“...Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τα χλωμά πρόσωπα. Μας δείχνουν κάτι χαρτιά που δήθεν γράφουν ότι η γή πάνω στην οποία περπατάμε τους ανήκει και ότι πρέπει να φύγουμε... Δεν ξέρω να διαβάζω την γλώσσα τους αλλά αυτό που ξέρω από τον παππού μου είναι ότι η φυλή μας ζούσε εδώ πολλούς χειμώνες προτού εμφανιστεί η δική τους φυλή. Οι άνθρωποι ανήκουν στη γή που ζούν. Το ότι η γή ανήκει σε κάποιους ανθρώπους είναι μια ακατανόητη ιδέα...”
( Ινδιάνος της Β. Αμερικής, 19ος αιώνας )
...79 λέξεις. Η αποσάθρωση του καπιτα-ληστρικού συστήματος με 79 λέξεις. Τραίνα ολόκληρα με περίτεχνα δικηγορίστικα επιχειρήματα που πήραν χιλιάδες ώρες σκέψης και μελέτης για να διατυπωθούν, πάνε στα σκουπίδια. Βουνά με βαρύγδουπες λογοτεχνικές εκφράσεις λιώνουν σαν παγάκια στον ήλιο της λογικής. Πύργοι από οικονομικές, πολιτικές και θρησκευτικές θεωρίες διαλύονται σαν τα ξερατά που τα ξεπλένει μια γερή κουβαδιά καθαρό νερό.
Με 79 λέξεις ο αγράμματος Ινδιάνος στέλνει αδιάβαστους όλους τους λαδωμένους ποντικούς των βιβλιοθηκών. Αυτούς που με μουτζουρωμένα χαρτιά και μεγάλα λόγια δικαιολόγησαν και εξακολουθούν να υπερασπίζονται το τετράπτυχο της “προόδου”: Φόνος – Ληστεία – Υποδούλωση – Γενοκτονία.
Σήμερα, μετά από ενάμιση αιώνα, ο “αμόρφωτος άγριος” παίρνει και δεύτερη ευκαιρία. Μαζί του και άλλοι μακαρίτες σαν κι αυτόν. Θραύσματα σκέψεων των ανθρώπων από το παρελθόν του κόσμου, αντηχούν σαν μισοσβησμένη ηχώ στον σημερινό λαβύρινθο του πνεύματος.
Οι πληρωμένοι διανοούμενοι-υπερασπιστές των δολοφόνων εξακολουθούν να μιλάνε για το “μεγαλείο του καπιταλισμού”. Για την ικανότητά του να “ενσωματώνει” ακόμα και τις αντίθετες ιδεολογίες. Ενσωματώνω. Ωραία έκφραση. Έτσι την λένε σήμερα την ανελέητη σφαγή; Βέβαια και οι παππούδες αυτών των εξανδραποδιστών έκαναν στα ίδια γραφεία την ίδια δουλειά, όταν κάποιοι άλλοι εξόντωναν έξω στη φύση εκατομμύρια γυναικόπαιδα στο βωμό του θεού του κέρδους. Τουλάχιστον τα εκτελεστικά όργανα πιτσιλίζονταν από το αίμα των θυμάτων. Και οι τύψεις τους κυνηγούσαν για όλη τους την μίζερη ζωή με ζωντανές εικόνες. Οι ποντικοί των γραφείων όμως απλά προσέθεταν μερικά ορνιθοσκαλίσματα ακόμα στο μεγάλο τεφτέρι. Οι φόνοι αποτελούσαν γι αυτούς κάποια μακρινή αφηρημένη στατιστική. Κάποιες εγγραφές στη σειρά και μερικές τελείες. Και χαμογελούσαν ξένοιαστα με τις γυναίκες τους και χαϊδευαν τα κεφάλια των παιδιών τους βγαίνοντας καλοντυμένοι από την εκκλησία κάθε Κυριακή πρωί.
Το έχω ξαναπεί ότι δεν πιστεύω στην δικαίωση των νεκρών. Όταν ένας άθλιος άνθρωπος ξεμαγαρίζει δεν σημαίνει ούτε ότι θα πρέπει να λυπηθούμε, ούτε ότι τα έργα του ψοφάνε μαζί του. Ακόμα και νεκρές, οι μοχθηρές υπάρξεις συνεχίζουν να μας βασανίζουν και να μας κατατρέχουν στον αιώνα τον άπαντα. Σκατά στον τάφο τους λοιπόν και κάρβουνο στην ψυχή τους! Τίποτα δεν συγχωρείται και ειδικά η μαζική σφαγή αθώων.
Αλλά και στην αντίθετη περίπτωση, όταν ένας καλός άνθρωπος δολοφονείται ή απλά πεθαίνει στην ψάθα εξόριστος, κατασυκοφαντημένος και καταληστευμένος, το να δικαιωθεί μετά από χρόνια πάλι δεν μου λέει τίποτα. Το κακό έχει γίνει και οι ένοχοι έχουν διαφύγει με τα λεφτά. Και σίγουρα δεν υπάρχει θεός για να τους τιμωρήσει. Οι συγγενείς και οι απόγονοι των κακούργων που έχουν ζήσει την ζωούλα τους άνετα και ανεύθυνα χάρη στα κλεμμένα λεφτά, έχουν το αίμα των θυμάτων στα χέρια τους. Είναι συνεργοί στο έγκλημα ακόμα και να μην είχαν γεννηθεί τότε.
Οι ποντικοί των γραφείων, αυτοί οι θρασύδειλοι διανοούμενοι του κώλου που αποφασίζουν με μια υπογραφή ή με ένα άρθρο για την ζωή ή τον θάνατο συνανθρώπων τους είναι περισσότερο ένοχοι από τους αμόρφωτους στρατιώτες που τραβάνε την σκανδάλη. Αυτοί πρέπει να δικάζονται πρώτοι. Όμως αυτού του είδους οι σκατάδες επιζούν σε όλα τα καθεστώτα. Γιατί πέρα από τα ονόματα, όλα είναι ίδια. Οι άνθρωποι, οι κανόνες, η ιδεολογία.
Η ουσία του καπιταλισμού συνίσταται στην καταπάτηση όλων των θεμελιωδών αρχών του ανθρωπισμού. Στην καθύβριση όλων των άγραφων νόμων και κάθε έννοιας περί του τί είναι σωστό. Καπιταλισμός είναι το να στερείς τα βασικά πράγματα που χρειάζεται κάποιος για να ζήσει και μετά να του τα πουλάς σε τιμές εξοντωτικές. Είναι το να λές απίστευτα ψέματα και ταυτόχρονα να υποστηρίζεις ότι αυτά είναι η μόνη αλήθεια. Και το να θανατώνεις ανελέητα όσους τολμούν να μην τα πιστέψουν. Είναι ένα είδος θρησκείας των δικηγόρων. Αυτών που διαστρέφουν τα πάντα και περισσότερο από όλα, την ουσία της δικαιοσύνης. Ο θεός είναι το κέρδος. Όχι το λογικό και αναμενόμενο κέρδος, αλλά το βρώμικο, το τοκογλυφικό και το πούστικο κέρδος.
Για πολλά χρόνια οι διεθνείς ψεύτες προσέφεραν το μαγικό αντίδοτο στην αρρώστια. Τον κομμουνιστικό (υπαρκτό) σοσιαλισμό. Ένα καθεστώς απάνθρωπο, άδικο, αντιπαραγωγικό, και όσο δεν έπαιρνε μεροληπτικό. Κι οι άλλοι ξεκωλιάρηδες, οι συμπαθούντες, υποστήριζαν ότι το καθεστώς δεν ήταν έτσι, αλλά οι καπιταλιστές το είχαν υποχρεώσει να γίνει ξενοφοβικό και κλειστοφοβικό. Μέγιστο ψέμα. Το κομμουνιστικό καθεστώς ήταν έτσι από τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του. Με την πάροδο του χρόνου έγινε ακόμα πιό καταπιεστικό, πιό βάρβαρο και πιό εγκληματικό.
Παρόλα αυτά ήταν το μόνο καθεστώς που προσπάθησε -δυστυχώς μόνο στα λόγια- να σπάσει την συνέχεια του ληστρικού συστήματος των λίγων και των κανόνων της αιματοβαμμένης ιδιοκτησίας. Όμως αυτά που ο κομμουνισμός πέτυχε μέσα σε εβδομήντα χρόνια δεν ήταν λίγα. Παρόλες τις αντίξοες συνθήκες, κατάφερε:
Να δημιουργήσει το απολυταρχικότερο και πιό απάνθρωπο πολιτικό σύστημα της ιστορίας.
Να κλείσει τον μεγαλύτερο αριθμό ατόμων στην ιστορία σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για απλή ιδεολογική διαφωνία ή ακόμα και για υποψία της.
Να εξοντώσει τον μεγαλύτερο αριθμό πολιτών στην ιστορία ως διαφωνούντες.
Να ξεφτιλίσει όλες τις έννοιες του ανθρωπισμού και του πολιτισμού.
Να μειώσει σχεδόν στο απόλυτο μηδέν την καλλιτεχνική δημιουργία.
Να δημιουργήσει γενιές ολόκληρες δυστυχισμένων και ψυχικά κατεστραμμένων πολιτών.
Ένα σωρό άσπαστα ρεκόρ για το μικρό χρονικό διάστημα που μεγαλούργησε.
Το τελευταίο και πιό μεγάλο του έγκλημα είναι ότι όχι μόνο άφησε απείραχτο το καπιταλιστικό όνειδος, αλλά το ενίσχυσε κιόλας. Του έδωσε το φιλί της ζωής. Τόσα εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές θυσιάστηκαν πίσω από το σιδερένιο παραπέτασμα μόνο και μόνο για να πετύχουν την ανανέωση των εγκληματικών δομών της Δύσης. Αυτό πιά κι αν είναι επίτευγμα για βιβλίο Γκίνες, για το καθεστώς-παπάτζα. Φουκουγιάμα τράβα παίξε κανένα τάβλι.
Σήμερα καπιταλισμός και καταναλωτισμός είναι το ίδιο πράγμα. Όποιος δεν καταναλώνει δεν θεωρείται ενεργό μέλος της κοινωνίας. Δεν είναι κάν άξιος σεβασμού. Στην καλύτερη περίπτωση θεωρείται “περίεργος” ή “γραφικός”. Στην χειρότερη θεωρείται λιγότερο κι από νεκρός. Όποιος προτρέπει και τους άλλους να μην καταναλώνουν ή να καταναλώνουν μόνο αυτά που χρειάζονται είναι σήμερα ο πιό επικίνδυνος τρομοκράτης.
Το σύστημα όχι μόνο δεν έχει επηρεαστεί από την (κρατικά ελεγχόμενη και μαζικά παραγόμενη) τρομοκρατία, αλλά βγάζει και τρελά λεφτά από δαύτην. Υπηρεσίες ασφαλείας, μπάτσοι, σύμβουλοι, σεκιουριτάδες, μυστικοί, όπλα, αλεξίσφαιρα υλικά, κάμερες, υψηλή τεχνολογία, ρουφιανο-δορυφόροι, κλειστά κυκλώματα, κοριοί, δίκτυα. Το πιό απλό: Μόνο το ότι σε τραβολογάνε τρείς ώρες νωρίτερα σε κάθε αεροδρόμιο φτάνει. Αναγκαστικά θα φάς, θα πιείς, κι άμα έχεις λεφτά, θα ψωνίσεις κιόλας. Όχι μόνο σου έχουν κλέψει τρείς ώρες από την ζωή σου, αλλά σε υποχρεώνουν και να τις πληρώσεις σε τιμές φαρμακείου.
