προμήθεια.
Ο στόχος της διεθνούς συμμορίας των τσιφούτηδων είναι διπλός και δεν είναι μόνο η δική μας χώρα στο στόχαστρο. Θέλουν :
1. Να αυξήσουν το ήδη τοκογλυφικό επιτόκιο στα πανωτόκια και να βάλουν ζεστό χρήμα στην τσέπη, τώρα που πέφτει πείνα στις αγορές.
2. Να τα πάρουν όλα τζάμπα. Κτίρια, γή, επιχειρήσεις, μετοχές, ανθρώπους, ιδέες.
Θα ρίξουν τις αξίες ως εκεί που δεν παίρνει για να μαζέψουν ότι μπορούν. Για να βγάλουν χοντρό μαρούλι. Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός τους. Και θα ρισκάρουν, αλλά μονάχα ως ένα σημείο. Γιατί είναι κότες. Και γιατί τους ενδιαφέρουν μόνο οι μπίζνες. Γουστάρω όμως να κάνουν την μαλακία και να ρισκάρουν πολύ. Γιατί τότε θα γίνει της παλιοπουτάνας. Όλοι οι κακομοίρηδες που τόσα χρόνια τρώνε στραγάλια και φάπες θα βγούνε στα πεζοδρόμια. Κι αν οι βρυκόλακες που διοικούν τη χώρα από το σκοτάδι βγάλουν τα τάνκς στους δρόμους, τότε θά ‘χει την μεγάλη πλάκα. Είναι εύκολο να τα βάζουν με 500 αναρχικούς με κουκούλες αυτοί που εκπροσωπούν το κράτος και πληρώνονται για να βαράνε. Όταν όμως απέναντί τους στέκονται ο πατέρας τους, η μάνα τους και τα παιδιά τους, θέλω να δώ ποιόν θα υποστηρίξουν. Αν και ξέρω.
Όμως τα πράγματα πολύ δύσκολα θα φτάσουν ως εκεί. Το μεγάλο κέρδος των πρόσφατων ταραχών για την Ελλάδα ήταν ότι οι ρουφιάνοι πήραν το μήνυμα. Και ήταν ξεκάθαρο. Αν 5.000 καλοζωϊσμένα άτομα έκαναν μπουρδέλο την χώρα από άκρη σ’ άκρη, φανταστείτε τι μπορούν να κάνουν 1.000.000 πεινασμένοι.
Ότι θα έρθουν και χειρότερες μέρες είναι μαθηματικά σίγουρο. Όμως δεν πρόκειται να έρθει η καταστροφή. Αυτή θα έρθει σε όσους ανοίχτηκαν και χρωστάνε. Σε όσους έχουν δημιουργήσει ανελαστικές υποχρεώσεις και τις έχουν εξαρτήσει από μελλοντικά αβέβαια κέρδη. Οι υπόλοιποι θα την σκαπουλάρουν. Και μερικοί θα βγάλουν λεφτά. Στο χέρι μας είναι να βγούμε κερδισμένοι από αυτή την αληθινή αλλά γεμάτη ψέματα κρίση. Όσο για την απόλυτη καταστροφή, μακάρι να ερχόταν. Γιατί θα ακολουθούσε η απόλυτη αναγέννηση. Όμως κανείς από αυτούς που ανήκουν στο σύστημα δεν θέλει αλλαγές. Κανείς δεν θέλει να χάσει την χρυσή καρέκλα του.
Το μόνο που χρειάζεται κάποιος σε αυτές τις συνθήκες είναι καθαρό μυαλό και υγιή ισολογισμό στο σπίτι του και στο μαγαζί του. Και η πρώτη κίνηση γι αυτό είναι να κλείσει το διαολόκουτο και να το ανοίγει μόνο όποτε έχει ποδόσφαιρο. Όχι για τα σχόλια, μόνο για την μπάλα. Εγώ αγοράζω εφημερίδες αλλά τις διαβάζω μετά από μια εβδομάδα. Μερικές φορές μετά από ένα μήνα. Έτσι κερδίζω χρόνο γιατί η επιλογή γίνεται από μόνη της. Τα άρθρα που είναι για τα σκατά, έχουν βρωμίσει και δεν διαβάζονται. Τα υπόλοιπα, δείχνουν ξεκάθαρα το τί σκεφτόταν ή τί σκοπούς είχε αυτός που το έγραψε, όταν το έγραψε. Και η κριτική είναι ψυχρή και εξοντωτική. Στο κεφάλι.
Η βία είναι καθαρά ψυχολογική σήμερα. Προσπαθούν να σου βάλουν στο μυαλό αυτό που θέλουν να σου πουλήσουν και να σε πείσουν ότι αυτό ήταν που ζητούσες. Και να σε κάνουν να το ζητάς, νομίζοντας ότι είναι δική σου επιθυμία. Κάποιοι θα την φάνε τη φόλα. Και θα θέλουν κι άλλη.
Οι μαϊμούδες μόνο τους κώλους τους κάθονται και ξύνουν, αλλά έχουν πολλή πλάκα. Ο Ταρζάν και η Τζέιν είναι το σήμα κατατεθέν της ζούγκλας. Η εγγύηση. Κάποιοι θέλουν να τους διώξουν από τον χώρο και να αφήσουν μόνο τις μαϊμούδες. Όχι βέβαια για οικολογικούς λόγους. Ο σκοπός τους είναι να κάνουν την ζούγκλα οικόπεδα. Όσες από τις μαϊμούδες επιζήσουν θα τις βάλουν σε κλουβιά για να κάνουν πειράματα πάνω τους.
Ο κόσμος έχει γίνει επίτηδες κωλοχανείο. Ο κάθε αλήτης έρχεται να πηδήξει στη ζούγκλα χωρίς να πληρώσει. Ως και οι μαϊμούδες το έχουν καταλάβει αυτό. Το τζάμπα τέλος. Αυτή τη φορά θα του βάλουν την μπανάνα εκεί που δεν λάμπει ο ήλιος.
Για να σοβαρευτούμε: Ξένοι και ντόπιοι, πολιτικάντηδες, τραπεζικά στελέχη, μάνατζερς, δημοσιογράφοι, προφήτες, αλλαξοκώληδες, σαπουνομαζώχτρες όλων των αποχρώσεων, έχουν αποδυθεί τελευταία σε ένα πονηρό και σιχαμερό παιχνίδι που αποκαλείται “η επερχόμενη ελληνική χρεωκοπία”.
Εδώ και 15 χρόνια το έλεγα –στον κύκλο μου- ότι με απλά μαθηματικά τα νούμερα δεν βγαίνουν, αλλά εισέπραττα παγωμάρα και κάποια “ώχ αδερφέ, μέχρι τότε...”. Σε κάποια κατ’ ιδίαν συζήτησή μου το 2000 με τον διευθύνοντα σύμβουλο κορυφαίας ιδιωτικής τράπεζας σε ένα γκαλά, ο τύπος κοίταξε τις κοπέλες του κέιτερινγκ και μου είπε επί λέξει: “Κάθε πράγμα στον καιρό του... Ωραίο κρασί έχουν εδώ.” Σαν να μου έλεγε, “είσαι αρκετά νέος για να ασχολείσαι με το χρέος, ασχολήσου με καμμιά γκόμενα”. Μου πήρε κάμποσο καιρό να αποκρυπτογραφήσω αυτό που είχε στο μυαλό του, αλλά απόφυγε να πεί.
Τώρα ήρθε λοιπόν η ώρα. Ο Ταρζάν και η Τζέιν κατάφεραν να χρεωκοπήσουν την ζούγκλα. Το χρέος που όλοι απόφευγαν να κοιτάξουν στα μάτια, έχει κάνει μόνιμη στάση στις τηλεοράσεις και στα έντυπα. Είναι όμως κάτι τέτοιο αλήθεια, ή πρόκειται για μια ακόμα μηχανή για να μας φάνε το παραδάκι;
Η Ελλάδα είναι μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης και του ευρώ. Αυτό δεν αλλάζει. Το χειρότερο που μπορεί να γίνει είναι να μας βάλουν κανένα Γερμανό επίτροπο στο σβέρκο ώσπου να ορθοποδήσουμε. Άσε που αυτό το “χειρότερο” μπορεί και νά ‘ναι το καλύτερο. Όμως ούτε μπορούν, ούτε τους συμφέρει να μας πετάξουν έξω από το κωλονόμισμά τους. Ούτε και να γίνει πουτάνα η χώρα όπως είδαν στην δοκιμαστική προβολή του σεναρίου πρίν μερικές μέρες. Γιατί έρχεται κι η σειρά τους. Κι οι δικές τους μαϊμούδες που τις έχουν μια ζωή στις φάμπρικες θα ξυπνήσουν κάποια στιγμή.
Αυτή την στιγμή ο σκοπός τους είναι να φοβίσουν τους πολίτες και να τους εξαναγκάσουν να ξαναβάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Να τους ληστέψουν με το νόμο. Να τους πηδήξουν και να τους κάνουν να πούν κι “ευχαριστώ”. Αυτό είναι το “καλό” σενάριο που έχουν στο μυαλό τους.
Θα μπορούσα να αναφέρω μια νταλίκα στοιχεία από τις κρίσεις του Μεξικού το 1995 , της Ρωσίας το 1998, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, κ.α. αλλά δεν θέλω να σας κουράσω με οικονομικές αναλύσεις. Με κουράζουν κι εμένα. Η ουσία είναι ότι οι παραπάνω χώρες έζησαν ήδη αυτό για το οποίο μας απειλούν οι ψεύτες. Και μερικές το έχουν ζήσει πάνω από μία φορά. Όμως υπάρχουν ακόμα. Όπως και οι λαοί τους. Καμία δεν σβήστηκε από το πρόσωπο της γής. Όταν σε χτυπάνε, χτυπάς και εσύ. Και χωρίς έλεος.
Προκαλώ τους αρχιψεύτες και τους χατζηρουφιάνους να χρεωκοπήσουν την χώρα αυτή την στιγμή. Όσο γρηγορότερα, τόσο το καλύτερο. Ποιός έχει τα αρχίδια να το κάνει; Η χώρα είναι πάμπλουτη σε όλα. Σε ρουφιάνους, σε κλέφτες, σε απατεώνες, σε δάνεια, σε κοπρίτες, αλλά και σε πραγματικό χρήμα, σε πρώτες ύλες, σε ανθρώπους, σε μυαλά, σε ταλέντο. Το μόνο που της λείπει είναι αυτό που λείπει από πολλές χώρες. Η ηγεσία. Ίσως με την χρεωκοπία να το βρούμε κι αυτό.
Για να πάμε στο ταμειακό κομμάτι, μόνο οι φόροι που χρωστάνε οι διάφοροι καρχαρίες και η εκκλησία σβήνουν όλο το εξωτερικό χρέος. Ήρθε η στιγμή να βοηθήσουν κι αυτοί. Οι καρχαρίες που επί δεκαετίες πληρώνουν ψίχουλα για φόρους και τα παίρνουν χοντρά για τις πενιχρές υπηρεσίες που προσφέρουν. Και οι άλλοι, οι μουσάτοι, που επί δεκαεφτά αιώνες όχι μόνο δεν έχουν πληρώσει δεκάρα τσακιστή, αλλά αρμέγουν αυτή τη χώρα από όλες τις πάντες. Ας βάλουν το χέρι στην τσέπη κι αυτοί μια φορά. Οικειοθελώς.
Η χρεωκοπία είναι ένα ακόμα παραμύθι. Ο τοκογλύφος βάφεται και μεταμφιέζεται σε σωτήρα. Ο τραβεστί της κακιάς ώρας. Μιλάνε για σπάταλο λαό αυτοί που διορίζουν τους σαδο-μαζόχες στα υπουργεία και τους αφήνουν να πετάνε από τα παράθυρα το δανεικό χρήμα. Αυτοί που τα κάνουν πλακάκια με τους αειπενθούντες και λιβανοκαίοντες βυζαντινολάγνους και τους δωρίζουν ξένα δισεκατομμύρια. Αυτοί που χαρίζουν τη χώρα στους νεο-αποικιοκράτες των πολυεθνικών με μόνο αντάλλαγμα μια ξεφτιλισμένη προμήθεια.
Ο στόχος της διεθνούς συμμορίας των τσιφούτηδων είναι διπλός και δεν είναι μόνο η δική μας χώρα στο στόχαστρο. Θέλουν :
1. Να αυξήσουν το ήδη τοκογλυφικό επιτόκιο στα πανωτόκια και να βάλουν ζεστό χρήμα στην τσέπη, τώρα που πέφτει πείνα στις αγορές.
2. Να τα πάρουν όλα τζάμπα. Κτίρια, γή, επιχειρήσεις, μετοχές, ανθρώπους, ιδέες.
Θα ρίξουν τις αξίες ως εκεί που δεν παίρνει για να μαζέψουν ότι μπορούν. Για να βγάλουν χοντρό μαρούλι. Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός τους. Και θα ρισκάρουν, αλλά μονάχα ως ένα σημείο. Γιατί είναι κότες. Και γιατί τους ενδιαφέρουν μόνο οι μπίζνες. Γουστάρω όμως να κάνουν την μαλακία και να ρισκάρουν πολύ. Γιατί τότε θα γίνει της παλιοπουτάνας. Όλοι οι κακομοίρηδες που τόσα χρόνια τρώνε στραγάλια και φάπες θα βγούνε στα πεζοδρόμια. Κι αν οι βρυκόλακες που διοικούν τη χώρα από το σκοτάδι βγάλουν τα τάνκς στους δρόμους, τότε θά ‘χει την μεγάλη πλάκα. Είναι εύκολο να τα βάζουν με 500 αναρχικούς με κουκούλες αυτοί που εκπροσωπούν το κράτος και πληρώνονται για να βαράνε. Όταν όμως απέναντί τους στέκονται ο πατέρας τους, η μάνα τους και τα παιδιά τους, θέλω να δώ ποιόν θα υποστηρίξουν. Αν και ξέρω.
Όμως τα πράγματα πολύ δύσκολα θα φτάσουν ως εκεί. Το μεγάλο κέρδος των πρόσφατων ταραχών για την Ελλάδα ήταν ότι οι ρουφιάνοι πήραν το μήνυμα. Και ήταν ξεκάθαρο. Αν 5.000 καλοζωϊσμένα άτομα έκαναν μπουρδέλο την χώρα από άκρη σ’ άκρη, φανταστείτε τι μπορούν να κάνουν 1.000.000 πεινασμένοι.
Ότι θα έρθουν και χειρότερες μέρες είναι μαθηματικά σίγουρο. Όμως δεν πρόκειται να έρθει η καταστροφή. Αυτή θα έρθει σε όσους ανοίχτηκαν και χρωστάνε. Σε όσους έχουν δημιουργήσει ανελαστικές υποχρεώσεις και τις έχουν εξαρτήσει από μελλοντικά αβέβαια κέρδη. Οι υπόλοιποι θα την σκαπουλάρουν. Και μερικοί θα βγάλουν λεφτά. Στο χέρι μας είναι να βγούμε κερδισμένοι από αυτή την αληθινή αλλά γεμάτη ψέματα κρίση. Όσο για την απόλυτη καταστροφή, μακάρι να ερχόταν. Γιατί θα ακολουθούσε η απόλυτη αναγέννηση. Όμως κανείς από αυτούς που ανήκουν στο σύστημα δεν θέλει αλλαγές. Κανείς δεν θέλει να χάσει την χρυσή καρέκλα του.
Το μόνο που χρειάζεται κάποιος σε αυτές τις συνθήκες είναι καθαρό μυαλό και υγιή ισολογισμό στο σπίτι του και στο μαγαζί του. Και η πρώτη κίνηση γι αυτό είναι να κλείσει το διαολόκουτο και να το ανοίγει μόνο όποτε έχει ποδόσφαιρο. Όχι για τα σχόλια, μόνο για την μπάλα. Εγώ αγοράζω εφημερίδες αλλά τις διαβάζω μετά από μια εβδομάδα. Μερικές φορές μετά από ένα μήνα. Έτσι κερδίζω χρόνο γιατί η επιλογή γίνεται από μόνη της. Τα άρθρα που είναι για τα σκατά, έχουν βρωμίσει και δεν διαβάζονται. Τα υπόλοιπα, δείχνουν ξεκάθαρα το τί σκεφτόταν ή τί σκοπούς είχε αυτός που το έγραψε, όταν το έγραψε. Και η κριτική είναι ψυχρή και εξοντωτική. Στο κεφάλι.
Η βία είναι καθαρά ψυχολογική σήμερα. Προσπαθούν να σου βάλουν στο μυαλό αυτό που θέλουν να σου πουλήσουν και να σε πείσουν ότι αυτό ήταν που ζητούσες. Και να σε κάνουν να το ζητάς, νομίζοντας ότι είναι δική σου επιθυμία. Κάποιοι θα την φάνε τη φόλα. Και θα θέλουν κι άλλη.
Οι μαϊμούδες μόνο τους κώλους τους κάθονται και ξύνουν, αλλά έχουν πολλή πλάκα. Ο Ταρζάν και η Τζέιν είναι το σήμα κατατεθέν της ζούγκλας. Η εγγύηση. Κάποιοι θέλουν να τους διώξουν από τον χώρο και να αφήσουν μόνο τις μαϊμούδες. Όχι βέβαια για οικολογικούς λόγους. Ο σκοπός τους είναι να κάνουν την ζούγκλα οικόπεδα. Όσες από τις μαϊμούδες επιζήσουν θα τις βάλουν σε κλουβιά για να κάνουν πειράματα πάνω τους.
Ο κόσμος έχει γίνει επίτηδες κωλοχανείο. Ο κάθε αλήτης έρχεται να πηδήξει στη ζούγκλα χωρίς να πληρώσει. Ως και οι μαϊμούδες το έχουν καταλάβει αυτό. Το τζάμπα τέλος. Αυτή τη φορά θα του βάλουν την μπανάνα εκεί που δεν λάμπει ο ήλιος.
Κλάψτε παλιοπουτάνες, κλάψτε !
(09.12.2008)
...Πολύ κλάμα έχει πέσει στο φτωχομπινεδιάρικο κράτος των κερατάδων. Κλαίνε οι ρουφιάνοι στο γυαλί και στις φυλλάδες. Κλαίνε οι εκλεκτοί του λαού. Κλαίνε οι ψυχολόγοι, οι κοινωνιολόγοι και οι φιλόσοφοι της πυρκαγιάς. Κλαίνε οι εθνικόφρονες. Κλαίνε κι οι προοδευτικοί. Κλαίνε όλοι οι άσχετοι. Κανείς δεν τολμάει να αντικρύσει την πραγματικότητα. Με ψυχρό βλέμμα, πέρα από συναισθηματισμούς. Η υποκρισία των κροκοδείλων στο μεγαλείο της. Πέρα από την οικογένεια του παιδιού που σκοτώθηκε και της οποίας ο πόνος είναι αληθινός, όλοι οι άλλοι παίζουν θέατρο. Και προσπαθούν να εξυπηρετήσουν ο καθένας τα μικροσυμφέροντά του.
Όμως τούτη εδώ δεν είναι ώρα για κλάματα, αλλά για προβληματισμό και για δράση. Και όταν λέω “δράση” δεν εννοώ να βάλει κανείς φωτιά στην περιουσία του διπλανού του. Εννοώ να κάνει την δουλειά του σωστά. Είτε είναι εξεταστής στην σχολή Αστυνομίας και οφείλει να κόψει έναν υποψήφιο που έχει ψυχολογικά προβλήματα, είτε είναι γονιός και πρέπει να πεί “όχι” στις επιθυμίες του παιδιού του εάν αυτές είναι παράλογες, είτε είναι λειτουργός και πρέπει να τιμήσει τον όρκο που έχει δώσει.
Τώρα ο πρώτος που θα πρέπει να κάνει σωστά τη δουλειά του είναι ο ανακριτής της υπόθεσης. Να βάλει σε ανιχνευτή ψεύδους τον αστυνομικό και να του κάνει ουσιαστικές ερωτήσεις, όπως εαν είχε ή όχι συγκεκριμένη εντολή να χρησιμοποιήσει το όπλο του και όχι ερωτήσεις του τύπου “τί ζώδιο είσαι;”. Αν μπορούσαν να δείξουν και την ανάκριση ζωντανά από την τηλεόραση ακόμα καλύτερα. Ίσως έπειθαν κάποιους ότι σε κάτι χρησιμεύει η ηλεκτρονική χαβούζα. Τα μέσα υπάρχουν. Φοβάμαι όμως ότι η θέληση απουσιάζει.
Να δούμε τα γεγονότα ψυχρά; Ένα παιδί σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού. Κανείς εκτός από αυτούς που ήταν παρόντες δεν μπορεί να έχει άποψη για το τί ακριβώς έγινε. Κι εδώ υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Ακόμα δεν έχει βγεί το πόρισμα ούτε για το αν ήταν εξοστρακισμός ή ευθεία βολή. Πέφτει μαγείρεμα για να δουν ποιά εκδοχή τους βολεύει, ή απλά μπορεί να τους βολεύει όλους η χώρα να γίνει μπουρδέλο για δέκα μέρες για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους. Να κλείσουν οι φάκελοι της ανάκρισης, να πάνε για διακοπές οι επιτροπές, να περάσουν τα λαθραία από τα τελωνεία, να γίνει ό,τι άλλη βρωμιά δεν μπορεί να γίνει υπό κανονικές συνθήκες.
Η λογική λέει ότι ένας μπάτσος όσο και μαλάκας να είναι, δεν πυροβολεί κάποιον άοπλο πολίτη χωρίς αφορμή. Δεν πυροβολεί καν στον αέρα αν δεν συντρέχει σημαντικός λόγος. Από κεί και πέρα αυτό που επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά είναι ο φασισμός, η ηλιθιότητα και η σχιζοφρένεια της ελληνικής κοινωνίας. Τη μιά είναι με τον νεκρό μπάτσο που τον πυροβόλησαν οι αντιεξουσιαστές και την άλλη με το νεκρό παιδί που το πυροβόλησε ο μπάτσος. Ή άσπρο ή μαύρο. Γκρί ούτε για δείγμα. Ουρλιαχτά και κραυγές και ο νεκρός δεδικαίωται. Κριτική σκέψη πουθενά. Ευθύνη πουθενά. Αν σήμερα η 15χρονη κόρη σας, σας έλεγε, “μπαμπά να πάω στα Εξάρχεια για καφέ με τις φίλες μου”, τι θα της απαντούσατε; Ή μήπως δεν θα σας ρωτούσε καθόλου; Ή μήπως δεν σας ένοιαζε καθόλου;
Λίγοι έχουν την ηρεμία να σκεφτούν ότι υπάρχει κάτι που λέγεται “κανάλι εκτόνωσης”. Υπάρχει με διαφορετικό όνομα από τα υδροηλεκτρικά φράγματα ως τα πυροβόλα όπλα. Το σύστημα σχεδιάζει και πυροδοτεί αυτές τις εντάσεις και κατόπιν με τα ΜΜΕ τις κατευθύνει σε συγκεκριμένο κανάλι έτσι ώστε να εκτονωθούν ανώδυνα για τους κρατούντες. Δεν αποκλείεται στο κλίμα των τελευταίων σκανδάλων κάποιοι να πήραν διαταγές να προκαλέσουν κάποιο τραυματισμό στα Εξάρχεια για να ξεσπάσει αυτό που είδαμε. Ανάλογα συμβάντα έχουμε δεί αρκετές φορές στο πρόσφατο ελληνικό παρελθόν. Όμως σε τέτοιες καταστάσεις γίνονται και λάθη, την πληρώνουν και αθώοι.
Πριν μερικά χρόνια γύριζα από ένα γάμο ντυμένος επίσημα, μπλέ κουστούμι, γραβάτα, λουστρίνι κλπ. Παρκάρω και πάω να μπώ στην πολυκατοικία. Πέρα στη Βασιλίσσης Σοφίας πέφτει ξύλο. Βλέπω έναν ξέμπαρκο ΜΑΤατζή να έρχεται προς το μέρος μου με το κλόμπ σηκωμένο.
“ Μή κάνεις καμιά μαλακία,” του λέω και τον αγριοκοιτάω.
“ Εσύ δεν πέταγες μολότωφ πρίν από πέντε λεπτά;” μου λέει.
“ Με κουστούμι και γραβάτα θα πήγαινα να πετάξω μολότωφ; Πάς καλά ρε; ”
Ο ΜΑΤατζής συνέχισε να με κοιτάει με το κλόμπ έτοιμο.
Έβγαλα την μπομπονιέρα που φούσκωνε την τσέπη του σακκακιού. “ ...Κανά κουφέτο θέλεις;”
Εκείνος χαμογέλασε αμήχανα μέσα από το κράνος και πήγε παρακάτω να βαρέσει κανέναν άλλον.
