Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Ακυρωμένα χρεόγραφα στην χωματερή των θεών

Από όλες τις επινοήσεις του ανθρώπινου μυαλού, η πιό φτηνή σε κόστος και η πιό ξεφτιλισμένη από την ιστορική εξέλιξη είναι ο θεός. Ή πιό σωστά : οι θεοί. Έχουν ήδη υπάρξει εκατομμύρια για να μην πώ δισεκατομμύρια από δαύτους. Μόνο οι Ινδουϊστές έχουν 330 εκατομμύρια καλούς θεούς και 330 εκατομμύρια κακούς. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μια βασική 12άδα και έξι-εφτά στον πάγκο. Οι Ρωμαίοι είχαν μια δωδεκάδα ανά επαρχία συν παγκίτες και προπονητή, είχαν δημιουργήσει δηλαδή ένα champions league των θεών.



Από τα πέτρινα ειδώλια της προϊστορικής περιόδου, ως τους αφηρημένης μορφής παντογνώστες της σύγχρονης εποχής, η κάθε ομάδα ανθρώπων που άφησε τις πατημασιές της πάνω στο χώμα του πλανήτη είχε χιλιάδες φαντάσματα στα οποία χρέωνε τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της, τους φόβους και τις ελπίδες της. Αυτά τα φαντάσματα της νύχτας του μυαλού άρχισαν να εξαϋλώνονται όσο επεκτεινόταν το φώς της λογικής και της επιστήμης του ανθρώπινου νού. Τα πιό πολλά βρίσκονται τώρα στην αιώνια χωματερή. Πρόκειται για προϊόντα μαϊμούδες που άμα περάσει η μόδα τους δεν πιάνουν φράγκο, γιατί απλά είναι άχρηστα.



Πρακτικά οι θεοί όχι μόνο είναι άχρηστοι αλλά και επικίνδυνοι για την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, ακόμα και γι αυτούς που δεν τους πιστεύουν, θα έλεγα ειδικά γι αυτούς. Από την αρχαιότητα ως σήμερα οι περισσότεροι πόλεμοι πηγάζουν από την φανατική πίστη σε μια σαχλαμάρα που λέγεται υπέρτατο όν. Το ίδιο που συγχωρεί κάθε έγκλημα όσο άγριο και να είναι, φτάνει να έγινε στο όνομά του. Και αν ο θεός-μαϊμού δεν είναι πάντοτε η αιτία του πολέμου, ποτέ δεν έχει γίνει η αιτία αποτροπής του. Τα διαχρονικά σκλαβάκια είτε κραδαίνουν γιαταγάνια, είτε εκτοξεύουν πυραύλους Κρούζ, δεν καταλαβαίνουν λεπτομέρειες.



Το χρώμα που έχει το τομάρι του θεού έχει σημαίνοντα ρόλο. Ο μελαχρινός έως γύφτος Εβραίος Χριστός γίνεται ξανθός, γαλανομάτης, ασπροκώλης, ή ό,τι άλλο χρειάζεται κατά περίσταση. Μόνο που τα παραμυθάκια της παιδικής ηλικίας δυστυχώς δεν έχουν πέραση στην ενήλικη ζωή. Το ηλίθιο ρατσιστικό θεώρημα των αγράμματων Δυτικών ότι η κίτρινη φυλή (ή οποιαδήποτε άλλη φυλή) δεν μπορεί να τους ανταγωνιστεί, κατέρρευσε ολικά στις μέρες μας.



Αν οι παπάρηδες Δυτικοί είχαν διαβάσει προσεκτικότερα την παγκόσμια ιστορία θα τους ήταν ξεκάθαρο. Αλλά η ιστορία είναι ένα από τα μαθήματα που όλα αυτά τα νεοπαγή κράτη των 200 άντε 300 χρόνων ύπαρξης έχουν συνηθίσει να τα περνάνε με σκονάκι. Η αλήθεια είναι ότι βοήθησαν και οι ίδιοι με τους άσχετους στα οικονομικά πολιτικάντηδες που διαχειρίζονται τον πλούτο που παράγουν οι πολίτες.



Όλες οι εταιρείες-βρυκόλακες εγκατέλειψαν την Δύση για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Όταν π.χ. ένα επώνυμο αθλητικό παπούτσι κάνει 40 ευρώ (χωρίς το κέρδος του καταστήματος) , δεν τους αρκούσε να βγάλουν 20 ευρώ καθαρά αλλά ήθελαν να βγάζουν 39 γι αυτό και το φτιάχνουν στο Βιετνάμ και στην Κίνα με σκλάβους εργάτες για να τους στοιχίζει 1 ευρώ. Το πρόβλημα είναι ότι ο μέσος Κινέζος και Βιετναμέζος δεν έχουν 80 ευρώ (που είναι η τελική τιμή στο κατάστημα) για να ξοδέψουν για το κωλο-παπούτσι και θα περάσουν κάμποσα χρόνια για να τα αποκτήσουν. Οπότε θα αγοράσουν την ντόπια μαϊμού που είναι στην ίδια σχεδόν ποιότητα μόνο με 5 ευρώ. Από την άλλη οι αλητο-εταιρείες έχασαν και τον Δυτικό καταναλωτή που ίδιες άφησαν άνεργο και άφραγκο. Κι αυτός με την σειρά του θα αγοράσει το παπούτσι-μαϊμού από τον Κινέζο έμπορο της πόλης του με 10 ευρώ (5+5 τα μεταφορικά).



Αυτό που έγινε στο παραπάνω παράδειγμα με τα παπούτσια, υπήρξε ο κανόνας για όλα σχεδόν τα βιομηχανικά προϊόντα τα τελευταία χρόνια. Ρούχα, εργαλεία, έπιπλα, αυτοκίνητα, ηλεκτρονικές συσκευές, αξεσουάρ, όλα έγιναν εισαγόμενα. Ο μόνος τομέας που κράτησε η Δύση γιά την πάρτη της είναι η πολεμική βιομηχανία. Ο τελευταίος άσσος στο μανίκι του χαρτοκλέφτη.




Ύστερα κάποιοι απατεώνες έκαναν βαριά βιομηχανία τον τραπεζικό και κυρίως τον χρηματιστηριακό κλάδο. Δηλαδή τον αέρα. Δισεκατομμύρια πραγματικά δολάρια, ευρώ και γιέν χάθηκαν μέσα στην μαύρη τρύπα της ψεύτικης ανάπτυξης και των φουσκωμένων αποτιμήσεων. Γιατί οι μισθοί και τα μπόνους πληρώνονταν σε πραγματικό χρήμα. Και τα κέρδη της υπερκομπίνας εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνη στον διεθνή τραπεζικό λαβύρινθο. Όμως τώρα το εργατικό δυναμικό του τραπεζοχρηματοπιστωτικού τομέα θα πρέπει να απορροφηθεί από άλλους τομείς. Και ρωτάω, από ποιούς; Ακόμα και αν κάποιο από τα κράτη αποφάσιζε εδώ και τώρα την επανίδρυση των βιομηχανιών που μετανάστευσαν, η πλήρης επαναφορά στην προ δεκαπενταετίας κατάσταση θα πάρει –με πολύ επιεικείς όρους- τουλάχιστον πέντε χρόνια από σήμερα.