Όποιος και να είναι ο μικροπολιτικός (απατηλός) στόχος του ξεφτιλισμένου τρομοκράτη-πράκτορα, η παρουσία του θρέφει πολιτικά αλλά κυρίως οικονομικά το ισχύον σύστημα, αυτό που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι πολεμάει. Η “ασφάλεια” είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη μπίζνα στον πλανήτη μετά το διαδίκτυο.
Από την άλλη πλευρά, ο στόχος του αντι-καταναλωτή ή του σκεπτόμενου καταναλωτή είναι απευθείας τα έσοδα των αχρείων που λυμαίνονται τα πορτοφόλια όλων μας. Αυτή είναι η πραγματική τρομοκρατία. Η παρουσία του όχι μόνο δεν θρέφει πολιτικά και οικονομικά το σύστημα αλλά το αποδυναμώνει. Λιγότερη κατανάλωση σε προϊόντα σαβούρας ίσον λιγότερα έσοδα στους καταπιεστές. Ο άνθρωπος που αποκτάει έλεγχο πάνω στο πορτοφόλι του, είναι επικίνδυνος γιατί αυτό είναι το πρώτο βήμα. Μετά θα ζητήσει έλεγχο στην διαχείριση των φορολογικών εσόδων, έλεγχο στην διανομή των κονδυλίων, έλεγχο σε αυτούς που τα διαχειρίζονται, και έπεται συνέχεια.
Όμως τα σκουλήκια με τα ψευτο-διδακτορικά έχουν βρεί την ανεργία ως αντίδοτο και μετακυλίουν τις συνέπειες πάλι σε μάς. Λιγότερη κατανάλωση, μας λένε, σημαίνει λιγότερη ανάπτυξη, μεγαλύτερη ανεργία και μικρότερες αμοιβές. Αυτό φαίνεται λογικό εκ πρώτης όψεως. Αυτό που επίτηδες μας αποκρύπτουν οι επιστημονο-κουφάλες όμως είναι ότι ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία είναι προσανατολισμένη σε πεπερασμένους, αντιοικονομικούς και ρυπογόνους τομείς. Π.χ. πόσες ακόμα αυτοκινητοβιομηχανίες χρειαζόμαστε; Δεν είναι φανερό εδώ και χρόνια ότι πρέπει να κλείσουν μερικές, αν όχι οι περισσότερες;
Το πολύ χρήμα παίζεται στην βιομηχανία όπλων, στο σέξ, στην θρησκεία, στον τζόγο και στα ναρκωτικά, κατ’ αυτή την σειρά. Τα κράτη χαλάνε περισσότερα λεφτά για να “προστατευτούν” δήθεν το ένα από το άλλο παρά για να ταΐσουν, να ντύσουν, να μορφώσουν και να περιθάλψουν τους πολίτες τους. Σε αυτό τον οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό παραλογισμό υπεύθυνη είναι η ανηθικότητα. Όχι της τέχνης και της διανοήσης, αλλά η ανηθικότητα της διδασκαλίας. Και η ανηθικότητα της θρησκείας. Και η ανηθικότητα της εξουσίας. Και φυσικά η υπέρτατη ανηθικότητα, αυτή της ιδιοκτησίας.
Από την στιγμή που γεννιόμαστε μας πιπιλίζουν το μυαλό με μαλακίες, ώσπου να παραδοθούμε. Το ιερό τρίπτυχο: Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Βασισμένο ύπουλα και καθ’ ολοκληρίαν στην ιδιοκτησία. Η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια είναι οι ιδιοκτήτες κι εμείς όσο είμαστε ανήλικοι, οι κινητές αξίες. Όταν μεγαλώσουμε η πατρίδα και η θρησκεία εξακολουθούν να είναι ιδιοκτήτες μας, αλλά εμείς έχουμε την ιδιοκτησία της οικογένειας. Μας έχουν διδάξει να τα κοιτάζουμε όλα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Ακόμα και τα παιδιά μας. Αυτά πάνω από κάθε άλλο τα θεωρούμε ιδιοκτησία μας και κάνουμε ό,τι μπορούμε (όχι όλοι ευτυχώς) να τα κάνουμε δυστυχισμένα. Να τους φορτώσουμε τις δικές μας ατέλειες αλλά και τις ατέλειες του συστήματος. Και όλες τις μαλακισμένες απόψεις της αποτυχημένης κοινωνίας μας. Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν ένα ανθρώπινο πλάσμα να είναι ιδιοκτησία ενός άλλου ανθρώπινου πλάσματος;
Όμως ακριβώς σε αυτό το τελευταίο συνίσταται η ανηθικότητα : Στο να θεωρεί κάποιος ότι έχει το δικαίωμα να είναι ιδιοκτήτης ανθρώπων. Ότι μπορεί να τους χωρίζει σε κατηγορίες και να αποφασίζει για την τύχη τους. Αυτός θα πεθάνει γιατί δεν μας χρειάζεται, ο άλλος θα ζήσει ως σκλάβος για να μας υπηρετεί, ο τρίτος θα βασανιστεί για να γίνει παράδειγμα. Ο φόνος, η ληστεία, και το μαρτύριο γίνονται με αυτή την λογική απλές διαδικαστικές πράξεις. Αυτοί που τις εξασκούν όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά επιβραβεύονται από το καθεστώς με παράσημα, χρήμα, τίτλους τιμής και τσιφλίκια. Και η θεσμοθετημένη αυτοκρατορία της κλοπής και του φόνου με τις πλαστογραφημένες σελίδες της ψευτο-ιστορίας της, παριστάνει την αγία προστάτιδα του νόμου και της ηθικής.
“Αν δουλέψεις σκληρά, θα αμειφθείς”. Πόσες φορές αλήθεια έχουμε ακούσει αυτό τον εμετικό συλλογισμό; Και πάντα -κατά διαβολική σύμπτωση- μονάχα το πρώτο μέρος είναι αλήθεια. Δουλεύουμε σκληρά. Όμως η αμοιβή επαφίεται στην καλή θέληση του εργοδότη. Ακόμα και όταν ο εργοδότης είναι εντάξει, η αμοιβή μετά τους φόρους μας φτάνει ίσα-ίσα για να ζήσουμε. Λίγες είναι οι δουλειές που πληρώνουν καλά. Άντε να αποκτήσουμε κι ένα σπιτάκι με δάνειο. Ακόμα κι έτσι πάντα θα σκάσει ένας πόλεμος, μια οικονομική κρίση, μια έκτακτη ανάγκη και τα λεφτά θα γίνουν κομφετί. Ακόμα κι αυτό να μην γίνει στην διάρκεια της ζωής μας, στα είκοσι χρόνια το σπίτι θέλει γενική επισκευή, δηλαδή πριν εξοφλήσουμε το στεγαστικό θα πρέπει να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη ή να αγοράσουμε καινούργιο σπίτι. Μ’ άλλα λόγια, φτού κι απ’ την αρχή. Πώς γίνεται και ως ιδιοκτήτες να έχουμε λιγότερα λεφτά απ’ ό,τι πριν; Μου φαίνεται ότι κάποιο λάκκο έχει η εξίσωση. Εμείς πεθαίνουμε για την πατρίδα, εμάς γαμάει η θρησκεία, αλλά άλλοι απολαμβάνουν την ουσιαστική χαρά της ιδιοκτησίας.
Ένα βράδυ, πριν μερικές μέρες, με πήρε ο ύπνος στον καναπέ και είδα έναν εφιάλτη. Ζούσα λέει σε έναν μελλοντικό κόσμο ο οποίος ανήκε ολόκληρος σε κάποιους. Σε ελάχιστους ισχυρούς. Σενάριο τρελο-επιστημονικής φαντασίας. Από τις πιό μικρές παραλίες ως τις κορυφές των βουνών ήταν όλα ιδιόκτητα. Περιφραγμένα. Και κανείς από εμάς τους κοινούς θνητούς δεν είχε δικαίωμα πρόσβασης στην φύση.
Τι είχε απομείνει σε εμάς; Οι δρόμοι, τα φαστ-φούντ και τα βενζινάδικα. Το τσιμέντο και η άσφαλτος. Η κόλαση για γήπεδο και ένα κάρο μοχθηροί και καχύποπτοι μπάτσοι που την έλεγχαν κόβοντας κλήσεις για το παραμικρό. Και πηγαίναμε πέρα-δώθε σαν τους φυλακισμένους στο προαύλιο, αλλά με αυτοκίνητα και μηχανές. Με γουρλωμένα μάτια, άρχισα να ρωτάω γύρω μου: “Τί έγινε ρε παιδιά; Με ποιό δικαίωμα μας έχουν δήθεν ελεύθερους σε αυτήν την φυλακή; Ποιός πούστης τους έδωσε δικαιώματα ιδιοκτησίας πάνω μας; Ποιανού αρρωστημένου μυαλού είναι αυτός ο εφιάλτης που ζούμε;”
Κάποιος άστεγος γέρος με σκούντησε στο μπράτσο. “ Τί ψάχνεις να βρείς ρε φίλε; Εμείς οι ίδιοι τους τα δώσαμε τα δικαιώματα... Κι ό,τι δεν τους δώσαμε ή ήταν φλού, το πήραν μόνοι τους χωρίς να μας ρωτήσουν. Και τώρα άντε πάρτο πίσω...” είπε ο γέρος και κουτσαίνοντας εξαφανίστηκε πίσω από κάτι κάδους σκουπιδιών.
Ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα. Ήταν 3 η ώρα την νύχτα και η τηλεόραση έπαιζε ακόμα κάποια αστυνομική σαχλαμάρα. Πήγα ως το παράθυρο και κοίταξα έξω. Είδα κάτι δέντρα και η καρδιά μου πήγε στη θέση της. “Άει στο διάολο, είπα, εφιάλτης ήτανε...”