...Αυτή είναι η πραγματικότητα. Συμβαίνουν και ατυχήματα, συμβαίνουν και λάθη, και κάποιος ή κάποιοι την πληρώνουν. Ειδικά όταν η εκπαίδευση είναι ελλιπής και οι άνθρωποι αδύναμοι. Τα λάθη είναι μέσα στη ζωή. Όμως κάπου υπάρχει όριο. Και στα λάθη και στην αντίδραση στα λάθη. 15-20 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους κάθε εβδομάδα στα σφαγεία που αποκαλούνται “εθνικοί οδοί” και αυτό γίνεται επί χρόνια, αλλά δεν είδα να καίνε οι “αναρχικοί” κανένα υπουργείο ή καμμιά από τις εταιρείες του αναδόχου που έφτιαξε τον δρόμο-καρμανιόλα. Ούτε να κλαίει καμμιά από τις μοιρολογίστρες των καναλιών. Η κακοτεχνία δεν είναι έγκλημα εκ προμελέτης; Όταν στο ίδιο σημείο γίνονται συνέχεια ατυχήματα και δεν συγκινείται κανένας από τους αρμόδιους να ασχοληθεί ή δεν διώκεται ποινικά κανένας ή δεν διαμαρτύρεται κανένας, αυτό το επιλεκτικό κλάμα των ΜΜΕ για ό,τι έχει “ψητό” μου φαίνεται περίεργο. Να μην αρχίσω να λέω γι αυτούς που πεθαίνουν μέσα κι έξω από τα νοσοκομεία επειδή κάποιοι (αρκετοί) δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Εφόσον ζούμε στο κράτος του “χαλαρά”, και κάνουμε τη δουλειά μας “χαλαρά”, και η ηθική μας είναι “χαλαρή”, ανάλογα πρέπει να έχουμε και “χαλαρές” απαιτήσεις. Η αστυνομία είναι της πλάκας, όπως είναι και το ποδόσφαιρο, και τα σχολεία, και οι πολιτικοί και ο στρατός, κι εμείς οι ίδιοι.
Φέτος το καλοκαίρι μας έφαγε η κατσαρίδα. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα κατσαρίδες που όταν τις κυνηγάς να μη μπορούν να κρυφτούν. Τόσο μεγάλες ήταν, σαν ελέφαντες, δεν χώραγαν πουθενά. Κι αυτό γιατί ο δήμος δεν έχει λεφτά να καθαρίσει τους υπονόμους του αλλά έχει για να συντηρεί το άχρηστο και πλεονάζον προσωπικό του για να μαζεύει ψήφους το κόμμα, ή για να χρηματοδοτεί τις καλλιτεχνικές μπουζουκοβραδιές για να ‘κονομήσουν ο δήμαρχος και οι κολλητοί του.
Αυτοδιαχείριση και μαλακίες. Στη σφαίρα της φαντασίας είναι όλα ωραία. Κάποιος όμως πρέπει να βάζει τα λεφτά για την μάσα και το πιοτί. Γιατί εγώ τόσα χρόνια δεν έχω συναντήσει πουθενά αναρχικούς να καλλιεργούν την γή για φάνε και να πιούν. Είναι όλοι στο έτοιμο και στο τζάμπα. Tsak-bam delivery. Οι αναρχικοί είναι καλόγεροι αλλά χωρίς ράσα και με γκόμενες. Ή αντεργκράουντ πολιτικοί, στην καλύτερη. Στην πλειοψηφία τους είναι τεμπέληδες. Όσο είναι νέοι, κάνουν την πλάκα τους. Μετά όμως υπάρχουν δύο κύριοι δρόμοι. Ή κόβεις το μαλλί και μπαίνεις στο μαγαζάκι του μπαμπά στην επαρχία να πουλάς σεντόνια και κυλοτάκια, ή σε βρίσκουν ένα πρωί στο κράσπεδο παγωμένο και με απλανές βλέμμα. Σας πληροφορώ ότι το 85-90% επιλέγει την λύση νο 1. Υπάρχουν κι άλλοι παράδρομοι, όπως το να κάνεις τον ρουφιάνο στους μπάτσους ή το κλεφτρόνι ή τον γραφικό αναρχοπατέρα, αλλά κι αυτοί αργά ή γρήγορα καταλήγουν στο κράσπεδο.
Οι αναρχικοί και οι “αναρχικοί” αποτελούν την μηχανή συγκάλυψης εκτάκτων περιπτώσεων τα τελευταία 20 χρόνια. Όταν είναι να ψηφιστεί ο αισχρός προϋπολογισμός ή όταν γίνεται κάποιο σκάνδαλο που είναι αναγκαίο να κουκουλωθεί αμέσως, εμφανίζεται η πέμπτη φάλαγγα με τις κουκούλες και τα μπουκάλια. Τέτοια σύμπτωση. Λες και με τις κάμερες και όλη την τεχνολογία δεν μπορούν να τους μαζέψουν μέσα σε 24 ώρες. Αλλά αυτό είναι το κόλπο. Η διαχείριση των μαζών. Ότι έγινε και με την βρώμικη υπόθεση της 17 Νοέμβρη. Την αλήθεια δεν πρόκειται να την μάθουμε ποτέ. Αυτό που βλέπουμε και ζούμε είναι το αποτέλεσμα. Τον τρομονόμο που τσακίζει όποιον σηκώσει κεφάλι, όχι στην εξουσία, αλλά στους γκάνγκστερ που την ασκούν. Το κράτος έχει γίνει ένα με την μαφία. Βάζουν έναν ανόητο αχυράνθρωπο για τσέλιγκα και 300 χατζηαβάτηδες στο μαντρί και από πίσω γίνεται μακελειό. Διαβάζω και ακούω σαχλαμάρες ότι είμαστε πονόψυχος λαός, συναισθηματικός, καλωσυνάτος, και μου έρχεται να ξεράσω. Οι άνθρωποι και οι λαοί είναι όλοι το ίδιο. Ικανοί για την ευγενικότερη πράξη αλλά και για το χειρότερο έγκλημα. Οι εκάστοτε συνθήκες διαμορφώνουν το αποτέλεσμα. Ξεχάστε για μισή ώρα πού έχετε γεννηθεί και διαβάστε λίγο ιστορία. Αναρωτιέμαι αν η “δημοκρατική” κοινή μας γνώμη θα είχε τις ίδιες αντιδράσεις σε περίπτωση που το παιδί ήταν λ.χ. Αλβανάκι. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω.
Πόσοι από τους κάθε φορά πυρομανείς είναι πραγματικοί αναρχικοί, δυστυχώς δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά δεν νομίζω ότι έχει και σημασία. Δεν ανήκω σε αυτούς που βλέπουν παντού συνομωσίες αλλά όταν κάποιοι κλέβουν συνέχεια και κανείς από αυτούς δεν πάει φυλακή επί δεκαετίες, σας παρακαλώ να μου βρείτε εναλλακτικό ορισμό γι αυτό που συμβαίνει.
Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι οι πολιτικάντηδες και οι παπάδες που ήταν για μέσα, την γλύτωσαν άλλη μια φορά με το τηλεδιαίρει και τηλεβασίλευε. Αυτοί είναι οι κερδισμένοι της υπόθεσης. Κανείς άλλος. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε οι χαμένοι στο στημένο πόκερ αυτής της τρισάθλιας χαρτοπαικτικής λέσχης με το ένδοξο όνομα. Χαμένοι και αυτοί που έχασαν το παιδί τους, χαμένος και ο μπάτσος που θα πάει φυλακή, χαμένοι κι αυτοί που καήκαν οι περιουσίες τους, χαμένοι και οι φορολογούμενοι που θα πληρώσουν τα σπασμένα αδιακρίτως πολιτικής τοποθέτησης, χαμένες και οι ελευθερίες που θα λιγοστεύουν συνεχώς.
Οι μέρες αυτές δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτές που έρχονται στο άμεσο μέλλον. Εύχομαι ειλικρινά να κάνω λάθος. Όμως το βαπόρι δεν βλέπω να αλλάζει πορεία. Ο αποβλακωμένος καπετάνιος κι οι άσχετοι ναύτες του το πάνε κατευθείαν στα βράχια. Κι οι παλιοπουτάνες τους παροτρύνουν.
Κάποια στιγμή το κλάμα θα γίνει αληθινό.
...Πολύ κλάμα έχει πέσει στο φτωχομπινεδιάρικο κράτος των κερατάδων. Κλαίνε οι ρουφιάνοι στο γυαλί και στις φυλλάδες. Κλαίνε οι εκλεκτοί του λαού. Κλαίνε οι ψυχολόγοι, οι κοινωνιολόγοι και οι φιλόσοφοι της πυρκαγιάς. Κλαίνε οι εθνικόφρονες. Κλαίνε κι οι προοδευτικοί. Κλαίνε όλοι οι άσχετοι. Κανείς δεν τολμάει να αντικρύσει την πραγματικότητα. Με ψυχρό βλέμμα, πέρα από συναισθηματισμούς. Η υποκρισία των κροκοδείλων στο μεγαλείο της. Πέρα από την οικογένεια του παιδιού που σκοτώθηκε και της οποίας ο πόνος είναι αληθινός, όλοι οι άλλοι παίζουν θέατρο. Και προσπαθούν να εξυπηρετήσουν ο καθένας τα μικροσυμφέροντά του.
Όμως τούτη εδώ δεν είναι ώρα για κλάματα, αλλά για προβληματισμό και για δράση. Και όταν λέω “δράση” δεν εννοώ να βάλει κανείς φωτιά στην περιουσία του διπλανού του. Εννοώ να κάνει την δουλειά του σωστά. Είτε είναι εξεταστής στην σχολή Αστυνομίας και οφείλει να κόψει έναν υποψήφιο που έχει ψυχολογικά προβλήματα, είτε είναι γονιός και πρέπει να πεί “όχι” στις επιθυμίες του παιδιού του εάν αυτές είναι παράλογες, είτε είναι λειτουργός και πρέπει να τιμήσει τον όρκο που έχει δώσει.
Τώρα ο πρώτος που θα πρέπει να κάνει σωστά τη δουλειά του είναι ο ανακριτής της υπόθεσης. Να βάλει σε ανιχνευτή ψεύδους τον αστυνομικό και να του κάνει ουσιαστικές ερωτήσεις, όπως εαν είχε ή όχι συγκεκριμένη εντολή να χρησιμοποιήσει το όπλο του και όχι ερωτήσεις του τύπου “τί ζώδιο είσαι;”. Αν μπορούσαν να δείξουν και την ανάκριση ζωντανά από την τηλεόραση ακόμα καλύτερα. Ίσως έπειθαν κάποιους ότι σε κάτι χρησιμεύει η ηλεκτρονική χαβούζα. Τα μέσα υπάρχουν. Φοβάμαι όμως ότι η θέληση απουσιάζει.
Να δούμε τα γεγονότα ψυχρά; Ένα παιδί σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού. Κανείς εκτός από αυτούς που ήταν παρόντες δεν μπορεί να έχει άποψη για το τί ακριβώς έγινε. Κι εδώ υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Ακόμα δεν έχει βγεί το πόρισμα ούτε για το αν ήταν εξοστρακισμός ή ευθεία βολή. Πέφτει μαγείρεμα για να δουν ποιά εκδοχή τους βολεύει, ή απλά μπορεί να τους βολεύει όλους η χώρα να γίνει μπουρδέλο για δέκα μέρες για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους. Να κλείσουν οι φάκελοι της ανάκρισης, να πάνε για διακοπές οι επιτροπές, να περάσουν τα λαθραία από τα τελωνεία, να γίνει ό,τι άλλη βρωμιά δεν μπορεί να γίνει υπό κανονικές συνθήκες.
Η λογική λέει ότι ένας μπάτσος όσο και μαλάκας να είναι, δεν πυροβολεί κάποιον άοπλο πολίτη χωρίς αφορμή. Δεν πυροβολεί καν στον αέρα αν δεν συντρέχει σημαντικός λόγος. Από κεί και πέρα αυτό που επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά είναι ο φασισμός, η ηλιθιότητα και η σχιζοφρένεια της ελληνικής κοινωνίας. Τη μιά είναι με τον νεκρό μπάτσο που τον πυροβόλησαν οι αντιεξουσιαστές και την άλλη με το νεκρό παιδί που το πυροβόλησε ο μπάτσος. Ή άσπρο ή μαύρο. Γκρί ούτε για δείγμα. Ουρλιαχτά και κραυγές και ο νεκρός δεδικαίωται. Κριτική σκέψη πουθενά. Ευθύνη πουθενά. Αν σήμερα η 15χρονη κόρη σας, σας έλεγε, “μπαμπά να πάω στα Εξάρχεια για καφέ με τις φίλες μου”, τι θα της απαντούσατε; Ή μήπως δεν θα σας ρωτούσε καθόλου; Ή μήπως δεν σας ένοιαζε καθόλου;
Λίγοι έχουν την ηρεμία να σκεφτούν ότι υπάρχει κάτι που λέγεται “κανάλι εκτόνωσης”. Υπάρχει με διαφορετικό όνομα από τα υδροηλεκτρικά φράγματα ως τα πυροβόλα όπλα. Το σύστημα σχεδιάζει και πυροδοτεί αυτές τις εντάσεις και κατόπιν με τα ΜΜΕ τις κατευθύνει σε συγκεκριμένο κανάλι έτσι ώστε να εκτονωθούν ανώδυνα για τους κρατούντες. Δεν αποκλείεται στο κλίμα των τελευταίων σκανδάλων κάποιοι να πήραν διαταγές να προκαλέσουν κάποιο τραυματισμό στα Εξάρχεια για να ξεσπάσει αυτό που είδαμε. Ανάλογα συμβάντα έχουμε δεί αρκετές φορές στο πρόσφατο ελληνικό παρελθόν. Όμως σε τέτοιες καταστάσεις γίνονται και λάθη, την πληρώνουν και αθώοι.
Πριν μερικά χρόνια γύριζα από ένα γάμο ντυμένος επίσημα, μπλέ κουστούμι, γραβάτα, λουστρίνι κλπ. Παρκάρω και πάω να μπώ στην πολυκατοικία. Πέρα στη Βασιλίσσης Σοφίας πέφτει ξύλο. Βλέπω έναν ξέμπαρκο ΜΑΤατζή να έρχεται προς το μέρος μου με το κλόμπ σηκωμένο.
“ Μή κάνεις καμιά μαλακία,” του λέω και τον αγριοκοιτάω.
“ Εσύ δεν πέταγες μολότωφ πρίν από πέντε λεπτά;” μου λέει.
“ Με κουστούμι και γραβάτα θα πήγαινα να πετάξω μολότωφ; Πάς καλά ρε; ”
Ο ΜΑΤατζής συνέχισε να με κοιτάει με το κλόμπ έτοιμο.
Έβγαλα την μπομπονιέρα που φούσκωνε την τσέπη του σακκακιού. “ ...Κανά κουφέτο θέλεις;”
Εκείνος χαμογέλασε αμήχανα μέσα από το κράνος και πήγε παρακάτω να βαρέσει κανέναν άλλον.
...Αυτή είναι η πραγματικότητα. Συμβαίνουν και ατυχήματα, συμβαίνουν και λάθη, και κάποιος ή κάποιοι την πληρώνουν. Ειδικά όταν η εκπαίδευση είναι ελλιπής και οι άνθρωποι αδύναμοι. Τα λάθη είναι μέσα στη ζωή. Όμως κάπου υπάρχει όριο. Και στα λάθη και στην αντίδραση στα λάθη. 15-20 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους κάθε εβδομάδα στα σφαγεία που αποκαλούνται “εθνικοί οδοί” και αυτό γίνεται επί χρόνια, αλλά δεν είδα να καίνε οι “αναρχικοί” κανένα υπουργείο ή καμμιά από τις εταιρείες του αναδόχου που έφτιαξε τον δρόμο-καρμανιόλα. Ούτε να κλαίει καμμιά από τις μοιρολογίστρες των καναλιών. Η κακοτεχνία δεν είναι έγκλημα εκ προμελέτης; Όταν στο ίδιο σημείο γίνονται συνέχεια ατυχήματα και δεν συγκινείται κανένας από τους αρμόδιους να ασχοληθεί ή δεν διώκεται ποινικά κανένας ή δεν διαμαρτύρεται κανένας, αυτό το επιλεκτικό κλάμα των ΜΜΕ για ό,τι έχει “ψητό” μου φαίνεται περίεργο. Να μην αρχίσω να λέω γι αυτούς που πεθαίνουν μέσα κι έξω από τα νοσοκομεία επειδή κάποιοι (αρκετοί) δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Εφόσον ζούμε στο κράτος του “χαλαρά”, και κάνουμε τη δουλειά μας “χαλαρά”, και η ηθική μας είναι “χαλαρή”, ανάλογα πρέπει να έχουμε και “χαλαρές” απαιτήσεις. Η αστυνομία είναι της πλάκας, όπως είναι και το ποδόσφαιρο, και τα σχολεία, και οι πολιτικοί και ο στρατός, κι εμείς οι ίδιοι.
Φέτος το καλοκαίρι μας έφαγε η κατσαρίδα. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα κατσαρίδες που όταν τις κυνηγάς να μη μπορούν να κρυφτούν. Τόσο μεγάλες ήταν, σαν ελέφαντες, δεν χώραγαν πουθενά. Κι αυτό γιατί ο δήμος δεν έχει λεφτά να καθαρίσει τους υπονόμους του αλλά έχει για να συντηρεί το άχρηστο και πλεονάζον προσωπικό του για να μαζεύει ψήφους το κόμμα, ή για να χρηματοδοτεί τις καλλιτεχνικές μπουζουκοβραδιές για να ‘κονομήσουν ο δήμαρχος και οι κολλητοί του.
Αυτοδιαχείριση και μαλακίες. Στη σφαίρα της φαντασίας είναι όλα ωραία. Κάποιος όμως πρέπει να βάζει τα λεφτά για την μάσα και το πιοτί. Γιατί εγώ τόσα χρόνια δεν έχω συναντήσει πουθενά αναρχικούς να καλλιεργούν την γή για φάνε και να πιούν. Είναι όλοι στο έτοιμο και στο τζάμπα. Tsak-bam delivery. Οι αναρχικοί είναι καλόγεροι αλλά χωρίς ράσα και με γκόμενες. Ή αντεργκράουντ πολιτικοί, στην καλύτερη. Στην πλειοψηφία τους είναι τεμπέληδες. Όσο είναι νέοι, κάνουν την πλάκα τους. Μετά όμως υπάρχουν δύο κύριοι δρόμοι. Ή κόβεις το μαλλί και μπαίνεις στο μαγαζάκι του μπαμπά στην επαρχία να πουλάς σεντόνια και κυλοτάκια, ή σε βρίσκουν ένα πρωί στο κράσπεδο παγωμένο και με απλανές βλέμμα. Σας πληροφορώ ότι το 85-90% επιλέγει την λύση νο 1. Υπάρχουν κι άλλοι παράδρομοι, όπως το να κάνεις τον ρουφιάνο στους μπάτσους ή το κλεφτρόνι ή τον γραφικό αναρχοπατέρα, αλλά κι αυτοί αργά ή γρήγορα καταλήγουν στο κράσπεδο.
Οι αναρχικοί και οι “αναρχικοί” αποτελούν την μηχανή συγκάλυψης εκτάκτων περιπτώσεων τα τελευταία 20 χρόνια. Όταν είναι να ψηφιστεί ο αισχρός προϋπολογισμός ή όταν γίνεται κάποιο σκάνδαλο που είναι αναγκαίο να κουκουλωθεί αμέσως, εμφανίζεται η πέμπτη φάλαγγα με τις κουκούλες και τα μπουκάλια. Τέτοια σύμπτωση. Λες και με τις κάμερες και όλη την τεχνολογία δεν μπορούν να τους μαζέψουν μέσα σε 24 ώρες. Αλλά αυτό είναι το κόλπο. Η διαχείριση των μαζών. Ότι έγινε και με την βρώμικη υπόθεση της 17 Νοέμβρη. Την αλήθεια δεν πρόκειται να την μάθουμε ποτέ. Αυτό που βλέπουμε και ζούμε είναι το αποτέλεσμα. Τον τρομονόμο που τσακίζει όποιον σηκώσει κεφάλι, όχι στην εξουσία, αλλά στους γκάνγκστερ που την ασκούν. Το κράτος έχει γίνει ένα με την μαφία. Βάζουν έναν ανόητο αχυράνθρωπο για τσέλιγκα και 300 χατζηαβάτηδες στο μαντρί και από πίσω γίνεται μακελειό. Διαβάζω και ακούω σαχλαμάρες ότι είμαστε πονόψυχος λαός, συναισθηματικός, καλωσυνάτος, και μου έρχεται να ξεράσω. Οι άνθρωποι και οι λαοί είναι όλοι το ίδιο. Ικανοί για την ευγενικότερη πράξη αλλά και για το χειρότερο έγκλημα. Οι εκάστοτε συνθήκες διαμορφώνουν το αποτέλεσμα. Ξεχάστε για μισή ώρα πού έχετε γεννηθεί και διαβάστε λίγο ιστορία. Αναρωτιέμαι αν η “δημοκρατική” κοινή μας γνώμη θα είχε τις ίδιες αντιδράσεις σε περίπτωση που το παιδί ήταν λ.χ. Αλβανάκι. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω.
Πόσοι από τους κάθε φορά πυρομανείς είναι πραγματικοί αναρχικοί, δυστυχώς δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά δεν νομίζω ότι έχει και σημασία. Δεν ανήκω σε αυτούς που βλέπουν παντού συνομωσίες αλλά όταν κάποιοι κλέβουν συνέχεια και κανείς από αυτούς δεν πάει φυλακή επί δεκαετίες, σας παρακαλώ να μου βρείτε εναλλακτικό ορισμό γι αυτό που συμβαίνει.
Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι οι πολιτικάντηδες και οι παπάδες που ήταν για μέσα, την γλύτωσαν άλλη μια φορά με το τηλεδιαίρει και τηλεβασίλευε. Αυτοί είναι οι κερδισμένοι της υπόθεσης. Κανείς άλλος. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε οι χαμένοι στο στημένο πόκερ αυτής της τρισάθλιας χαρτοπαικτικής λέσχης με το ένδοξο όνομα. Χαμένοι και αυτοί που έχασαν το παιδί τους, χαμένος και ο μπάτσος που θα πάει φυλακή, χαμένοι κι αυτοί που καήκαν οι περιουσίες τους, χαμένοι και οι φορολογούμενοι που θα πληρώσουν τα σπασμένα αδιακρίτως πολιτικής τοποθέτησης, χαμένες και οι ελευθερίες που θα λιγοστεύουν συνεχώς.
Οι μέρες αυτές δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτές που έρχονται στο άμεσο μέλλον. Εύχομαι ειλικρινά να κάνω λάθος. Όμως το βαπόρι δεν βλέπω να αλλάζει πορεία. Ο αποβλακωμένος καπετάνιος κι οι άσχετοι ναύτες του το πάνε κατευθείαν στα βράχια. Κι οι παλιοπουτάνες τους παροτρύνουν.
Κάποια στιγμή το κλάμα θα γίνει αληθινό.
Η γελάδα ποτέ δεν πεθαίνει
(08.12.2008)
Φούλ της γκαντεμιάς. Όλες οι συμφορές πάνω μας.
Από την μιά εκείνος ο ανεκδιήγητος πλανητάρχης με ειδικές ανάγκες που επί των ημερών του είδαμε τα πάντα. Δίδυμους πύργους, πόλεμο σε Αφγανιστάν και Ιράκ, καταστροφή της Νέας Ορλεάνης, παγκόσμιο κράχ στην οικονομία, καλά που δεν μας την πέσανε και οι εξωγήινοι, ή κανένας νταβραντισμένος αστεροειδής να μας κάνει τα μούτρα κρέας... Βέβαια μένουν κανά εξάρι εβδομάδες ακόμα ώσπου ο Βλάκας να παραδώσει τα κλειδιά του μπουρδέλου στον επόμενο ενοικιαστή, οπότε άσε, να μην το μελετάω και πολύ...
Εδώ στο λιγδιάρικο προτεκτοράτο, ο δικός μας μπουνταλάς αφήνει να σκάει ένα σκάνδαλο κάθε βδομάδα. Αντί να κυβερνάει, κοιτάζει πώς θα μαζέψει τα χεσμένα βρακιά της παράταξης. Αν αντιπολίτευση δεν ήταν ο Γκούφυ και εκείνος ο άλλος ο-πώς-τον-λένε, ο φραπές, και οι χριστιανοφασίστες και τα σταλινικά απολιθώματα, αυτός ο αποτυχημένος θίασος που παριστάνει την κυβέρνηση θα είχε πέσει από τον πρώτο μήνα.