Η ελάχιστα ορθολογική οικονομική ανάπτυξη που κυριαρχούσε ως την δεκαετία του ’80 έδωσε την θέση της στον άγριο τζόγο και στην ρώσικη ρουλέτα των παραγώγων. Όλα υπάχθηκαν στο ζάρι. Ο πλανήτης έγινε μια απέραντη μπαρμπουτιέρα. Μόνο που σε αυτό το μπαρμπουτομάγαζο κάποιοι “μάγκες” έπαιζαν με ξένα λεφτά. Με τα λεφτά του φορολογούμενου και των ασφαλιστικών ταμείων. Κατόπιν η μπάλα πήρε και τα ακίνητα που ως εκείνη την στιγμή ήταν το μόνο υπαρκτό περιουσιακό στοιχείο στις περισσότερες εταιρείες και τράπεζες-βρυκόλακες.




Οι ΗΠΑ είχαν μηδέν (0) πληθωρισμό από την Συντακτική Εθνοσυνέλευση του 1787 ως το 1930. Από τότε ως σήμερα ο πληθωρισμός είναι 4.500 %. Όταν το δολάριο αποσυνδέθηκε από τον χρυσό, το εθνικό χρέος ήταν 2 δίς. Στην πρώτη προεδρία του Ρόναλντ Ρήγκαν πέρασε το 1 τρίς για πρώτη φορά. Σήμερα είναι 11 τρίς. Σε 15-20 χρόνια με αυτό τον ρυθμό, θα περάσει τα 100 τρίς. Και πάνω από όλα, το τρομαχτικό: με ένα σημερινό δολάριο αγοράζει κανείς ό,τι ακριβώς αγόραζε το 1933 με 2,5 σέντς !


Θα έλεγα ότι πιό τρομαχτικό είναι το ότι οι άσχετοι που βρίσκονται στο τιμόνι της μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη για να κλείσουν τις τρύπες εξακολουθούν να εγγράφουν πληθωριστικό χρήμα στους ισολογισμούς τους και μόνο εκεί βέβαια, γιατί για να το τυπώσουν δεν έχουν τα απαιτούμενα λεφτά !




Η παγκοσμιοποίηση (διάβαζε καλύτερα: πουτανοποίηση) των αγορών απέτυχε παταγωδώς. Κι ας λένε ό,τι μαλακίες θέλουν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα οι υπηρέτες της άρχουσας συμμορίας, οι καθηγητές των πανεπιστημίων της πούτσας. Ο κόσμος δεν είναι όπως 200 χρόνια πρίν. Ούτε κάν όπως 50 χρόνια πρίν. Ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει αυξηθεί υπέρμετρα και καταναλώνει τους φυσικούς πόρους του πλανήτη με μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ ό,τι μπορούν να ανανεωθούν. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα.




Δείτε τι γίνεται με τα αυτοκίνητα. Ο ένας κατασκευαστής τα προσφέρει με 10 % έκπτωση. Ο άλλος με 20 % . Ο τρίτος με 30 %. Σε λίγο θα τα δίνουν σε τιμή κόστους και δεν θα τα παίρνει κανένας. Στον κώλο τους θα τα βάλουν. Η διαφήμιση βούλιαξε και δεν πείθει κανέναν να αγοράσει τα άχρηστα σκατά. Το ίματζ σκέβρωσε απίστευτα και πήρε κι αυτό την θέση του στα σκουπίδια. Ποιός νοιάζεται για ίματζ, άμα δεν έχει λεφτά και φαγάκι να σαβουρώσει; Η φούσκα της χλιδο-παπάτζας έσκασε και μάλλον ήταν η τελευταία στη σειρά με τις φούσκες. Δεν υπάρχει άλλη στο κουτί. Το σύγχρονο ζευγάρι των θεών που ήταν το εύκολο χρήμα και η πρόσκαιρη δύναμη, παραπαίουν. Έχουν πάρει κι αυτοί την άγουσα για την χωματερή όπως όλοι οι προκάτοχοί τους.




Δεν υπάρχει πλέον ορατή σωτηρία αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε με το ισχύον οικονομικό σύστημα. Το να ρίχνει κανείς “νέο” χρήμα (έστω και πληθωριστικό) στο τρύπιο πιθάρι των Δαναΐδων δεν είναι λύση. Ούτε φυσικά η νέα χρηματιστηριακή φούσκα που προσπαθούν να δημιουργήσουν για να καλύψουν το σκάσιμο της προηγούμενης είναι λύση. Ούτε και το να τρυπάνε τον πυθμένα του Βόρειου Πόλου για να αντλήσουν καινούργιο πετρέλαιο.




Αν θέλουν λιγότερη αθλιότητα στο χρηματιστήριο και στην διαχείριση των χρημάτων του φορολογούμενου, τρία είναι τα βήματα:
-Να βάλουν επιτέλους στην φυλακή τους υπεύθυνους της μεγάλης κομπίνας. Κι άμα δεν τους χωράνε οι φυλακές να σκοτώσουν και μερικούς από αυτούς τους ξεκωλιάρηδες.
-Να καταργήσουν εντελώς τα παράγωγα.
-Να κλείσουν όλους τους φορολογικούς παραδείσους του βρώμικου χρήματος.



Αν θέλουν καθαρότερο περιβάλλον πρέπει να θέσουν τις πολυεθνικές εταιρείες εκτός νόμου, ειδικά τις πετρελαϊκές. Αρκετό χρήμα έχουν μαζέψει, ας πάνε στον αγύριστο οι παλιόπουστες.




Αν θέλουν προστασία των θέσεων εργασίας θα πρέπει να θεσπίσουν ένα νέο είδος προστατευτισμού και δασμών που να ευνοεί το τοπικό εμπόριο και το εμπόριο μεταξύ γειτονικών χωρών. Κανείς πολίτης δεν έχει αντίρρηση να πληρώνει ακριβότερα τα προϊόντα που καταναλώνει, αν αυτό του εγγυάται την δουλειά του και την ευημερία της χώρας του. Η λογική του να εισάγει κάποιος το γάλα, ή τα φρούτα, ή τα έπιπλα που μπορούν να παραχτούν εδώ, από κάποια άλλη χώρα που βρίσκεται 5 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί υπερβολικό κέρδος για κάποιους, τελείωσε.




Ποιός όμως θα τα κάνει όλα αυτά; Ο λουστράκος Ο-μπάμιας, η εμμηνοπαύουσα κυρα-Αγγέλω, ή ο Εβραίος γλειφομουνάς της Μπρούνι; Αυτοί είναι όλοι άψυχοι αχυράνθρωποι. Οι πολυεθνικές διοικούν αυτόν τον πλανήτη. Ο μόνος που μπορεί να αντισταθεί είναι ο πολίτης, όχι όμως ο σκλάβος πολίτης, αλλά ο ελεύθερος. Όχι ο Συβαρίτης ο μαθημένος στην πολυτέλεια, αλλά ο Κροτωνιάτης που την βγάζει με λίγα. Αυτός που δεν προσκυνάει θεούς, αλλά τους στέλνει όλους εκεί που τους αξίζει, στην χωματερή.