Το πρωί πριν πάω για δουλειά, κάθησα και το ξανασκέφτηκα. Τα δέντρα ήταν αυτά που είχα φυτέψει εγώ ο ίδιος στο πεζοδρόμιο. Αυτό που είχα δεί το περασμένο βράδυ δεν ήταν εφιάλτης. Ήταν η μασκαρεμένη πραγματικότητα. Όλα όσα βλέπουμε γύρω μας όντως ανήκουν σε κάποιους. Οι παραλίες σίγουρα αλλά ακόμα και τα βουνά. Δεν είναι περιφραγμένα γιατί δεν τα χρειάζονται άμεσα. Αν τα χρειαστούν τα μεταβιβάζουν στο τσάκ-μπάμ και τα περιφράσσουν. Η κάθε απρόσωπη κωλοεταιρεία, η κάθε μονή Ξεσκισμένου, ή ο κάθε μεγαλοαπατεώνας με δυό φιλικές κουβέντες και δυό ματσάκια ευρώ κάτω από το τραπέζι με τους καταλερωμένους πολιτικάντηδες, αποκτά τον κοινό πλούτο. Σε μιά νύχτα, τζάμπα και βερεσέ. Και τον μεταπουλάει και βγάζει εκατομμύρια, ή τον χτίζει, τον καίει, τον κάνει νταμάρι, τον τεμαχίζει, τον οικοπεδοποιεί και βγάζει κι άλλα εκατομμύρια. Κι εμείς γαμιόμαστε να ξεπληρώσουμε το δάνειο για το ένα κωλόσπιτο. Εμάς με τα ψίχουλα της ιδιοκτησίας μας πίνουν το αίμα η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, ενώ τα λαμόγια με τις υπεράκτιες, και οι ρασοφόροι με τα βακούφια δεν πληρώνουν μία. Έχουν πιάσει το αληθινό νόημα της ιδιοκτησίας. Τους ανήκουν όλα και τίποτα. Αγοράζουν φτηνά και δεν πληρώνουν φόρους. Δεν πληρώνουν ούτε για να βγάλουν άδεια, ούτε για να χτίσουν, ούτε για να επισκευάσουν, ούτε για να μεταβιβάσουν. Η πατρίδα είναι ο κουμπαράς τους. Όποτε θέλουν λεφτά τον σπάνε και παίρνουν. Και κανείς δεν τους ενοχλεί. Είναι οι αόρατοι ιδιοκτήτες.
Η ιδιοκτησία της γής, ο κληρονομικός πλούτος, η τοκογλυφία, και η εξαίρεση κάποιων από την φορολογία είναι οι βάσεις του συστήματος της νεο-καπιταλιστικής εξαθλίωσης όπως ακριβώς ήταν και της φεουδαρχίας. Όσο υπάρχουν αυτές οι τέσσερεις κολώνες, κανένα πολιτικό σύστημα δεν θα είναι δίκαιο γιατί θα εμπεριέχει παντού την αδικία. Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να σκύβουν το κεφάλι μπροστά στους δυνάστες και να σκοτώνουν και να σκοτώνονται μεταξύ τους για πενταροδεκάρες. Και πολύ μπλά-μπλά θα πέφτει για το τίποτα.
Είναι παγκόσμια μόδα τα τελευταία χρόνια να θέλουν όλοι και όλες να γίνουν όχι απλώς πλούσιοι, αλλά πλούσιοι μπινέδες. Ξέρετε σαν αυτούς με τα λίαρ τζέτ, τα κότερα, τα σαλέ, και την λαστιχένια συνείδηση-καπότα. Μόνο που αυτοί που λανσάρισαν την μόδα του πλούσιου μπινέ ξέχασαν να πούν στους μαλάκες και στις μαλακισμένες ότι το πρώτο και δυσκολότερο βήμα είναι να καταφέρουν να πετάξουν από πάνω τους το σύνδρομο του φτωχομπινέ.
Το σατανικό οικοδόμημα των ιδιοκτητών δεν έγινε ούτε σε μιά μέρα ούτε σε ένα χρόνο. Όμως βλέπω ότι υπάρχει πολλή συσσωρευμένη απογοήτευση γύρω από αυτό. Και όσο πάει και αυξάνεται. Και η Υπερκομπίνα που είναι σε εξέλιξη το τρέφει. Μαζί με την ξαφνική πείνα που θα πέσει σε λίγο, θα φτιάξουν φοβερό κοκτέιλ.
Κάποιοι εν αγνοία τους είναι διορισμένοι εκδικητές του αδικοχαμένου λούζερ ιθαγενούς. Η ιστορία αρέσκεται στο να εμπαίζει τους δυνάστες. Τους τσακίζει και τους καίει ακριβώς την στιγμή που αισθάνονται σίγουροι.
Οι απόγονοι αυτών που έκλεψαν και σκότωσαν με ήσυχη συνείδηση, πρόκειται να συναντήσουν το κάρμα τους. Και δεν θα είναι καθόλου καλό γι αυτούς. Έρχεται η ώρα να φάνε την αναδρομική πούτσα του Ινδιάνου.
Το ξέρουν όλοι τους πολύ καλά, αλλά τώρα θα το εμπεδώσουν: Η καταστροφή ήταν, είναι, και θα είναι πάντα πιο γρήγορη και πιό εύκολη από την δημιουργία.
Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009
Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009
Η ξύλινη τούρτα
Σε κάποιο γιαπωνέζικο στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Ν.Α. Ασία κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, οι αιχμάλωτοι στρατιώτες της χρεοκοπημένης Βρεττανικής αυτοκρατορίας είχαν κόψει μια οριζόντια φέτα από κορμό φοινικόδεντρου και την είχαν βάψει άσπρη. Είχαν κάνει τρύπες για τα κεράκια και όταν κάποιος είχε γενέθλια, την εμφάνιζαν ως τούρτα τραγουδώντας το γνωστό τετράστιχο.
Τα γιαπωνέζικα στρατόπεδα βρίσκονταν όλα βαθιά μέσα στην ζούγκλα. Τα περισσότερα είχαν ολόγυρα έναν απλό φράχτη από σύρμα, όχι για να κρατάνε μέσα τους κρατούμενους, αλλά για να κρατάνε απέξω τα θηρία. Μάλιστα μερικά στρατόπεδα δεν είχαν καθόλου φράχτη. Τί να τον κάνουν; Η ζούγκλα ήταν καλύτερος ο δεσμοφύλακας. Όποιος έχει πάει έστω και για διακοπές στα μέρη αυτά κι έχει περπατήσει έξω από την άσφαλτο, εκατό μέτρα μέσα στην ζούγκλα, σίγουρα καταλαβαίνει τί εννοώ.
Οι συνθήκες κράτησης στα γιαπωνέζικα στρατόπεδα εργασίας ήταν από τις χειρότερες στην ιστορία. Ο κάθε κρατούμενος έπαιρνε λιγότερες από 500 θερμίδες καθημερινά, ενώ το φυσιολογικό για έναν ενήλικο είναι οι 2.500. Αν προσθέσει κανείς τις κλιματολογικές συνθήκες με την αφόρητη ζέστη και την υγρασία, την εξασθένιση του οργανισμού από την έλλειψη φαγητού, και τις αρρώστιες, ελονοσία, δάγγειο πυρετό, εγκεφαλίτιδα, μηνιγγίτιδα, φυματίωση, δεν είναι παράξενο που η λέξη αθλιότητα είναι φτωχή για να περιγράψει αυτό που συνέβαινε εκεί.
Η ξύλινη τούρτα, όσο σουρρεαλιστική και να φαίνεται σε εμάς σήμερα, τότε ήταν προϊόν ανάγκης και εξυπηρετούσε κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Για τους εξαθλιωμένους και ετοιμοθάνατους φαντάρους ήταν η ιδεατή επαφή με την ωραία παρελθοντική πραγματικότητα και ίσως για μερικούς ένα παράθυρο προς ένα μέλλον διαφορετικό από την κόλαση που ζούσαν. Οι Γιαπωνέζοι φύλακες-δυνάστες μπορεί να γελούσαν που και που με την "βλακεία" των αιχμαλώτων, αλλά μετά σοβαρεύονταν γιατί ενδόμυχα τους βασάνιζε κι αυτούς ο φόβος για το δικό τους μέλλον.
Σήμερα οι ηγεσίες των ψευτο-δημοκρατιών ανά τον κόσμο, μας προσφέρουν ακριβώς αυτό για λύση στα προβλήματα: Μια ξύλινη τούρτα.
Το ερώτημα που ανακύπτει αμέσως είναι το “ποιοί είμαστε εμείς;”
Μήπως είμαστε αιχμάλωτοι κάποιου πολέμου;
Μήπως είμαστε εξαθλιωμένοι πνευματικά και ανήμποροι σωματικά;
Μήπως είμαστε ηλίθιοι;
Μήπως έχουμε απεμπολήσει οι ίδιοι το δικαίωμα να λεγόμαστε “άνθρωποι”;
Σίγουρα κάποιοι είναι αιχμάλωτοι, κάποιοι είναι εξαθλιωμένοι, κάποιοι είναι ηλίθιοι και κάποιοι έχουν απεμπολήσει τα δικαιώματά τους.
Όχι όμως όλοι.
Λεφτάδες, πολιτικάντηδες, παπάδες και δημοσιογράφοι έχουν φτιάξει μια παγκόσμια μαφία. Όλοι μαζί έχουν συνεννοηθεί να κοροϊδεύουν εσαεί τους πολίτες. Αυτοί να τρώνε από την κανονική τούρτα και σε εμάς να δίνουν την ξύλινη. Τους μόνους που βοηθάνε αυτοί οι “φιλάνθρωποι” είναι τα μέλη της συμμορίας τους. Όταν κάποιος από δαύτους βρίσκεται σε δύσκολη θέση, όλοι οι άλλοι τρέχουν να τον βοηθήσουν. Άλλοτε φανερά, άλλοτε κρυφά. Τους απλούς πολίτες φυσικά τους αφήνουν και ψοφάνε.
Οι απρόσωπες πολυεθνικές εταιρείες είναι οι νέοι δυνάστες. Απέκτησαν με βρώμικους τρόπους την μονοπωλιακή διαχείριση όλων των αγορών και μετέβαλλαν τον κόσμο σε μπουρδέλο. Αυτοί εκλέγουν κυβερνήσεις, ψηφίζουν συντάγματα, χαράζουν σύνορα, οργανώνουν γενοκτονίες, δολοφονούν όποιον πάει κόντρα. Ο πλανήτης είναι το παιχνιδάκι τους.
Αυτοί ανεβάζουν τις τιμές των αγαθών κατά βούληση και οι κυβερνήσεις-μαριονέτες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Φυσικά και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Αφού το μόνο που μπορούν να κάνουν και κάνουν, είναι το να λένε ψέματα. Αυτή είναι η μόνη τους ικανότητα. Κατά τα υπόλοιπα, αν διάλεγε κανείς στην τύχη έναν διαβάτη στον δρόμο για να κυβερνήσει, θα ήταν ικανότερος από όλους τους πρωθυπουργούς του κωλόκοσμου.
Το σύστημα έχει εκτροχιαστεί. Πάρτε το χαμπάρι. Δεν επιδέχεται πλέον επισκευή. Θέλει διάλυση και πέταμα. Όλα πρέπει να αλλάξουν. Όχι προς το χειρότερο στο οποίο μαθηματικά πλέον μας οδηγούν οι βουτυρομπεμπέδες πολιτικάντηδες και οι σκατάδες μασόνοι που βρίσκονται από πίσω τους. Αλλά σε κάτι καλύτερο. Το να προσθέσεις άλλες 50.000 ή άλλες 100.000 μπάτσους στο ήδη διαλυμένο εθνικό μισθολόγιο δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Ίσα-ίσα θα τινάξει την ξεκωλιασμένη οικονομία και το σκατόψυχο κράτος στον αέρα μια ώρα αρχήτερα.