Δυστυχώς οι οργανωμένες μειοφηφίες κυβερνούν αυτή την χώρα επί πολλά χρόνια με τα ουρλιαχτά και τις κραυγές. Με την ξύλινη γλώσσα που αρθρώνει σαχλαμάρες. Με τον κατευθυνόμενο σκοταδισμό και το πνίξιμο κάθε φωνής που υποστηρίζει ουσιαστικές αλλαγές. Με το απροκάλυπτο ψέμα και το κυνήγι της αλήθειας και όσων την επιζητούν. Με τις οργανωμένες συμμορίες οπαδών, τραμπούκων, και μαφιόζων. Με τα όπλα και τη βία εκεί που ο ψευτοτσαμπουκάς τους δεν περνάει. Με τις δυνάμεις καταστολής και τον μηχανισμό γραφειοκρατικής εξόντωσης που αδυνατεί να λειτουργήσει εναντίον των εγκληματιών ενώ λειτουργεί περίφημα εναντίον των πολιτών που έχουν άποψη.
Όλοι αυτοί καλά κάνουν. Το ερώτημα είναι, εμείς τι κάνουμε;
...Πληρώνουμε ασυζητητί τον κάθε καινούργιο φόρο που μας χώνουν και βγάζουμε τον σκασμό όταν πρέπει να μιλήσουμε. Κοιτάμε την πάρτη μας και αδιαφορούμε για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Όταν είναι να κάνουμε το σωστό, οι περισσότεροι σκύβουμε το κεφάλι και συμβιβαζόμαστε. Λέμε “οκέι, θα κάνω το σωστό την επόμενη φορά” , μόνο που όλες τις επόμενες φορές κάνουμε το ίδιο. Το λάθος. Δεν μας φταίνε οι άλλοι, εμείς είμαστε σκάρτοι.
Όποιος παρκάρει κανονικά, όποιος χτίζει σύμφωνα με τους κανονισμούς, όποιος εργάζεται φιλότιμα, όποιος δεν ενοχλεί τους γύρω του, θεωρείται φυτό, ψόφιος, Μαλάκας. Η νοοτροπία του συστήματος είναι το νταηλίκι, η ψευτομαγκιά και η λούφα. Ο καθηγητής είναι το ίδιο το κράτος. Όταν του χρωστάς σου στέλνει τα ΕΚΑΜ στο σπίτι. Όταν σου χρωστάει αυτό, σε παραπέμπει στα δικαστήρια να τραβιέσαι καμιά δεκαετία για να τα πάρεις. Όμως το κράτος δεν είναι κάτι το απρόσωπο. Απαρτίζεται από άτομα με όνομα και επώνυμο, που έχουν τραπεζικούς λογαριασμούς, φιλίες, κουμπαριές, διασυνδέσεις και ανειλημμένες υποχρεώσεις. Όλα αυτά τα άτομα δεν έχουν πάρει την εξουσία με την βία. Κάποιοι έχουν ψηφίσει αυτούς τους ίδιους ή εκείνους που τους διόρισαν. Όταν π.χ. στη Θεσσαλονίκη ο Ζορρό με ένα κάρρο καταγγελίες και δικαστήρια στην πλάτη παίρνει 67%, πείτε μου ποιός είναι το χαϊβάνι. Το ίδιο λίγο-πολύ γίνεται και στην Αθήνα, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο, στη Λάρισα και στην Άνω Καλιαρκούδα. Ο ανώνυμος ψηφοφόρος ανταμείβει τις επώνυμες ρόμπες.
Εδώ και εβδομάδες εκτυλίσσεται η φαρσοκωμωδία άλλης μιάς εξεταστικής επιτροπής. Αυτοί που διεξάγουν την ανάκριση και οι κύριοι ύποπτοι, είναι κατά πάσα πιθανότητα τα ίδια πρόσωπα ή συνάδελφοι. Ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής της νομικής θα μπορούσε να εξηγήσει στους κ.κ. ψηφοφόρους τι σημαίνει “διάκριση των εξουσιών” και τι συνέπειες έχει για το πολίτευμα το συνεχές καπέλωμα της μιας εξουσίας από την άλλη.
...Από πότε έγιναν δικαστές οι πολιτικάντηδες; Απάντηση: από την δικτατορία. Συγκεκριμένα από την στιγμή της κατασκευής του βρωμονόμου “περί ευθύνης υπουργών”. Και αν για τους κατασκευαστές του δεν λειτούργησε ποτέ, για τους εκλεγμένους επιγόνους τους λειτουργεί ρολόι. Οι υπόλοιποι νόμοι είναι απ’ ό,τι φαίνεται για τον ηλίθιο φορολογούμενο. Μόνο αυτόν τρέχουν στα δικαστήρια και στις φυλακές. Πολιτικοί, δικαστές, παπάδες, γαλονάδες, μεγαλοκαρχαρίες είναι όλοι υπεράνω του νόμου.
Ρίξτε μια ματιά στο παρελθόν και θα καταλάβετε τι έχει συμβεί. Την εποχή της δολοφονίας του Λαμπράκη υπήρχε λιγότερη δημοκρατία στα χαρτιά, αλλά περισσότερη στην ουσία, απ’ ό,τι σήμερα. Μέσα στο στυγερό αστυνομικό κράτος του θείου Ντίνου και των λιγδοτάμπαρων βασιλιάδων υπήρχε μια σχετική διάκριση των εξουσιών και αρκετά τμήματα του μηχανισμού λειτουργούσαν ικανοποιητικά. Και η τέταρτη εξουσία, ο τύπος, λειτουργούσε κι αυτή στα σωστά μέτρα. Και τότε φυσικά είχε γίνει απόπειρα να κουκουλώσουν την δολοφονία, αλλά απέτυχε. Όχι γιατί οι τότε κρατούντες δεν ήταν αρκετά ισχυροί για να επιβάλλουν την θέλησή τους. Ούτε μονάχα από το γεγονός ότι οι 3 ή οι 4 εξουσίες ήταν τότε σχετικά διακριτές. Αλλά κυρίως γιατί οι πολίτες εκείνη την εποχή είχαν κάτι που δεν το έχουμε εμείς: Ανάστημα. Ήταν γενιές που είχαν μεγαλώσει μέσα στον παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή, τον εμφύλιο, και την μετεμφυλιακή μέγγενη, ζώντας και επιβιώνοντας στο όριο. Το σύστημα εκείνη την στιγμή δεν τόλμησε να ρισκάρει την σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι. Έτσι κι αλλιώς η δικαστική έρευνα δεν θα έφτανε ποτέ στους ηθικούς αυτουργούς. Και τότε υπήρχαν αρκετοί προδότες, ρουφιάνοι και χατζηγλείφτες. Όμως παράλληλα το ποσοστό των ανθρώπων με θάρρος και φιλότιμο ήταν μεγαλύτερο από το σημερινό.
Και τώρα τι; Παρακολουθούμε μια φάρσα χωρίς σκηνοθέτη, ένα θέατρο του παραλόγου όπου όλοι δηλώνουν αθώοι. Και κανένας δεν βρίσκεται να τους κυνηγήσει. Όποιον έχει ανάστημα και είναι μέσα στο σύστημα, τον στέλνουν σπίτι του πριν προλάβει να κουνηθεί. Με μια καλή πρόωρη σύνταξη του σφραγίζουν το στόμα. Όποιον είναι έξω από το σύστημα, τον πατάνε χωρίς έλεος. Οι πολίτες είναι μια απρόσωπη, φοβισμένη μάζα, βουτηγμένη στα χρέη, που διστάζει ακόμα και την φωνή να υψώσει. Οι αρμοδιότητες έχουν γίνει αχταρμάς. Και το κράτος τούρτα παγωτό με τζατζίκι.
...Κανείς δεν πήρε ούτε ένα ευρώ. Κανείς δεν είχε σχέση με κανέναν. “Φραπέδακι πίναμε με τους μοναχούς μωρέ, και αυτό χωρίς γάλα επειδή νηστεύουμε.”
...Και ποιός γεμίζει τους λογαριασμούς ρε παιδιά; Και ποιός έκανε τα νταραβέρια; Το άγιο πνεύμα από τον ουρανό;
Ένα ακόμα θαύμα συνέβη στην χώρα της αληθινής πίστης. Μόνο που το θαύμα το βλέπουν μόνο οι εμπλεκόμενοι. Κανείς άλλος δεν μπορεί να το δεί. Εμείς οι υπόλοιποι, αυτό που βλέπουμε είναι ότι τα ίδια άτομα πιάστηκαν ακόμα μια φορά με τις κυλότες στον αστράγαλο. Αλλά αυτό είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου. Τα εγκλήματα των κυβερνήσεων και της παρακρατικής συμμορίας από το 1974 και μετά σε βάρος του προϋπολογισμού δεν έχουν τέλος. Όμως τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής. Οι διεθνείς τοκογλύφοι μια και τους μπήκε κι αυτωνών το παλούκι στον κώλο, τώρα θέλουν ζεστό χρήμα και όχι ομόλογα, χρεόγραφα, και μετοχές. Τέλος τα νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα πανωτόκια των παλιών δανείων. Τώρα οι τσιφούτηδες απαιτούν μετρητό, προϊόντα και υπηρεσίες. Γή και ύδωρ. Η συνέχεια θα είναι θρίλερ.
Η χώρα έχει χρεωκοπήσει. Κάπου ανάμεσα στο διαρκές μποτιλιάρισμα, τις εκλογές, τις δεήσεις, και τα ατελείωτα τηλεσκουπίδια. Είτε θέλουμε να το δούμε είτε όχι. Το γενικό οικονομικό στριπτήζ του πλανήτη -λόγω της Υπερκομπίνας- έχει επιταχύνει το ξεχαρβάλωμα του βλαχοδουκάτου μας. Εδώ και πολλά χρόνια δεν παράγουμε τίποτα, εκτός από λαμόγια, καταδότες και γλείφτες. Μας έχουν γδάρει και συνεχίζουν να μας γδέρνουν όλοι, ντόπιοι και ξένοι. Με κόστος ζωής Ελβετίας καταφέρνουμε να ζούμε λίγο καλύτερα από την Αφρική. Όσοι λαδώνονται και τα πιάνουν, σαμποτάρουν αυτούς που δουλεύουν γιατί χαλάνε την πιάτσα.
Μπουλούκια καιροσκόπων και αγυρτών διαδέχονται το ένα το άλλο επί χρόνια σε μια πορεία χωρίς επιχειρήματα, χωρίς όραμα, χωρίς σχέδιο. Ή μάλλον υπάρχει σχέδιο: Να φάμε τα λεφτά. Να μην αφήσουμε τίποτα στο ταμείο. Άδειο το βρήκαμε, καταχρεωμένο θα το αφήσουμε. Κλέψτε, ληστέψτε, πλιατσικολογήστε, αρπάξτε ! Κι ας γκρεμίζονται τα πάντα γύρω μας. Κι ας πηγαίνει κατά διαόλου η χώρα μαζί με αυτούς που την κατοικούν. Κι ας μας σιχτιρίζουν όλες οι επόμενες γενεές για το χάλι που θα τους αφήσουμε.
Το μεγαλύτερο από όλα τα ψέματα είναι ότι η γελάδα που αρμέγουν όλοι ποτέ δεν πεθαίνει. Πάντα γίνεται κάποιο θαύμα και εμφανίζεται ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, η παρθένα μαμά, οι Έλ, ο Σούπερμαν μαζί με τον Μπάτμαν, ή όλη η παραπάνω παρέα και το κάστρο σώζεται. Και η γελάδα δεν ψοφάει. Συνεχίζει να κάνει γάλα για όλους τους σκατάδες που την αρμέγουν, αλλά ποτέ δεν την ταΐζουν.
Ε, λοιπόν σε αυτό κάνουν λάθος. Η γελάδα πνέει τα λοίσθια. Φαίνεται ότι θα τα τινάξει τα πέταλα πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμεναν. Γι αυτό και βιάζονται όλοι να αρπάξουν ό,τι μπορούν και να εγκαταλείψουν το πλοίο.
...Και καλά θα κάνουν. Όταν το πλοίο μείνει ακυβέρνητο, οι πιθανότητες να πάρει το τιμόνι κάποιος τρελός πειρατής είναι σημαντικές. Κι αν η γελάδα την σκαπουλάρει τελικά, όλα μέλι-γάλα. Θα παίξουμε παράταση. Αν όμως ψοφήσει, αυτοί που την άρμεγαν και την κακομεταχειρίζονταν τόσα χρόνια καλύτερα να λείπουν από την κηδεία.
Κάτι μου λέει ότι οι συγγενείς θα είναι εξαγριωμένοι.
Φούλ της γκαντεμιάς. Όλες οι συμφορές πάνω μας.
Από την μιά εκείνος ο ανεκδιήγητος πλανητάρχης με ειδικές ανάγκες που επί των ημερών του είδαμε τα πάντα. Δίδυμους πύργους, πόλεμο σε Αφγανιστάν και Ιράκ, καταστροφή της Νέας Ορλεάνης, παγκόσμιο κράχ στην οικονομία, καλά που δεν μας την πέσανε και οι εξωγήινοι, ή κανένας νταβραντισμένος αστεροειδής να μας κάνει τα μούτρα κρέας... Βέβαια μένουν κανά εξάρι εβδομάδες ακόμα ώσπου ο Βλάκας να παραδώσει τα κλειδιά του μπουρδέλου στον επόμενο ενοικιαστή, οπότε άσε, να μην το μελετάω και πολύ...
Εδώ στο λιγδιάρικο προτεκτοράτο, ο δικός μας μπουνταλάς αφήνει να σκάει ένα σκάνδαλο κάθε βδομάδα. Αντί να κυβερνάει, κοιτάζει πώς θα μαζέψει τα χεσμένα βρακιά της παράταξης. Αν αντιπολίτευση δεν ήταν ο Γκούφυ και εκείνος ο άλλος ο-πώς-τον-λένε, ο φραπές, και οι χριστιανοφασίστες και τα σταλινικά απολιθώματα, αυτός ο αποτυχημένος θίασος που παριστάνει την κυβέρνηση θα είχε πέσει από τον πρώτο μήνα.
Δυστυχώς οι οργανωμένες μειοφηφίες κυβερνούν αυτή την χώρα επί πολλά χρόνια με τα ουρλιαχτά και τις κραυγές. Με την ξύλινη γλώσσα που αρθρώνει σαχλαμάρες. Με τον κατευθυνόμενο σκοταδισμό και το πνίξιμο κάθε φωνής που υποστηρίζει ουσιαστικές αλλαγές. Με το απροκάλυπτο ψέμα και το κυνήγι της αλήθειας και όσων την επιζητούν. Με τις οργανωμένες συμμορίες οπαδών, τραμπούκων, και μαφιόζων. Με τα όπλα και τη βία εκεί που ο ψευτοτσαμπουκάς τους δεν περνάει. Με τις δυνάμεις καταστολής και τον μηχανισμό γραφειοκρατικής εξόντωσης που αδυνατεί να λειτουργήσει εναντίον των εγκληματιών ενώ λειτουργεί περίφημα εναντίον των πολιτών που έχουν άποψη.
Όλοι αυτοί καλά κάνουν. Το ερώτημα είναι, εμείς τι κάνουμε;
...Πληρώνουμε ασυζητητί τον κάθε καινούργιο φόρο που μας χώνουν και βγάζουμε τον σκασμό όταν πρέπει να μιλήσουμε. Κοιτάμε την πάρτη μας και αδιαφορούμε για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Όταν είναι να κάνουμε το σωστό, οι περισσότεροι σκύβουμε το κεφάλι και συμβιβαζόμαστε. Λέμε “οκέι, θα κάνω το σωστό την επόμενη φορά” , μόνο που όλες τις επόμενες φορές κάνουμε το ίδιο. Το λάθος. Δεν μας φταίνε οι άλλοι, εμείς είμαστε σκάρτοι.
Όποιος παρκάρει κανονικά, όποιος χτίζει σύμφωνα με τους κανονισμούς, όποιος εργάζεται φιλότιμα, όποιος δεν ενοχλεί τους γύρω του, θεωρείται φυτό, ψόφιος, Μαλάκας. Η νοοτροπία του συστήματος είναι το νταηλίκι, η ψευτομαγκιά και η λούφα. Ο καθηγητής είναι το ίδιο το κράτος. Όταν του χρωστάς σου στέλνει τα ΕΚΑΜ στο σπίτι. Όταν σου χρωστάει αυτό, σε παραπέμπει στα δικαστήρια να τραβιέσαι καμιά δεκαετία για να τα πάρεις. Όμως το κράτος δεν είναι κάτι το απρόσωπο. Απαρτίζεται από άτομα με όνομα και επώνυμο, που έχουν τραπεζικούς λογαριασμούς, φιλίες, κουμπαριές, διασυνδέσεις και ανειλημμένες υποχρεώσεις. Όλα αυτά τα άτομα δεν έχουν πάρει την εξουσία με την βία. Κάποιοι έχουν ψηφίσει αυτούς τους ίδιους ή εκείνους που τους διόρισαν. Όταν π.χ. στη Θεσσαλονίκη ο Ζορρό με ένα κάρρο καταγγελίες και δικαστήρια στην πλάτη παίρνει 67%, πείτε μου ποιός είναι το χαϊβάνι. Το ίδιο λίγο-πολύ γίνεται και στην Αθήνα, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο, στη Λάρισα και στην Άνω Καλιαρκούδα. Ο ανώνυμος ψηφοφόρος ανταμείβει τις επώνυμες ρόμπες.
Εδώ και εβδομάδες εκτυλίσσεται η φαρσοκωμωδία άλλης μιάς εξεταστικής επιτροπής. Αυτοί που διεξάγουν την ανάκριση και οι κύριοι ύποπτοι, είναι κατά πάσα πιθανότητα τα ίδια πρόσωπα ή συνάδελφοι. Ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής της νομικής θα μπορούσε να εξηγήσει στους κ.κ. ψηφοφόρους τι σημαίνει “διάκριση των εξουσιών” και τι συνέπειες έχει για το πολίτευμα το συνεχές καπέλωμα της μιας εξουσίας από την άλλη.
...Από πότε έγιναν δικαστές οι πολιτικάντηδες; Απάντηση: από την δικτατορία. Συγκεκριμένα από την στιγμή της κατασκευής του βρωμονόμου “περί ευθύνης υπουργών”. Και αν για τους κατασκευαστές του δεν λειτούργησε ποτέ, για τους εκλεγμένους επιγόνους τους λειτουργεί ρολόι. Οι υπόλοιποι νόμοι είναι απ’ ό,τι φαίνεται για τον ηλίθιο φορολογούμενο. Μόνο αυτόν τρέχουν στα δικαστήρια και στις φυλακές. Πολιτικοί, δικαστές, παπάδες, γαλονάδες, μεγαλοκαρχαρίες είναι όλοι υπεράνω του νόμου.
Ρίξτε μια ματιά στο παρελθόν και θα καταλάβετε τι έχει συμβεί. Την εποχή της δολοφονίας του Λαμπράκη υπήρχε λιγότερη δημοκρατία στα χαρτιά, αλλά περισσότερη στην ουσία, απ’ ό,τι σήμερα. Μέσα στο στυγερό αστυνομικό κράτος του θείου Ντίνου και των λιγδοτάμπαρων βασιλιάδων υπήρχε μια σχετική διάκριση των εξουσιών και αρκετά τμήματα του μηχανισμού λειτουργούσαν ικανοποιητικά. Και η τέταρτη εξουσία, ο τύπος, λειτουργούσε κι αυτή στα σωστά μέτρα. Και τότε φυσικά είχε γίνει απόπειρα να κουκουλώσουν την δολοφονία, αλλά απέτυχε. Όχι γιατί οι τότε κρατούντες δεν ήταν αρκετά ισχυροί για να επιβάλλουν την θέλησή τους. Ούτε μονάχα από το γεγονός ότι οι 3 ή οι 4 εξουσίες ήταν τότε σχετικά διακριτές. Αλλά κυρίως γιατί οι πολίτες εκείνη την εποχή είχαν κάτι που δεν το έχουμε εμείς: Ανάστημα. Ήταν γενιές που είχαν μεγαλώσει μέσα στον παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή, τον εμφύλιο, και την μετεμφυλιακή μέγγενη, ζώντας και επιβιώνοντας στο όριο. Το σύστημα εκείνη την στιγμή δεν τόλμησε να ρισκάρει την σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι. Έτσι κι αλλιώς η δικαστική έρευνα δεν θα έφτανε ποτέ στους ηθικούς αυτουργούς. Και τότε υπήρχαν αρκετοί προδότες, ρουφιάνοι και χατζηγλείφτες. Όμως παράλληλα το ποσοστό των ανθρώπων με θάρρος και φιλότιμο ήταν μεγαλύτερο από το σημερινό.
Και τώρα τι; Παρακολουθούμε μια φάρσα χωρίς σκηνοθέτη, ένα θέατρο του παραλόγου όπου όλοι δηλώνουν αθώοι. Και κανένας δεν βρίσκεται να τους κυνηγήσει. Όποιον έχει ανάστημα και είναι μέσα στο σύστημα, τον στέλνουν σπίτι του πριν προλάβει να κουνηθεί. Με μια καλή πρόωρη σύνταξη του σφραγίζουν το στόμα. Όποιον είναι έξω από το σύστημα, τον πατάνε χωρίς έλεος. Οι πολίτες είναι μια απρόσωπη, φοβισμένη μάζα, βουτηγμένη στα χρέη, που διστάζει ακόμα και την φωνή να υψώσει. Οι αρμοδιότητες έχουν γίνει αχταρμάς. Και το κράτος τούρτα παγωτό με τζατζίκι.
...Κανείς δεν πήρε ούτε ένα ευρώ. Κανείς δεν είχε σχέση με κανέναν. “Φραπέδακι πίναμε με τους μοναχούς μωρέ, και αυτό χωρίς γάλα επειδή νηστεύουμε.”
...Και ποιός γεμίζει τους λογαριασμούς ρε παιδιά; Και ποιός έκανε τα νταραβέρια; Το άγιο πνεύμα από τον ουρανό;
Ένα ακόμα θαύμα συνέβη στην χώρα της αληθινής πίστης. Μόνο που το θαύμα το βλέπουν μόνο οι εμπλεκόμενοι. Κανείς άλλος δεν μπορεί να το δεί. Εμείς οι υπόλοιποι, αυτό που βλέπουμε είναι ότι τα ίδια άτομα πιάστηκαν ακόμα μια φορά με τις κυλότες στον αστράγαλο. Αλλά αυτό είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου. Τα εγκλήματα των κυβερνήσεων και της παρακρατικής συμμορίας από το 1974 και μετά σε βάρος του προϋπολογισμού δεν έχουν τέλος. Όμως τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής. Οι διεθνείς τοκογλύφοι μια και τους μπήκε κι αυτωνών το παλούκι στον κώλο, τώρα θέλουν ζεστό χρήμα και όχι ομόλογα, χρεόγραφα, και μετοχές. Τέλος τα νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα πανωτόκια των παλιών δανείων. Τώρα οι τσιφούτηδες απαιτούν μετρητό, προϊόντα και υπηρεσίες. Γή και ύδωρ. Η συνέχεια θα είναι θρίλερ.
Η χώρα έχει χρεωκοπήσει. Κάπου ανάμεσα στο διαρκές μποτιλιάρισμα, τις εκλογές, τις δεήσεις, και τα ατελείωτα τηλεσκουπίδια. Είτε θέλουμε να το δούμε είτε όχι. Το γενικό οικονομικό στριπτήζ του πλανήτη -λόγω της Υπερκομπίνας- έχει επιταχύνει το ξεχαρβάλωμα του βλαχοδουκάτου μας. Εδώ και πολλά χρόνια δεν παράγουμε τίποτα, εκτός από λαμόγια, καταδότες και γλείφτες. Μας έχουν γδάρει και συνεχίζουν να μας γδέρνουν όλοι, ντόπιοι και ξένοι. Με κόστος ζωής Ελβετίας καταφέρνουμε να ζούμε λίγο καλύτερα από την Αφρική. Όσοι λαδώνονται και τα πιάνουν, σαμποτάρουν αυτούς που δουλεύουν γιατί χαλάνε την πιάτσα.