Λύσεις υπάρχουν. Η παραγωγή προϊόντων που να ανταποκρίνονται σε πραγματικές και συγκεκριμένες ανάγκες, και η προτεραιότητα των ανταλλαγών κοντινών αποστάσεων. Η ηλιακή ενέργεια ήταν πάντα η φθηνότερη και η μόνη αστείρευτη πηγή. Γι αυτό και ο ήλιος ήταν ο πρώτος θεός σε πολλούς πολιτισμούς και ίσως ο μοναδικός που έχει νόημα από πραγματιστική σκοπιά. Αν τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για καινούργιες πετρελαιοπηγές και για πυρηνικά σκουπίδια επενδύονταν στην έρευνα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός. Η Σαχάρα θα ήταν το καινούργιο Ελντοράντο. Όμως αυτό θα άλλαζε τις ισορροπίες του πλούτου και της δύναμης και θα δημιουργούσε καινούργιους θεούς. Αυτό δεν το θέλουν τα έθνη της ομίχλης και οι καθιερωμένες θρησκείες του σκοταδιού.



Προχθές διάβασα ότι βρέθηκε ένα νέο είδος φορτιστή που φορτίζει την μπαταρία του κινητού τηλεφώνου σε 5 δευτερόλεπτα και τις μπαταρίες ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου σε 5 λεπτά, όσο κάνεις για να βάλεις βενζίνη. Νέες ιδέες και εφευρέσεις εμφανίζονται χιλιάδες κάθε χρόνο, μόνο που το τοκογλυφικό σύστημα τις θάβει γιατί έρχονται σε αντίθεση με τα άκοπα κέρδη του από τις καθιερωμένες πατέντες.



Οτιδήποτε γίνει στο μέτωπο της κρίσης, πρέπει να γίνει με συναίνεση και συνεργασία. Αλλιώς δεν πρόκειται να έχει επιτυχία. Η Κίνα π.χ. κατέχει το 55% του εξωτερικού χρέους των ΗΠΑ. Αν της κλείσουν τις αγορές, και πεινάσει το 1,5 δις των κατοίκων της, θα βγεί και θα πουλήσει όλα τα αμερικάνικα χρεόγραφα μάρκετ. Αυτό θα είναι ο πραγματικός Αρμαγεδδώνας. Όλες οι αγορές χρεογράφων θα καταρρεύσουν. Οι σκουπιδότοποι θα γεμίσουν με ακυρωμένα κρατικά ομόλογα. Και την επόμενη ημέρα οι ΗΠΑ θα κυρήξουν τον πόλεμο στην Κίνα και σε όποιον άλλον γουστάρουν. Και η μόνη υπαρκτή βιομηχανία της Δύσης, η πολεμική, θα κάνει πάρτι.




Χρειάζεται εντελώς άλλη λογική στην διαχείριση των πόρων, την ιδιοκτησία και την διεθνή συνεργασία. Με την λογική του ληστρικού καπιταλισμού, της νεο-αποικιοκρατίας και της λεηλασίας του περιβάλλοντος καμμιά λύση δεν εφικτή. Μόνο πόλεμος, πείνα και καταστροφή βρίσκονται μπροστά μας. Και αυτό είναι το καλό σενάριο.




Το ότι όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία είναι προσχεδιασμένα ως ένα βαθμό, μπορεί να το καταλάβει όποιος πάει μερικά χρόνια πίσω. Είναι τουλάχιστον 20 χρόνια τώρα που με πρόσχημα την τρομοκρατία, οι δυνάμεις καταστολής και αστυνόμευσης πολλαπλασιάζουν το προσωπικό τους και διευρύνουν τις αρμοδιότητές τους σε βάρος του πολίτη και αυτό συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα. Αν πιστεύετε ότι αυτό είναι τυχαίο, δικαίωμά σας να το πιστεύετε. Με την ίδια λογική “τυχαία” είναι και η φούσκα των subprime και ο Γκρίνσπαν θύμα των περιστάσεων που δεν είχε καταλάβει τίποτα ο κακομοίρης. Και τα χρυσόπαιδα δικαίως παίρνουν ακόμα τα μπόνους τους από τα λεφτά του φορολογούμενου. Όλοι αθώοι είναι. Ο μόνος ένοχος είναι η θεά τύχη και η απληστία του πολίτη που από εργαζόμενος μεταβλήθηκε σε τζογαδόρο... Α ναί, και ο σατανάς που ζήλεψε την δόξα του αληθινού θεού και έχει βαλθεί να καταστρέψει τους ανθρώπους.




Κάποιοι έχουν λυσσάξει να στείλουν στην χωματερή ό,τι πιό ωραίο και καλό έχει το ανθρώπινο είδος. Και μάλιστα βιάζονται.




Όσο περνάει από το χέρι μου και από το χέρι αυτών που ακόμα σκέφτονται, δεν θα έχουν και τόσο εύκολο έργο.




Να εύχονται να επικρατήσουν τα σκλαβάκια τους και οι μαϊμουδο-θεοί του τίποτα.




Γιατί αν επικρατήσουν οι γνήσιοι Σπαρτιάτες, δεν θα υπάρξει κανένα έλεος.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Στη χώρα της πούτσας το μουνί είναι αγάμητο

“ Είμαστε στην Ευρώπη !” ανέκραξε με υπερηφάνεια η φρυδάτη αδερφή λές και είχε κατακτήσει το Έβερεστ με πασουμάκια. Κάποια εκατομμύρια τηλεκαρπαζοεισπράκτορες και μερικοί πονηροί, πανηγύρισαν σε εκείνα τα τσιμεντένια χρόνια το κοσμοϊστορικό γεγονός. Με τον τρόπο του ο καθένας. Και φυσικά για τους δικούς του λόγους.


Οι μεγαλο-καθήκηδες γιατί θα γέμιζαν οι τσέπες τους με φρέσκο χρήμα.

Οι αριστεροί γιατί θα σταμάταγαν να τρώνε φάπες.

Οι οπαδοί γιατί έτσι έλεγε το κόμμα.

Οι μικρομεσαίοι γιατί πίστευαν ότι θα γίνουν Γερμανοί μισθολογικά.

Οι φτωχοί ελπίζοντας ότι θα δούν άσπρη μέρα.

Οι προοδευτικοί θεωρώντας ότι θα ζήσουν σε ένα σύγχρονο κράτος.

Οι αγάμητες γεροντοκόρες αναμένοντας ότι θα ξεσκιστούν πατόκορφα από σιδερόψωλους και ακούραστους νεαρούς γαμιάδες.



Οι περισσότεροι –οι οποίοι δεν πανηγύριζαν- δεν είχαν καταλάβει και εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μην καταλαβαίνουν τίποτα. Το μόνο που νιώθουν είναι η πούτσα που τους έχει μπεί στον κώλο. Μερικοί ούτε κι αυτό γιατί οι διοικούντες έχουν προνοήσει για επαναλαμβανόμενες ενέσεις ξυλοκαΐνης στον σφιγκτήρα του πρωκτού, οπότε μπάτε σκύλοι αλέστε, ο κυρίαρχος λαός δεν πονάει.