Η χαμηλών τόνων αντίδραση ευνοεί πάντα το καταστημένο. Ειδικά σε περιστάσεις που χρειάζονται κότσια και σκληρές αποφάσεις. Τότε η γλώσσα πρέπει να είναι σκληρή. Αδυσώπητη. Να μην αφήνει το παραμικρό περιθώριο να την σκαπουλάρει ο βρωμιάρης. Να αθωωθεί λόγω αμφιβολιών. Και το χέρι να είναι ακόμα πιό αμείλικτο από την γλώσσα. Να καθαιρέσει και να κόψει τα κεφάλια που πρέπει, όταν πρέπει.
Κάποιοι θα γούσταραν πολύ να καταργούσαμε τον Αριστοφάνη. Και όλοι να απευθυνόμαστε σε όλους με το “κύριε” μπροστά. Κύριε πρωθυπουργέ, κύριε πρόεδρε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κύριε δήμαρχε, κύριε νομάρχη, κύριε δικαστή, κύριε κατηγορούμενε... προπάντων το σαβουάρ βίβρ. Έλα όμως που κι εμείς οι μαλάκες ξέρουμε να ζήσουμε (savoir vivre) αλλά τα φράγκα και τις ελευθερίες μας τα φάγανε οι παραπάνω σε συνεργασία με τους πιό παραπάνω. Κι όποιος ζητάει τα ρέστα του, ας απευθυνθεί ακόμα παραπάνω, στον θεό τον ίδιο. Κι άμα βρεί το δίκιο του από τον τελευταίο αρχιπαλιόπουστα ή όποιον άλλον ενδιάμεσα, να έρθει να μου το πεί κι εμένα.
Αυτοί που προωθούν το ψευτο-κυριλίκι και τους χαμηλούς τόνους είναι οι κλέφτες. Αυτοί φοβούνται τα μπινελίκια και αυτούς που τα ρίχνουν. Για τον απλό λόγο ότι μετά τα μπινελίκια θα πέσει και φάπα. Και μετά την φάπα, κλωτσιά. Και μετά την κλωτσιά, δικαστήριο και καταδίκη. Αυτό φοβούνται, όχι τις λέξεις.
Η χώρα πάει κατά διαόλου. Ολόκληρος ο κόσμος πάει κατά διαόλου. Είναι πιά ολοφάνερο. Όπως είναι ολοφάνερο ότι αυτοί που βρίσκονται στο τιμόνι του Τιτανικού το έχουν ρίξει στις ευχές και στην βούτα. Και έχουν κανονίσει και τις βάρκες να την κάνουν.
Δεν ξέρω για σάς, αλλά εγώ με την ξύλινη τούρτα δεν πρόκειται να την βγάλω όταν έρθουν τα πολύ δύσκολα. Θα την σπάσω σε κομματάκια και θα τους την χώσω στον ΚΩΛΟ ! Και τις βάρκες τους θα τις βουλιάξω ΟΛΕΣ !
Ή όλοι θα σωθούμε, ή κανένας.
Τα γιαπωνέζικα στρατόπεδα βρίσκονταν όλα βαθιά μέσα στην ζούγκλα. Τα περισσότερα είχαν ολόγυρα έναν απλό φράχτη από σύρμα, όχι για να κρατάνε μέσα τους κρατούμενους, αλλά για να κρατάνε απέξω τα θηρία. Μάλιστα μερικά στρατόπεδα δεν είχαν καθόλου φράχτη. Τί να τον κάνουν; Η ζούγκλα ήταν καλύτερος ο δεσμοφύλακας. Όποιος έχει πάει έστω και για διακοπές στα μέρη αυτά κι έχει περπατήσει έξω από την άσφαλτο, εκατό μέτρα μέσα στην ζούγκλα, σίγουρα καταλαβαίνει τί εννοώ.
Οι συνθήκες κράτησης στα γιαπωνέζικα στρατόπεδα εργασίας ήταν από τις χειρότερες στην ιστορία. Ο κάθε κρατούμενος έπαιρνε λιγότερες από 500 θερμίδες καθημερινά, ενώ το φυσιολογικό για έναν ενήλικο είναι οι 2.500. Αν προσθέσει κανείς τις κλιματολογικές συνθήκες με την αφόρητη ζέστη και την υγρασία, την εξασθένιση του οργανισμού από την έλλειψη φαγητού, και τις αρρώστιες, ελονοσία, δάγγειο πυρετό, εγκεφαλίτιδα, μηνιγγίτιδα, φυματίωση, δεν είναι παράξενο που η λέξη αθλιότητα είναι φτωχή για να περιγράψει αυτό που συνέβαινε εκεί.
Η ξύλινη τούρτα, όσο σουρρεαλιστική και να φαίνεται σε εμάς σήμερα, τότε ήταν προϊόν ανάγκης και εξυπηρετούσε κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Για τους εξαθλιωμένους και ετοιμοθάνατους φαντάρους ήταν η ιδεατή επαφή με την ωραία παρελθοντική πραγματικότητα και ίσως για μερικούς ένα παράθυρο προς ένα μέλλον διαφορετικό από την κόλαση που ζούσαν. Οι Γιαπωνέζοι φύλακες-δυνάστες μπορεί να γελούσαν που και που με την "βλακεία" των αιχμαλώτων, αλλά μετά σοβαρεύονταν γιατί ενδόμυχα τους βασάνιζε κι αυτούς ο φόβος για το δικό τους μέλλον.
Σήμερα οι ηγεσίες των ψευτο-δημοκρατιών ανά τον κόσμο, μας προσφέρουν ακριβώς αυτό για λύση στα προβλήματα: Μια ξύλινη τούρτα.
Το ερώτημα που ανακύπτει αμέσως είναι το “ποιοί είμαστε εμείς;”
Μήπως είμαστε αιχμάλωτοι κάποιου πολέμου;
Μήπως είμαστε εξαθλιωμένοι πνευματικά και ανήμποροι σωματικά;
Μήπως είμαστε ηλίθιοι;
Μήπως έχουμε απεμπολήσει οι ίδιοι το δικαίωμα να λεγόμαστε “άνθρωποι”;
Σίγουρα κάποιοι είναι αιχμάλωτοι, κάποιοι είναι εξαθλιωμένοι, κάποιοι είναι ηλίθιοι και κάποιοι έχουν απεμπολήσει τα δικαιώματά τους.
Όχι όμως όλοι.
Λεφτάδες, πολιτικάντηδες, παπάδες και δημοσιογράφοι έχουν φτιάξει μια παγκόσμια μαφία. Όλοι μαζί έχουν συνεννοηθεί να κοροϊδεύουν εσαεί τους πολίτες. Αυτοί να τρώνε από την κανονική τούρτα και σε εμάς να δίνουν την ξύλινη. Τους μόνους που βοηθάνε αυτοί οι “φιλάνθρωποι” είναι τα μέλη της συμμορίας τους. Όταν κάποιος από δαύτους βρίσκεται σε δύσκολη θέση, όλοι οι άλλοι τρέχουν να τον βοηθήσουν. Άλλοτε φανερά, άλλοτε κρυφά. Τους απλούς πολίτες φυσικά τους αφήνουν και ψοφάνε.
Οι απρόσωπες πολυεθνικές εταιρείες είναι οι νέοι δυνάστες. Απέκτησαν με βρώμικους τρόπους την μονοπωλιακή διαχείριση όλων των αγορών και μετέβαλλαν τον κόσμο σε μπουρδέλο. Αυτοί εκλέγουν κυβερνήσεις, ψηφίζουν συντάγματα, χαράζουν σύνορα, οργανώνουν γενοκτονίες, δολοφονούν όποιον πάει κόντρα. Ο πλανήτης είναι το παιχνιδάκι τους.
Αυτοί ανεβάζουν τις τιμές των αγαθών κατά βούληση και οι κυβερνήσεις-μαριονέτες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Φυσικά και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Αφού το μόνο που μπορούν να κάνουν και κάνουν, είναι το να λένε ψέματα. Αυτή είναι η μόνη τους ικανότητα. Κατά τα υπόλοιπα, αν διάλεγε κανείς στην τύχη έναν διαβάτη στον δρόμο για να κυβερνήσει, θα ήταν ικανότερος από όλους τους πρωθυπουργούς του κωλόκοσμου.
Το σύστημα έχει εκτροχιαστεί. Πάρτε το χαμπάρι. Δεν επιδέχεται πλέον επισκευή. Θέλει διάλυση και πέταμα. Όλα πρέπει να αλλάξουν. Όχι προς το χειρότερο στο οποίο μαθηματικά πλέον μας οδηγούν οι βουτυρομπεμπέδες πολιτικάντηδες και οι σκατάδες μασόνοι που βρίσκονται από πίσω τους. Αλλά σε κάτι καλύτερο. Το να προσθέσεις άλλες 50.000 ή άλλες 100.000 μπάτσους στο ήδη διαλυμένο εθνικό μισθολόγιο δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Ίσα-ίσα θα τινάξει την ξεκωλιασμένη οικονομία και το σκατόψυχο κράτος στον αέρα μια ώρα αρχήτερα.
Η χαμηλών τόνων αντίδραση ευνοεί πάντα το καταστημένο. Ειδικά σε περιστάσεις που χρειάζονται κότσια και σκληρές αποφάσεις. Τότε η γλώσσα πρέπει να είναι σκληρή. Αδυσώπητη. Να μην αφήνει το παραμικρό περιθώριο να την σκαπουλάρει ο βρωμιάρης. Να αθωωθεί λόγω αμφιβολιών. Και το χέρι να είναι ακόμα πιό αμείλικτο από την γλώσσα. Να καθαιρέσει και να κόψει τα κεφάλια που πρέπει, όταν πρέπει.
Κάποιοι θα γούσταραν πολύ να καταργούσαμε τον Αριστοφάνη. Και όλοι να απευθυνόμαστε σε όλους με το “κύριε” μπροστά. Κύριε πρωθυπουργέ, κύριε πρόεδρε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κύριε δήμαρχε, κύριε νομάρχη, κύριε δικαστή, κύριε κατηγορούμενε... προπάντων το σαβουάρ βίβρ. Έλα όμως που κι εμείς οι μαλάκες ξέρουμε να ζήσουμε (savoir vivre) αλλά τα φράγκα και τις ελευθερίες μας τα φάγανε οι παραπάνω σε συνεργασία με τους πιό παραπάνω. Κι όποιος ζητάει τα ρέστα του, ας απευθυνθεί ακόμα παραπάνω, στον θεό τον ίδιο. Κι άμα βρεί το δίκιο του από τον τελευταίο αρχιπαλιόπουστα ή όποιον άλλον ενδιάμεσα, να έρθει να μου το πεί κι εμένα.
Αυτοί που προωθούν το ψευτο-κυριλίκι και τους χαμηλούς τόνους είναι οι κλέφτες. Αυτοί φοβούνται τα μπινελίκια και αυτούς που τα ρίχνουν. Για τον απλό λόγο ότι μετά τα μπινελίκια θα πέσει και φάπα. Και μετά την φάπα, κλωτσιά. Και μετά την κλωτσιά, δικαστήριο και καταδίκη. Αυτό φοβούνται, όχι τις λέξεις.
Η χώρα πάει κατά διαόλου. Ολόκληρος ο κόσμος πάει κατά διαόλου. Είναι πιά ολοφάνερο. Όπως είναι ολοφάνερο ότι αυτοί που βρίσκονται στο τιμόνι του Τιτανικού το έχουν ρίξει στις ευχές και στην βούτα. Και έχουν κανονίσει και τις βάρκες να την κάνουν.