Μπουλούκια καιροσκόπων και αγυρτών διαδέχονται το ένα το άλλο επί χρόνια σε μια πορεία χωρίς επιχειρήματα, χωρίς όραμα, χωρίς σχέδιο. Ή μάλλον υπάρχει σχέδιο: Να φάμε τα λεφτά. Να μην αφήσουμε τίποτα στο ταμείο. Άδειο το βρήκαμε, καταχρεωμένο θα το αφήσουμε. Κλέψτε, ληστέψτε, πλιατσικολογήστε, αρπάξτε ! Κι ας γκρεμίζονται τα πάντα γύρω μας. Κι ας πηγαίνει κατά διαόλου η χώρα μαζί με αυτούς που την κατοικούν. Κι ας μας σιχτιρίζουν όλες οι επόμενες γενεές για το χάλι που θα τους αφήσουμε.
Το μεγαλύτερο από όλα τα ψέματα είναι ότι η γελάδα που αρμέγουν όλοι ποτέ δεν πεθαίνει. Πάντα γίνεται κάποιο θαύμα και εμφανίζεται ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, η παρθένα μαμά, οι Έλ, ο Σούπερμαν μαζί με τον Μπάτμαν, ή όλη η παραπάνω παρέα και το κάστρο σώζεται. Και η γελάδα δεν ψοφάει. Συνεχίζει να κάνει γάλα για όλους τους σκατάδες που την αρμέγουν, αλλά ποτέ δεν την ταΐζουν.
Ε, λοιπόν σε αυτό κάνουν λάθος. Η γελάδα πνέει τα λοίσθια. Φαίνεται ότι θα τα τινάξει τα πέταλα πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμεναν. Γι αυτό και βιάζονται όλοι να αρπάξουν ό,τι μπορούν και να εγκαταλείψουν το πλοίο.
...Και καλά θα κάνουν. Όταν το πλοίο μείνει ακυβέρνητο, οι πιθανότητες να πάρει το τιμόνι κάποιος τρελός πειρατής είναι σημαντικές. Κι αν η γελάδα την σκαπουλάρει τελικά, όλα μέλι-γάλα. Θα παίξουμε παράταση. Αν όμως ψοφήσει, αυτοί που την άρμεγαν και την κακομεταχειρίζονταν τόσα χρόνια καλύτερα να λείπουν από την κηδεία.
Κάτι μου λέει ότι οι συγγενείς θα είναι εξαγριωμένοι.
Ο Ντόναλντ Ντάκ υπεράνω όλων
(01.12.2008)
Πριν κάμποσα χρόνια, όταν ήμουν ακόμα ένας πολλά υποσχόμενος νέος, είχα πάει ένα ταξίδι στην Ιταλία να δώ ένα φιλαράκι μου που σπούδαζε. Είχαμε κανονίσει να πάμε να την πέσουμε σε μια παραλία στην Ισπανία με κάτι γκόμενες και να κάνουμε διακοπές. Το σπίτι που νοίκιαζε ήταν λίγο έξω από την πόλη σε ένα μοντέρνο συγκρότημα κατοικιών. Κάθησα εκεί μερικές ημέρες ώσπου να δώσει ο άλλος και το τελευταίο μάθημά του και όταν έφτασε η μέρα της αναχώρησης είχαμε ετοιμάσει τα πράγματά μας και περιμέναμε να περάσει η ώρα για να πάμε στο σταθμό.
Εκείνη την στιγμή σκάει μύτη για επίσκεψη ένας γνωστός του που σπούδαζε ιατρική. Ένας τύπος-φαινόμενο. Τσάκισε όλα τα μαθήματα και τελείωσε την ιατρική σε 6 χρόνια. Ούτε οι Ιταλοί δεν την τελείωναν σε έξη χρόνια. Το παρατσούκλι του ήταν “ο μουρλός”.
“ Τί έγινε παιδιά, φεύγετε;”
“ Ναί,” του λέω εγώ.
“ Ελλάδα;”
“ Όχι, Ισπανία.”
“ Με τι θα πάτε;”
“ Με το τραίνο,” του απαντάω.
“ Α, τότε θα σας πετάξω ως το σταθμό, στο δρόμο μου είναι.”
“ Μη σε ταλαιπωρούμε, θα πάμε μόνοι μας,” πετάχτηκε εκείνη την στιγμή ο φιλαράκος μου.
“ Ρε ” του λέω, “ Πώς θα πάμε, έχουμε κανονίσει ταξί; ”
“ Όχι,” μου λέει “ Με τα πόδια θα πάμε.”
“ Καλά ρε, μαλάκας είσαι; Είναι 2,5 χιλιόμετρα ως το σταθμό, θα πάμε ποδαράτο με τα πράγματα στην πλάτη;”
“ Μια ιδέα είπα,” μουρμούρισε εκείνος, κανοντάς μου ταυτόχρονα με νοήματα “όχι-όχι” πίσω από την πλάτη του καλού Σαμαρείτη.
Μπερδεύτηκα.
Αμέσως, έβαλα τα στοιχεία κάτω. Από την μία ένας άγνωστός μου, που τον λένε “ο μουρλός” και από την άλλη 2,5 χιλιόμετρα διαδρομής με χωράφια, δύο παλιοστροφές, ένα ποτάμι, και μερικά φανάρια πόλης. Τι θα μπορούσε να συμβεί;
“...Φύγαμε,” είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ.
Κατεβήκαμε κάτω στο πάρκινγκ. Εκεί περίμενε μια Alfa 2.500 κυβικά.
Ο “μουρλός” χαμογέλασε θριαμβευτικά. “ Μπείτε.”
Το φιλαράκι μου τρύπωσε πίσω και έκανε κρυφά το σταυρό του. Εγώ μπήκα μπροστά και τεντώθηκα στο άνετο κάθισμα.
...Τι θα μπορούσε να συμβεί; Τίποτα. Εφτά φορές παραλίγο να πάμε στα χωράφια, δύο φορές παραλίγο να πάμε στο διάολο, μία φορά παραλίγο να βρεθούμε στο ποτάμι και πέντε φορές παραλίγο θύματα σε πλαγιομετωπικές στα φανάρια.
Από τον θάλαμο τηλεμεταφοράς του Εντερπράιζ κατεβήκαμε στο σταθμό σαν κοτόπουλα. Τα κεφάλια μας είχαν χτυπήσει κουτουλιές σε όλα σχεδόν τα τζάμια του αυτοκινήτου, κατά την διάρκεια της διαδρομής, αλλά είμαστε ζωντανοί.
“ Ενάμισυ λεπτό,” είπε αδιάφορα ο “μουρλός”.
“ Πρέπει να είναι ρεκόρ,” είπα εγώ.
“ Μπά, σήμερα ήταν φορτωμένο το αμάξι, μόνος μου έχω κάνει και λιγότερο,” είπε με άνεση εκείνος. Μετά, χαιρέτησε κι έφυγε.
Γύρισα και κοίταξα το φιλαράκι μου. “ ’Ντάξει μωρέ, και τι έγινε; Πές ότι μπήκαμε σε φόρμουλα ένα.”
Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του. “ Τώρα τίποτα δεν έγινε. Την προηγούμενη φορά μαζί με αυτά που είδες πέρασε κι ένα μπλόκο των Καραμπινιέρων και αν δεν μας έκλεινε μια νταλίκα να μας πιάσουν, το δεύτερο μπλόκο θα μας γάζωνε με τα αυτόματα.”
Η επίσημη αρθρογραφία των τελευταίων 10-15 εβδομάδων και εδώ και στο εξωτερικό παίρνει βραβείο βλακείας και αποπροσανατολισμού. Όλοι επιμένουν να παριστάνουν τους ειδήμονες και σου πετάνε βαρύγδουπα τσιτάτα περί τάσεων, υπερεπιστημονικές αναλύσεις ισολογισμών και διαστημικές προβλέψεις περί από-υπό-υπέρ-(βάλτε ό,τι πρόθεση θέλετε)πληθωρισμού. Μόλις πριν από ένα χρόνο και κάτι, κανείς (με μόνη ίσως εξαίρεση τον τρελο-σπάρτη και κάτι άλλους “απαισιόδοξους” ) δεν έβλεπε –ή έκανε ότι δεν έβλεπε- την υποβόσκουσα κρίση. Ως εδώ πάει καλά. Αντικειμενικά, το μέλλον είναι δύσκολο να προβλεφτεί άμα δεν πιείς και κανένα μπάφο σαν την Πυθία.
...Όμως γιατί τώρα τα ίδια άτομα έχουν το θράσος να μας λένε ότι η κρίση σχεδόν τελείωσε και ότι οι τιμές είναι καλές; Και γιατί θέλουν να μας βάλουν μέσα στο παιχνίδι για να βγάλουμε λεφτά; Τι είναι αυτό; Χρηματιστηριακή φιλανθρωπία; Άμα οι τιμές είναι τόσο καλές, ας μπούνε χοντρά (και με δανεικά) να ‘κονομήσουν οι ίδιοι. Οι γύπες και οι κουτούπες. Οι Εφιάλτες. Τα άτομα αυτά δεν φοβούνται μη γίνουν ρόμπα γιατί είναι ήδη παλτόρομπες ξεκούμπωτες. Η μόνη φωνή που ξέρουν είναι εκείνη του αφέντη τους, του Ξέρξη. Αυτού που τους χαρτζηλικώνει. Ό,τι τους πεί, λένε / γράφουν.
Το καλύτερο άρθρο που διάβασα όλο αυτό το διάστημα, ήταν το σχόλιο ενός ανώνυμου αναγνώστη σε κάποιο άρθρο του yahoo finance. Ο τύπος αυτός έλεγε σε δέκα γραμμές όλη την ουσία:
... Ότι με 500 δολάρια (συν 500 τον χρόνο έξοδα διατήρησης) άνοιγες υπεράκτια. Ότι αν ήσουν υψηλόβαθμος στην Lehman ή σε οποιοδήποτε άλλο κωλοχανείο του οποίου την οικονομική κατάσταση ήξερες καλά λόγω της θέσης σου, δεν είχες παρά να σορτάρεις τις λάθος επιλογές της εργοδότριας εταιρείας σου μέσω της υπεράκτιας με ένα κλίκ του ποντικιού από το γραφείο σου. Και στο τέλος όταν η Lehman έκλεινε και έμενες άνεργος, τσίμπαγες μερικά χιλιάρικα αποζημίωση από το πακέτο Paulson και είχες και κάμποσα εκατομμυριάκια στην υπεράκτια.
...Το τέλειο έγκλημα. Θύμα και δολοφόνος είναι το ίδιο πρόσωπο. Στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου τα πάντα είναι εφικτά. Ο μόνος που πεθαίνει πραγματικά είναι ο φορολογούμενος. Σε μια έρευνα της UBS φάνηκε ότι ένα μεγάλο μέρος από τα σορταρίσματα στα subprime όταν ξεκίνησε η κατάρρευση έγινε από τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους.
... Να ‘σαι καλά ρε φιλαράκι, όποιος και νά ‘σαι, όπου και νά ‘σαι.
Η οικονομική επιστήμη είναι ένα μάτσο μπαρούφες. Κάθε έξη μήνες βγαίνει και μια καινούργια θεωρία για να αντικαταστήσει την προηγούμενη που ήταν του πωπού. Καμμία τους δεν κρατάει σε βάθος χρόνου. Ίσως γιατί η οικονομία είναι πολυσχιδής δραστηριότητα και φαινόμενο δυναμικό που εξελίσσεται σε συνάρτηση με πολλούς άλλους κλάδους της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μπορεί να είναι κι έτσι. Όπως μπορεί και να είναι αλήθεια αυτό που υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι: Ότι η οικονομική επιστήμη είναι φύκια. Ότι δεν υπάρχει καν τέτοια επιστήμη. Ότι είναι το προπέτασμα του καπνού που κρύβει την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα είναι ο Ντόναλντ Ντάκ. Αυτός που μένει στην οδό Ατυχίας, αριθμός 13. Ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να σταυρώσει σέντσι. Κι εκείνα τα ανηψάκια, τίνος παιδιά είναι; Πατέρα δεν έχουνε; Όλο στον Ντόναλντ τα φορτώνουν; Και η Νταίζη γιατί τον ζαλίζει; Δεν τον αφήνει ήσυχο στην γκαντεμιά του; Ας πάει με τον Γκαστόνε, τον τυχεράκια τον τρίφλωρο. Κι εκείνος ο μπάρμπας που κάνει βουτιές στα δολάρια και ψάχνει συνέχεια για σκλάβους; Δεν υπάρχει κανένας άλλος να τυραννήσει; Όλοι στον Ντόναλντ την έχετε πέσει ρε πούστηδες;
Πολλοί είναι οι λόγοι που όλοι πάνε να την βρούν με τον Ντόναλντ. Ο εξής ένας: Ο Ντόναλντ είναι ο μέσος πάπιος. Το θύμα. Αυτός που δεν κερδίζει. Παρόλη την τεμπελιά και την ατυχία του, τους εξυπηρετεί όλους. Και τα φράγκα όποτε τα έχει, δεν τα καβουρεύει. Τα χαλάει, τα μοιράζεται, τα δίνει σε δοσατζήδες. Τον μαδάνε πούπουλο-πούπουλο.
Όμως η ζωή δεν είναι κόμικ. Το μπουνίδι και το κλωτσίδι όταν το τρώς στ’ αλήθεια πονάει. Και αφήνει σημάδια. Και τα λεφτά που σου κλέβουν σήμερα δύσκολα τα αντικαθιστάς. Η σημερινή κοινωνία έχει γίνει μια καταναλωτική χαβούζα που από τη μιά κακοπληρώνει όσους εργάζονται και από την άλλη σνομπάρει τους Σπαρτιάτες. Αυτούς που την βγάζουν με τα λίγα και δεν έχουν ανάγκη τα ψεύτικα στολίδια που τους τάζουν οι υπάλληλοι των τοκογλύφων. Χάντρες και καθρεφτάκια για να πάρουν το αληθινό χρυσάφι. Τον χρόνο του καθενός. Υπάρχουν οι γνήσιοι Σπαρτιάτες και οι υποχρεωτικοί Σπαρτιάτες. Οι υποχρεωτικοί είναι αυτοί που αναγκαστικά την βγάζουν σπαρτιάτικα γιατί δεν τους περισσεύει φράγκο. Γνήσιοι είναι αυτοί που δεν έχουν ανάγκη τα φράγκα. Δεν τα περιφρονούν, απλά δεν τα έχουν ανάγκη, είναι σε άλλη σφαίρα. Μέσα στο χάλι που ζούμε, το μόνο καλό είναι ότι η μειονότητα των Σπαρτιατών στην Κουβαδόχωρα αυξάνεται καθημερινά.
Κατά τα άλλα, το σενάριο που βιώνουμε είναι σουρεαλιστικό. Το ένα τρίτο από τους κουφάλες προσπαθούν να σε πείσουν ότι η κρίση τελείωσε, το άλλο ένα τρίτο ότι βαδίζουμε στην καταστροφή, και το τελευταίο ένα τρίτο ότι μπορείς να σώσεις τον εαυτούλη σου ενώ οι άλλοι θα πνιγούν. Άμα μπορείτε, βγάλτε νόημα. Είναι όπως οι προβλέψεις για τα ζώδια στα περιοδικά. Με δεκαπέντε λέξεις, σου λένε πώς θα πάει όλη η εβδομάδα σε όλους τους Ταύρους. Όπως είπε και κάποιος: “Όπου αφθονούν οι προφήτες, η λογική έχει αναχωρήσει”.
Φτάσαμε στο σημείο που μπορεί να φτιαχτεί κανείς ή να καταστραφεί, ανάλογα με την θέση που θα πάρει ή αυτούς που θα πιστέψει. Μεταξύ μας, οι πιθανότητες να καταστραφεί είναι περισσότερες γιατί μιλάμε για τζόγο. Και γιατί αυτά που ακούω και βλέπω για το μαγαζί και το μέλλον του μόνο καλά δεν είναι. Στην Ιαπωνία πριν εικοσιπέντε χρόνια μαζεύονταν οι πρόεδροι των 4 μεγαλύτερων χρηματιστηριακών κάθε βράδι, έπιναν μερικά σακέ και κανόνιζαν το που θα κλείσει η αγορά την επόμενη έτσι ώστε αυτοί να κερδίζουν πάντα και από μετοχές και από παράγωγα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα bear market εικοσαετίας με ένα μικρό διάλειμμα ανόδου και τον δείκτη να βρίσκεται αυτή την στιγμή κοντά στα χαμηλά των τελευταίων 30 χρόνων. Κάτι μου λέει ότι το ίδιο έγινε και εδωπέρα τα τελευταία 5 χρόνια. Τριάντα χαρτιά πήγαν τον δείκτη στα ύψη και τώρα ήρθε η ώρα της αποπληρωμής. Αν η αμερικάνικη οικονομία μπεί τελικά στο τούνελ, θα κλάψουν μανούλες και παιδάκια.
Όποιος φοβάται για τη ζωή του καλά θα κάνει να μην μπαίνει σε όχημα που το οδηγάει κάποιος τον οποίο αποκαλούν “ο μουρλός”. Ακόμα καλύτερα να μην μπαίνει σε κανένα όχημα. Η πληροφορία κι όχι η ζώνη σώζει ζωές. Εκτός και αν είναι κανείς Σπαρτιάτης. Αυτοί έχουν ανοσία στην χασούρα και στον θάνατο.
Η κυνηγετική περίοδος άρχισε. Όποιος θέλει, μπορεί να κάνει τον Ντόναλντ μέσα στο ντουφεκίδι, αλλά μακριά από μένα.
Πριν κάμποσα χρόνια, όταν ήμουν ακόμα ένας πολλά υποσχόμενος νέος, είχα πάει ένα ταξίδι στην Ιταλία να δώ ένα φιλαράκι μου που σπούδαζε. Είχαμε κανονίσει να πάμε να την πέσουμε σε μια παραλία στην Ισπανία με κάτι γκόμενες και να κάνουμε διακοπές. Το σπίτι που νοίκιαζε ήταν λίγο έξω από την πόλη σε ένα μοντέρνο συγκρότημα κατοικιών. Κάθησα εκεί μερικές ημέρες ώσπου να δώσει ο άλλος και το τελευταίο μάθημά του και όταν έφτασε η μέρα της αναχώρησης είχαμε ετοιμάσει τα πράγματά μας και περιμέναμε να περάσει η ώρα για να πάμε στο σταθμό.
Εκείνη την στιγμή σκάει μύτη για επίσκεψη ένας γνωστός του που σπούδαζε ιατρική. Ένας τύπος-φαινόμενο. Τσάκισε όλα τα μαθήματα και τελείωσε την ιατρική σε 6 χρόνια. Ούτε οι Ιταλοί δεν την τελείωναν σε έξη χρόνια. Το παρατσούκλι του ήταν “ο μουρλός”.
“ Τί έγινε παιδιά, φεύγετε;”
“ Ναί,” του λέω εγώ.
“ Ελλάδα;”
“ Όχι, Ισπανία.”
“ Με τι θα πάτε;”
“ Με το τραίνο,” του απαντάω.
“ Α, τότε θα σας πετάξω ως το σταθμό, στο δρόμο μου είναι.”
“ Μη σε ταλαιπωρούμε, θα πάμε μόνοι μας,” πετάχτηκε εκείνη την στιγμή ο φιλαράκος μου.
“ Ρε ” του λέω, “ Πώς θα πάμε, έχουμε κανονίσει ταξί; ”
“ Όχι,” μου λέει “ Με τα πόδια θα πάμε.”
“ Καλά ρε, μαλάκας είσαι; Είναι 2,5 χιλιόμετρα ως το σταθμό, θα πάμε ποδαράτο με τα πράγματα στην πλάτη;”
“ Μια ιδέα είπα,” μουρμούρισε εκείνος, κανοντάς μου ταυτόχρονα με νοήματα “όχι-όχι” πίσω από την πλάτη του καλού Σαμαρείτη.
Μπερδεύτηκα.
Αμέσως, έβαλα τα στοιχεία κάτω. Από την μία ένας άγνωστός μου, που τον λένε “ο μουρλός” και από την άλλη 2,5 χιλιόμετρα διαδρομής με χωράφια, δύο παλιοστροφές, ένα ποτάμι, και μερικά φανάρια πόλης. Τι θα μπορούσε να συμβεί;
“...Φύγαμε,” είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ.
Κατεβήκαμε κάτω στο πάρκινγκ. Εκεί περίμενε μια Alfa 2.500 κυβικά.
Ο “μουρλός” χαμογέλασε θριαμβευτικά. “ Μπείτε.”
Το φιλαράκι μου τρύπωσε πίσω και έκανε κρυφά το σταυρό του. Εγώ μπήκα μπροστά και τεντώθηκα στο άνετο κάθισμα.
...Τι θα μπορούσε να συμβεί; Τίποτα. Εφτά φορές παραλίγο να πάμε στα χωράφια, δύο φορές παραλίγο να πάμε στο διάολο, μία φορά παραλίγο να βρεθούμε στο ποτάμι και πέντε φορές παραλίγο θύματα σε πλαγιομετωπικές στα φανάρια.
Από τον θάλαμο τηλεμεταφοράς του Εντερπράιζ κατεβήκαμε στο σταθμό σαν κοτόπουλα. Τα κεφάλια μας είχαν χτυπήσει κουτουλιές σε όλα σχεδόν τα τζάμια του αυτοκινήτου, κατά την διάρκεια της διαδρομής, αλλά είμαστε ζωντανοί.
“ Ενάμισυ λεπτό,” είπε αδιάφορα ο “μουρλός”.
“ Πρέπει να είναι ρεκόρ,” είπα εγώ.
“ Μπά, σήμερα ήταν φορτωμένο το αμάξι, μόνος μου έχω κάνει και λιγότερο,” είπε με άνεση εκείνος. Μετά, χαιρέτησε κι έφυγε.
Γύρισα και κοίταξα το φιλαράκι μου. “ ’Ντάξει μωρέ, και τι έγινε; Πές ότι μπήκαμε σε φόρμουλα ένα.”
Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του. “ Τώρα τίποτα δεν έγινε. Την προηγούμενη φορά μαζί με αυτά που είδες πέρασε κι ένα μπλόκο των Καραμπινιέρων και αν δεν μας έκλεινε μια νταλίκα να μας πιάσουν, το δεύτερο μπλόκο θα μας γάζωνε με τα αυτόματα.”
Η επίσημη αρθρογραφία των τελευταίων 10-15 εβδομάδων και εδώ και στο εξωτερικό παίρνει βραβείο βλακείας και αποπροσανατολισμού. Όλοι επιμένουν να παριστάνουν τους ειδήμονες και σου πετάνε βαρύγδουπα τσιτάτα περί τάσεων, υπερεπιστημονικές αναλύσεις ισολογισμών και διαστημικές προβλέψεις περί από-υπό-υπέρ-(βάλτε ό,τι πρόθεση θέλετε)πληθωρισμού. Μόλις πριν από ένα χρόνο και κάτι, κανείς (με μόνη ίσως εξαίρεση τον τρελο-σπάρτη και κάτι άλλους “απαισιόδοξους” ) δεν έβλεπε –ή έκανε ότι δεν έβλεπε- την υποβόσκουσα κρίση. Ως εδώ πάει καλά. Αντικειμενικά, το μέλλον είναι δύσκολο να προβλεφτεί άμα δεν πιείς και κανένα μπάφο σαν την Πυθία.
...Όμως γιατί τώρα τα ίδια άτομα έχουν το θράσος να μας λένε ότι η κρίση σχεδόν τελείωσε και ότι οι τιμές είναι καλές; Και γιατί θέλουν να μας βάλουν μέσα στο παιχνίδι για να βγάλουμε λεφτά; Τι είναι αυτό; Χρηματιστηριακή φιλανθρωπία; Άμα οι τιμές είναι τόσο καλές, ας μπούνε χοντρά (και με δανεικά) να ‘κονομήσουν οι ίδιοι. Οι γύπες και οι κουτούπες. Οι Εφιάλτες. Τα άτομα αυτά δεν φοβούνται μη γίνουν ρόμπα γιατί είναι ήδη παλτόρομπες ξεκούμπωτες. Η μόνη φωνή που ξέρουν είναι εκείνη του αφέντη τους, του Ξέρξη. Αυτού που τους χαρτζηλικώνει. Ό,τι τους πεί, λένε / γράφουν.
Το καλύτερο άρθρο που διάβασα όλο αυτό το διάστημα, ήταν το σχόλιο ενός ανώνυμου αναγνώστη σε κάποιο άρθρο του yahoo finance. Ο τύπος αυτός έλεγε σε δέκα γραμμές όλη την ουσία:
... Ότι με 500 δολάρια (συν 500 τον χρόνο έξοδα διατήρησης) άνοιγες υπεράκτια. Ότι αν ήσουν υψηλόβαθμος στην Lehman ή σε οποιοδήποτε άλλο κωλοχανείο του οποίου την οικονομική κατάσταση ήξερες καλά λόγω της θέσης σου, δεν είχες παρά να σορτάρεις τις λάθος επιλογές της εργοδότριας εταιρείας σου μέσω της υπεράκτιας με ένα κλίκ του ποντικιού από το γραφείο σου. Και στο τέλος όταν η Lehman έκλεινε και έμενες άνεργος, τσίμπαγες μερικά χιλιάρικα αποζημίωση από το πακέτο Paulson και είχες και κάμποσα εκατομμυριάκια στην υπεράκτια.