Τα χρόνια πέρασαν και μαζί με αυτά σβήστηκαν οι άνθρωποι, τα σημάδια τους, οι δυσάρεστες καταστάσεις που όμως γεννούσαν ελπίδες και η όποια θετική ενέργεια της στιγμής. Αυτό που έμεινε είναι μια άνυδρη, γυμνή έκταση σαν αυτή που έβλεπε ο ετοιμοθάνατος Ματσούο Μπασό:

«Αρρώστησα.
Μόνο τα ονειρά μου συνεχίζουν,
το ταξίδι σ’ αυτή την ερημιά.»



...Όμως τί απέγιναν εκείνοι που πανηγύριζαν;



Οι μεγαλο-καθήκηδες είναι πιό πλούσιοι από ποτέ.

Οι αριστεροί έγιναν μια ακόμα υποκατηγορία στην γκάμα της άρχουσας τάξης.

Οι οπαδοί εξακολουθούν να δίνουν τα σκατο-ψηφουλάκια τους και να πηγαίνουν στα γήπεδα μήπως και δούν τίποτα με ουσία.

Οι μικρομεσαίοι πήραν ένα γερμανικό αυτοκινητάκι με 95 δόσεις.

Οι φτωχοί είδαν τ’ αρχίδια του Βεληγκέκα.

Οι προοδευτικοί έζησαν και ζούν τον εφιάλτη του Κάφκα με μιά γενναία δόση μαφίας.

Και οι αγάμητες γεροντοκόρες άφησαν αυτόν τον θλιβερό κόσμο με τα μουνιά τους γεμάτα αράχνες και κληροδοτώντας τα υπάρχοντά τους στην χειμαζόμενη αλλά πανίσχυρη εκκλησία.



Κι αυτοί που δεν πανηγύριζαν;


Αυτοί εξακολουθούν να μην πανηγυρίζουν. Ακόμα και όσοι δεν καταλαβαίνουν την πισωγλέντικη ανυπαρξία πολιτικής του βλαχοδουκάτου, ή απλά δεν μπορούν να διαβάσουν πίσω από τους τίτλους που μοστράρουν οι δημοσιοκάφροι, βρίσκουν ελάχιστους λόγους πλέον για να χοροπηδούν από την χαρά τους. Η φωτοβολίδα του Euro 2004 έσβησε μέσα σε αλλεπάλληλες ποδοσφαιρικές φάπες ακόμα και από κατώτερους αντιπάλους, ενώ εκείνη των χρυσών μεταλλίων των Ολυμπιακών αγώνων μέσα σε ηχηρές διεθνείς πουτσοσφαλιάρες για την ντόπα που έφευγε από τα μπατζάκια των αθλητών μας.




Οι πολλοί δεν πανηγυρίζουν πλέον γιατί βλέπουν ότι η χώρα έχει γεμίσει τσουτσούνια. Μεταφορικά πάντα γιατί τα πραγματικά δεν κάνουν πιά κούκου. Τα μουνιά δεν γαμιώνται και δεν γκαστρώνονται. Ανεργία, ακρίβεια, εγκληματικότητα, διαφθορά, ανικανότητα, πρέζα, τζόγος, πουτανιά, αλκοολίκι, παιδοφιλία, σαπίλα, αδικία και ανεξάντλητη απληστία. Ο κώλος του πολίτη έχει γίνει σαν το μπουρί της σόμπας από το γαμήσι.




Τοκογλύφοι, λαμόγια, πολυεθνικές, έμποροι όπλων, μυστικές λέσχες, μονοπωλιακές αλυσίδες, μασονικές στοές, διεθνείς τυχοδιώκτες, χεράκι-χεράκι με τους ντόπιους ισόβιους καταδότες και πολιτικούς κουκουλοφόρους ξεσκίζουν αυτή την χώρα από όλες τις τρύπες σε μιά ατελείωτη παρτούζα.



Όλοι είμαστε υπεύθυνοι γι αυτό το χάλι και περισσότερο εμείς οι πολίτες. Φυσικά κανένας δεν μας ρώτησε ποτέ τι θέλουμε, αλλά ο κάθε παλιόπουστας αποφασίζει και διατάσσει αυτό που τον συμφέρει. Το μόνο δημοψήφισμα που έγινε τα τελευταία πενήντα χρόνια ήταν για το ποιά κλίκα θα μονοπωλήσει την εξουσία. Κι αυτό γιατί οι δύο κλίκες τα είχαν χαλάσει στην μοιρασιά. Και οι βουλευτικές χυσο-εκλογές είναι για τον μπούτσο, στο επίπεδο τί χρώμα κουρτίνες να αγοράσω, μπλέ ή πράσινες. Σκατί θα πρότεινα.




Ουσιαστικά κανείς πολίτης δεν πήρε τις ευθύνες και τις πρωτοβουλίες του όταν έπρεπε. Όλοι περίμεναν από τον διπλανό τους να το κάνει και αυτοί να λουφάρουν και να εκμεταλλευτούν τους ξένους κόπους. Τους ελάχιστους που τόλμησαν να πάνε κόντρα στο αυθαίρετο νεοφασιστικό οικοδόμημα της ρουφιανιάς, τους έφαγε το σκοτάδι. Και κανείς πέρα από τους δικούς τους ανθρώπους δεν ενδιαφέρθηκε για την τύχη τους. Κανείς από όλους αυτούς τους φτωχομπινέδες που κλαίνε σήμερα δημόσια ότι αδικούνται δεν κλείνει αυτό το πορδομηχάνημα του δαίμονα, την τηλεστράβωση. Ακόμα και το πορνόσφαιρο που δείχνει, σακατεμένο το δείχνει. Χωρίς μπινελίκια, χωρίς τσακωμούς, χωρίς ουσιαστικά σχόλια. Ντέρμπι και οι 22 μπαλαρίνες να σπρώχνονται, να τραβιώνται, να τσιμπιώνται και να πέφτουν κάτω κάθε μισό λεφτό. Λές και βλέπεις καλλιστεία για την μίς ξεφωνημένη τρανσέξουαλ. Τρικλοποδιές, κατινιές και μασημένες τσίχλες μέσα στις γόβες. Και δύο γριές να περιγράφουν τα χεσμένα βρακιά τους και τις αποφάσεις του χατζηαβάτη με την σφυρίχτρα. Κι ο μαλάκας δεν πατάει ούτε το off στο τηλεκοντρόλ του. Τζάμπα είναι. Να τους αφήσει να το παίζουν μόνοι τους. Όπως ανέχεται την κακοποίηση του αθλήματος, έτσι ανέχεται και την κακοποίηση της ζωής του από κάποιους άλλους σε καθημερινή βάση.



Οι πολίτες δεν πανηγυρίζουν πιά γιατί αδιαφορούν. Αδιαφορούν για το ποιός ξεκωλιάρης διοικεί αυτό το μπουρδέλο ως νταβατζής και σε ποιούς συφιλιτικούς πελάτες μας αναγκάζει να στήνουμε κώλο κάθε φορά. Και η νεολαία έχει αφεθεί στην τύχη της ή μάλλον στην ατυχία της. Κάποιοι την σπρώχνουν στην πρέζα, στην πουτανιά, στο αλκοόλ, στον χουλιγκανισμό και στο βόλεμα. Όμως για να βολευτεί κανείς πρέπει να πληρώσει το τίμημα.




