Τα σκατά των Χρυσουγέννων

Τελικά αυτοί δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Κουράδια πέφτουν από τον ουρανό και ακόμα νομίζουν ότι ψιχαλίζει.

…Ή μήπως παριστάνουν τους χαζούς, θεωρώντας μας όλους μαλάκες;


…Από τη μιά ο γαλάζιος υπουργός παιδείας που –απ΄ό,τι λένε- μετά το γήπεδο πήγε στα μπουζούκια, το Σαββατοκύριακο που δολοφονήθηκε ο πιτσιρικάς. Αντί να κάτσει με τους άλλους καρεκλάδες και να σκεφτούν πως θα βγεί η χώρα από τη λούμπα με τα σκατά στην οποία μας έριξαν οι ίδιοι.

...Από την άλλη ο πρώην υπουργός των πράσινων, ο κυρ-Αλέκος που μας μιλάει για την εκστρατεία των Καρχηδονίων. Αντί να βγάλει το σκασμό αυτός και η παραταξή του που ξεφτίλισαν τις λέξεις “αλλαγή”, “δημοκρατία”, “σοσιαλισμός”, “έννομη τάξη”, “φιλότιμο”, κλπ. δηλαδή το μισό λεξικό της ελληνικής. Το άλλο μισό είχαν προλάβει να το ξεφτιλίσουν ο θείος Ντίνος, οι βασιλιάδες, το φασισταριό και η σταλινική αριστερά.


Απολαύστε τον πρώτο:

«Βγάλτε τις κουκούλες. Κανένας δεν δικαιούται να κρύβει τα πρόσωπά σας. Ζούμε σε μια πραγματική δημοκρατία. Κανείς δεν δικαιούται να οπλίζει τα χέρια σας με πέτρες, για να σπάτε το μαγαζάκι του βιοπαλαιστή πατέρα σας. Βγάλτε τις κουκούλες και εκφραστείτε ελεύθερα»


Φάτε και τον δεύτερο:

«Το θέμα δεν είναι αν θα μπούμε σε διαδικασία οικονομικού ελέγχου. Επειδή δεν διαβλέπω, σε μια χώρα αποσταθεροποίησης, ότι μπορεί να αντιμετωπίσει άνετα το θέμα της οικονομικής σταθεροποίησης, θα έλεγα εμείς να επιζητήσουμε τον οικονομικό έλεγχο, να γίνει από άλλους διεθνείς οργανισμούς. Η κρίση είναι προ των πυλών. Ο Αννίβας είναι ante portas»


Τί είπαν τώρα τα άτομα;



...Σπαράζει η καρδιά μου που ακούω τον πρώτο. Τι ανωτερότητα! Τι συναίσθημα! Τι βαθιά κατανόηση της εφηβικής ψυχής!

Δεν μπορώ, συγκινήθηκα, θέλω να κλάψω με λυγμούς, να ουρλιάξω, να πλαντάξω. Φέρτε μου μαντήλια! Πολλά μαντήλια. Ας είναι και χαρτομάντηλα. Αν δεν είχα πατέρα, θα ήθελα αυτός ο κύριος να είναι ο μπαμπάς μου.

...Βγάλτε τις κουκούλες αγαπημένα μου παιδιά! Εκφραστείτε ελεύθερα.

... Με το μπλά-μπλά. Κάντε επανάσταση με τα λόγια. Με παρλαπίπες. Θα μας πείτε τα αιτήματά σας κι εμείς θα τα ακούσουμε και θα σας κεράσουμε και πορτοκαλάδα. Για μας είστε παιδιά. Και πενήντα χρονών να φτάσετε, πάλι ως παιδιά θα σας βλέπουμε. Και το χαρτζηλίκι σας θα το παίρνετε. Μόνο μην ζητάτε αξιοπρεπή δουλειά. Να παίρνετε τα σκουπίδια που σας πετάνε και να είσαστε ευχαριστημένοι που υπάρχουν κι αυτά. Πάρτε τα σκατά των 600 ευρώ τον μήνα και των 300 του παρτ-τάιμ χωρίς ένσημα. Άμα δεν σας φτάνουν, ζητήστε κι από τους γονείς σας, ή πάρτε δάνειο. Και μην περιμένετε σύνταξη. Παίξτε στοίχημα, λαχεία, άλογα, τζόκερ, ζάρια, χρηματιστήριο, αν θέλετε να ελπίζετε σε άσπρη μέρα. Μην βανδαλίζετε την ωραία μας δημοκρατία. Όπου όλοι περνάμε τέλεια και είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Που βλέπουμε την χλίδα των επωνύμων στο γυαλί και ακούμε τις θαυμάσιες συνεντεύξεις τους, και ξέρετε κάτι; Μιλάνε σαν κι εσάς οι επώνυμοι. Κι εσείς θα μπορούσατε να είσαστε επώνυμοι. Χρειάζεται ελπίδα. Και πίστη. Το σούπερ μπάζο και ο ρόκ γλαστροδιαγωνισμός είναι η ευκαιρία μιας ζωής. Κι αν σας απορρίψουν, ξαναδοκιμάστε την επόμενη χρονιά. Να έχετε εμπιστοσύνη στο Θεό. Αυτός θα σας ανταμείψει μια μέρα. Μην πετάτε πέτρες και μπουκάλια. Αποκτήστε κάποιο κοινωνικά αποδεκτό χόμπι. Πηγαίνετε να πέσετε στο πιοτό, στην πρέζα, στον τζόγο και στην πορνεία.