...Το τέλειο έγκλημα. Θύμα και δολοφόνος είναι το ίδιο πρόσωπο. Στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου τα πάντα είναι εφικτά. Ο μόνος που πεθαίνει πραγματικά είναι ο φορολογούμενος. Σε μια έρευνα της UBS φάνηκε ότι ένα μεγάλο μέρος από τα σορταρίσματα στα subprime όταν ξεκίνησε η κατάρρευση έγινε από τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους.
... Να ‘σαι καλά ρε φιλαράκι, όποιος και νά ‘σαι, όπου και νά ‘σαι.
Η οικονομική επιστήμη είναι ένα μάτσο μπαρούφες. Κάθε έξη μήνες βγαίνει και μια καινούργια θεωρία για να αντικαταστήσει την προηγούμενη που ήταν του πωπού. Καμμία τους δεν κρατάει σε βάθος χρόνου. Ίσως γιατί η οικονομία είναι πολυσχιδής δραστηριότητα και φαινόμενο δυναμικό που εξελίσσεται σε συνάρτηση με πολλούς άλλους κλάδους της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μπορεί να είναι κι έτσι. Όπως μπορεί και να είναι αλήθεια αυτό που υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι: Ότι η οικονομική επιστήμη είναι φύκια. Ότι δεν υπάρχει καν τέτοια επιστήμη. Ότι είναι το προπέτασμα του καπνού που κρύβει την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα είναι ο Ντόναλντ Ντάκ. Αυτός που μένει στην οδό Ατυχίας, αριθμός 13. Ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να σταυρώσει σέντσι. Κι εκείνα τα ανηψάκια, τίνος παιδιά είναι; Πατέρα δεν έχουνε; Όλο στον Ντόναλντ τα φορτώνουν; Και η Νταίζη γιατί τον ζαλίζει; Δεν τον αφήνει ήσυχο στην γκαντεμιά του; Ας πάει με τον Γκαστόνε, τον τυχεράκια τον τρίφλωρο. Κι εκείνος ο μπάρμπας που κάνει βουτιές στα δολάρια και ψάχνει συνέχεια για σκλάβους; Δεν υπάρχει κανένας άλλος να τυραννήσει; Όλοι στον Ντόναλντ την έχετε πέσει ρε πούστηδες;
Πολλοί είναι οι λόγοι που όλοι πάνε να την βρούν με τον Ντόναλντ. Ο εξής ένας: Ο Ντόναλντ είναι ο μέσος πάπιος. Το θύμα. Αυτός που δεν κερδίζει. Παρόλη την τεμπελιά και την ατυχία του, τους εξυπηρετεί όλους. Και τα φράγκα όποτε τα έχει, δεν τα καβουρεύει. Τα χαλάει, τα μοιράζεται, τα δίνει σε δοσατζήδες. Τον μαδάνε πούπουλο-πούπουλο.
Όμως η ζωή δεν είναι κόμικ. Το μπουνίδι και το κλωτσίδι όταν το τρώς στ’ αλήθεια πονάει. Και αφήνει σημάδια. Και τα λεφτά που σου κλέβουν σήμερα δύσκολα τα αντικαθιστάς. Η σημερινή κοινωνία έχει γίνει μια καταναλωτική χαβούζα που από τη μιά κακοπληρώνει όσους εργάζονται και από την άλλη σνομπάρει τους Σπαρτιάτες. Αυτούς που την βγάζουν με τα λίγα και δεν έχουν ανάγκη τα ψεύτικα στολίδια που τους τάζουν οι υπάλληλοι των τοκογλύφων. Χάντρες και καθρεφτάκια για να πάρουν το αληθινό χρυσάφι. Τον χρόνο του καθενός. Υπάρχουν οι γνήσιοι Σπαρτιάτες και οι υποχρεωτικοί Σπαρτιάτες. Οι υποχρεωτικοί είναι αυτοί που αναγκαστικά την βγάζουν σπαρτιάτικα γιατί δεν τους περισσεύει φράγκο. Γνήσιοι είναι αυτοί που δεν έχουν ανάγκη τα φράγκα. Δεν τα περιφρονούν, απλά δεν τα έχουν ανάγκη, είναι σε άλλη σφαίρα. Μέσα στο χάλι που ζούμε, το μόνο καλό είναι ότι η μειονότητα των Σπαρτιατών στην Κουβαδόχωρα αυξάνεται καθημερινά.
Κατά τα άλλα, το σενάριο που βιώνουμε είναι σουρεαλιστικό. Το ένα τρίτο από τους κουφάλες προσπαθούν να σε πείσουν ότι η κρίση τελείωσε, το άλλο ένα τρίτο ότι βαδίζουμε στην καταστροφή, και το τελευταίο ένα τρίτο ότι μπορείς να σώσεις τον εαυτούλη σου ενώ οι άλλοι θα πνιγούν. Άμα μπορείτε, βγάλτε νόημα. Είναι όπως οι προβλέψεις για τα ζώδια στα περιοδικά. Με δεκαπέντε λέξεις, σου λένε πώς θα πάει όλη η εβδομάδα σε όλους τους Ταύρους. Όπως είπε και κάποιος: “Όπου αφθονούν οι προφήτες, η λογική έχει αναχωρήσει”.
Φτάσαμε στο σημείο που μπορεί να φτιαχτεί κανείς ή να καταστραφεί, ανάλογα με την θέση που θα πάρει ή αυτούς που θα πιστέψει. Μεταξύ μας, οι πιθανότητες να καταστραφεί είναι περισσότερες γιατί μιλάμε για τζόγο. Και γιατί αυτά που ακούω και βλέπω για το μαγαζί και το μέλλον του μόνο καλά δεν είναι. Στην Ιαπωνία πριν εικοσιπέντε χρόνια μαζεύονταν οι πρόεδροι των 4 μεγαλύτερων χρηματιστηριακών κάθε βράδι, έπιναν μερικά σακέ και κανόνιζαν το που θα κλείσει η αγορά την επόμενη έτσι ώστε αυτοί να κερδίζουν πάντα και από μετοχές και από παράγωγα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα bear market εικοσαετίας με ένα μικρό διάλειμμα ανόδου και τον δείκτη να βρίσκεται αυτή την στιγμή κοντά στα χαμηλά των τελευταίων 30 χρόνων. Κάτι μου λέει ότι το ίδιο έγινε και εδωπέρα τα τελευταία 5 χρόνια. Τριάντα χαρτιά πήγαν τον δείκτη στα ύψη και τώρα ήρθε η ώρα της αποπληρωμής. Αν η αμερικάνικη οικονομία μπεί τελικά στο τούνελ, θα κλάψουν μανούλες και παιδάκια.
Όποιος φοβάται για τη ζωή του καλά θα κάνει να μην μπαίνει σε όχημα που το οδηγάει κάποιος τον οποίο αποκαλούν “ο μουρλός”. Ακόμα καλύτερα να μην μπαίνει σε κανένα όχημα. Η πληροφορία κι όχι η ζώνη σώζει ζωές. Εκτός και αν είναι κανείς Σπαρτιάτης. Αυτοί έχουν ανοσία στην χασούρα και στον θάνατο.
Η κυνηγετική περίοδος άρχισε. Όποιος θέλει, μπορεί να κάνει τον Ντόναλντ μέσα στο ντουφεκίδι, αλλά μακριά από μένα.
Τα ζόμπι δεν είναι χαρτοφάγα
(23.11.2008)
Μεσοβδόμαδα συνάντησα στο δρόμο έναν θεούσο γείτονα, από αυτούς που παριστάνουν τις κολώνες της ηθικής ενώ έχουν κάνει όλες τις βρομιές που περιγράφονται στην παλαιά διαθήκη. Πρώην εφοριακός, τοκογλύφος, ρουφιάνος, πιαστράκιας, μπινές, όλα τα καλά τα είχε πάνω του. Οικογενειάρχης, πατριώτης και θρησκευόμενος κατά τα άλλα. Συνήθως όποτε τον βλέπω, αλλάζω πεζοδρόμιο για να τον αποφύγω. Όχι γιατί μου σκοτίζει τ’ αυτιά (και κάτι άλλο πιό χαμηλά) με τις ηλίθιες απόψεις του περί αμαρτίας, μετάνοιας, μέλλουσας ζωής, και ορθότητας μόνο του δικού του δόγματος -πράγμα που το κάνει ανελλιπώς-, αλλά γιατί σιχαίνομαι ολόκληρη την ύπαρξή του.
Αυτή τη φορά άλλαξε κι αυτός πεζοδρόμιο και στάθηκε απέναντί μου.
“ Να σου κάνω μια ερώτηση;”
“ Ναί, μία όμως.”
“...Την Τζένεραλ Μότορς και την Σίτιμπανκ, πώς τις βλέπεις;”
Η ερώτηση ήταν προμελετημένη για να με αφήσει κάγκελο. Ομολογώ ότι για δύο δευτερόλεπτα ξαφνιάστηκα, όπως όταν σου παίρνει κανείς την μπάλα από τα πόδια με τάκλιν. Ύστερα, επειδή έχω μάθει να προσαρμόζομαι γρήγορα στο φύλλο που μου μοιράζουν, έκανα ότι δεν έτρεχε τίποτα.
“ ...Καλές είναι και οι δύο.”
“ Κάποιος φίλος μου είπε να σε ρωτήσω επειδή κατέχεις.”
“ Το μόνο που κατέχω είναι ο τζόγος, αλλά καλύτερα μη με ρωτάς.”
“ Τη δική μας την Εθνική πώς την βλέπεις;”
“ Δύο.”
“ Τί δύο; Δύο ευρώ;”
“ Δύο ερωτήσεις... Είχες μία, την έφαγες. Αυτή είναι η δεύτερη... Σ’ αφήνω τώρα, γιατί έχω δουλειά.”
“ Έλα ρε γειτονόπουλο... Τη γνώμη σου θέλω. Μιά λέξη.”
“ Strong Buy… Αγόρασέ την,” είπα και την κοπάνησα.
“ Σήμερα;”
“ Άντε... γειαά.”
“ Κάποια μέρα θα γυρίσεις στο δρόμο του Θεού,” μου φώναξε από μακριά.
“ Ναί, θα πάω στο Άγιο Όρος να στήσω μια μπαρμπουτιέρα, γιατί άκουσα ότι δεν έχουν.”
...Αν πιστεύω στα θαύματα; Φυσικά και πιστεύω. Το ότι υπάρχουμε ως χώρα, ως λαός και ως άτομα, θαύμα είναι. Όμως με τα μάτια μου ένα θαύμα έχω δεί όλο κι όλο στη ζωή μου: Το θαύμα του ’99. Τότε που οι φτωχοί έγιναν πλούσιοι για ένα μήνα. Όλοι το θαυμάσαμε τότε και όλοι βλέπουμε την κατάληξη τώρα.
Στο Ντητρόιτ, είχα πάει πιτσιρικάς. Ήταν λες και ζούσα φιλμ-νουάρ του ’48 χωρίς τις μοιραίες γυναίκες. Όλες οι σύγχρονες ήταν συμπαθητικές αλλά κακομοιραίες. Από τότε δεν ξαναπήγα, ούτε το βλέπω να ξαναπηγαίνω γιατί αισθάνομαι ανεπιθύμητος. Ο δεινόσαυρος που λέγεται Τζένεραλ Μότορς έπρεπε να έχει σπάσει σε κομμάτια ή να έχει κλείσει εδώ και τουλάχιστον 25 χρόνια. Έχει καταντήσει χειρότερη κατάρα κι από την Ολυμπιακή. Αυτή δεν είναι εταιρεία, είναι το παλτό του Φρανκενστάιν. Νεκροταφείο των αποτυχημένων μάνατζερς. Λή Αϊακόκα και νοθευμένη κόκα. Τα δικά μας σαπάκια της επιτήρησης έχουν περισσότερο μέλλον και καλύτερους νταραβεριτζήδες.
Πρίν κάμποσα χρόνια ήταν να επενδύσω και στην Citi. Μου έστειλαν από ένα γραφείο του Λονδίνου τα ενημερωτικά και κάθησα να τα διαβάσω. Όταν είδα ότι ο επενδυτικός της βραχίονας που θα αναλάμβανε τα λεφτά μου ήταν σε φορολογικό παράδεισο, και η μητρική είχε την ουρά της απέξω από ενδεχόμενη “συστημική κρίση”, -διάβαζε “χασούρα”- είπα “άστο καλύτερα”.
Φαινομενικά η Εθνική είναι πιο “υγιής” κι από τις δύο μαζί. Το πόσο αποτιμάται η “υγεία” της, θα το δείξει σύντομα το ταμπλώ.
Πιο παλιά, στο ξεκίνημα, έπαιζα νομίσματα. Μάρκο, δολάριο, γέν. Άλλο χάλι κι αυτά. Είχα κάποιες επιτυχίες λόγω ταξιδιών αλλά δεν υπάρχει πολλή γνώση εκεί. Μόνο τζόγος. Και στον τζόγο ο παίκτης δεν κερδίζει. Σιχαίνομαι τον τζόγο και τους ναούς του. Όλη αυτή η αρνητική ενέργεια που ενεδρεύει εκεί με αρρωσταίνει. Έχω κάνει περιστασιακά τον οικοδόμο, τον μπογιατζή, τον σεκιουριτά, τον αγρότη, ακόμα και κομπρεσέρ για μισό φεγγάρι. Ο Αλβανός των Αλβανών. Χίλιες άθλιες δουλειές. Και μια καλή. Και όλα τα είδη του τζόγου ενδιάμεσα. Και στο τέλος οι δικοί σου άνθρωποι να σε κυνηγάνε να σε σκοτώσουν, τυφλωμένοι από την μοχθηρία και την ζήλια. Και να μοιράζουν σφαίρες ολόγυρα. “Με αυτές να τον φάτε τον αλήτη”. Τα έχω δει σχεδόν όλα.
Η ζωή έχει απίστευτα πάνω-κάτω, όταν παίζεις το σύμπαν στο όριο. Αν μου έλεγε κάποιος πριν δέκα χρόνια πού θα βρισκόμουν σήμερα δεν θα το πίστευα. Αν μου πεί σήμερα πού θα βρίσκομαι μετά από πέντε χρόνια, πάλι δεν θα το πιστέψω. Τέλος πάντων. Δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο, αυτός που φυλάει τη ζωούλα του και τα λεφτάκια του ή ο άλλος που τα σκίζει όλα χωρίς να σκέφτεται το αύριο; Υποθέτω ότι είναι και οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όπως στο στρίψιμο, λες “κορώνα” ή “γράμματα” αλλά ουσιαστικά δεν επιλέγεις, έτσι και στη ζωή. Παίρνεις τον δρόμο που υπαγορεύει το γονίδιό σου, αυτόν που μπορείς να υποφέρεις, όχι τον άλλο.
Πληροφορία δεν έχω παίξει ποτέ. Και από τις 100 φορές που δεν έπαιξα, μετάνιωσα μόνο τις δύο.
Χρόνια πολλά με αγάπη και εκτίμηση. Να σε παίρνει ο διευθύνων σύμβουλος της ΑΧΕ ανήμερα στην γιορτή σου για να σου ευχηθεί και να σου λέει έχω σοβαρή πληροφορία. Μόνο για σένα, λόγω της ονομαστικής σου . Πάρε Τσιτσιμπαρδίν στα 2 ευρώ, θα πάει 4 άμεσα. Και από τα 2 να πηγαίνει στο 0,70 απνευστί η πουτάνα. Ούτε λίγο πάνω για ξεκάρφωμα. Και να ξεφορτώνουν αυτός και ο κολλητός του ο εισηγμένος. Για τέτοιους σοβαρούς μπινέδες μιλάμε. Γιωτάκηδες και αλλαξοκώληδες, ψευτοκυριλέ με τα λεφτά και τα κονέ του μπαμπά. Τζάμπα τα χρόνια στα κολέγια της πουρής Αλβιόνας. Ούτε σωστά αγγλικά δεν μιλάνε και το παίζουν. Καριέρες φτιαγμένες με αλλεπάλληλες ρουφιανιές, πουλήματα, και αδικίες. Διευθυντικές καρέκλες γεμάτες γλίτσα και σκατό. Άλλα να σου λένε την Κυριακή το βράδυ και την Δευτέρα το πρωί να τα έχουν γυρίσει 180 μοίρες. Κι αφού τελειώσουν οι πελάτες, οι γνωστοί και οι συνάδελφοι, αρχίζουν και πουλάνε τους φίλους. Τους έβαλα χέρι. Έναν πήγα να τον δείρω μέσα στο γραφείο του με τις μαλακίες που μου ‘λεγε. Νόμιζε ότι μίλαγε σε κανένα μαύρο από το υπηρετικό προσωπικό του. Ρε, του λέω, εσύ κλάνεις μόνος σου στη γραφειάρα των 60 τετραγωνικών και στο ντήλινγκ ρούμ τα παιδιά δεν χωράνε να σηκωθούν ούτε για να πάνε για κατούρημα; Ο τελευταίος στη γωνία πρέπει να σηκώσει τέσσερις αντικριστές για να βγεί, εκτός κι αν κάνει πιπί στο πλαστικό κυπελάκι του φραπέ του. Dixie cups, ήταν και συγκρότημα. Κόψε ρε μιά φέτα πέντε τετραγωνικά από το μπουντουάρ σου, αφού έχετε μεσοτοιχία γυψοσανίδας, και δώστα στους ανθρώπους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Αυτοί βγάζουν και το δικό σου βρομομισθό, παλιολινάτσα.
Παράγωγα: Είναι συντομoγραφία της φράσης “παράγω γα-μήσια”. Αν το έχετε ξανακούσει, τώρα ξέρετε ότι η αφεντιά μου το πρωτοείπε αυτό στις αρχές της δεκαετίας. Το όνομά μου φιγουράρει στους 300. Όχι του Λεωνίδα, αλλά στους πρώτους 300 κωδικούς της ΕΤΕΣΕΠ, κατά χρονολογική σειρά, στα τέλη του ‘99. Μαζί με μάρκετ μέικερς, τράπεζες, αμοιβαία, hedge funds, μεγαλοκαρχαρίες, λαμόγια όλου του πλανήτη, κι εγώ. Έστειλαν μια φουρνιά άβγαλτα παιδάκια με μάστερς να μαζέψει το χρήμα. Κι αυτά πούλησαν την ψυχή τους στους δαίμονες για έναν μισθούλη. Δεν ξέρω πού βρίσκονται σήμερα κι αν εξακολουθούν να κάνουν την ίδια δουλειά. Ούτε και μ’ ενδιαφέρει.
...Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Προμήθειες που σκοτώνουν, αν τις συγκρίνεις με τις προμήθειες των μετοχών, απίστευτη γκανιότα με το premium και το discount να σου κόβουν στεγνά το λαρύγγι και απαράδεκτες τιμές στα call και put δικαιώματα. Αν έχω π.χ. μια έμπνευση ότι του χρόνου τον Σεπτέμβριο οι μετοχές θα ανέβουν, οι τιμές που μου δίνουν στα δικαιώματα είναι αστείες. Δεν μπορείς να βγάλεις πολλά λεφτά με τίποτα. Αλλά να χάσεις πολλά είναι ο κανόνας. Το παιχνίδι είναι στημένο έτσι που να κερδίζεις ψίχουλα και να χάνεις καρβέλια. “Δεν έχει βάθος η αγορά”, είναι η προκάτ δικαιολογία του πωπού. “Βάθος” εννοούν “αρκετά κορόιδα, να μαδήσουμε όλοι”. Είδαμε το βάθος και τα αποτελέσματα στην Αμερική. Παράγωγα σε μετοχές; Καλύτερα τις ίδιες τις κωλομετοχές. Μικρότερη προμήθεια και δαγκώνεις όσο μπιφτέκι μπορείς να δαγκώσεις. (Εννοείται ότι σε δαγκώνουν και λιγότερο στην άσχημη). Τις πραγματικές μετοχές τις κρατάς όσο θέλεις. Αν τις έχεις πληρώσει cash, κανείς δεν σου βάζει το πιστόλι στο κεφάλι να πουλήσεις. Τα παράγωγα σε πάνε στην καρμανιόλα. Ακόμα κι αν κάνεις στις δέκα κινήσεις έξη σωστές και τέσσερις λάθος, σε βάθος χρόνου είσαι σίγουρα χαμένος από την γκανιότα. Απλά μαθηματικά. Βάλτε τα κάτω με ειλικρίνεια και θα το δείτε. Και το κοκκαλάκι της νυχτερίδας –όταν το έχεις- δεν σε φυλάει εσαεί.
Αυτό που παίζει τον κύριο ρόλο στα παράγωγα είναι το μέγεθος. Όταν παίζει κάποιος 500 ευρώπουλα, κάνει την πλάκα του και καλά κάνει. Περνάει την ώρα του. Αληθινό μαρούλι όμως δεν πρόκειται να βγάλει. Με τα ίδια θα μπορούσε να παίζει κούκο στο καφενείο της γειτονιάς του, με πολύ καλύτερες πιθανότητες. Οι 500αρηδες δεν θεωρούνται παίκτες, είναι φτωχοί συγγενείς. Σαν τους κερματοχώστες στους κουλοχέρηδες. Τα ακουμπάνε πενηνταράκι-πενηνταράκι, βασανιστικά. Οι επαγγελματίες από αυτούς σε μία ώρα έχουν χάσει 10 ευρώ. Οι καζινάρχες δεν διώχνουν κανέναν. Την θέλουν και τη λιμούρα για να βγαίνει το ηλεκτρικό και το νερό. Πολλή φασαρία και πολύ χασομέρι για το τίποτα. Όμως το χοντρό παιχνίδι είναι εντελώς άλλο τροπάριο. Όταν είσαι μερμήγκι, το πολύ που κινδυνεύεις είναι να σε πατήσουν. Κι αν σε πατήσουν με τρακτερωτή σόλα έχεις πιθανότητες να μην πάθεις τίποτα, αν πέσεις στα κενά που έχει για να φεύγουν τα νερά. Άμα όμως είσαι ελέφαντας ή τίγρης δεν γλυτώνεις με τίποτα. Ούτε stop loss σε σώζει, ούτε η μειξοπαρθένα με τον κρίνο. Σε πυροβολούν όλοι και από όλες τις πάντες και είναι θέμα χρόνου το περήφανο κεφάλι σου να καταλήξει τρόπαιο σε κάποιο τοίχο. Και ώσπουν να συμβεί αυτό, να κινδυνεύεις καθημερινά να φάς εγκεφαλικό με τα σκαμπανεβάσματα του δείκτη. Και η αδρεναλίνη να παλεύει να σου τινάξει τα μελίγγια ώσπου να κλείσει και το εβραιομάγαζο στην άλλη πλευρά του πλανήτη. 24 ώρες το 24ωρο τσιτωμένος, δεν θέλει και πολύ να σκοτώσεις κάποιον ή να σε σκοτώσουν για μια θέση πάρκινγκ, και μπορεί να έχεις και δίκιο. Τι είμαι, κανένας αδέκαρος και ξωφλημένος κασκαντέρ για να ζώ έτσι; Η ζωή είναι ωραία όταν δεν έχεις άγχος και 145 χατζηαβάτηδες να σε παίρνουν τηλέφωνο κάθε πέντε λεπτά και να σε μπριζώνουν.