Μου ‘ρχεται να ξεράσω όταν ακούω “επιστημονικές” απόψεις για το οποιοδήποτε θέμα. Με μια γλώσσα ξερή, βαρετή, πούστικη και ευνουχισμένη. Ούτε την λέξη “σκατά” δεν μπορούν να προφέρουν ανοιχτά. Σου λένε “περιττώματα” κι άντε να βγάλεις άκρη ποιό είναι το περιττό, οι κώλοι ή τα στόματα. Άνθρωποι άσχετοι από ιστορία, κοινωνιολογία και οικονομικά σου κοπανάνε με βεβαιότητα ότι ευτυχώς που είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι απέξω. Οι ίδιοι που αύριο θα στηρίξουν το χτίσιμο πυρηνικών αντιδραστήρων-βομβών σε μιά σεισμογενή και ασταθή χώρα.




Από την μιά κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως θα ήταν η κατάσταση παρά να υποθέσει με τα στοιχεία που έχει. Ακόμα κι έτσι οι πιθανότητες να κάνει λάθος είναι περισσότερες από εκείνες του να πέσει μέσα. Μπορεί να ήμαστε χειρότερα αλλά μπορεί να ήμαστε και καλύτερα. Οι δυσκολίες σε ξυπνάνε και ανεβάζεις στροφές, ενώ η λούφα σε κοιμίζει και σαπίζεις ζωντανός.



Από την άλλη, μιλάνε λές και μας βάλανε τζάμπα στην τότε ΕΟΚ ή κατόπιν στο πουστρο-ευρώ. Το άχρηστο Secam και τα “λίγα” Μιράζ και τις πνιγμένες πολεμικές αποζημιώσεις της Γερμανίας, και το τζάμπα ρεύμα δεκαετιών στην Πεσινέ, και τις αποικιοκρατικές συμβάσεις των εταιρειών των ΗΠΑ, και τους αμέτρητους και ατελείωτους τόκους στις αγγλοεβραϊκές βδέλλες τα ξεχνάνε, ... τι αρχίδια να πρωτοαναφέρω; Έχουμε φάει το γαμήσι της αρκούδας χωρίς βαζελίνη για κάθε σέντσι που πήραμε από τις ευρωπαϊκές ρουφιάνες, και έχει και συνέχεια.




Όμως η αλήθεια δεν λέγεται ποτέ σε αυτό το παραμύθι της γλυκειάς γαλαζοσκουφίτσας. Ότι ο λύκος είναι χορτάτος και ότι το πιτσιρίκι δεν θέλει να το φάει, αλλά να το ξεσκίσει με την τριχωτή πουτσάρα του. Και αυτό κάνει. Το γαμάει και το ξαναγαμάει και το χύνει και το δέρνει ώσπου το μικρό λιποθυμάει από τον πόνο. Και όταν έρχεται ο χριστιανοεθνικόφρων κυνηγός-σωτήρας , τρώει κι αυτός δυό μανίκια που είχανε ξεμείνει. Στο τέλος ο λύκαρος ξύνει τ’ αρχίδια του με διεστραμμένη ευχαρίστηση ενώ ο γκέι κυνηγός έχει πάρει από το χέρι την αιμορραγούσα και κοσμοχαμένη γαλαζοσκουφίτσα για να την πάει στο σπίτι της. Στο δρόμο δεν χάνει την ευκαιρία να της εξηγήσει πόσο ωραία είναι η σειρά του Μπόμπ του Σφουγγαροπουστράκη που έχει η τιβί.




Έχουμε γίνει ο απόπατος της Ευρώπης. Όλοι οι ταλαίπωροι τριτοκοσμικοί συρρέουν στην πύλη του ψευτοπαραδείσου και εμείς δεν μπορούμε ούτε να τους μπάσουμε μέσα, ούτε και να τους διώξουμε. 9 χιλιάδες ευρώ στοιχίζει χοντρικά το ταξίδι των πειναλέων ως την Ιταλία, μαζί με το φαΐ και τα άλλα έξοδα. Εγώ για να βάλω στην άκρη 9 χιλιάρικα περίσσευμα πρέπει να δουλεύω τρία χρόνια με το σκατό παξιμάδι. Στο Αφγανιστάν με την αβυσσαλέα συναλλαγματική διαφορά, ο γιδοβοσκός για να βγάλει 9.000 ευρώ πρέπει να δουλέψει 2.157 χρόνια και κάτι μήνες. Πού στο διάολο τα βρίσκει ο αλήτης;



Να σας πώ εγώ που τα βρίσκει: Ο καθένας ξεκινάει με ένα πακέτο καθαρή άσπρη και σε κάθε στάση κόβει. Πάρε Τούρκε, πάρε Έλληνα, πάρε Ευρωπαίε. Και αν ποτέ ο “πολιτικός πρόσφυγας” φτάσει στον προορισμό του το δίκτυο οργανώνεται σε επαγγελματική πιά βάση. Το όπιο από τότε που το ΝΑΤΟ έκανε το ντού στο Αφγανιστάν χτυπάει νέο ρεκόρ παραγωγής κάθε χρόνο και θα συνεχίσει να κορυφώνει χωρίς bear market. Οι ίδιοι οι Αφγανοί δεν την πίνουνε, άραγε πού πάει όλη αυτή η πρέζα;




Οι πολιτικάντηδες του εδώ τσιμπουκιστάν παίρνουν την στοά των Βρυξελλών να ζητήσουν οδηγίες και οι Βρυξέλλες τους παραπέμπουν στα εξωτερικά χρέη της χώρας και τους κλείνουν το τηλέφωνο. Κανείς δεν ενοχλεί την νταραβεριτζού Τουρκία και το δίκτυο διανομής. Καλές είναι και οι περιουσίες των φραγκάτων της Πόλης αλλά εμένα με ενδιαφέρει να περπατάω στο δρόμο χωρίς να κουβαλάω σιδερικό μαζί μου, και να μην κολλήσουν τα παιδιά μου χολέρα και ηπατίτιδα από αυτούς που κατουράνε και χέζουν στην μέση του δρόμου. Πάντα ήμαστε βρώμικη χώρα, αλλά τώρα έχουμε φτάσει στο απροχώρητο.




Εγώ άμα βγώ να πουλήσω πειρατικά σι-ντί, με μαζέψανε αμέσως οι κερατάδες. Τους πρώην καννίβαλους δεν τους ενοχλεί κανένας. Και καλά όσο αγοράζει ο κόσμος σι-ντί. Όταν πάψει, τί θα κάνουνε οι στρατιές των καρβουνιάρηδων; Θα γυρίσουν πίσω στην Αφρική ή θα πουλήσουν τίποτε άλλο; Το πράγμα δένει και μόνο οι ηλίθιοι δεν μπορούν να το καταλάβουν και να το δούν.