Σε ευχαριστώ κύριε υπουργέ. Τί μου θύμισες! Με δυό κουβέντες σου, ξανάζησα τα παιδικά μου χρόνια. Το αναγνωστικό της Β΄Δημοτικού. Η οικογένεια Χωραφά. Τραγουδώντας πηγαίνει για δουλειά στα κτήματα, τραγουδώντας γυρνάει το βράδι...

Ο παλιόπουστας που είχε γράψει αυτό το βιβλίο δεν είχε δουλέψει ούτε μια ώρα χειρονακτική εργασία στη ζωή του. Δουλειά από το πρωί ως το βράδι στα χωράφια και να γυρνάς με τα πόδια τραγουδώντας;

...Όταν τα έχεις φτύσει κι έχεις πεί τον Δεσπότη Παναγιώτη μέσο όρο πενήντα φορές την ώρα στις γκρεμίλες της ελληνικής υπαίθρου;

...Όταν η μούρη σου κολλάει από το ξεραμένο αλάτι του ιδρώτα;

...Όταν το πετσί σου έχει τριακόσια κιλά σκόνη, χωρίς να βάλουμε αυτή που έχεις καταπιεί;

...Όταν ξέρεις πως αυτά που έβγαλες μεροκάματο σε φτάνουν και δεν σε φτάνουν για να ζήσεις;

Ρε όχι να τραγουδήσεις, ούτε να βογγήξεις πονεμένο μπλούζ της μπαμπακιάς δεν θα ‘χες την δύναμη.

Στην κοσμάρα του ήταν ο κωλόμπας. Αραχτός στην βιλάρα με το τζάκι να καίει, με ένα 12άρι σκότς και το ακριβό πούρο στο χέρι, έγραφε βιβλία για να αποπλανήσει τα μυαλουδάκια των εξάχρονων. Μπορεί να περίμενε και κανέναν γκόμενο να ΄ρθει να τον...


Ρε άντεστε στο διάολο !


...Αμ’ ο δεύτερος;

Μιλάμε για άκρως επιστημονική προσέγγιση. Για κουβέντες απίστευτης ολκής. Με έχει πιάσει σύγκρυο από το δέος να στέκομαι μπροστά σε αυτό το τέρας της διανόησης. Σε αυτόν τον σύγχρονο Χάιντεγκερ που καταδέχεται να ασχολείται με την μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Ποιός είσαι ρε φίλε; Ο Θεός; Ο Πλάτωνας; Ο Έλβις;

...Επειδή δεν διαβλέπω σε μια χώρα αποσταθεροποίησης ότι μπορεί να αντιμετωπίσει άνετα το θέμα της οικονομικής σταθεροποίησης...

...Πώς τό’πες ρε κολλητέ αυτό; Χάζεψα. Έμεινα κάγκελος. Έχασα το μισό νόημα στο δρόμο. Και ο Hannibal ante portas ; Ποιός Χάνιμπαλ, ο Λέκτορ; Να μην του ανοίξουμε ρε μαλάκες, νήστευε καιρό και θα μας φάει όλους!

Το διαστημόπλοιο γύρισε από το διάστημα και προσγειώθηκε στο Σύνταγμα. Και άνοιξε τις μπουκαπόρτες του και βγήκαν πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές. Και δεν ήξεραν που βρίσκονταν. Δεν ήξεραν τι είχε συμβεί. Δεν καταλάβαιναν ούτε τις ερωτήσεις που τους γίνονταν. Στα πρόσωπά τους είχαν ζωγραφισμένη την ανεμελιά της 10χρονης προσκοπίνας που πάει εκδρομή στη φύση.