Και κερασάκι στην τούρτα με τις πουστιές, η γκαντεμιά. Μετά από γκίνια μηνών, έρχεται η ώρα να ψιλορεφάρεις. Η ώρα να στα δώσει. Να πάς ταμείο. Να έχεις 5.000 ευρώ σε δικαιώματα, να κόβεις με μαεστρία ότι η αγορά θα γυρίσει πάνω για μιά μέρα και μετά θα συνεχίσει κάτω, και να τα κάνεις trade για να βγεί ένα αξιοπρεπές μεροκάματο. Να παίρνεις 1.000 ευρώ στο χέρι, και πριν ξημερώσει η επόμενη που είναι να ξανανοίξεις την θέση σου, να σου σκάνε τα αεροπλανάκια στους δίδυμους πύργους και να έχεις διαφυγόν κέρδος 45.000 ευρώ. Σε 5 αρκουδοπαρμένες εργάσιμες! Δικό σου χρήμα. Δεν μπορούσαν να κάνουν την αεροπειρατεία μια μέρα αργότερα τα Χασανάκια; Θα μου πείτε εδώ σκοτώθηκε κόσμος, εσύ σκέφτεσαι τη χασούρα; Και λοιπόν που τη σκέφτομαι; Όλα είναι μέσα στο πάρε-δώσε. Και στο Ιράκ σκοτώθηκε κόσμος και εξακολουθεί να σκοτώνεται εδώ και 19 ολόκληρα χρόνια για να κονομάνε κάποιοι. Και παριστάνουν και τους εκπολιτιστές και τους φιλάνθρωπους αποπάνω. Είναι αυτό που λένε και εφαρμόζουν οι Αγγλοσάξονες: “Το παιχνίδι είναι δίκαιο μόνο όσο κερδίζω εγώ”. Λοιπόν γιατί να τους λυπηθώ; Επειδή κερδίζουν;
Τι να μου πούνε τα παιδάκια με τις χαλαρωμένες από το στρές γραβάτες και τα στελέχη με τα γαλάζια πουκάμισα και τους άσπρους γιακάδες που παίζουν μονόπολυ με ξένα λεφτά; Όταν είχα 60 συμβόλαια ανοιχτά με FTSE-20 στις 1850 μονάδες, στις αρχές του ΄01; Κοντά 600.000 ευρώ θέση με περιθώριο ασφάλισης τότε 16% συν το μαξιλαράκι του. Σαράντα εκατομμύρια δραχμούλες δέσμευση όταν το φρέντο είχε 700 δρχ. στο Κολωνάκι. Τζάμπα πράμα. Και ήμουν ο μόνος που κέρδιζε. Η καλύτερή τους διαφήμιση. Εγώ πλήρωνα τα μπόνους τους, αλλά αυτοί δεν με βοήθησαν καθόλου όταν τους δόθηκε η ευκαιρία. Ούτε και ήθελα βέβαια, ούτε και περίμενα καμιά βοήθεια, γιατί είμαι lone wolf, ορκισμένος. Αλλά ούτε και την γκαντεμιά την περίμενα τόσο εκδικητική. Αυτή και ο εαυτός μου ήταν οι αντίπαλοί μου και όχι οι ψευτο-τρέιντερς. Ό,τι είχα πάρει ως τότε, το είχα δουλέψει, δεν ήταν με τις πλάτες κανενός. Και είχα πάρει λιγότερα από άλλους, αλλά ήταν πολλά. Ποτέ δεν ήμουν μοναχοφάης. Είχα μοιράσει λεφτά δεξιά και αριστερά. Ακόμα και σε αγνώστους. Όταν είσαι νέος και ερωτευμένος με αυτό που κάνεις δεν τα βλέπεις αυτά. Δεν μετράς δεκάρες. Τα χώνεις όλα και δεν το ψειρίζεις αν ο άλλος σε αγαπάει πραγματικά. Μετά όμως κάποια στιγμή, έρχεται το ξεκαθάρισμα. Εκεί μετράς τι πήρες και τι έχασες, πόσα έβαλες εσύ και πόσα οι άλλοι, ποιός πολέμησε δίπλα σου και ποιός τό ‘βαλε στα πόδια. Και τότε, ή συνεχίζεις να είσαι το κορόιδο, ή σβήνεις ανθρώπους, λεφτά, και συμπεριφορές. Και πάς σε άλλο κεφάλαιο.
Καθωσπρέπει πολιτικάντηδες και συνεργοί –ανθέλληνες ως το κόκκαλο- παντελόνιασαν διψήφια δις ο καθένας, στα σίγουρα, χωρίς ρίσκο. Η ten στήριζε κάποια χαρτιά με λεφτά του μαλάκα του φορολογούμενου και αυτοί ήξεραν τις εντολές από την προηγούμενη ημέρα. Σύμφωνοι, αγόραζε και πούλαγε η υπεράκτια, που κανείς δεν ξέρει ποιός είναι από πίσω. Όμως ποιοί κανόνισαν το ύψος της προμήθειας με το αφεντικό της χρηματιστηριακής; Τα 4 Λαμόγια αυτοπροσώπως. Άντε λοιπόν και να μην είναι εκείνοι πίσω από τις off shore, αλλά οι γυναίκες και τα παιδιά τους. Έχει καμιά διαφορά;
Να ανοίξω το στόμα μου; Θα βγούνε οι σαύρες και τα φίδια από τις τρύπες τους ντοπέ και θα τρέχουνε κατοστάρια στη Συγγρού. Έχετε δεί σαύρα να τα ρίχνει σε Πόρσε και Φερράρι; Και ρωτάω: μαλάκας είμαι να κάνω κάτι τέτοιο; Στην καλύτερη περίπτωση, οι ψεύτες και οι κερατάδες θα με τραβολογάνε για τα επόμενα 10 χρόνια στα δικαστήρια. Και στη χειρότερη, θα μου στείλουν κανένα αλλοδαπό για να μονομαχήσω. Το ξέρω το ποίημα, γι αυτό και δεν αναφέρω ποτέ ονόματα, ούτε στη μάνα μου. Σοβαρά, τα έχω ξεχάσει κι εγώ ο ίδιος. Όταν έχεις πέσει μέσα στο βόθρο ξέρεις ότι δεν καθαρίζεται με οδοντόβουρτσα. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να βγείς. Πάντα ήμουνα τυχερός μέσα στην ατυχία μου, δεν έχω παράπονο. Τώρα τους έχω στείλει όλους στο γερο-διάολο και έχω αράξει στην μπαρμπουτιέρα μου και βγάζω ένα τίμιο μεροκάματο. Τα φυτά που σκάνε μύτη εδώ είναι λίγα. Έχω να κάνω μόνο με μαχαιροβγάλτες, ληστές, δολοφόνους και τελειωμένους ζαράκηδες. Αυτούς που αποτελούν το κατακάθι της κοινωνίας, και που τελικά είναι πιο εντάξει από εκείνους που την διοικούν. Βγάλτε μόνοι σας τον λογαριασμό. Ίσως καταλάβετε γιατί τον λένε “λυπητερή”.
...Αυτά τα λίγα.
Κι εγώ συγκριτικά με άλλους δεν ξέρω τίποτα, το αγροτικό μου έκανα. Ξώφαλτσα με βρήκε. Είναι άτομα που έχουν δεί πεντακόσιες φορές περισσότερα, και σωπαίνουν. Αλλά τί να πούν;
Βέβαια ενδέχεται όλα αυτά που διαβάσατε παραπάνω να είναι ψέματα και να τα βγάζω από το διεστραμμένο μυαλό μου. Ίσως αυτό να είναι η αλήθεια. Ένας φαύλος κύκλος του οποίου προσπαθούμε όλοι να βρούμε την άκρη.
Για τον καθένα, η αλήθεια είναι αυτό που πιστεύει. Εγώ ξέρω ότι τα ζόμπι είναι μέρος της πραγματικότητας και ότι δεν τρώνε χαρτιά. Τρώνε λεφτά και ανθρώπους.
Μεσοβδόμαδα συνάντησα στο δρόμο έναν θεούσο γείτονα, από αυτούς που παριστάνουν τις κολώνες της ηθικής ενώ έχουν κάνει όλες τις βρομιές που περιγράφονται στην παλαιά διαθήκη. Πρώην εφοριακός, τοκογλύφος, ρουφιάνος, πιαστράκιας, μπινές, όλα τα καλά τα είχε πάνω του. Οικογενειάρχης, πατριώτης και θρησκευόμενος κατά τα άλλα. Συνήθως όποτε τον βλέπω, αλλάζω πεζοδρόμιο για να τον αποφύγω. Όχι γιατί μου σκοτίζει τ’ αυτιά (και κάτι άλλο πιό χαμηλά) με τις ηλίθιες απόψεις του περί αμαρτίας, μετάνοιας, μέλλουσας ζωής, και ορθότητας μόνο του δικού του δόγματος -πράγμα που το κάνει ανελλιπώς-, αλλά γιατί σιχαίνομαι ολόκληρη την ύπαρξή του.
Αυτή τη φορά άλλαξε κι αυτός πεζοδρόμιο και στάθηκε απέναντί μου.
“ Να σου κάνω μια ερώτηση;”
“ Ναί, μία όμως.”
“...Την Τζένεραλ Μότορς και την Σίτιμπανκ, πώς τις βλέπεις;”
Η ερώτηση ήταν προμελετημένη για να με αφήσει κάγκελο. Ομολογώ ότι για δύο δευτερόλεπτα ξαφνιάστηκα, όπως όταν σου παίρνει κανείς την μπάλα από τα πόδια με τάκλιν. Ύστερα, επειδή έχω μάθει να προσαρμόζομαι γρήγορα στο φύλλο που μου μοιράζουν, έκανα ότι δεν έτρεχε τίποτα.
“ ...Καλές είναι και οι δύο.”
“ Κάποιος φίλος μου είπε να σε ρωτήσω επειδή κατέχεις.”
“ Το μόνο που κατέχω είναι ο τζόγος, αλλά καλύτερα μη με ρωτάς.”
“ Τη δική μας την Εθνική πώς την βλέπεις;”
“ Δύο.”
“ Τί δύο; Δύο ευρώ;”
“ Δύο ερωτήσεις... Είχες μία, την έφαγες. Αυτή είναι η δεύτερη... Σ’ αφήνω τώρα, γιατί έχω δουλειά.”
“ Έλα ρε γειτονόπουλο... Τη γνώμη σου θέλω. Μιά λέξη.”
“ Strong Buy… Αγόρασέ την,” είπα και την κοπάνησα.
“ Σήμερα;”
“ Άντε... γειαά.”
“ Κάποια μέρα θα γυρίσεις στο δρόμο του Θεού,” μου φώναξε από μακριά.
“ Ναί, θα πάω στο Άγιο Όρος να στήσω μια μπαρμπουτιέρα, γιατί άκουσα ότι δεν έχουν.”
...Αν πιστεύω στα θαύματα; Φυσικά και πιστεύω. Το ότι υπάρχουμε ως χώρα, ως λαός και ως άτομα, θαύμα είναι. Όμως με τα μάτια μου ένα θαύμα έχω δεί όλο κι όλο στη ζωή μου: Το θαύμα του ’99. Τότε που οι φτωχοί έγιναν πλούσιοι για ένα μήνα. Όλοι το θαυμάσαμε τότε και όλοι βλέπουμε την κατάληξη τώρα.
Στο Ντητρόιτ, είχα πάει πιτσιρικάς. Ήταν λες και ζούσα φιλμ-νουάρ του ’48 χωρίς τις μοιραίες γυναίκες. Όλες οι σύγχρονες ήταν συμπαθητικές αλλά κακομοιραίες. Από τότε δεν ξαναπήγα, ούτε το βλέπω να ξαναπηγαίνω γιατί αισθάνομαι ανεπιθύμητος. Ο δεινόσαυρος που λέγεται Τζένεραλ Μότορς έπρεπε να έχει σπάσει σε κομμάτια ή να έχει κλείσει εδώ και τουλάχιστον 25 χρόνια. Έχει καταντήσει χειρότερη κατάρα κι από την Ολυμπιακή. Αυτή δεν είναι εταιρεία, είναι το παλτό του Φρανκενστάιν. Νεκροταφείο των αποτυχημένων μάνατζερς. Λή Αϊακόκα και νοθευμένη κόκα. Τα δικά μας σαπάκια της επιτήρησης έχουν περισσότερο μέλλον και καλύτερους νταραβεριτζήδες.
Πρίν κάμποσα χρόνια ήταν να επενδύσω και στην Citi. Μου έστειλαν από ένα γραφείο του Λονδίνου τα ενημερωτικά και κάθησα να τα διαβάσω. Όταν είδα ότι ο επενδυτικός της βραχίονας που θα αναλάμβανε τα λεφτά μου ήταν σε φορολογικό παράδεισο, και η μητρική είχε την ουρά της απέξω από ενδεχόμενη “συστημική κρίση”, -διάβαζε “χασούρα”- είπα “άστο καλύτερα”.
Φαινομενικά η Εθνική είναι πιο “υγιής” κι από τις δύο μαζί. Το πόσο αποτιμάται η “υγεία” της, θα το δείξει σύντομα το ταμπλώ.
Πιο παλιά, στο ξεκίνημα, έπαιζα νομίσματα. Μάρκο, δολάριο, γέν. Άλλο χάλι κι αυτά. Είχα κάποιες επιτυχίες λόγω ταξιδιών αλλά δεν υπάρχει πολλή γνώση εκεί. Μόνο τζόγος. Και στον τζόγο ο παίκτης δεν κερδίζει. Σιχαίνομαι τον τζόγο και τους ναούς του. Όλη αυτή η αρνητική ενέργεια που ενεδρεύει εκεί με αρρωσταίνει. Έχω κάνει περιστασιακά τον οικοδόμο, τον μπογιατζή, τον σεκιουριτά, τον αγρότη, ακόμα και κομπρεσέρ για μισό φεγγάρι. Ο Αλβανός των Αλβανών. Χίλιες άθλιες δουλειές. Και μια καλή. Και όλα τα είδη του τζόγου ενδιάμεσα. Και στο τέλος οι δικοί σου άνθρωποι να σε κυνηγάνε να σε σκοτώσουν, τυφλωμένοι από την μοχθηρία και την ζήλια. Και να μοιράζουν σφαίρες ολόγυρα. “Με αυτές να τον φάτε τον αλήτη”. Τα έχω δει σχεδόν όλα.
Η ζωή έχει απίστευτα πάνω-κάτω, όταν παίζεις το σύμπαν στο όριο. Αν μου έλεγε κάποιος πριν δέκα χρόνια πού θα βρισκόμουν σήμερα δεν θα το πίστευα. Αν μου πεί σήμερα πού θα βρίσκομαι μετά από πέντε χρόνια, πάλι δεν θα το πιστέψω. Τέλος πάντων. Δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο, αυτός που φυλάει τη ζωούλα του και τα λεφτάκια του ή ο άλλος που τα σκίζει όλα χωρίς να σκέφτεται το αύριο; Υποθέτω ότι είναι και οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όπως στο στρίψιμο, λες “κορώνα” ή “γράμματα” αλλά ουσιαστικά δεν επιλέγεις, έτσι και στη ζωή. Παίρνεις τον δρόμο που υπαγορεύει το γονίδιό σου, αυτόν που μπορείς να υποφέρεις, όχι τον άλλο.
Πληροφορία δεν έχω παίξει ποτέ. Και από τις 100 φορές που δεν έπαιξα, μετάνιωσα μόνο τις δύο.
Χρόνια πολλά με αγάπη και εκτίμηση. Να σε παίρνει ο διευθύνων σύμβουλος της ΑΧΕ ανήμερα στην γιορτή σου για να σου ευχηθεί και να σου λέει έχω σοβαρή πληροφορία. Μόνο για σένα, λόγω της ονομαστικής σου . Πάρε Τσιτσιμπαρδίν στα 2 ευρώ, θα πάει 4 άμεσα. Και από τα 2 να πηγαίνει στο 0,70 απνευστί η πουτάνα. Ούτε λίγο πάνω για ξεκάρφωμα. Και να ξεφορτώνουν αυτός και ο κολλητός του ο εισηγμένος. Για τέτοιους σοβαρούς μπινέδες μιλάμε. Γιωτάκηδες και αλλαξοκώληδες, ψευτοκυριλέ με τα λεφτά και τα κονέ του μπαμπά. Τζάμπα τα χρόνια στα κολέγια της πουρής Αλβιόνας. Ούτε σωστά αγγλικά δεν μιλάνε και το παίζουν. Καριέρες φτιαγμένες με αλλεπάλληλες ρουφιανιές, πουλήματα, και αδικίες. Διευθυντικές καρέκλες γεμάτες γλίτσα και σκατό. Άλλα να σου λένε την Κυριακή το βράδυ και την Δευτέρα το πρωί να τα έχουν γυρίσει 180 μοίρες. Κι αφού τελειώσουν οι πελάτες, οι γνωστοί και οι συνάδελφοι, αρχίζουν και πουλάνε τους φίλους. Τους έβαλα χέρι. Έναν πήγα να τον δείρω μέσα στο γραφείο του με τις μαλακίες που μου ‘λεγε. Νόμιζε ότι μίλαγε σε κανένα μαύρο από το υπηρετικό προσωπικό του. Ρε, του λέω, εσύ κλάνεις μόνος σου στη γραφειάρα των 60 τετραγωνικών και στο ντήλινγκ ρούμ τα παιδιά δεν χωράνε να σηκωθούν ούτε για να πάνε για κατούρημα; Ο τελευταίος στη γωνία πρέπει να σηκώσει τέσσερις αντικριστές για να βγεί, εκτός κι αν κάνει πιπί στο πλαστικό κυπελάκι του φραπέ του. Dixie cups, ήταν και συγκρότημα. Κόψε ρε μιά φέτα πέντε τετραγωνικά από το μπουντουάρ σου, αφού έχετε μεσοτοιχία γυψοσανίδας, και δώστα στους ανθρώπους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Αυτοί βγάζουν και το δικό σου βρομομισθό, παλιολινάτσα.
Παράγωγα: Είναι συντομoγραφία της φράσης “παράγω γα-μήσια”. Αν το έχετε ξανακούσει, τώρα ξέρετε ότι η αφεντιά μου το πρωτοείπε αυτό στις αρχές της δεκαετίας. Το όνομά μου φιγουράρει στους 300. Όχι του Λεωνίδα, αλλά στους πρώτους 300 κωδικούς της ΕΤΕΣΕΠ, κατά χρονολογική σειρά, στα τέλη του ‘99. Μαζί με μάρκετ μέικερς, τράπεζες, αμοιβαία, hedge funds, μεγαλοκαρχαρίες, λαμόγια όλου του πλανήτη, κι εγώ. Έστειλαν μια φουρνιά άβγαλτα παιδάκια με μάστερς να μαζέψει το χρήμα. Κι αυτά πούλησαν την ψυχή τους στους δαίμονες για έναν μισθούλη. Δεν ξέρω πού βρίσκονται σήμερα κι αν εξακολουθούν να κάνουν την ίδια δουλειά. Ούτε και μ’ ενδιαφέρει.
...Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Προμήθειες που σκοτώνουν, αν τις συγκρίνεις με τις προμήθειες των μετοχών, απίστευτη γκανιότα με το premium και το discount να σου κόβουν στεγνά το λαρύγγι και απαράδεκτες τιμές στα call και put δικαιώματα. Αν έχω π.χ. μια έμπνευση ότι του χρόνου τον Σεπτέμβριο οι μετοχές θα ανέβουν, οι τιμές που μου δίνουν στα δικαιώματα είναι αστείες. Δεν μπορείς να βγάλεις πολλά λεφτά με τίποτα. Αλλά να χάσεις πολλά είναι ο κανόνας. Το παιχνίδι είναι στημένο έτσι που να κερδίζεις ψίχουλα και να χάνεις καρβέλια. “Δεν έχει βάθος η αγορά”, είναι η προκάτ δικαιολογία του πωπού. “Βάθος” εννοούν “αρκετά κορόιδα, να μαδήσουμε όλοι”. Είδαμε το βάθος και τα αποτελέσματα στην Αμερική. Παράγωγα σε μετοχές; Καλύτερα τις ίδιες τις κωλομετοχές. Μικρότερη προμήθεια και δαγκώνεις όσο μπιφτέκι μπορείς να δαγκώσεις. (Εννοείται ότι σε δαγκώνουν και λιγότερο στην άσχημη). Τις πραγματικές μετοχές τις κρατάς όσο θέλεις. Αν τις έχεις πληρώσει cash, κανείς δεν σου βάζει το πιστόλι στο κεφάλι να πουλήσεις. Τα παράγωγα σε πάνε στην καρμανιόλα. Ακόμα κι αν κάνεις στις δέκα κινήσεις έξη σωστές και τέσσερις λάθος, σε βάθος χρόνου είσαι σίγουρα χαμένος από την γκανιότα. Απλά μαθηματικά. Βάλτε τα κάτω με ειλικρίνεια και θα το δείτε. Και το κοκκαλάκι της νυχτερίδας –όταν το έχεις- δεν σε φυλάει εσαεί.
Αυτό που παίζει τον κύριο ρόλο στα παράγωγα είναι το μέγεθος. Όταν παίζει κάποιος 500 ευρώπουλα, κάνει την πλάκα του και καλά κάνει. Περνάει την ώρα του. Αληθινό μαρούλι όμως δεν πρόκειται να βγάλει. Με τα ίδια θα μπορούσε να παίζει κούκο στο καφενείο της γειτονιάς του, με πολύ καλύτερες πιθανότητες. Οι 500αρηδες δεν θεωρούνται παίκτες, είναι φτωχοί συγγενείς. Σαν τους κερματοχώστες στους κουλοχέρηδες. Τα ακουμπάνε πενηνταράκι-πενηνταράκι, βασανιστικά. Οι επαγγελματίες από αυτούς σε μία ώρα έχουν χάσει 10 ευρώ. Οι καζινάρχες δεν διώχνουν κανέναν. Την θέλουν και τη λιμούρα για να βγαίνει το ηλεκτρικό και το νερό. Πολλή φασαρία και πολύ χασομέρι για το τίποτα. Όμως το χοντρό παιχνίδι είναι εντελώς άλλο τροπάριο. Όταν είσαι μερμήγκι, το πολύ που κινδυνεύεις είναι να σε πατήσουν. Κι αν σε πατήσουν με τρακτερωτή σόλα έχεις πιθανότητες να μην πάθεις τίποτα, αν πέσεις στα κενά που έχει για να φεύγουν τα νερά. Άμα όμως είσαι ελέφαντας ή τίγρης δεν γλυτώνεις με τίποτα. Ούτε stop loss σε σώζει, ούτε η μειξοπαρθένα με τον κρίνο. Σε πυροβολούν όλοι και από όλες τις πάντες και είναι θέμα χρόνου το περήφανο κεφάλι σου να καταλήξει τρόπαιο σε κάποιο τοίχο. Και ώσπουν να συμβεί αυτό, να κινδυνεύεις καθημερινά να φάς εγκεφαλικό με τα σκαμπανεβάσματα του δείκτη. Και η αδρεναλίνη να παλεύει να σου τινάξει τα μελίγγια ώσπου να κλείσει και το εβραιομάγαζο στην άλλη πλευρά του πλανήτη. 24 ώρες το 24ωρο τσιτωμένος, δεν θέλει και πολύ να σκοτώσεις κάποιον ή να σε σκοτώσουν για μια θέση πάρκινγκ, και μπορεί να έχεις και δίκιο. Τι είμαι, κανένας αδέκαρος και ξωφλημένος κασκαντέρ για να ζώ έτσι; Η ζωή είναι ωραία όταν δεν έχεις άγχος και 145 χατζηαβάτηδες να σε παίρνουν τηλέφωνο κάθε πέντε λεπτά και να σε μπριζώνουν.