Δεν ξέρω για σάς, αλλά εγώ με την ξύλινη τούρτα δεν πρόκειται να την βγάλω όταν έρθουν τα πολύ δύσκολα. Θα την σπάσω σε κομματάκια και θα τους την χώσω στον ΚΩΛΟ ! Και τις βάρκες τους θα τις βουλιάξω ΟΛΕΣ !
Ή όλοι θα σωθούμε, ή κανένας.
Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009
Of Garbage and Men ( Άνθρωποι και Σκουπίδια )
*προ-Σημείωση : Η εξουσία λέγεται και Χιονάτη. Το γιατί θα το καταλάβετε διαβάζοντας.
Πριν 600 περίπου χρόνια στην πόλη Άαχεν, ένας γερμανός τυχοδιώκτης με το όνομα Ιωάννης Γουτεμβέργιος είχε στήσει μια κομπίνα. Με ένα είδος μεταλλικού καθρέφτη δικής του επινόησης θα συνέλεγε και θα εγκλώβιζε το άγιο φώς από τα θρησκευτικά λείψανα. Όχι για να το χρησιμοποιήσει ο ίδιος, αλλά για να το πουλήσει στα πανέξυπνα βόδια, τους προσκυνητές. Από ένα τυχαίο περιστατικό η έκθεση των ιερών σκηνωμάτων του Άαχεν αναβλήθηκε για ένα χρόνο με αποτέλεσμα ο Τζόνι Μπί Γκούντ να βρεθεί μαυρισμένος στον Τειρεσία της εποχής ένεκα των απλήρωτων τόκων. Για να γλυτώσει από τους δανειστές του που τον καταδίωκαν ο πρώην χρυσοχόος και τώρα αποτυχημένος συλλέκτης αγίου φωτός, τους υποσχέθηκε μερίδιο από μια άλλη τρομερή ιδέα που του είχε κατέβει μόλις εκείνη την στιγμή. Η ιδέα αυτή είχε να κάνει με την βελτίωση της εφεύρεσης των κινουμένων τυπογραφικών στοιχείων των Κινέζων Bi Sheng και Wang Zhen, πρίν τετρακόσια και εκατόν πενήντα χρόνια αντίστοιχα.
Αυτή την φορά, ο Τζόνι είχε κάνει τζάκποτ. Άθελά του είχε ξεκινήσει την μεγαλύτερη επανάσταση από την καθιέρωση του γραπτού λόγου. Η ανθρωποφαγική Παπική δικτατορία προσπάθησε φυσικά να πνίξει την νέα εφεύρεση στα γεννοφάσκια της αλλά απέτυχε. Οι κοινωνικές δυνάμεις που αντιδρούσαν στην απόλυτη ηλιθιότητα που επέβαλλαν επί σειρά αιώνων οι ιεροί καθήκηδες ήταν ευτυχώς αρκετά ισχυρές αυτή την στιγμή για να πούν “όχι”. Κι ο Τζόνι το πρώτο βιβλίο που τύπωσε ήταν η βίβλος τους, για να τους καλοπιάσει. Όχι ότι κατάφερε και τίποτα σε προσωπικό επίπεδο, γιατί ήταν τρυπιοτσέπης και χρεοκώπησε ξανά σε μερικούς μήνες. Όμως κοινωνικά είχε τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Το μονοπώλιο της γραπτής γνώσης που είχαν οι ιερείς, τα μοναστήρια και οι ευγενείς για χίλια πεντακόσια χρόνια κατέρρευσε με πάταγο. Όταν τα κείμενα των Ελλήνων κλασσικών άρχισαν να κυκλοφορούν σε φτηνή και χειροπιαστή μορφή, κι όχι πιά στόμα με στόμα, ή σε μεταφράσεις από τα αραβικά, το βρωμερό σκοτάδι του μονοθεϊσμού λιγόστεψε πάνω από την Ευρώπη. Μια χαραμάδα φωτός φώτισε τις προταριχευμένες ψυχές των αιωνίων δούλων. Η Αναγέννηση ήταν γεγονός.
Μιλάμε για μεγάλη πίκρα για το τότε σύστημα. Τα γεγονότα ακολουθούν το ένα το άλλο με μορφή χιονοστιβάδας. Το 1517 ο Μαρτίνος Λούθηρος καρφώνει στην πόρτα μιας εκκλησίας στην Βιττεμβέργη τις περίφημες “θέσεις” του. Η πολυεθνική εταιρεία των σταυροφόρων βρυκολάκων σπάει σε εκατό κομμάτια. Οι άνευ σπόνσορα λογοτέχνες, ποιητές και φιλόσοφοι που αναγκαστικά απάγγελλαν στίχους στα καπηλειά, βρίσκουν ένα καινούργιο κοινό. Τα ανώνυμου συγγραφέα φυλλάδια που τώρα τυπώνονται σχεδόν τζάμπα, δίνουν και παίρνουν. Έναν αιώνα μετά, το 1615 ο Γαλιλαίος ανακοινώνει ότι η γή είναι στρογγυλή και κινείται. Μέγιστη βλασφημία και προσβολή του μοναδικού μπακαλοτέφτερου που περιέχει όλη την αλήθεια.
Στην Ισπανία έχει ξεσπάσει μια άνευ προηγουμένου αντίδραση στις νέες ιδέες υποκινούμενη από τους μονάρχες και την εγκληματική οργάνωση που λέγεται εκκλησία, με εκτελεστικό βραχίονα την μαφιόζικη “Ιερά” Εξέταση. Βασανιστήρια, κάψιμο και παλούκωμα για όποιον είναι απλά “ύποπτος”. Οικογενειακό ξεκλήρισμα για όποιον είναι “ένοχος”. Στυγνή καταστολή, τρομοκρατία, πόλεμοι και οικονομική κρίση είναι η απάντηση του Πάπα και του χριστιανικού συρφετού που χάνει το προνόμιο να ληστεύει και να δολοφονεί χωρίς να δίνει λόγο παρά μόνο στο ανύπαρκτο αφεντικό του.
Καθόλου παράξενο που όλο τον επόμενο αιώνα στην Ευρώπη ο “όχλος” εξεγείρεται με το παραμικρό. Στην Γαλλία μία από τις σπίθες είναι ο Donatien Alphonse François, marquis de Sade, ο μαρκήσιος Ντέ Σάντ. Στις 2 Ιουλίου του 1789 φωνάζει από το παράθυρο του κελλιού του προς το πλήθος που είναι συγκεντρωμένο έξω από την Βαστίλλη: “Ξυπνήστε, εδώ σκοτώνουν τους φυλακισμένους” προκαλώντας άγρια εξέγερση στους δρόμους του Παρισιού. Οι αρχές τον μεταφέρουν εσπευσμένα σε ένα φρενοκομείο. Παρόλα αυτά, μερικές μέρες αργότερα στις 14 Iουλίου το πλήθος καταλαμβάνει και κατεδαφίζει την Βαστίλλη. Ενώ μερικά χρόνια αργότερα αποκεφαλίζει τον ελέω θεού βασιλιά και την πουτάνα του.
Ο θείος, απελευθερώνεται προσωρινά. Η εκστρατεία της λάσπης εναντίον του δεν είναι ικανή να τον ξεκάνει. Εξυπνάδα, προσωπικές ικανότητες, τύχη, καταστάσεις, συγκρουόμενα συμφέροντα, όλα συνομωτούν για να συνεχίσει να γράφει εναντίον των δυναστών. Τον φυλακίζουν, δραπετεύει, τον ξαναπιάνουν και πάει λέγοντας. Οι δικαστές που καλούνται κάθε τρείς και τόσο να τον καταδικάσουν σε θάνατο παθαίνουν αποπληξία με αυτά που διαβάζουν. Το άτομο δεν έχει ταίρι. Αναρωτιούνται αν είναι πραγματικά το τέρας που περιγράφουν τα κουτσομπολιά, αν είναι η διεστραμμένη διάνοια που γράφει με τρόπο που δεν έχει ξαναγράψει κανένας στο παρελθόν κι ούτε θα ξαναγράψει εύκολα κανένας στο μέλλον, ή αν είναι ολοκληρωτικά και ανεπανόρθωτα φρενοβλαβής. Γι αυτό και τον στέλνουν πολλές φορές από την φυλακή στο τρελάδικο και τούμπαλιν. Όμως ο θείος τα έχει 400. Γράφει θεατρικά έργα μέσα στο τρελάδικο και τα ανεβάζει επιτόπου με ηθοποιούς τους τρελούς.
Ποιό θέατρο του παραλόγου; Ποιός Μπέκετ; Ποιός Υπεράνθρωπος; Ποιός Νίτσε; Τί θεραπεία μέσω της τέχνης που δήθεν ανακάλυψαν οι Αμερικανο-γερμανοεβραίοι ψυχαναλυτές τον εικοστό αιώνα; Για τον πούτσο είναι όλοι τους μπροστά στον θείο. Μπαγιάτικες στρακαστρούκες μπροστά στο βαρύ πυροβολικό. Είναι απίστευτα τα τσιτάτα που γράφει εναντίον της θρησκείας. Με ατράνταχτα λογικά επιχειρήματα και ωμή γλώσσα. Με αταλάντευτη συνέπεια και βαρύ προσωπικό κόστος.
Πάρτε μερικά δείγματα από την “Ιουλιέτα” :
“...Υπάρχει ένας λαός στα βόρεια της Ταταρίας που καθημερινά επινοεί έναν νέο θεό. Ο θεός αυτός είναι το πρώτο αντικείμενο που αντικρύζουν οι άνθρωποι όταν ξυπνούν το πρωί. Αν τύχει το αντικείμενο να είναι μιά κουράδα, τότε η κουράδα γίνεται το είδωλο της ημέρας. Αν δεχτούμε την υπόθεση, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι αυτό το είδωλο αξίζει όσο και ο γελοίος θεός από αλεύρι που λατρεύουν οι χριστιανοί; Ο πρώτος έχει ήδη, ως ύλη, την σύσταση περιττώματος. Ο δεύτερος την αποκτά εντός ολίγου. Στην πραγματικότητα, η μεταξύ τους διαφορά είναι εντελώς ασήμαντη...”
“...Οι νόμοι της φύσης εδράζονται σε ένα ισομερές μείγμα των στοιχείων που αποκαλούμε “έγκλημα” και “αρετή”. Η φύση αναγεννάται χάρη σε καταστροφές. Διατηρείται χάρη σε εγκλήματα. Κοντολογίς, ζεί δια του θανάτου. Ένα απολύτως ενάρετο σύμπαν δεν θα μπορούσε να επιζήσει ούτε για ένα λεπτό. Το σοφό χέρι της φύσης εκμαιεύει την τάξη από την αταξία. Χωρίς αταξία, η φύση δεν θα πετύχαινε τίποτα. Αυτή η βαθιά ισορροπία συνέχει την διαδρομή των άστρων. Αυτή τα κρατά αναρτημένα στις αχανείς εκτάσεις του διαστήματος. Αυτή τα κάνει να κινούνται. Η φύση μόνο μέσω του κακού επιτυγχάνει την παραγωγή του καλού...”