Είναι καλοί λέει οι μαύροι και οι Αφγανοί και όλοι οι άλλοι τριτοκοσμικοί. Όποιος το λέει αυτό δεν έχει ταξιδέψει αρκετά, ούτε στις εν λόγω χώρες, ούτε στα γκέτο των Ευρωπαϊκών πόλεων. Δεν είναι καλοί, απλά είναι λίγοι και λόγω χρώματος φαίνονται. Ας πάνε οι προοδευτικοί του καναπέ μια βόλτα στο Λάγος της Νιγηρίας ή στη Σομαλία ή στο Αφγανιστάν . Θα τους φάνε ζωντανούς πρίν βγούν από το αεροδρόμιο. Κι οι μαύροι από την πλευρά τους δίκιο έχουν. Ίσως και περισσότερο από εμάς. Αυτούς τους γαμάνε κάτι αιώνες οι αποικιοκράτες και δεν τους δίνουν δεκαράκι. Εμείς όλο και κάτι βρωμοψίχουλα καβαντζώνουμε.




Το ότι η χώρα έχει φτάσει σε αδιέξοδο είναι ψέμα. Όπως και το ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθεί η κατάσταση παρά περισσότερα τσιμπούκια και πισωκολλητά. Η χώρα δεν έχει φτάσει σε ένα, αλλά σε πολλά αδιέξοδα. Και η μόνη λύση δεν είναι το να στήνουμε κώλο γιατί αυτό κάνουμε τόσα χρόνια και πάμε όλο και παραμέσα στο λάκκο με τα παπάρια. Ούτε το να οδηγούμαστε από τους κουκουλοφόρους πράκτορες σε συγκεκριμένα κανάλια εκτόνωσης και στον εμφύλιο πόλεμο ή στην στυγνή μασονοκινούμενη δικτατορία.





Όποιος μαλάκας θέλει να διεκδικήσει κάτι και δεν ξέρει πώς, αντί να κλείνει τους εθνικούς πορνόδρομους, να πάει να κλείσει μιά Τετάρτη στις 3 την νύχτα όλους τους δρόμους που οδηγούν στην Εκάλη και όλες τις εισόδους των καναλιών. Να μην μπαίνει και να μην βγαίνει κουνούπι. Να δείτε για πότε παραλύει η κωλοτρυπίδα αυτού του αίσχους. Αλλά τότε να είσαστε σίγουροι ότι οι ψευτοδημοκρατικές σκατοσακούλες θα κατεβάσουν όχι μόνο τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ, αλλά και τα Σκατάμ και τους κουκουλοφόρους μπατσομπινέδες και την Χρυσή Κραυγή. Ακόμα και τα τάνκς θα κατεβάσουν στο δρόμο για να τσακίσουν το δάχτυλο που θα τους έχει μπεί στον κώλο. Τότε όμως θα μπλέξει το πράγμα και θά ‘χει ενδιαφέρον.




Πουθενά δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς νεκρούς και έπος χωρίς ήρωες.



Όλα τα άλλα είναι φιλοσοφίες της δειλής ψωλής.




Οι Σπαρτιάτες πέθαιναν πραγματικά, όχι εικονικά στην οθόνη του υπολογιστή. Γι αυτό και νικούσαν τους αντιπάλους τους και γι αυτό είναι αθάνατοι.




Βάλτε το αυτό πάνω στον πούτσο σας να δείτε τι γίνεται.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Ο δρόμος προς τον πατέρα

Τα ανθρώπινα όντα είναι γελοία μερικές-τις περισσότερες- φορές. Διαθέτουν ένα απίστευτης ποιότητας εργαλείο το οποίο λέγεται μυαλό και αντί να το χρησιμοποιούν, το αφήνουν και σαπίζει. Και όταν το χρησιμοποιούν φροντίζουν να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο σε ποσοστό και χρόνο και πάντα με τον χειρότερο τρόπο. Αντί να αφουγκράζονται την αλήθεια της λογικής ή έστω την λογική της αλήθειας, προσφεύγουν σε απίθανες κατασκευές όπως στην άκαιρη φαντασίωση, στο χοντροκομμένο ψέμα, ή ακόμα χειρότερα : στην τρελή ελπίδα.


Είναι μέσα στις άμυνες του μυαλού το να υποκαθιστά την σκληρή και πολλές φορές αναπόφευκτη πραγματικότητα με μια πλασματική ωραιοποιημένη κατάσταση. Αυτό βοηθάει από την μιά στο να ξεκουράζονται οι νευρώνες που διαχειρίζονται και αξιολογούν τις προσλαμβανόμενες πληροφορίες και έτσι να διευκολύνεται η επεξεργασία των μελλοντικών επιλογών. Και από την άλλη, να αμβλύνονται οι δυσάρεστες καταστάσεις που οδηγούν στην κατάθλιψη.


Όμως υπάρχει μια παγίδα σε αυτή την λειτουργία του νού. Αυτή είναι ο εκούσιος εγκλωβισμός στην απατηλή προσομοίωση της αλήθειας, η καταστολή των μηχανισμών αντίδρασης, η πτώση στην ποιότητα του ενστίκτου της επιβίωσης, και ως τελικό αποτέλεσμα η ολική καταστροφή του σώματος στο οποίο στεγάζεται το μυαλό.


Όμως όπως λένε οι βουδιστές, “η ζωή δεν είναι παρά ένα όνειρο”. Και ο κόσμος για τον καθένα μας υπάρχει όσο διαρκεί το σώμα. Όταν οι διακόπτες κατέβουν και η ζωή μας εγκαταλείψει, όλο το σύμπαν πεθαίνει μαζί μας. Δεν έχει πιά σημασία το αν η γάτα στο κουτί είναι ζωντανή ή πεθαμένη, γιατί δεν υπάρχει πιά ούτε κουτί, ούτε γάτα, ούτε παρατηρητής. Φυσικά μιλάω για το σύμπαν που αντιλαμβάνεται το μυαλό μας ατομικά, γιατί οι υπόλοιποι συνεχίζουν με το προσωπικό του σύμπαν ο καθένας να συγκροτούν το μεγάλο σύμπαν, άσχετα με τις αφίξεις ή τις αναχωρήσεις.



Είναι στιγμές που ο κόσμος με κουράζει με το απίστευτα χαμηλό επίπεδο στο οποίο έχει επιλέξει να λειτουργεί. 98 % όλων των συζητήσεων είναι για θέματα ανούσια, βαρετά, πληκτικά, εκνευριστικά, πνευματοκτόνα. Είναι σαν να κουβεντιάζουν υπνοβάτες για τις πατούσες της σαρανταποδαρούσας. Ευτυχώς που υπάρχουν άτομα με ταλέντο και τρέλα γύρω μας που κάνουν που και που κανένα χιουμοριστικό τάκλιν στην κουβέντα και παίρνουμε μια ανάσα.


Είναι που τυχαίνει καμμιά φορά ο ταβερνιάρης να ψήνει καλά τις μπριζόλες και τα παϊδάκια, αλλιώς ένα καλό βιβλίο ή μια αξιόλογη ταινία θα ήταν πάντα προτιμότερα από ένα βράδι ταλαιπωρίας με μια παρέα που κουβεντιάζει για συνηθισμένα πράγματα.


Η παγκόσμια κληρονομιά της γνώσης και των εμπειριών είναι τόσο πλούσια που προξενεί εντύπωση πόσο λίγο από αυτήν χρησιμοποιούμε. Διάφορα φασισταριά με τις νεο-φιλελεύθερες απολυταρχικές απόψεις τους και κάποιοι σκοτεινοί ταλιμπάν θεοκράτες με τις “θεόπνευστες” γραφές τους έχουν πάντα τον πρώτο λόγο και συνήθως χωρίς αντίλογο.