Και κερασάκι στην τούρτα με τις πουστιές, η γκαντεμιά. Μετά από γκίνια μηνών, έρχεται η ώρα να ψιλορεφάρεις. Η ώρα να στα δώσει. Να πάς ταμείο. Να έχεις 5.000 ευρώ σε δικαιώματα, να κόβεις με μαεστρία ότι η αγορά θα γυρίσει πάνω για μιά μέρα και μετά θα συνεχίσει κάτω, και να τα κάνεις trade για να βγεί ένα αξιοπρεπές μεροκάματο. Να παίρνεις 1.000 ευρώ στο χέρι, και πριν ξημερώσει η επόμενη που είναι να ξανανοίξεις την θέση σου, να σου σκάνε τα αεροπλανάκια στους δίδυμους πύργους και να έχεις διαφυγόν κέρδος 45.000 ευρώ. Σε 5 αρκουδοπαρμένες εργάσιμες! Δικό σου χρήμα. Δεν μπορούσαν να κάνουν την αεροπειρατεία μια μέρα αργότερα τα Χασανάκια; Θα μου πείτε εδώ σκοτώθηκε κόσμος, εσύ σκέφτεσαι τη χασούρα; Και λοιπόν που τη σκέφτομαι; Όλα είναι μέσα στο πάρε-δώσε. Και στο Ιράκ σκοτώθηκε κόσμος και εξακολουθεί να σκοτώνεται εδώ και 19 ολόκληρα χρόνια για να κονομάνε κάποιοι. Και παριστάνουν και τους εκπολιτιστές και τους φιλάνθρωπους αποπάνω. Είναι αυτό που λένε και εφαρμόζουν οι Αγγλοσάξονες: “Το παιχνίδι είναι δίκαιο μόνο όσο κερδίζω εγώ”. Λοιπόν γιατί να τους λυπηθώ; Επειδή κερδίζουν;
Τι να μου πούνε τα παιδάκια με τις χαλαρωμένες από το στρές γραβάτες και τα στελέχη με τα γαλάζια πουκάμισα και τους άσπρους γιακάδες που παίζουν μονόπολυ με ξένα λεφτά; Όταν είχα 60 συμβόλαια ανοιχτά με FTSE-20 στις 1850 μονάδες, στις αρχές του ΄01; Κοντά 600.000 ευρώ θέση με περιθώριο ασφάλισης τότε 16% συν το μαξιλαράκι του. Σαράντα εκατομμύρια δραχμούλες δέσμευση όταν το φρέντο είχε 700 δρχ. στο Κολωνάκι. Τζάμπα πράμα. Και ήμουν ο μόνος που κέρδιζε. Η καλύτερή τους διαφήμιση. Εγώ πλήρωνα τα μπόνους τους, αλλά αυτοί δεν με βοήθησαν καθόλου όταν τους δόθηκε η ευκαιρία. Ούτε και ήθελα βέβαια, ούτε και περίμενα καμιά βοήθεια, γιατί είμαι lone wolf, ορκισμένος. Αλλά ούτε και την γκαντεμιά την περίμενα τόσο εκδικητική. Αυτή και ο εαυτός μου ήταν οι αντίπαλοί μου και όχι οι ψευτο-τρέιντερς. Ό,τι είχα πάρει ως τότε, το είχα δουλέψει, δεν ήταν με τις πλάτες κανενός. Και είχα πάρει λιγότερα από άλλους, αλλά ήταν πολλά. Ποτέ δεν ήμουν μοναχοφάης. Είχα μοιράσει λεφτά δεξιά και αριστερά. Ακόμα και σε αγνώστους. Όταν είσαι νέος και ερωτευμένος με αυτό που κάνεις δεν τα βλέπεις αυτά. Δεν μετράς δεκάρες. Τα χώνεις όλα και δεν το ψειρίζεις αν ο άλλος σε αγαπάει πραγματικά. Μετά όμως κάποια στιγμή, έρχεται το ξεκαθάρισμα. Εκεί μετράς τι πήρες και τι έχασες, πόσα έβαλες εσύ και πόσα οι άλλοι, ποιός πολέμησε δίπλα σου και ποιός τό ‘βαλε στα πόδια. Και τότε, ή συνεχίζεις να είσαι το κορόιδο, ή σβήνεις ανθρώπους, λεφτά, και συμπεριφορές. Και πάς σε άλλο κεφάλαιο.
Καθωσπρέπει πολιτικάντηδες και συνεργοί –ανθέλληνες ως το κόκκαλο- παντελόνιασαν διψήφια δις ο καθένας, στα σίγουρα, χωρίς ρίσκο. Η ten στήριζε κάποια χαρτιά με λεφτά του μαλάκα του φορολογούμενου και αυτοί ήξεραν τις εντολές από την προηγούμενη ημέρα. Σύμφωνοι, αγόραζε και πούλαγε η υπεράκτια, που κανείς δεν ξέρει ποιός είναι από πίσω. Όμως ποιοί κανόνισαν το ύψος της προμήθειας με το αφεντικό της χρηματιστηριακής; Τα 4 Λαμόγια αυτοπροσώπως. Άντε λοιπόν και να μην είναι εκείνοι πίσω από τις off shore, αλλά οι γυναίκες και τα παιδιά τους. Έχει καμιά διαφορά;
Να ανοίξω το στόμα μου; Θα βγούνε οι σαύρες και τα φίδια από τις τρύπες τους ντοπέ και θα τρέχουνε κατοστάρια στη Συγγρού. Έχετε δεί σαύρα να τα ρίχνει σε Πόρσε και Φερράρι; Και ρωτάω: μαλάκας είμαι να κάνω κάτι τέτοιο; Στην καλύτερη περίπτωση, οι ψεύτες και οι κερατάδες θα με τραβολογάνε για τα επόμενα 10 χρόνια στα δικαστήρια. Και στη χειρότερη, θα μου στείλουν κανένα αλλοδαπό για να μονομαχήσω. Το ξέρω το ποίημα, γι αυτό και δεν αναφέρω ποτέ ονόματα, ούτε στη μάνα μου. Σοβαρά, τα έχω ξεχάσει κι εγώ ο ίδιος. Όταν έχεις πέσει μέσα στο βόθρο ξέρεις ότι δεν καθαρίζεται με οδοντόβουρτσα. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να βγείς. Πάντα ήμουνα τυχερός μέσα στην ατυχία μου, δεν έχω παράπονο. Τώρα τους έχω στείλει όλους στο γερο-διάολο και έχω αράξει στην μπαρμπουτιέρα μου και βγάζω ένα τίμιο μεροκάματο. Τα φυτά που σκάνε μύτη εδώ είναι λίγα. Έχω να κάνω μόνο με μαχαιροβγάλτες, ληστές, δολοφόνους και τελειωμένους ζαράκηδες. Αυτούς που αποτελούν το κατακάθι της κοινωνίας, και που τελικά είναι πιο εντάξει από εκείνους που την διοικούν. Βγάλτε μόνοι σας τον λογαριασμό. Ίσως καταλάβετε γιατί τον λένε “λυπητερή”.
...Αυτά τα λίγα.
Κι εγώ συγκριτικά με άλλους δεν ξέρω τίποτα, το αγροτικό μου έκανα. Ξώφαλτσα με βρήκε. Είναι άτομα που έχουν δεί πεντακόσιες φορές περισσότερα, και σωπαίνουν. Αλλά τί να πούν;
Βέβαια ενδέχεται όλα αυτά που διαβάσατε παραπάνω να είναι ψέματα και να τα βγάζω από το διεστραμμένο μυαλό μου. Ίσως αυτό να είναι η αλήθεια. Ένας φαύλος κύκλος του οποίου προσπαθούμε όλοι να βρούμε την άκρη.
Για τον καθένα, η αλήθεια είναι αυτό που πιστεύει. Εγώ ξέρω ότι τα ζόμπι είναι μέρος της πραγματικότητας και ότι δεν τρώνε χαρτιά. Τρώνε λεφτά και ανθρώπους.
Παλουκάρια, αργεί πολύ ο πάτος;
(16.11.2008)
Δεν ξέρω τι ελλείψεις έχει ο καθένας σε βασικά και μη αγαθά, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: Ψευτογκουρού, ψευτοπροφήτες και αναλυτές της πλάκας, προσφέρονται με τον τόνο. Αν μπορούσαμε να ζήσουμε τρώγοντας φούμαρα, θα κάναμε κι εξαγωγή από δαύτα. Εδώ ο πάτος, εκεί ο πάτος, μα πού είναι ο ξεκωλόπατος; Θα τον βρείτε παιδιά, υπομονή... Βάλτε βιδάνιο και βαζελίνη και όλα θα πάνε καλά.
Μερικοί λένε ότι μπορεί και να τον είδαμε. Αν μπορούσα να δω το αύριο ή έστω και πέντε λεπτά μπροστά από το τώρα, θα συμφωνούσα. Όμως αν ήταν έτσι, θα έπαιζα μόνο τζόκερ ή πόκερ και θα άφηνα το χρηματιστήριο σε αυτούς που θέλουν το αργό χρήμα.
Όμως διαβάζω πολλά ελληνικά και ξένα reports για άνοδο μέσα στο 2009 και έχω αρχίσει πια να κουμπώνομαι. Η κρίση που μας ήρθε κατακέφαλα μόνο απλή δεν είναι. Όλα ξεκίνησαν με τα σπίτια. Συνεχίστηκαν με τα εμπορεύματα, το πετρέλαδο, τις τράπεζες και τώρα είναι στα χρηματιστήρια. Το έχω ξαναπεί ότι πρόκειται για την υπερκομπίνα. Δεν με ενδιαφέρουν δείκτες, τεχνικές αναλύσεις και παπαρδέλες με τέσσερα τυριά. Θαυμάζω και απολαμβάνω μόνο την τέχνη της απάτης.
...Τέτοια μηχανή είχε να στηθεί από το ’29. Μιλάμε για παρτούζα υψηλού επιπέδου. Λεονάρντο Ντα Βίντσι της πουστιάς. Οι εταιρείες μαζεύονται από αυτούς που είναι στο ρετιρέ της παγκόσμιας πυραμίδας.
...Όπως το διαβάσατε: δεν μαζεύονται πια χαρτάκια, αλλά ποσοστά εταιρειών από 5% ως 51 % , ακόμα και ολόκληρες εταιρείες, πακέτο με τα πάγια, τον εξοπλισμό και τα κονέ τους αλλάζουν χέρια. Η απόλυτη σφαγή. Όποιος δεν εξαγοράζεται, τον κλείνουν. Οι ΗΠΑ φορτώνουν το χρέος τους στον υπόλοιπο κόσμο, αδιαφορώντας για το τι θα συμβεί μέσα στη χώρα τους ή στον υπόλοιπο πλανήτη. Τέτοιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών είχε να γίνει από την εποχή του μακαρίτη του Άλ Καπόνε. Οι εβδομήντα δύο παίρνουν τα λεφτά των οχτακοσίων. Κανείς άλλος –εκτός από τους 72- δεν ξέρει πότε θα τελειώσει το νταβαντούρι και πότε θα πάνε ξανά προς τα πάνω οι τιμές των μετοχών. Απολύτως κανείς. Για την ώρα το μόνο που πάει συντονισμένα επάνω είναι οι δόσεις των τοκογλύφων και οι τιμές στα σούπερ-μάρκετ.
Δεν διαφωνώ ότι οι τιμές των μετοχών είναι όντως φτηνές, αλλά ποιός μου εγγυάται ότι δεν θα γίνουν φτηνότερες; Και αν η ύφεση στην πραγματική οικονομία μας κάτσει τελικά στο σβέρκο, μάλλον θα γίνουν. Αν κάποιος πάρει τώρα π.χ. ΕΤΕ στα 15 ευρώψωλα και σε ένα χρόνο αυτή είναι στα 5, ή στα 2,5 κουρκουμπίνια, μήπως θα την έχει αγοράσει πανάκριβα; Σε πόσο καιρό θα φτάσει πάλι στα λεφτά του; Και πότε θα πάρει κέρδη; Σε δέκα χρόνια; Κι άμα παίξει κανένα σενάριο τύπου Ιαπωνίας με ψοφο-πλαγιο-ανοδική σαλάτα για την επόμενη δεκαετία; Και το χαζό χρήμα που αγόρασε ΕΤΕ στα 30 και στα 40; Εκείνο πότε θα πεί αλληλούια; Σε είκοσι χρόνια μαζί με τα μερίσματα; Για να μην μιλήσω για άλλα χαρτιά που δεν ξέρουμε αν θα βρίσκονται μέσα στο ταμπλώ του χρόνου τέτοια εποχή, ή για την ληστεία που λέγεται “παράγωγα”...
…Ναι φιλαράκια, το παιχνίδι έχει γίνει πιο δύσκολο και πιο βρώμικο από παλιά. Τώρα σου ρίχνουν όλοι άπερκατ στον καβάλο και ο διαιτητής κοιτάζει αλλού. Ίσως είναι καλύτερα να φάει κανείς όλα του τα μπικικίνια με τις καριόλες τώρα που τα έχει και είναι ακόμα νέος, παρά να τα δώσει στους κουφάλες με αντάλλαγμα την κατάθλιψη.
Κάποιοι φίλοι μου που ανήκουν στους “παλαίμαχους” του ’99 με ρωτούν, “εμείς πότε θα πάρουμε λεφτά;”. Για να απαντήσω κάτι τέτοιο μια και δεν είμαι μάντης, πρέπει να σταθμίσω την θέση όλων και βγάλω λογικά συμπεράσματα.
Τρείς κατηγορίες παικτών δραστηριοποιούνται αυτή την στιγμή στο ΧΑΑ:
1. Οι επιχειρηματίες-ιδιοκτήτες των εισηγμένων.
2. Οι επαγγελματίες της αγοράς (διαχειριστές αμοιβαίων, hedge fund μάνατζερς, διαχειριστές αποθεματικών) .
και
3. Οι εθισμένοι παίκτες-επενδυτές (τζογαδόροι μεγάλοι, μεσαίοι και μικροί).
Εάν κάποιος δεν ανήκει στις δύο πρώτες κατηγορίες, τότε μοιραία βρίσκεται στην τρίτη.
Οι δύο πρώτες κατηγορίες έχουν εξασφαλισμένα έσοδα. Αμοιβές, μερίσματα, προμήθειες, μπόνους, μισθούς. Έχουν τα λεφτά, έχουν τα χαρτιά, έχουν και τους πολιτικάντηδες στο τσεπάκι. Πέρα από αυτό έχουν εσωτερική πληροφόρηση για το πώς πάει μια εταιρεία, για τα νταραβέρια της, και για το πότε θα βαρέσει κανόνι.
Η πρώτη κατηγορία είναι η κορυφή της πυραμίδας. Με ευκολία κερδίζει τις δύο επόμενες.
Η δεύτερη συνήθως συνεργάζεται με την πρώτη, παίρνει καμιά πληροφοριούλα , στήνει κανά παιχνιδάκι μαζί με αυτήν, και τσιμπάει το μερίδιό της. Χάνει με ευκολία από την πρώτη αλλά κερδίζει άνετα την τρίτη.
Η τρίτη κατηγορία δεν έχει τίποτα. Ούτε μισθό, ούτε μπόνους, ούτε προμήθεια, ούτε αμοιβή. Είναι η κατηγορία που πληρώνει όλα τα παραπάνω. Η κατηγορία των λούζερ. Αυτών που παίζουν τη νύχτα με τα φώτα σβηστά. Από τον φραγκάτο που τζογάρει τα οικογενειακά εκατομμύρια και τα κάνει στάχτη, ως τον συνταξιούχο που ποντάρει την σύνταξη του μήνα και περιμένει τον επόμενο. Αυτοί και όλοι οι ενδιάμεσοι είναι τα κορόιδα, τα μαστάρια. Αυτή η κατηγορία δεν μπορεί να τα πάρει ούτε από την πρώτη ούτε από την δεύτερη, παρά μόνο μία στις εκατό φορές και πάντα από κωλοφαρδία. Στην καλύτερη περίπτωση ο ένας λούζερ τζογαδόρος τα παίρνει από τον άλλο λούζερ τζογαδόρο που σιγοβράζει στο ίδιο καζάνι με αυτόν, μείον την γκανιότα. Και τους δύο φυσικά τους αρμέγουν οι επιχειρηματίες και οι επαγγελματίες της αγοράς. Ο Κουβάς με την γραβάτα.
...Θα βγάλετε λεφτά , απαντάω στους φίλους μου, όταν θα μπει πολύς και καινούργιος κόσμος στο μαγαζί. Πραγματικά καινούργιος όμως, κόσμος που να μην έχει ξανασχοληθεί με χρηματιστήριο. Κορόιδα, θύματα, μαστάρια, αρνιά για σφάξιμο. Η θρυλική 4η κατηγορία την οποία την κερδίζουν με άνεση οι πρώτες τρείς.
Δεν πρόκειται να μπεί, μου λένε.
Θα μπεί, τους λέω. Όταν έρθει η ώρα ,θα την φτιάξουν έτσι τη σούπα που θα την κάνουν να μπει τρέχοντας.
Σιγά μην μπεί, μου ξαναλένε.
Έ, τότε σιγά μη βγάλετε λεφτά. Θα τα ακουμπάτε συνέχεια. Είτε σας αρέσει, είτε όχι. Είτε το παραδέχεστε αντρίκια, είτε το κάνετε γαργάρα και παριστάνετε το παγώνι με το σκουπόξυλο στον κώλο.
Όταν ήμουν εφτά χρονών έμεινα ξάγρυπνος ένα ολόκληρο βράδι, κρυμμένος σε ένα ντουλάπι. Με την παιδική λογική μου δεν μπορούσα να το χωνέψω ότι κάποιος χοντρός με κόκκινη γούνα και άσπρη μπορντούρα, φορτωμένος με δώρα, ανεβοκατέβαινε την καμινάδα στην οποία δεν χώραγα ούτε εγώ που ήμουν πετσί και κόκκαλο. Άσε που θα έμπαινε Ολυμπιακός και θα έβγαινε Μπαόκι από την καρβουνόσκονη. Το πρωί κατά τις 6 είδα τον πατέρα μου με τις πιτζάμες να βάζει τα δώρα μπροστά στο τζάκι. Το ότι δεν υπήρχε ο χοντρός με τα κόκκινα το ήξερα, αλλά αυτό που έμαθα εκείνο το άγρυπνο βράδι και την επόμενη εβδομάδα στο σχολείο ήταν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται να ζούν μέσα στα παραμύθια, ό,τι αποδείξεις και να τους παρουσιάσει κανείς.
Ό,τι θέλει πιστεύει ο καθένας. Οι πεποιθήσεις των πολλών όμως δεν αλλάζουν την ουσία των γεγονότων, ούτε τις αιτίες τους. Και ελάχιστα επηρεάζουν τον σχεδιασμό των λίγων.
Στο κάτω-κάτω ο πάτος δεν είναι παρά ένα ακόμα στοίχημα. Όσοι είναι άρρωστοι θα το βάλουν γιατί πιστεύουν ότι θα το κερδίσουν. Και οι περισσότεροι θα το χάσουν γιατί δεν πιστεύουν ότι είναι άρρωστοι. Το γιο-γιό του πάτου είναι ένα απλό αλλά αμείλικτο παιχνίδι.
Δεν ξέρω τι ελλείψεις έχει ο καθένας σε βασικά και μη αγαθά, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: Ψευτογκουρού, ψευτοπροφήτες και αναλυτές της πλάκας, προσφέρονται με τον τόνο. Αν μπορούσαμε να ζήσουμε τρώγοντας φούμαρα, θα κάναμε κι εξαγωγή από δαύτα. Εδώ ο πάτος, εκεί ο πάτος, μα πού είναι ο ξεκωλόπατος; Θα τον βρείτε παιδιά, υπομονή... Βάλτε βιδάνιο και βαζελίνη και όλα θα πάνε καλά.
Μερικοί λένε ότι μπορεί και να τον είδαμε. Αν μπορούσα να δω το αύριο ή έστω και πέντε λεπτά μπροστά από το τώρα, θα συμφωνούσα. Όμως αν ήταν έτσι, θα έπαιζα μόνο τζόκερ ή πόκερ και θα άφηνα το χρηματιστήριο σε αυτούς που θέλουν το αργό χρήμα.
Όμως διαβάζω πολλά ελληνικά και ξένα reports για άνοδο μέσα στο 2009 και έχω αρχίσει πια να κουμπώνομαι. Η κρίση που μας ήρθε κατακέφαλα μόνο απλή δεν είναι. Όλα ξεκίνησαν με τα σπίτια. Συνεχίστηκαν με τα εμπορεύματα, το πετρέλαδο, τις τράπεζες και τώρα είναι στα χρηματιστήρια. Το έχω ξαναπεί ότι πρόκειται για την υπερκομπίνα. Δεν με ενδιαφέρουν δείκτες, τεχνικές αναλύσεις και παπαρδέλες με τέσσερα τυριά. Θαυμάζω και απολαμβάνω μόνο την τέχνη της απάτης.
...Τέτοια μηχανή είχε να στηθεί από το ’29. Μιλάμε για παρτούζα υψηλού επιπέδου. Λεονάρντο Ντα Βίντσι της πουστιάς. Οι εταιρείες μαζεύονται από αυτούς που είναι στο ρετιρέ της παγκόσμιας πυραμίδας.
...Όπως το διαβάσατε: δεν μαζεύονται πια χαρτάκια, αλλά ποσοστά εταιρειών από 5% ως 51 % , ακόμα και ολόκληρες εταιρείες, πακέτο με τα πάγια, τον εξοπλισμό και τα κονέ τους αλλάζουν χέρια. Η απόλυτη σφαγή. Όποιος δεν εξαγοράζεται, τον κλείνουν. Οι ΗΠΑ φορτώνουν το χρέος τους στον υπόλοιπο κόσμο, αδιαφορώντας για το τι θα συμβεί μέσα στη χώρα τους ή στον υπόλοιπο πλανήτη. Τέτοιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών είχε να γίνει από την εποχή του μακαρίτη του Άλ Καπόνε. Οι εβδομήντα δύο παίρνουν τα λεφτά των οχτακοσίων. Κανείς άλλος –εκτός από τους 72- δεν ξέρει πότε θα τελειώσει το νταβαντούρι και πότε θα πάνε ξανά προς τα πάνω οι τιμές των μετοχών. Απολύτως κανείς. Για την ώρα το μόνο που πάει συντονισμένα επάνω είναι οι δόσεις των τοκογλύφων και οι τιμές στα σούπερ-μάρκετ.
Δεν διαφωνώ ότι οι τιμές των μετοχών είναι όντως φτηνές, αλλά ποιός μου εγγυάται ότι δεν θα γίνουν φτηνότερες; Και αν η ύφεση στην πραγματική οικονομία μας κάτσει τελικά στο σβέρκο, μάλλον θα γίνουν. Αν κάποιος πάρει τώρα π.χ. ΕΤΕ στα 15 ευρώψωλα και σε ένα χρόνο αυτή είναι στα 5, ή στα 2,5 κουρκουμπίνια, μήπως θα την έχει αγοράσει πανάκριβα; Σε πόσο καιρό θα φτάσει πάλι στα λεφτά του; Και πότε θα πάρει κέρδη; Σε δέκα χρόνια; Κι άμα παίξει κανένα σενάριο τύπου Ιαπωνίας με ψοφο-πλαγιο-ανοδική σαλάτα για την επόμενη δεκαετία; Και το χαζό χρήμα που αγόρασε ΕΤΕ στα 30 και στα 40; Εκείνο πότε θα πεί αλληλούια; Σε είκοσι χρόνια μαζί με τα μερίσματα; Για να μην μιλήσω για άλλα χαρτιά που δεν ξέρουμε αν θα βρίσκονται μέσα στο ταμπλώ του χρόνου τέτοια εποχή, ή για την ληστεία που λέγεται “παράγωγα”...
…Ναι φιλαράκια, το παιχνίδι έχει γίνει πιο δύσκολο και πιο βρώμικο από παλιά. Τώρα σου ρίχνουν όλοι άπερκατ στον καβάλο και ο διαιτητής κοιτάζει αλλού. Ίσως είναι καλύτερα να φάει κανείς όλα του τα μπικικίνια με τις καριόλες τώρα που τα έχει και είναι ακόμα νέος, παρά να τα δώσει στους κουφάλες με αντάλλαγμα την κατάθλιψη.
Κάποιοι φίλοι μου που ανήκουν στους “παλαίμαχους” του ’99 με ρωτούν, “εμείς πότε θα πάρουμε λεφτά;”. Για να απαντήσω κάτι τέτοιο μια και δεν είμαι μάντης, πρέπει να σταθμίσω την θέση όλων και βγάλω λογικά συμπεράσματα.
Τρείς κατηγορίες παικτών δραστηριοποιούνται αυτή την στιγμή στο ΧΑΑ:
1. Οι επιχειρηματίες-ιδιοκτήτες των εισηγμένων.
2. Οι επαγγελματίες της αγοράς (διαχειριστές αμοιβαίων, hedge fund μάνατζερς, διαχειριστές αποθεματικών) .
και
3. Οι εθισμένοι παίκτες-επενδυτές (τζογαδόροι μεγάλοι, μεσαίοι και μικροί).
Εάν κάποιος δεν ανήκει στις δύο πρώτες κατηγορίες, τότε μοιραία βρίσκεται στην τρίτη.
Οι δύο πρώτες κατηγορίες έχουν εξασφαλισμένα έσοδα. Αμοιβές, μερίσματα, προμήθειες, μπόνους, μισθούς. Έχουν τα λεφτά, έχουν τα χαρτιά, έχουν και τους πολιτικάντηδες στο τσεπάκι. Πέρα από αυτό έχουν εσωτερική πληροφόρηση για το πώς πάει μια εταιρεία, για τα νταραβέρια της, και για το πότε θα βαρέσει κανόνι.
Η πρώτη κατηγορία είναι η κορυφή της πυραμίδας. Με ευκολία κερδίζει τις δύο επόμενες.
Η δεύτερη συνήθως συνεργάζεται με την πρώτη, παίρνει καμιά πληροφοριούλα , στήνει κανά παιχνιδάκι μαζί με αυτήν, και τσιμπάει το μερίδιό της. Χάνει με ευκολία από την πρώτη αλλά κερδίζει άνετα την τρίτη.