“...Είναι πολύ διασκεδαστικό να βλέπεις τον άνθρωπο να κατασκευάζει καθημερινά τόσους νόμους για να γίνει ευτυχισμένος και να διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει κανένας από τους νόμους αυτούς που να μην αφαιρεί ένα μέρος από την ευτυχία του ανθρώπου. Γιατί λοιπόν όλοι αυτοί οι νόμοι; Έ, φαίνεται πως οι απατεώνες πρέπει να παχαίνουν και οι μωροί να υποδουλώνονται. Αυτό είναι με δυό λόγια το μυστικό του ανθρώπινου πολιτισμού...”
“...Το να συγχωρείς τους εχθρούς σου είναι αρετή για τους ηλίθιους τους χριστιανούς. Για τους ιθαγενείς της Βραζιλίας, είναι πράξη υπέροχη το να σκοτώνεις τους εχθρούς σου και να τους τρώς...”
Ο θείος δεν είναι απλά άπαιχτος, είναι από άλλη διάσταση. Πολύ πριν από τον Φρόιντ μιλάει για σεξουαλική δυστυχία και συμπλέγματα, για κατάργηση της ρουφιανοθρησκείας και για άμεση δημοκρατία. Κι ακόμα πιό μπροστά: Ότι δεν πρόκειται να υπάρξει πολιτική απελευθέρωση χωρίς σεξουαλική απελευθέρωση. Με την σεξουαλική να προηγείται χρονικά. 32 από τα 74 χρόνια της ζωής του τα περνάει έγκλειστος σε φυλακές και τρελοκομεία. Εκλέγεται βουλευτής στην άκρα αριστερά, αλλά αηδιάζει με τους πολιτικάντηδες και την τρομοκρατία τους και μετά από δύο χρόνια παίρνει την άγουσα για το κάγκελο.
Ο σωματικά και πνευματικά νάνος ψευτο-επαναστάτης δικτατορίσκος Ροβεσπιέρος (πιό σωστά: Ρομπασπιέρος ή Ρομπαπέτρος) θεωρεί την θαρραλέα αθεϊστική στάση ζωής του De Sade ως “αριστοκρατική” (όταν η λέξη αυτή σημαίνει γκιλοτίνα), και τον βάζει πρώτο στην μαύρη λίστα γιατί ο ίδιος θέλει να προωθήσει την λατρεία του “Υπέρτατου Όντος”. Του νέου θεού-μαϊμού της πρώιμης παγκοσμιοποίησης. Του οποίου Μέγας Ποντίφηκας αυτο-ανακηρύσσεται ο ίδιος ο Ρομπαπέτρος. (Όπως βλέπετε, υπάρχουν μαλάκες που εμπιστεύονται την απόλυτη εξουσία ακόμα και σε δικηγόρο πολιτικάντη που το όνομά του αρχίζει από ρόμπα-).
Ο στόχος του Ρομπανάνου είναι να κρατικοποιήσει την θρησκεία. Αντικατάσταση δηλαδή του ενός δυνάστη από έναν άλλον, κατά κανόνα εγκληματικότερο του πρώτου. Με το αζημίωτο. Το μόνο εμπόδιο είναι ο Ντέ Σάντ. Η γκιλοτίνα στήνεται για τον μαρκήσιο αλλά χάρη σε ένα γραφειοκρατικό λάθος κόβει άλλο κεφάλι. Η τυραννία του Ρομπαπέτρου φτάνει στο απόγειό της και τελειώνει απότομα. Ευτυχώς αυτή τη φορά η γκιλοτίνα κόβει το σωστό κεφάλι, αυτό του Ρομπανάνου.
Ο θείος αφήνεται ελεύθερος, αλλά όχι για πολύ. Το 1801 ένας άλλος σεξουαλικά ανίκανος νάνος, ο τύραννος σφαγέας Βοναπάρτης (το πρότυπο του μετέπειτα επίσης διάσημου –και επίσης σεξουαλικά ανίκανου- νάνου σφαγέα, Αδόλφου Χίτλερ) ανεβαίνει στην εξουσία. Με το καλημέρα, ρίχνει τα βιβλία του Ντέ Σάντ στην φωτιά και διατάσσει ξανά τον εγκλεισμό του μαρκήσιου στο μπουντρούμι, χωρίς δίκη. Ο γερο-Ντέ Σάντ από την τελευταία φυλακή παίρνει οριστικά μετάθεση για το γνώριμο πιά σε αυτόν μουρλοκομείο του Σαραντόν και εκεί πλέον τα δίνει όλα. Τα φτιάχνει με την 13χρονη κόρη ενός υπαλλήλου του ιδρύματος, μαθαίνοντάς την γραφή και ανάγνωση. Γράφει και ανεβάζει δικά του θεατρικά με τον θίασο των πυροβολημένων του ασύλου και συμμετέχει σε απίστευτα καλλιτεχνικά δρώμενα. Π.χ. στην Λειτουργία του Πάσχα ο Ντέ Σάντ κρατάει τον δίσκο στην εκκλησία...
...Είναι το σουρεαλιστικό φινάλε μιάς απίστευτης ζωής. Τον Δεκέμβριο του 1814, ο θείος εγκαταλείπει αυτόν τον μάταιο, υποκριτικό και ανέραστο κόσμο...
Στο μεταξύ στην Αγγλία το 1859 τα ψέματα τελειώνουν και με επιστημονικό τρόπο. Το “Περί Καταγωγής των Ειδών” του Δαρβίνου γίνεται ανάρπαστο την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του κι εξακολουθεί να τρελαίνει ως και σήμερα τους μουτζαχεντίν της μονοθεϊστικής συμμορίας. Δεν μπορούν να το αντικρούσουν , αλλά ούτε και να το κάψουν. Λυσσασμένες νανοσκύλες της εξουσίας, πρωκτόλαγνοι τοκογλύφοι, σαλεμένοι στρατοκράτες, ψευτοδημοκράτες καταπιεστές, διαφθορείς σωμάτων και συνειδήσεων, ρασοφόροι σκοταδιστές, δαιμονολάτρες μισάνθρωποι, ύαινες του πνεύματος, θρασύδειλοι κίναιδοι, πληρωμένοι λασπολόγοι, συκοφάντες ρουφιάνοι, όλοι προσπαθούν να διαιωνίσουν τον μεσαίωνα. Να σιγουρέψουν την επιβίωση της Λερναίας Ύδρας του μονοθεϊσμού και της πλουτοκρατίας που τρέφεται μόνο με ανθρώπινο αίμα και αρνείται να ξεμαγαρίσει και να μας αφήσει ήσυχους.
Σήμερα φαίνεται ότι το παγκόσμιο αστυνομικό κράτος την πάτησε πάλι. Όπως ακριβώς είχε γίνει με την εμφάνιση της τυπογραφίας. Η εκτόξευση του πρώτου Σπούτνικ από τους Σοβιετικούς είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία του προγόνου του διαδικτύου στις ΗΠΑ για να συντονίζονται οι πληροφορίες του δικτύου των ραντάρ. Όταν και οι Ευρωπαίοι μπήκαν στο παιχνίδι, το πράγμα ξέφυγε από τον έλεγχο. Ο έμποροι μπήκαν γερά στον τομέα και κάνουν κουμάντο. Ανάμεσά τους όμως στα κενά, βρίσκονται στρατιές ανεξάρτητων εγκεφάλων και αντιφρονούντων που ροκανίζουν σαν τερμίτες το άθλιο οικοδόμημα. Το διαδίκτυο μπορεί να γεμίζει τα θησαυροφυλάκια των τσιφούτηδων με χρήμα, όμως αργά αλλά σταθερά γονατίζει την δύναμη της άρχουσας συμμορίας, όπως έκανε η τυπογραφία.
Οι μουσικές και κινηματογραφικές εταιρείες έχουν από καιρό πανικοβληθεί. Αυτοί οι γκάνγκστερ της τέχνης χρεώνουν το μουσικό σι-ντί ή dvd 20 ευρώ και δίνουν στους περισσότερους καλλιτέχνες ψίχουλα, εκτός από μερικούς τυχαίους που αποτελούν την μισθολογική ελίτ που χρησιμεύει για να διαφημίζει το δόκανό τους. Θάβουν χιλιάδες ταλαντούχους μουσικούς, ηθοποιούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες, και προωθούν σκουπίδια, μαζί με λίγους αξιόλογους, γιατί διαφορετικά κανείς δεν θα αγόραζε αυτά που πουλάνε.
Μαζί πανικοβλήθηκαν οι εκδότες, οι εφημερίδες και οι τηλε-νταβατζήδες. Αυτοί καταπνίγουν κάθε τίμια φωνή που πάει κόντρα στα συμφέροντα της συμμορίας τους και χρησιμοποιούν την γυναίκα και συγκεκριμένα το αιδοίο της με τον χειρότερο τρόπο για να πουλήσουν θρησκεία, τζόγο, τσιγάρα, ποτά, ναρκωτικά και ό,τι άλλο άχρηστο ή επιβλαβές στην υγεία σκατολοΐδι-υποκατάστατο του σέξ παράγουν ή πληρώνονται για να διαφημίσουν.
Τώρα πανικοβλήθηκαν και οι ρουφιάνοι-υπαλληλοί τους. Γιατί θα χάσουν τις σκύψε-χρυσέ-μου- και-πιάσε-το-σαπούνι δουλειές τους.
Γιατί τόσος πανικός ρε παιδιά; Ό,τι σπείρατε τόσα χρόνια, θα θερίσετε: Κοροϊδία, αδικία, πείνα, μιζέρια, θάνατο. Επί δέκα. Λίγο υπομονή ακόμα χρυσά μου αγόρια και κορίτσια. Και εσείς, λειράτοι γερο-παλιόπουστες.
Έρχεται η ώρα του θερισμού. Η ώρα του όχλου. Ετοιμάστε τους λαιμούς σας για κόψιμο αλλά πρώτα τις πλούσιες κωλοτρυπίδες σας... για άλλη δουλειά.
Η βαζελίνη είναι προσφορά του ναού.
Υ.Γ. Άσχετο:
Κάποια μικρόψυχα κακοπληρωμένα πληκτρολόγια με κατηγορούν για ένα σωρό πράγματα. Ότι είμαι αισχρός, βλάσφημος, αγενής, θολωμένος, μηδενιστής, ψυχοπαθής, “τελειωμένος”, και άλλα πολλά.
Τους ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου. Ειλικρινά και χωρίς πλάκα. Με κάνουν να αισθάνομαι -έστω και λίγο- άξιος απόγονος του θείου μου, του Ντονατιέν Αλφόνς Φρανσουά.
Γραβατάκιας δεν είμαι, αλλά ακόμα και με γραβάτα, φαίνεται ότι δεν είμαι πουλημένος και βουτηγμένος στα σκατά όπως η μούρη τους. Όπως ο θείος μου στην εποχή του, έτσι κι εγώ στην δική μου, γράφω αυτό που αισθάνομαι και δεν σκοπεύω να το αλλάξω για να προσαρμοστώ στα μικροαστικά και βλαχομπανάλ γούστα τους. Πώς να το κάνουμε, η ωμή αλήθεια τσουρουφλάει αλύπητα αυτούς που προσπαθούν να την καταπιούν...