Σε φυσιολογικές περιόδους, ο κόσμος χαμηλώνει την ένταση αυτών των κρετίνων γιατί από ένστικτο δεν τους αντέχει. Ενίοτε τους κλείνει τελείως και βάζει μουσική. Σε περιόδους όμως που κυοφορούνται παγκόσμιες αλλαγές, οι μαλάκες εισβάλλουν στον χώρο σου με χίλιους δυό τρόπους. Τότε δύσκολα μπορείς να τους αποφύγεις χωρίς να συγκρουστείς με κάποιον.




Η τοκογλυφική δημοκρατία που “απόλαυσε” ο πλανήτης τους τελευταίους τρείς αιώνες είναι ολοφάνερο ότι ετοιμάζεται να τα φτύσει οριστικά. Όλα γύρω μας συνηγορούν σε αυτό. Ακόμα και με τους δικούς του μονεταριστικούς κανόνες, το σύστημα της αθλιότητας δεν περπατάει. Όταν κάποιος έχει ξεπληρώσει πέντε φορές το κεφάλαιο που δανείστηκε και ακόμα χρωστάει τον κώλο του από τους τόκους των τόκων, δύο πράγματα μπορούν να συμβούν:

Το πρώτο είναι ότι δεν πρόκειται να πληρώσει γιατί και να ήθελε, δεν έχει πιά την οικονομική δυνατότητα.

Το δεύτερο είναι ότι αν πιεστεί κι άλλο, θα επιτεθεί στους τοκογλύφους γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει. Αν μάλιστα καταφέρει να τους σκοτώσει, θα έχει γλυτώσει κι από το χρέος.



Κάποιοι λένε: “Άν ο άνθρωπος αυτός δανείστηκε παραπάνω από τις δυνατότητές του, τότε καλά να πάθει.”
Ή : “Εμείς δεν χρωστάμε, οπότε τί μας νοιάζει για τον άλλον; Ας πρόσεχε.”


Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι πανύβλακες αυτοδιορισμένοι υπερασπιστές της έννομης τοκογλυφικής τάξης και εχθροί του εαυτού τους και των συνανθρώπων τους, είναι ότι όλοι χρωστάμε. Ότι όλοι είμαστε καταχρεωμένοι και υπερήμεροι. Ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχρεώσουμε και να δούμε άσπρη μέρα. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μας επιτρέπεται να συμμετέχουμε στην οικονομική διοίκηση.


Κλεισμένοι στον εαυτούλη τους και περιφρονώντας την υπόλοιπη ανθρωπότητα, οι πανηλίθιοι εθελοντές σκουπιδοφάγοι με το αχρησιμοποίητο μυαλό αδυνατούν να διακρίνουν το αυτονόητο: Το ότι από την στιγμή που μια χώρα χρωστάει, χρωστάνε όλοι οι πολίτες της.

Άσχετα αν ο ατομικός λογαριασμός τους είναι στο σύν και έχουν καταθέσεις.

Άσχετα αν δεν έχουν πάρει ποτέ ούτε δεκάρα προσωπικού δανείου.

Άσχετα με το αν τα χρήματα τα παντελόνιασε μια μικρή ομάδα απατεώνων.

Άσχετα με το ποιός έχει δίκιο και το ποιός φταίει.


Ακόμα πιό πέρα, δεν έχουν καταλάβει το ότι από την στιγμή που μια μικρή χώρα χρωστάει θα πρέπει να γίνει πουτάνα για να ξεχρεώσει. Κι αν δεν γίνει η ίδια, θα την κάνουν οι πιστωτές της.


Με μιά μεγάλη χώρα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Αυτή έχει την πολυτέλεια να κάνει όλες τις άλλες πουτάνες προηγουμένως και αν δεν αποδώσει αυτό, τότε να γίνει πουτάνα η ίδια.


Υπάρχουν διάφορα είδη πουτανιάς:

Το τσιμπούκι : Δίνουμε ό,τι έχουμε. Ορυκτά, πετρέλαια, πρώτες ύλες, σιτηρά, στρατιωτικές βάσεις, αποικιακά προνόμια, ψηφουλάκια στον ΟΗΕ.

Το ιεραποστολικό : Ανοίγουμε τα μπούτια. Συμμετέχουμε σε στρατιωτικές συμμαχίες, διεξάγουμε επιχειρήσεις με υψηλό ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, είμαστε οι ριγμένοι στην μοιρασιά αν το παιχνίδι πάει καλά, γινόμαστε ο σάκος του μπόξ αν τα πράγματα στραβώσουν.

Το σκυλίσιο : Στήνουμε κώλο. Η χώρα γίνεται θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων, ο λαός αποδεκατίζεται, οι υποδομές καταστρέφονται, το ήδη υποθηκευμένο μέλλον υποθηκεύεται στην νιοστή.

Σημείωση: Αν ο γαμιάς ή οι γαμιάδες πάσχουν από πριαπισμό, τα κάνουμε όλα με την σειρά και κατ’ επανάληψη. Χέσε μέσα.





Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είχε πεί κάποτε ο μάστοράς μου, ένας άνθρωπος που με το ζόρι είχε τελειώσει το δημοτικό: “Η οικοδομή είναι το κέντρο της οικονομίας. Πουθενά δεν υπάρχουν τόσα πολλά επαγγέλματα να ασχολούνται με το ίδιο πράγμα. Εκατό διαφορετικοί μάστορες δουλεύουν για να γίνει ένα σπίτι.”


Θα το προεκτείνω λιγάκι. Ο άνθρωπος δύο πράγματα χρειάζεται οπωσδήποτε: Τροφή για να ζήσει και ένα μέρος να προφυλαχτεί από το κρύο και την βροχή. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Και τα ωραία ρούχα και τα αυτοκίνητα και τα σουαρέ και οι διακοπές και τα χρυσά ρολόγια. Όλα αυτά είναι άχρηστα σκατά των τοκογλύφων. Τα σημαντικά είναι η σπηλιά και το τσιτσί. Η διατροφική βιομηχανία είναι σημαντικό κομμάτι της οικονομίας, όμως ο πυρήνας είναι η οικοδομή. Αν αυτή παραπαίει, ολόκληρη η οικονομία γονατίζει. Άμα η οικοδομή πεθάνει, τελείωσαν όλα. Και οι τράπεζες και οι ασφάλειες και οι εταιρείες καταναλωτικών ειδών και τα φορομπηχτικά κράτη και όλοι οι νταβατζήδες που έχουν υποδουλώσει τον πολίτη και του πίνουν το αίμα χωρίς να κάνουν διάλειμμα.


Οικοδομή τέλος, ίσον ντόμινο στην οικονομία, ίσον ανεξέλεγκτη ανεργία, ίσον ταραχές, ίσον πείνα, ίσον επανάσταση. Η πούτσα του Ινδιάνου.