Η τρίτη κατηγορία δεν έχει τίποτα. Ούτε μισθό, ούτε μπόνους, ούτε προμήθεια, ούτε αμοιβή. Είναι η κατηγορία που πληρώνει όλα τα παραπάνω. Η κατηγορία των λούζερ. Αυτών που παίζουν τη νύχτα με τα φώτα σβηστά. Από τον φραγκάτο που τζογάρει τα οικογενειακά εκατομμύρια και τα κάνει στάχτη, ως τον συνταξιούχο που ποντάρει την σύνταξη του μήνα και περιμένει τον επόμενο. Αυτοί και όλοι οι ενδιάμεσοι είναι τα κορόιδα, τα μαστάρια. Αυτή η κατηγορία δεν μπορεί να τα πάρει ούτε από την πρώτη ούτε από την δεύτερη, παρά μόνο μία στις εκατό φορές και πάντα από κωλοφαρδία. Στην καλύτερη περίπτωση ο ένας λούζερ τζογαδόρος τα παίρνει από τον άλλο λούζερ τζογαδόρο που σιγοβράζει στο ίδιο καζάνι με αυτόν, μείον την γκανιότα. Και τους δύο φυσικά τους αρμέγουν οι επιχειρηματίες και οι επαγγελματίες της αγοράς. Ο Κουβάς με την γραβάτα.
...Θα βγάλετε λεφτά , απαντάω στους φίλους μου, όταν θα μπει πολύς και καινούργιος κόσμος στο μαγαζί. Πραγματικά καινούργιος όμως, κόσμος που να μην έχει ξανασχοληθεί με χρηματιστήριο. Κορόιδα, θύματα, μαστάρια, αρνιά για σφάξιμο. Η θρυλική 4η κατηγορία την οποία την κερδίζουν με άνεση οι πρώτες τρείς.
Δεν πρόκειται να μπεί, μου λένε.
Θα μπεί, τους λέω. Όταν έρθει η ώρα ,θα την φτιάξουν έτσι τη σούπα που θα την κάνουν να μπει τρέχοντας.
Σιγά μην μπεί, μου ξαναλένε.
Έ, τότε σιγά μη βγάλετε λεφτά. Θα τα ακουμπάτε συνέχεια. Είτε σας αρέσει, είτε όχι. Είτε το παραδέχεστε αντρίκια, είτε το κάνετε γαργάρα και παριστάνετε το παγώνι με το σκουπόξυλο στον κώλο.
Όταν ήμουν εφτά χρονών έμεινα ξάγρυπνος ένα ολόκληρο βράδι, κρυμμένος σε ένα ντουλάπι. Με την παιδική λογική μου δεν μπορούσα να το χωνέψω ότι κάποιος χοντρός με κόκκινη γούνα και άσπρη μπορντούρα, φορτωμένος με δώρα, ανεβοκατέβαινε την καμινάδα στην οποία δεν χώραγα ούτε εγώ που ήμουν πετσί και κόκκαλο. Άσε που θα έμπαινε Ολυμπιακός και θα έβγαινε Μπαόκι από την καρβουνόσκονη. Το πρωί κατά τις 6 είδα τον πατέρα μου με τις πιτζάμες να βάζει τα δώρα μπροστά στο τζάκι. Το ότι δεν υπήρχε ο χοντρός με τα κόκκινα το ήξερα, αλλά αυτό που έμαθα εκείνο το άγρυπνο βράδι και την επόμενη εβδομάδα στο σχολείο ήταν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται να ζούν μέσα στα παραμύθια, ό,τι αποδείξεις και να τους παρουσιάσει κανείς.
Ό,τι θέλει πιστεύει ο καθένας. Οι πεποιθήσεις των πολλών όμως δεν αλλάζουν την ουσία των γεγονότων, ούτε τις αιτίες τους. Και ελάχιστα επηρεάζουν τον σχεδιασμό των λίγων.
Στο κάτω-κάτω ο πάτος δεν είναι παρά ένα ακόμα στοίχημα. Όσοι είναι άρρωστοι θα το βάλουν γιατί πιστεύουν ότι θα το κερδίσουν. Και οι περισσότεροι θα το χάσουν γιατί δεν πιστεύουν ότι είναι άρρωστοι. Το γιο-γιό του πάτου είναι ένα απλό αλλά αμείλικτο παιχνίδι.
Το σι-ντί με το μέλλον, το έχεις;
(08.11.2008)
Πριν δυό-τρία χρόνια είχε μπεί στην μπαρμπουτιέρα ένας μαύρος. Ένας από εκείνους με τα σι-ντί. Ο παλιός πορτιέρης είχε πάει για κατούρημα. Ο καινούργιος είδε τον μαύρο που πέρναγε απέξω και τον φώναξε για ν’ αγοράσει ένα δισκάκι για την γκόμενά του. Την ίδια στιγμή έτυχε κάποιοι πελάτες να φεύγουν και κάτι ζήτησαν από τον πορτιέρη, οπότε ο μαύρος βρήκε την ευκαιρία και τρύπωσε στην αίθουσα. Κόσμος, καπνοί, τσιγάρα, ποτά, προφανώς θα μας πέρασε για πριβέ καφενείο.
Το άτομο που έχω μέσα στην αίθουσα με κοίταξε περιμένοντας σήμα για να τον τσακίσει, αλλά του έγνεψα να κάνει κράτει. Έκανα νόημα στον μαύρο να πλησιάσει κι εκείνος σέρνοντας την σακούλα με τα σι-ντί ήρθε προς το μέρος μου.
“ Κακώς μπήκες εδωμέσα πατριωτάκι,” του είπα. “ Κάποιος θα χάσει τη δουλειά του γι αυτό.”
Ο μαύρος δεν κατάλαβε και πολλά από τα λόγια αλλά διαισθάνθηκε τον κίνδυνο στην ατμόσφαιρα και με ένα χαμόγελο έκανε μεταβολή να φύγει.
“ Για περίμενε,” του φώναξα.
Εκείνος κοντοστάθηκε.
“ ...Το σι-ντί με το μέλλον το έχεις;”
Ο μαύρος χαμογέλασε ξανά, έχοντας καταλάβει μόνο το 20 % της φράσης.
“ Ποιό θέλει;”
“ Το μέλλον.”
“ ...Μέλο;”
“ Ναί, αυτό το μπουρδέλο...”
Έβγαλε ένα πάκο σι-ντί και άρχισε να μου τα δείχνει. “ ...Μέλο...νομίζει ντεν έκει Μέλο.”
“ ‘Ντάξει, το ξέρω. Φεύγα τώρα από εκεί που μπήκες.”
Ο μαύρος χαμογέλασε αμήχανα, πήρε την σακούλα με τα σι-ντί του και εξαφανίστηκε.
Θα μου πείτε πού κολλάει η ιστορία αυτή με οτιδήποτε. Κι όμως κολλάει. Λόγω δουλειάς δεν ξεχνάω φάτσες ποτέ, κι ας τις έχω δεί μόνο μια φορά στη ζωή μου.
Ο παλιός πορτιέρης απολύθηκε για να εμπεδώσει ο καινούργιος το μάθημα και από τότε πέρασε κάμποσος καιρός και αρκετές ζαριές.
Κάποια μέρα είδα στο γυαλί τον μαύρο με τα σι-ντί, σε κυριλέ ντύσιμο, χειραψίες, χαμόγελα και φλάς.
“ ...Ρέ σείς, αυτόν τον μαύρο κάπου τον ξέρω, ποιός είναι;”
“ Ο υποψήφιος του Δημοκρατικού κόμματος για την προεδρία,” μου απάντησαν όλοι εν χορώ.
“ Με δουλεύετε ρε πούστηδες, αυτός πρόπερσι είχε έρθει ‘δώ και πούλαγε σι-ντί.”
Στην ουσία εγώ τους δούλευα. Ο τωρινός τύπος στο γυαλί ήταν λιγότερο μαύρος και με πιό άνετο στύλ. Κατά τα άλλα όμως ήταν ίδιος και απαράλλαχτος με εκείνον που είχε τρυπώσει στην μπαρμπουτιέρα. Τους τον έδειξα στο αρχείο του κλειστού κυκλώματος και έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Εννοείται ότι είχα ασπρίσει τέρμα την εικόνα για να ανοίξει το χρώμα του.
Την εβδομάδα που μας πέρασε ο σωσίας του ταλαίπωρου σιντάκια έγινε πλανητάρχης. Αυτό κι αν είναι σικέ παιχνίδι. Βάζεις από την μια πλευρά έναν συμπαθητικό άγνωστο -στο περίπου μαύρο- που χαμογελάει έξυπνα. Aπό την άλλη έναν αρτηριοσκληρωτικό παππού με τίκ. Προσθέτεις στον δεύτερο για βοηθό μια επικίνδυνη ψυχοπαθή χριστιανορουφιάνα με κόλλημα τα κουμπούρια και μετά βάζεις τον κόσμο να διαλέξει.
...Τι να διαλέξει;
Μπορεί κάποιοι να θεωρούν τους Αμερικάνους μαλάκες, αλλά δεν είναι έτσι. Ανάμεσα σε δύο κακά ξέρουν και έχουν το θάρρος να διαλέγουν το μικρότερο. Άσχετα με χρώματα και μαλακίες. Και με αποχή κάθε φορά 30-50 %. Όχι σαν κάτι άλλα κορόιδα που το παίζουν έξυπνοι...
Σκέφτεστε να ψόφαγε ο γεράκος στα μισά της προεδρίας και να αναλάμβανε κυρίαρχος του κόσμου η εμμηνοπαύουσα dominatrix;
...Χέσε μέσα.
Αυτό ήταν ένα από τα σενάρια που υποχρεώθηκαν να σκεφτούν οι αμερικανοί ψηφοφόροι και γι αυτό ψήφισαν μονοκούκι τον Χουσεΐν τον μελαχρινό. Kι ας τους θύμιζε κάτι άσχημο το όνομά του.
Από την άλλη πλευρά, έπρεπε να τονωθεί το ηθικό του ξεβρακωμένου πλήθους που δεν θα πάρει σύνταξη, γιατί το 401k του το έφαγαν οι τσιφούτηδες της Wall. Κι η συσσωρευμένη αγανάκτηση έπρεπε να εκτονωθεί κάπως. Με ένεση ελπίδας. Τζάμπα δηλαδή. Ανέξοδα.
...Κι αν το σχέδιο στραβώσει κάπου, πάλι στο αδέσποτο θα ρίξουν την φόλα ότι χάλασε δήθεν το χρήμα σε κοινωνικές παροχές.
... Είδα και κάτι εξαθλιωμένους μαύρους και μαύρες να κουνάνε τα πόστερ του ο-μπάμια λές και ήταν η εικόνα εκείνου του μουσάτου που σταυρώσανε οι Ρωμαίοι. Έ, ρε ξύλο και απογοήτευση που έχουν να φάνε οι φτωχοί, και πρώτα απ’ όλους οι μαύροι...
...Αλλαγή μου λένε.
... Τ’ αρχ.... μου, απαντάω.
Οι ΗΠΑ μπορεί να είναι 30 χρόνια μπροστά τεχνολογικά, όμως κοινωνικά και εγκεφαλικά είναι τριαντατόσα χρόνια πίσω ακόμα και από το βλαχομπαρόκ δουκάτο μας. Εμείς την “αλλαγή” την κάναμε το 1981. Και πήραμε το μακρύτερο από τα 3. Και το κρατάμε ακόμα.
Τα ΜΜΕ τον πήγαν τον αραπάκο με 1.000 από την αρχή. Και άμα σε πάνε αυτοί που ελέγχουν τα μήντια στην Αμερική, τέλος, το πήρες το πρωτάθλημα.
Πρώτα όμως πήγε –όπως όλοι- με το σκουφάκι και προσκύνησε στην γενέτειρα. Στο ναό του αρχιμάγου. Οι κακοί λένε ότι πήγε να πάρει οδηγίες. Όσοι δεν τον είδαν έχασαν, αλλά θα τον δούν του χρόνου που θα ξαναπάει, ως πλανητάρχης πλέον.
...Πλανητάρχης my ass !
Όλοι τον έχουν στο χέρι τον φουκαρά. CIA, DEA, FΒI, NSA, βάλτε ό,τι αρχικά θέλετε... Θα κάνει τεμενάδες σε όλους. Κάθε φορά που θα πέφτει το σαπούνι στο πάτωμα, ο μαυράκος θα σκύβει. Εννοείται το τι ΧΧΧ θα του κάνουν εκείνη την στιγμή. Και το σαπούνι θα πέφτει πολλές φορές. Μεταφορικά πάντα... Αν τολμήσει να μην σκύψει έστω και μία, έχει πάρει τον πούλο...
Στα ημισκότεινα κρυσφήγετά τους, οι υπόγειοι τσουγκρίζουν τα κρύσταλλα με το πανάκριβο malt, πίνουν και γελάνε με τους ψηφοφόρους και το ημιμαυράκι. Η πολιτική των ΗΠΑ είναι δεδομένη και μέσα και έξω από το μαγαζί τους. Και αυτοί που τα μαζεύουν είναι δεδομένοι. Μόνο για ένα πράγμα τσακώνονται οι υπόγειοι μεταξύ τους: Για το το πώς θα αποκαλούν τον καινούργιο. Ποιό θα είναι το παρατσούκλι του όσο διάστημα θα βρίσκεται στον Λευκό Οίκο. Οι μισοί θέλουν να τον λένε “ο λουστράκος” ενώ οι άλλοι μισοί “το γκρουμάκι”.
Στα μέρη μας –πέριξ της Κούβας- την περασμένη εβδομάδα κυκλοφόρησε μια άλλου είδους φήμη: “ Αγοράστε ΕΤΕ στα 18 ευρώ. Είναι φτηνή. Θα πάει 25.”
Και μπήκε κόσμος στο απαξιωμένο κωλόμπαρο για το εύκολο χρήμα. Ελληνάρες οι περισσότεροι και παράγγειλαν κάργα πράμα. Λέτε να βγάλουν λεφτά;
Και η παγκόσμια τραπεζο-χρηματιστηριακή κρίση;
Τί έγινε; Τελείωσαν όλα και πάμε πάνω;
...Ειλικρινά αυτό δεν το ξέρω.
...Αλλά ούτε κι ο μαυράκος το ξέρει. Όποιο και να ‘ναι το παρατσούκλι του.
Το αύριο το ξέρουν μόνο όσοι έχουν την περίφημη πυξίδα. Εκείνη που έχει όλες τις απαντήσεις. Και που δίνει τα λεφτά γκαραντί.
Ένα είναι το σίγουρο : Αυτοί που έχουν το σι-ντί με το μέλλον, δεν το κάνουν κόπιες.
Πριν δυό-τρία χρόνια είχε μπεί στην μπαρμπουτιέρα ένας μαύρος. Ένας από εκείνους με τα σι-ντί. Ο παλιός πορτιέρης είχε πάει για κατούρημα. Ο καινούργιος είδε τον μαύρο που πέρναγε απέξω και τον φώναξε για ν’ αγοράσει ένα δισκάκι για την γκόμενά του. Την ίδια στιγμή έτυχε κάποιοι πελάτες να φεύγουν και κάτι ζήτησαν από τον πορτιέρη, οπότε ο μαύρος βρήκε την ευκαιρία και τρύπωσε στην αίθουσα. Κόσμος, καπνοί, τσιγάρα, ποτά, προφανώς θα μας πέρασε για πριβέ καφενείο.
Το άτομο που έχω μέσα στην αίθουσα με κοίταξε περιμένοντας σήμα για να τον τσακίσει, αλλά του έγνεψα να κάνει κράτει. Έκανα νόημα στον μαύρο να πλησιάσει κι εκείνος σέρνοντας την σακούλα με τα σι-ντί ήρθε προς το μέρος μου.
“ Κακώς μπήκες εδωμέσα πατριωτάκι,” του είπα. “ Κάποιος θα χάσει τη δουλειά του γι αυτό.”
Ο μαύρος δεν κατάλαβε και πολλά από τα λόγια αλλά διαισθάνθηκε τον κίνδυνο στην ατμόσφαιρα και με ένα χαμόγελο έκανε μεταβολή να φύγει.
“ Για περίμενε,” του φώναξα.
Εκείνος κοντοστάθηκε.
“ ...Το σι-ντί με το μέλλον το έχεις;”
Ο μαύρος χαμογέλασε ξανά, έχοντας καταλάβει μόνο το 20 % της φράσης.
“ Ποιό θέλει;”
“ Το μέλλον.”
“ ...Μέλο;”
“ Ναί, αυτό το μπουρδέλο...”
Έβγαλε ένα πάκο σι-ντί και άρχισε να μου τα δείχνει. “ ...Μέλο...νομίζει ντεν έκει Μέλο.”
“ ‘Ντάξει, το ξέρω. Φεύγα τώρα από εκεί που μπήκες.”
Ο μαύρος χαμογέλασε αμήχανα, πήρε την σακούλα με τα σι-ντί του και εξαφανίστηκε.
Θα μου πείτε πού κολλάει η ιστορία αυτή με οτιδήποτε. Κι όμως κολλάει. Λόγω δουλειάς δεν ξεχνάω φάτσες ποτέ, κι ας τις έχω δεί μόνο μια φορά στη ζωή μου.
Ο παλιός πορτιέρης απολύθηκε για να εμπεδώσει ο καινούργιος το μάθημα και από τότε πέρασε κάμποσος καιρός και αρκετές ζαριές.
Κάποια μέρα είδα στο γυαλί τον μαύρο με τα σι-ντί, σε κυριλέ ντύσιμο, χειραψίες, χαμόγελα και φλάς.
“ ...Ρέ σείς, αυτόν τον μαύρο κάπου τον ξέρω, ποιός είναι;”
“ Ο υποψήφιος του Δημοκρατικού κόμματος για την προεδρία,” μου απάντησαν όλοι εν χορώ.
“ Με δουλεύετε ρε πούστηδες, αυτός πρόπερσι είχε έρθει ‘δώ και πούλαγε σι-ντί.”
Στην ουσία εγώ τους δούλευα. Ο τωρινός τύπος στο γυαλί ήταν λιγότερο μαύρος και με πιό άνετο στύλ. Κατά τα άλλα όμως ήταν ίδιος και απαράλλαχτος με εκείνον που είχε τρυπώσει στην μπαρμπουτιέρα. Τους τον έδειξα στο αρχείο του κλειστού κυκλώματος και έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Εννοείται ότι είχα ασπρίσει τέρμα την εικόνα για να ανοίξει το χρώμα του.
Την εβδομάδα που μας πέρασε ο σωσίας του ταλαίπωρου σιντάκια έγινε πλανητάρχης. Αυτό κι αν είναι σικέ παιχνίδι. Βάζεις από την μια πλευρά έναν συμπαθητικό άγνωστο -στο περίπου μαύρο- που χαμογελάει έξυπνα. Aπό την άλλη έναν αρτηριοσκληρωτικό παππού με τίκ. Προσθέτεις στον δεύτερο για βοηθό μια επικίνδυνη ψυχοπαθή χριστιανορουφιάνα με κόλλημα τα κουμπούρια και μετά βάζεις τον κόσμο να διαλέξει.
...Τι να διαλέξει;
Μπορεί κάποιοι να θεωρούν τους Αμερικάνους μαλάκες, αλλά δεν είναι έτσι. Ανάμεσα σε δύο κακά ξέρουν και έχουν το θάρρος να διαλέγουν το μικρότερο. Άσχετα με χρώματα και μαλακίες. Και με αποχή κάθε φορά 30-50 %. Όχι σαν κάτι άλλα κορόιδα που το παίζουν έξυπνοι...
Σκέφτεστε να ψόφαγε ο γεράκος στα μισά της προεδρίας και να αναλάμβανε κυρίαρχος του κόσμου η εμμηνοπαύουσα dominatrix;
...Χέσε μέσα.
Αυτό ήταν ένα από τα σενάρια που υποχρεώθηκαν να σκεφτούν οι αμερικανοί ψηφοφόροι και γι αυτό ψήφισαν μονοκούκι τον Χουσεΐν τον μελαχρινό. Kι ας τους θύμιζε κάτι άσχημο το όνομά του.
Από την άλλη πλευρά, έπρεπε να τονωθεί το ηθικό του ξεβρακωμένου πλήθους που δεν θα πάρει σύνταξη, γιατί το 401k του το έφαγαν οι τσιφούτηδες της Wall. Κι η συσσωρευμένη αγανάκτηση έπρεπε να εκτονωθεί κάπως. Με ένεση ελπίδας. Τζάμπα δηλαδή. Ανέξοδα.
...Κι αν το σχέδιο στραβώσει κάπου, πάλι στο αδέσποτο θα ρίξουν την φόλα ότι χάλασε δήθεν το χρήμα σε κοινωνικές παροχές.
... Είδα και κάτι εξαθλιωμένους μαύρους και μαύρες να κουνάνε τα πόστερ του ο-μπάμια λές και ήταν η εικόνα εκείνου του μουσάτου που σταυρώσανε οι Ρωμαίοι. Έ, ρε ξύλο και απογοήτευση που έχουν να φάνε οι φτωχοί, και πρώτα απ’ όλους οι μαύροι...
...Αλλαγή μου λένε.
... Τ’ αρχ.... μου, απαντάω.
Οι ΗΠΑ μπορεί να είναι 30 χρόνια μπροστά τεχνολογικά, όμως κοινωνικά και εγκεφαλικά είναι τριαντατόσα χρόνια πίσω ακόμα και από το βλαχομπαρόκ δουκάτο μας. Εμείς την “αλλαγή” την κάναμε το 1981. Και πήραμε το μακρύτερο από τα 3. Και το κρατάμε ακόμα.
Τα ΜΜΕ τον πήγαν τον αραπάκο με 1.000 από την αρχή. Και άμα σε πάνε αυτοί που ελέγχουν τα μήντια στην Αμερική, τέλος, το πήρες το πρωτάθλημα.
Πρώτα όμως πήγε –όπως όλοι- με το σκουφάκι και προσκύνησε στην γενέτειρα. Στο ναό του αρχιμάγου. Οι κακοί λένε ότι πήγε να πάρει οδηγίες. Όσοι δεν τον είδαν έχασαν, αλλά θα τον δούν του χρόνου που θα ξαναπάει, ως πλανητάρχης πλέον.
...Πλανητάρχης my ass !
Όλοι τον έχουν στο χέρι τον φουκαρά. CIA, DEA, FΒI, NSA, βάλτε ό,τι αρχικά θέλετε... Θα κάνει τεμενάδες σε όλους. Κάθε φορά που θα πέφτει το σαπούνι στο πάτωμα, ο μαυράκος θα σκύβει. Εννοείται το τι ΧΧΧ θα του κάνουν εκείνη την στιγμή. Και το σαπούνι θα πέφτει πολλές φορές. Μεταφορικά πάντα... Αν τολμήσει να μην σκύψει έστω και μία, έχει πάρει τον πούλο...
Στα ημισκότεινα κρυσφήγετά τους, οι υπόγειοι τσουγκρίζουν τα κρύσταλλα με το πανάκριβο malt, πίνουν και γελάνε με τους ψηφοφόρους και το ημιμαυράκι. Η πολιτική των ΗΠΑ είναι δεδομένη και μέσα και έξω από το μαγαζί τους. Και αυτοί που τα μαζεύουν είναι δεδομένοι. Μόνο για ένα πράγμα τσακώνονται οι υπόγειοι μεταξύ τους: Για το το πώς θα αποκαλούν τον καινούργιο. Ποιό θα είναι το παρατσούκλι του όσο διάστημα θα βρίσκεται στον Λευκό Οίκο. Οι μισοί θέλουν να τον λένε “ο λουστράκος” ενώ οι άλλοι μισοί “το γκρουμάκι”.
Στα μέρη μας –πέριξ της Κούβας- την περασμένη εβδομάδα κυκλοφόρησε μια άλλου είδους φήμη: “ Αγοράστε ΕΤΕ στα 18 ευρώ. Είναι φτηνή. Θα πάει 25.”
Και μπήκε κόσμος στο απαξιωμένο κωλόμπαρο για το εύκολο χρήμα. Ελληνάρες οι περισσότεροι και παράγγειλαν κάργα πράμα. Λέτε να βγάλουν λεφτά;
Και η παγκόσμια τραπεζο-χρηματιστηριακή κρίση;
Τί έγινε; Τελείωσαν όλα και πάμε πάνω;
...Ειλικρινά αυτό δεν το ξέρω.
...Αλλά ούτε κι ο μαυράκος το ξέρει. Όποιο και να ‘ναι το παρατσούκλι του.
Το αύριο το ξέρουν μόνο όσοι έχουν την περίφημη πυξίδα. Εκείνη που έχει όλες τις απαντήσεις. Και που δίνει τα λεφτά γκαραντί.
Ένα είναι το σίγουρο : Αυτοί που έχουν το σι-ντί με το μέλλον, δεν το κάνουν κόπιες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