Σε όποιον αρέσω καλώς, οι άλλοι να αλλάξουν ιστοσελίδα. Σε όποιον δεν αρέσω και εξακολουθεί να με διαβάζει, είναι σε καλό αλλά δύσβατο γι αυτόν δρόμο. Να προσέχει. Και να θυμάται...
Η βλακεία τελειώνει κάποτε, οι κρετίνοι ποτέ.
Πριν 600 περίπου χρόνια στην πόλη Άαχεν, ένας γερμανός τυχοδιώκτης με το όνομα Ιωάννης Γουτεμβέργιος είχε στήσει μια κομπίνα. Με ένα είδος μεταλλικού καθρέφτη δικής του επινόησης θα συνέλεγε και θα εγκλώβιζε το άγιο φώς από τα θρησκευτικά λείψανα. Όχι για να το χρησιμοποιήσει ο ίδιος, αλλά για να το πουλήσει στα πανέξυπνα βόδια, τους προσκυνητές. Από ένα τυχαίο περιστατικό η έκθεση των ιερών σκηνωμάτων του Άαχεν αναβλήθηκε για ένα χρόνο με αποτέλεσμα ο Τζόνι Μπί Γκούντ να βρεθεί μαυρισμένος στον Τειρεσία της εποχής ένεκα των απλήρωτων τόκων. Για να γλυτώσει από τους δανειστές του που τον καταδίωκαν ο πρώην χρυσοχόος και τώρα αποτυχημένος συλλέκτης αγίου φωτός, τους υποσχέθηκε μερίδιο από μια άλλη τρομερή ιδέα που του είχε κατέβει μόλις εκείνη την στιγμή. Η ιδέα αυτή είχε να κάνει με την βελτίωση της εφεύρεσης των κινουμένων τυπογραφικών στοιχείων των Κινέζων Bi Sheng και Wang Zhen, πρίν τετρακόσια και εκατόν πενήντα χρόνια αντίστοιχα.
Αυτή την φορά, ο Τζόνι είχε κάνει τζάκποτ. Άθελά του είχε ξεκινήσει την μεγαλύτερη επανάσταση από την καθιέρωση του γραπτού λόγου. Η ανθρωποφαγική Παπική δικτατορία προσπάθησε φυσικά να πνίξει την νέα εφεύρεση στα γεννοφάσκια της αλλά απέτυχε. Οι κοινωνικές δυνάμεις που αντιδρούσαν στην απόλυτη ηλιθιότητα που επέβαλλαν επί σειρά αιώνων οι ιεροί καθήκηδες ήταν ευτυχώς αρκετά ισχυρές αυτή την στιγμή για να πούν “όχι”. Κι ο Τζόνι το πρώτο βιβλίο που τύπωσε ήταν η βίβλος τους, για να τους καλοπιάσει. Όχι ότι κατάφερε και τίποτα σε προσωπικό επίπεδο, γιατί ήταν τρυπιοτσέπης και χρεοκώπησε ξανά σε μερικούς μήνες. Όμως κοινωνικά είχε τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Το μονοπώλιο της γραπτής γνώσης που είχαν οι ιερείς, τα μοναστήρια και οι ευγενείς για χίλια πεντακόσια χρόνια κατέρρευσε με πάταγο. Όταν τα κείμενα των Ελλήνων κλασσικών άρχισαν να κυκλοφορούν σε φτηνή και χειροπιαστή μορφή, κι όχι πιά στόμα με στόμα, ή σε μεταφράσεις από τα αραβικά, το βρωμερό σκοτάδι του μονοθεϊσμού λιγόστεψε πάνω από την Ευρώπη. Μια χαραμάδα φωτός φώτισε τις προταριχευμένες ψυχές των αιωνίων δούλων. Η Αναγέννηση ήταν γεγονός.
Μιλάμε για μεγάλη πίκρα για το τότε σύστημα. Τα γεγονότα ακολουθούν το ένα το άλλο με μορφή χιονοστιβάδας. Το 1517 ο Μαρτίνος Λούθηρος καρφώνει στην πόρτα μιας εκκλησίας στην Βιττεμβέργη τις περίφημες “θέσεις” του. Η πολυεθνική εταιρεία των σταυροφόρων βρυκολάκων σπάει σε εκατό κομμάτια. Οι άνευ σπόνσορα λογοτέχνες, ποιητές και φιλόσοφοι που αναγκαστικά απάγγελλαν στίχους στα καπηλειά, βρίσκουν ένα καινούργιο κοινό. Τα ανώνυμου συγγραφέα φυλλάδια που τώρα τυπώνονται σχεδόν τζάμπα, δίνουν και παίρνουν. Έναν αιώνα μετά, το 1615 ο Γαλιλαίος ανακοινώνει ότι η γή είναι στρογγυλή και κινείται. Μέγιστη βλασφημία και προσβολή του μοναδικού μπακαλοτέφτερου που περιέχει όλη την αλήθεια.
Στην Ισπανία έχει ξεσπάσει μια άνευ προηγουμένου αντίδραση στις νέες ιδέες υποκινούμενη από τους μονάρχες και την εγκληματική οργάνωση που λέγεται εκκλησία, με εκτελεστικό βραχίονα την μαφιόζικη “Ιερά” Εξέταση. Βασανιστήρια, κάψιμο και παλούκωμα για όποιον είναι απλά “ύποπτος”. Οικογενειακό ξεκλήρισμα για όποιον είναι “ένοχος”. Στυγνή καταστολή, τρομοκρατία, πόλεμοι και οικονομική κρίση είναι η απάντηση του Πάπα και του χριστιανικού συρφετού που χάνει το προνόμιο να ληστεύει και να δολοφονεί χωρίς να δίνει λόγο παρά μόνο στο ανύπαρκτο αφεντικό του.
Καθόλου παράξενο που όλο τον επόμενο αιώνα στην Ευρώπη ο “όχλος” εξεγείρεται με το παραμικρό. Στην Γαλλία μία από τις σπίθες είναι ο Donatien Alphonse François, marquis de Sade, ο μαρκήσιος Ντέ Σάντ. Στις 2 Ιουλίου του 1789 φωνάζει από το παράθυρο του κελλιού του προς το πλήθος που είναι συγκεντρωμένο έξω από την Βαστίλλη: “Ξυπνήστε, εδώ σκοτώνουν τους φυλακισμένους” προκαλώντας άγρια εξέγερση στους δρόμους του Παρισιού. Οι αρχές τον μεταφέρουν εσπευσμένα σε ένα φρενοκομείο. Παρόλα αυτά, μερικές μέρες αργότερα στις 14 Iουλίου το πλήθος καταλαμβάνει και κατεδαφίζει την Βαστίλλη. Ενώ μερικά χρόνια αργότερα αποκεφαλίζει τον ελέω θεού βασιλιά και την πουτάνα του.
Ο θείος, απελευθερώνεται προσωρινά. Η εκστρατεία της λάσπης εναντίον του δεν είναι ικανή να τον ξεκάνει. Εξυπνάδα, προσωπικές ικανότητες, τύχη, καταστάσεις, συγκρουόμενα συμφέροντα, όλα συνομωτούν για να συνεχίσει να γράφει εναντίον των δυναστών. Τον φυλακίζουν, δραπετεύει, τον ξαναπιάνουν και πάει λέγοντας. Οι δικαστές που καλούνται κάθε τρείς και τόσο να τον καταδικάσουν σε θάνατο παθαίνουν αποπληξία με αυτά που διαβάζουν. Το άτομο δεν έχει ταίρι. Αναρωτιούνται αν είναι πραγματικά το τέρας που περιγράφουν τα κουτσομπολιά, αν είναι η διεστραμμένη διάνοια που γράφει με τρόπο που δεν έχει ξαναγράψει κανένας στο παρελθόν κι ούτε θα ξαναγράψει εύκολα κανένας στο μέλλον, ή αν είναι ολοκληρωτικά και ανεπανόρθωτα φρενοβλαβής. Γι αυτό και τον στέλνουν πολλές φορές από την φυλακή στο τρελάδικο και τούμπαλιν. Όμως ο θείος τα έχει 400. Γράφει θεατρικά έργα μέσα στο τρελάδικο και τα ανεβάζει επιτόπου με ηθοποιούς τους τρελούς.
Ποιό θέατρο του παραλόγου; Ποιός Μπέκετ; Ποιός Υπεράνθρωπος; Ποιός Νίτσε; Τί θεραπεία μέσω της τέχνης που δήθεν ανακάλυψαν οι Αμερικανο-γερμανοεβραίοι ψυχαναλυτές τον εικοστό αιώνα; Για τον πούτσο είναι όλοι τους μπροστά στον θείο. Μπαγιάτικες στρακαστρούκες μπροστά στο βαρύ πυροβολικό. Είναι απίστευτα τα τσιτάτα που γράφει εναντίον της θρησκείας. Με ατράνταχτα λογικά επιχειρήματα και ωμή γλώσσα. Με αταλάντευτη συνέπεια και βαρύ προσωπικό κόστος.
Πάρτε μερικά δείγματα από την “Ιουλιέτα” :
“...Υπάρχει ένας λαός στα βόρεια της Ταταρίας που καθημερινά επινοεί έναν νέο θεό. Ο θεός αυτός είναι το πρώτο αντικείμενο που αντικρύζουν οι άνθρωποι όταν ξυπνούν το πρωί. Αν τύχει το αντικείμενο να είναι μιά κουράδα, τότε η κουράδα γίνεται το είδωλο της ημέρας. Αν δεχτούμε την υπόθεση, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι αυτό το είδωλο αξίζει όσο και ο γελοίος θεός από αλεύρι που λατρεύουν οι χριστιανοί; Ο πρώτος έχει ήδη, ως ύλη, την σύσταση περιττώματος. Ο δεύτερος την αποκτά εντός ολίγου. Στην πραγματικότητα, η μεταξύ τους διαφορά είναι εντελώς ασήμαντη...”
“...Οι νόμοι της φύσης εδράζονται σε ένα ισομερές μείγμα των στοιχείων που αποκαλούμε “έγκλημα” και “αρετή”. Η φύση αναγεννάται χάρη σε καταστροφές. Διατηρείται χάρη σε εγκλήματα. Κοντολογίς, ζεί δια του θανάτου. Ένα απολύτως ενάρετο σύμπαν δεν θα μπορούσε να επιζήσει ούτε για ένα λεπτό. Το σοφό χέρι της φύσης εκμαιεύει την τάξη από την αταξία. Χωρίς αταξία, η φύση δεν θα πετύχαινε τίποτα. Αυτή η βαθιά ισορροπία συνέχει την διαδρομή των άστρων. Αυτή τα κρατά αναρτημένα στις αχανείς εκτάσεις του διαστήματος. Αυτή τα κάνει να κινούνται. Η φύση μόνο μέσω του κακού επιτυγχάνει την παραγωγή του καλού...”
“...Είναι πολύ διασκεδαστικό να βλέπεις τον άνθρωπο να κατασκευάζει καθημερινά τόσους νόμους για να γίνει ευτυχισμένος και να διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει κανένας από τους νόμους αυτούς που να μην αφαιρεί ένα μέρος από την ευτυχία του ανθρώπου. Γιατί λοιπόν όλοι αυτοί οι νόμοι; Έ, φαίνεται πως οι απατεώνες πρέπει να παχαίνουν και οι μωροί να υποδουλώνονται. Αυτό είναι με δυό λόγια το μυστικό του ανθρώπινου πολιτισμού...”