Όμως το τοκογλυφικό σύστημα μισεί τις επαναστάσεις. Όταν είναι να διαλέξει, διαλέγει πάντα τον πόλεμο αντί για την επανάσταση επειδή ο πόλεμος ισχυροποιεί τις δομές της κατεστημένης εξουσίας και έχει λιγότερο ρίσκο για την συμμορία που βρίσκεται στα πράγματα.


Από την άλλη πλευρά, όταν οι άνθρωποι δεν έχουν στέγη, είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι προτίθενται να δουλέψουν σκληρά και να κάνουν θυσίες για να την αποκτήσουν. Από τη στιγμή όμως που όλοι ή σχεδόν όλοι έχουν από ένα σπίτι, αρχίζουν και κλωτσάνε και διαμαρτύρονται και ζητούν να δουλεύουν λιγότερο και να αμείβονται περισσότερο. Τότε το τοκογλυφικό σύστημα αρχίζει και τρίζει επικίνδυνα. Η πατέντα της υπερχρέωσης με καταναλωτικά αγαθά-σκουπίδια έχει κι αυτή ένα όριο, όπως οι κάρτες. Θα χρεωθούν κάποιοι όσο δεν παίρνει αλλά μετά τί; Ποιός θα αναλάβει τα δάνειά τους; Και τί θα εισπράξουν οι τοκογλύφοι από αυτούς που θα μείνουν άνεργοι;


Το κέρδος υφίσταται όσο κάτι είναι σπάνιο. Μόνο τότε το κάτι μπορεί να πουληθεί ακριβά και να αφήσει σημαντικό κέρδος. Να το πώ αλλιώς: Αν υποθέσουμε ότι όλοι όσοι έχουν υποθήκες χάσουν τα σπίτια τους λόγω χρεών, τότε αυτοί που θα τα αποκτήσουν (οι τραπεζίτες) έχουν στα χέρια τους καινούργιο παθητικό και όχι ενεργητικό. Τα κατασχεμένα σπίτια είναι αξίες που θα πέφτουν καθημερινά σε μιά κορεσμένη και φθίνουσα αγορά με ελάχιστη ζήτηση και τεράστια προσφορά. Δεν τους συμφέρει η κατάσχεση, αλλά δεν τους συμφέρει ούτε να χαρίσουν ούτε να παρατείνουν το μη εξυπηρετούμενο χρέος. Η ζημιά στην αγορά και στην οικονομία έχει ήδη γίνει. Η υπερπροσφορά έχει μηδενίσει την ζήτηση και το κέρδος.


Σε αυτή την περίπτωση, η καταστροφή μέρους της ιδιοκτησίας γίνεται επιτακτική ανάγκη. Κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν στάχτη για να ξεκινήσει η διαδικασία από την αρχή. Να γεμίσει ο κόσμος με φτωχούς ανθρώπους που θα πρέπει να κάνουν θυσίες επί χρόνια για να αποκτήσουν στέγη. Γι αυτό και οι σύγχρονοι κατακτητικοί πόλεμοι δεν εστιάζουν πιά στην καταστροφή της πολεμικής μηχανής του αμυνομένου, αλλά κυρίως στην καταστροφή των υποδομών. Γέφυρες, κτίρια, συγκοινωνίες, ηλεκτροπαραγωγικοί σταθμοί, επικοινωνίες, βιομηχανία, όλα γίνονται πουτάνα. Η οικοδομή (ανοικοδόμηση) είναι η συνταγή της επιτυχημένης υποδούλωσης και του σίγουρου κέρδους των τοκογλύφων.



Διαβάζω σχόλια των δαρμένων και γαμημένων πολιτών των ΗΠΑ σε οικονομικές στήλες του διαδικτύου και μου κάνει εντύπωση που ούτε ένας από αυτούς δεν βλέπει επανάσταση ή πόλεμο μπροστά του. Βρίζουν οι μισοί τον Μπούς και οι άλλοι μισοί τον Κλίντον και τον Ομπάμα. Και όλοι μαζί μπινελικώνουν όποιον άλλον βρεθεί στο δρόμο τους. Κάποιες ψύχραιμες και λογικές φωνές χάνονται μέσα στον κυκεώνα των οργισμένων και ανίκανων να σκεφτούν χασούρηδων. Το καζάνι είναι έτοιμο.


Κάποιοι πιστεύουν ακόμα ότι τα χρηματιστήρια θα γυρίσουν πάνω ως δια μαγείας, και ότι τα προβλήματα θα λυθούν. Κι ότι θα βγούν κι άλλοι λαγοί από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού. Μακάρι φιλαράκια γιατί έχω μιά έμφυτη απέχθεια προς αυτούς που φοράνε χακί και ουρλιάζουν ηλίθιες διαταγές.

Σίγουρα υπάρχει η πιθανότητα:

- Να δούν λεφτά στην τσέπη τους οι απανταχού εγκλωβισμένοι σε κωλόχαρτα.

- Να πάρουν πίσω τα δισεκατομμύρια που έχασαν οι κάτοχοι των 401Κ και τα ασφαλιστικά ταμεία.

- Να αναστηθούν οι χρεοκοπημένες τράπεζες.

- Να ρεφάρουν πάλι τα ξεβρακωμένα μπουρδελο-κράτη.

- Να επιστρέψει το μπαγιόκο που εξαϋλωσε ο Μέιντοφ πίσω στα μεγαλοκορόιδα που δάγκωσε.

- Να κερδίσουν επιτέλους οι Κουβανοί.



...Αυτό που δεν βλέπω είναι ποιός θα βάλει πραγματικά λεφτά –όχι αέρα κοπανιστό- να αγοράσει τις φούσκες της οικοδομής και τις ξεφτιλισμένες μετοχές και να ξελασπώσει όλες τις αντιπαραγωγικές και ζημιογόνες επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στην Δύση. Κι ας πούμε ότι έγινε αυτό. Ποιός θα αγοράσει στο άμεσο μέλλον τα υποδεέστερα και ακριβότερα προϊόντα τους; Και ποιός θα φορτωθεί εκ νέου τα χρηματιστηριακά σαβουρόχαρτα; Και πόσο χρόνο θα πάρει ώσπου να σκάσει η νέα, μεγαλύτερη κρίση;



Συγνώμη αλλά αν δεί κανείς τον κόσμο με τη οπτική των τοκογλύφων, και την ως τώρα ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, μου φαίνεται πιό λογικό και πιό αποτελεσματικό το σενάριο των εξεγέρσεων, της πείνας και του “πατέρα των πάντων” που λέει ο μέγας Ηράκλειτος.


Είμαστε στο σωστό δρόμο. Μακάρι να καθαρίσουμε με δυό τσιμπούκια κι ένα ιεραποστολικό, αλλά δυστυχώς η γειτονιά μας βρωμάει βαρβατίλα εδώ και 4.000 χρόνια.


Για την παγίδα του μυαλού, μίλησα στην αρχή. Ξαναδιαβάστε τις 4 πρώτες παραγράφους. Όσοι καταλάβαν με τη πρώτη, ας κάνουν το κουμάντο τους.



Οι υπόλοιποι ας προσευχηθούν.



Το μόνο σίγουρο με το πεπρωμένο –και το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά οι κύριοι με τις ποδίτσες- είναι ότι δεν επιδέχεται σχεδιασμό.