“...Το να συγχωρείς τους εχθρούς σου είναι αρετή για τους ηλίθιους τους χριστιανούς. Για τους ιθαγενείς της Βραζιλίας, είναι πράξη υπέροχη το να σκοτώνεις τους εχθρούς σου και να τους τρώς...”
Ο θείος δεν είναι απλά άπαιχτος, είναι από άλλη διάσταση. Πολύ πριν από τον Φρόιντ μιλάει για σεξουαλική δυστυχία και συμπλέγματα, για κατάργηση της ρουφιανοθρησκείας και για άμεση δημοκρατία. Κι ακόμα πιό μπροστά: Ότι δεν πρόκειται να υπάρξει πολιτική απελευθέρωση χωρίς σεξουαλική απελευθέρωση. Με την σεξουαλική να προηγείται χρονικά. 32 από τα 74 χρόνια της ζωής του τα περνάει έγκλειστος σε φυλακές και τρελοκομεία. Εκλέγεται βουλευτής στην άκρα αριστερά, αλλά αηδιάζει με τους πολιτικάντηδες και την τρομοκρατία τους και μετά από δύο χρόνια παίρνει την άγουσα για το κάγκελο.
Ο σωματικά και πνευματικά νάνος ψευτο-επαναστάτης δικτατορίσκος Ροβεσπιέρος (πιό σωστά: Ρομπασπιέρος ή Ρομπαπέτρος) θεωρεί την θαρραλέα αθεϊστική στάση ζωής του De Sade ως “αριστοκρατική” (όταν η λέξη αυτή σημαίνει γκιλοτίνα), και τον βάζει πρώτο στην μαύρη λίστα γιατί ο ίδιος θέλει να προωθήσει την λατρεία του “Υπέρτατου Όντος”. Του νέου θεού-μαϊμού της πρώιμης παγκοσμιοποίησης. Του οποίου Μέγας Ποντίφηκας αυτο-ανακηρύσσεται ο ίδιος ο Ρομπαπέτρος. (Όπως βλέπετε, υπάρχουν μαλάκες που εμπιστεύονται την απόλυτη εξουσία ακόμα και σε δικηγόρο πολιτικάντη που το όνομά του αρχίζει από ρόμπα-).
Ο στόχος του Ρομπανάνου είναι να κρατικοποιήσει την θρησκεία. Αντικατάσταση δηλαδή του ενός δυνάστη από έναν άλλον, κατά κανόνα εγκληματικότερο του πρώτου. Με το αζημίωτο. Το μόνο εμπόδιο είναι ο Ντέ Σάντ. Η γκιλοτίνα στήνεται για τον μαρκήσιο αλλά χάρη σε ένα γραφειοκρατικό λάθος κόβει άλλο κεφάλι. Η τυραννία του Ρομπαπέτρου φτάνει στο απόγειό της και τελειώνει απότομα. Ευτυχώς αυτή τη φορά η γκιλοτίνα κόβει το σωστό κεφάλι, αυτό του Ρομπανάνου.
Ο θείος αφήνεται ελεύθερος, αλλά όχι για πολύ. Το 1801 ένας άλλος σεξουαλικά ανίκανος νάνος, ο τύραννος σφαγέας Βοναπάρτης (το πρότυπο του μετέπειτα επίσης διάσημου –και επίσης σεξουαλικά ανίκανου- νάνου σφαγέα, Αδόλφου Χίτλερ) ανεβαίνει στην εξουσία. Με το καλημέρα, ρίχνει τα βιβλία του Ντέ Σάντ στην φωτιά και διατάσσει ξανά τον εγκλεισμό του μαρκήσιου στο μπουντρούμι, χωρίς δίκη. Ο γερο-Ντέ Σάντ από την τελευταία φυλακή παίρνει οριστικά μετάθεση για το γνώριμο πιά σε αυτόν μουρλοκομείο του Σαραντόν και εκεί πλέον τα δίνει όλα. Τα φτιάχνει με την 13χρονη κόρη ενός υπαλλήλου του ιδρύματος, μαθαίνοντάς την γραφή και ανάγνωση. Γράφει και ανεβάζει δικά του θεατρικά με τον θίασο των πυροβολημένων του ασύλου και συμμετέχει σε απίστευτα καλλιτεχνικά δρώμενα. Π.χ. στην Λειτουργία του Πάσχα ο Ντέ Σάντ κρατάει τον δίσκο στην εκκλησία...
...Είναι το σουρεαλιστικό φινάλε μιάς απίστευτης ζωής. Τον Δεκέμβριο του 1814, ο θείος εγκαταλείπει αυτόν τον μάταιο, υποκριτικό και ανέραστο κόσμο...
Στο μεταξύ στην Αγγλία το 1859 τα ψέματα τελειώνουν και με επιστημονικό τρόπο. Το “Περί Καταγωγής των Ειδών” του Δαρβίνου γίνεται ανάρπαστο την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του κι εξακολουθεί να τρελαίνει ως και σήμερα τους μουτζαχεντίν της μονοθεϊστικής συμμορίας. Δεν μπορούν να το αντικρούσουν , αλλά ούτε και να το κάψουν. Λυσσασμένες νανοσκύλες της εξουσίας, πρωκτόλαγνοι τοκογλύφοι, σαλεμένοι στρατοκράτες, ψευτοδημοκράτες καταπιεστές, διαφθορείς σωμάτων και συνειδήσεων, ρασοφόροι σκοταδιστές, δαιμονολάτρες μισάνθρωποι, ύαινες του πνεύματος, θρασύδειλοι κίναιδοι, πληρωμένοι λασπολόγοι, συκοφάντες ρουφιάνοι, όλοι προσπαθούν να διαιωνίσουν τον μεσαίωνα. Να σιγουρέψουν την επιβίωση της Λερναίας Ύδρας του μονοθεϊσμού και της πλουτοκρατίας που τρέφεται μόνο με ανθρώπινο αίμα και αρνείται να ξεμαγαρίσει και να μας αφήσει ήσυχους.
Σήμερα φαίνεται ότι το παγκόσμιο αστυνομικό κράτος την πάτησε πάλι. Όπως ακριβώς είχε γίνει με την εμφάνιση της τυπογραφίας. Η εκτόξευση του πρώτου Σπούτνικ από τους Σοβιετικούς είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία του προγόνου του διαδικτύου στις ΗΠΑ για να συντονίζονται οι πληροφορίες του δικτύου των ραντάρ. Όταν και οι Ευρωπαίοι μπήκαν στο παιχνίδι, το πράγμα ξέφυγε από τον έλεγχο. Ο έμποροι μπήκαν γερά στον τομέα και κάνουν κουμάντο. Ανάμεσά τους όμως στα κενά, βρίσκονται στρατιές ανεξάρτητων εγκεφάλων και αντιφρονούντων που ροκανίζουν σαν τερμίτες το άθλιο οικοδόμημα. Το διαδίκτυο μπορεί να γεμίζει τα θησαυροφυλάκια των τσιφούτηδων με χρήμα, όμως αργά αλλά σταθερά γονατίζει την δύναμη της άρχουσας συμμορίας, όπως έκανε η τυπογραφία.
Οι μουσικές και κινηματογραφικές εταιρείες έχουν από καιρό πανικοβληθεί. Αυτοί οι γκάνγκστερ της τέχνης χρεώνουν το μουσικό σι-ντί ή dvd 20 ευρώ και δίνουν στους περισσότερους καλλιτέχνες ψίχουλα, εκτός από μερικούς τυχαίους που αποτελούν την μισθολογική ελίτ που χρησιμεύει για να διαφημίζει το δόκανό τους. Θάβουν χιλιάδες ταλαντούχους μουσικούς, ηθοποιούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες, και προωθούν σκουπίδια, μαζί με λίγους αξιόλογους, γιατί διαφορετικά κανείς δεν θα αγόραζε αυτά που πουλάνε.
Μαζί πανικοβλήθηκαν οι εκδότες, οι εφημερίδες και οι τηλε-νταβατζήδες. Αυτοί καταπνίγουν κάθε τίμια φωνή που πάει κόντρα στα συμφέροντα της συμμορίας τους και χρησιμοποιούν την γυναίκα και συγκεκριμένα το αιδοίο της με τον χειρότερο τρόπο για να πουλήσουν θρησκεία, τζόγο, τσιγάρα, ποτά, ναρκωτικά και ό,τι άλλο άχρηστο ή επιβλαβές στην υγεία σκατολοΐδι-υποκατάστατο του σέξ παράγουν ή πληρώνονται για να διαφημίσουν.
Τώρα πανικοβλήθηκαν και οι ρουφιάνοι-υπαλληλοί τους. Γιατί θα χάσουν τις σκύψε-χρυσέ-μου- και-πιάσε-το-σαπούνι δουλειές τους.
Γιατί τόσος πανικός ρε παιδιά; Ό,τι σπείρατε τόσα χρόνια, θα θερίσετε: Κοροϊδία, αδικία, πείνα, μιζέρια, θάνατο. Επί δέκα. Λίγο υπομονή ακόμα χρυσά μου αγόρια και κορίτσια. Και εσείς, λειράτοι γερο-παλιόπουστες.
Έρχεται η ώρα του θερισμού. Η ώρα του όχλου. Ετοιμάστε τους λαιμούς σας για κόψιμο αλλά πρώτα τις πλούσιες κωλοτρυπίδες σας... για άλλη δουλειά.
Η βαζελίνη είναι προσφορά του ναού.
Υ.Γ. Άσχετο:
Κάποια μικρόψυχα κακοπληρωμένα πληκτρολόγια με κατηγορούν για ένα σωρό πράγματα. Ότι είμαι αισχρός, βλάσφημος, αγενής, θολωμένος, μηδενιστής, ψυχοπαθής, “τελειωμένος”, και άλλα πολλά.
Τους ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου. Ειλικρινά και χωρίς πλάκα. Με κάνουν να αισθάνομαι -έστω και λίγο- άξιος απόγονος του θείου μου, του Ντονατιέν Αλφόνς Φρανσουά.
Γραβατάκιας δεν είμαι, αλλά ακόμα και με γραβάτα, φαίνεται ότι δεν είμαι πουλημένος και βουτηγμένος στα σκατά όπως η μούρη τους. Όπως ο θείος μου στην εποχή του, έτσι κι εγώ στην δική μου, γράφω αυτό που αισθάνομαι και δεν σκοπεύω να το αλλάξω για να προσαρμοστώ στα μικροαστικά και βλαχομπανάλ γούστα τους. Πώς να το κάνουμε, η ωμή αλήθεια τσουρουφλάει αλύπητα αυτούς που προσπαθούν να την καταπιούν...
Σε όποιον αρέσω καλώς, οι άλλοι να αλλάξουν ιστοσελίδα. Σε όποιον δεν αρέσω και εξακολουθεί να με διαβάζει, είναι σε καλό αλλά δύσβατο γι αυτόν δρόμο. Να προσέχει. Και να θυμάται...
Η βλακεία τελειώνει κάποτε, οι κρετίνοι ποτέ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