Η ίδια η χώρα να ζητήσει Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο πρότεινε ο φωστήρας. Και σύ που ήσουνα ρε φίλε τόσα χρόνια; Ποιός διοικούσε αυτό εδώ το μπουρδέλο; Εγώ ο Μάρκο Ντέ Σάντ μαζί με την Catwoman; Ο Αλέφας; Ο Μανού Τσάο; Ο Τζίμης ο Πανούσης; Η χοντρή που λέει τα ζώδια; Ή μήπως τα δεκαπεντάχρονα με τις πέτρες που δεν είχαν γεννηθεί ακόμα;


Κάτσε να το κάνω λιανά για να το πιάσουμε καλά: ΔΟΕ είχε μπεί τελευταία φορά στη χώρα μας το 1897 μετά την ταπεινωτική ήττα από τους Τούρκους σε ένα γελοίο πόλεμο που τον σκηνοθέτησαν Άγγλοι τραπεζίτες. Την μαλακία που κάναμε τότε την πληρώναμε ως το 1980τόσο. Εκατό χρόνια χαράτσι σε αλάτι, σπίρτα, πετρέλαιο, τράπουλες. Μονοπώλιο τσόντας.

Δ.Ο.Ε.= Δώστε Ό,τι Έχετε=σκυλίσιο. Δηλαδή στηνόμαστε στα τέσσερα. Και τότε, το 1897 υπήρχε κάποιος λόγος. Τα κουμπαράκια του κυρ-Κώστα κόντεψαν να φτάσουν στην Αθήνα για καφέ. Αλλά τώρα τί έγινε; Τι μαλακία κάναμε; Έγινε πόλεμος και δεν το πήραμε χαμπάρι; Δεν μας λήστεψαν πριν εννιά χρόνια στο χρηματιστήριο; Δεν μας πίνουν το αίμα με την τιμή της βενζίνης; Δεν μας έχουν ξεσκίσει οι πολυεθνικές και οι ντόπιοι μαυραγορίτες με τις αυξήσεις στα βασικά είδη διατροφής; Χρήμα τυπώνουμε σπίτια μας; Που θα τα βρούμε τα καινούργια όβολα;


...Για κάνε στάση ρε φίλε! Τί μας λές; Να αλείψουμε τον πωπό μας με βαζελίνη και να στηθούμε μόνοι μας στους τσιφούτηδες γιατί 100 κουφάλες χρεωκόπησαν την χώρα; Αυτοί που τα δανείστηκαν, να ανοίξουν τους κρυφούς λογαριασμούς τους, να τα βγάλουν και να τα γυρίσουν πίσω. Θα πηδήξουν εμάς οι ξένοι για να συνεχίσουν να μαζεύουν το χρήμα τα σόγια;

Και ας υποθέσουμε ότι δεν γουστάρουμε να μας τον κάτσουν. Και ότι δεν πληρώνουμε. Τι θα μας κάνουν; Κατάσχεση; Ή μήπως θα μας κόψουν τις εισαγωγές σε πούρα, κραγιόν και στρινγκάκια;

Και από ευθύνη; Κανείς δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα; Νύχτα το ξαφρίζανε τόσα χρόνια το εθνικό χρηματοκιβώτιο;


“Πολιτική ευθύνη”. Νέο κόλπο. Όρος-φρεσκαδούρα. Σαλεύει. Δηλαδή τί σημαίνει αυτό; Για σπάστο σε ψιλά ρε κάγκουρα, γιατί δεν το άρπαξα με την πρώτη.

...Γίνεται ανάκριση και οι μάγκες δεν έχουν ποινική ευθύνη, αλλά “πολιτική” ;

Έλα ρε! Παίζει τέτοιο σενάριο κι εμείς κοιμόμαστε; Δηλαδή κόβω πέτσινη επιταγή στο προαύλιο της Βουλής και τη σκαπουλάρω κι εγώ; Αντί να πάω φυλακή, πάω σε ιδιόκτητη έπαυλη στην Εκάλη;


Ρε ούουουουουουστ ! Όξω γερο-emos απ’ την παράγκα !



Τα Χρυσούγεννα είναι η εποχή που γεννιέται ο χρυσός. Η ώρα της κονόμας. Βέβαια στις τσέπες μας οι περισσότεροι δεν έχουμε καταφέρει να δούμε ευρώ από τότε που έκανε ντεμπούτο στο μαγαζί μας. Μεροδούλι-μεροφάι είναι η πλειοψηφία. Διπλές δουλειές και διπλές βάρδιες, αλλά μονά λεφτά. Φταίμε κι εμείς οι πολίτες για την γενική παρτούζα και μάλιστα πιό πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Όμως είμαστε και οι μόνοι που πληρώνουμε την λυπητερή στο τέλος. Όλοι οι άλλοι είτε έχουν καβούρια στην τσέπη, είτε σφυρίζουν αδιάφορα.

Τέλος πάντων. Τον χρυσό πολλοί αγάπησαν, τα σκατά κανένας. Οι τοκογλύφοι που νομίζουν ότι τους χρωστάμε, ας έρθουν να πάρουν τα πανωτόκια τους. Αλλά να έρθουν με την όπισθεν. Γιατί θα πάρουν μια μάντρα...


Αλλωστε κι ο Αννίβας στη Ρώμη έφαγε πόρτα τελικά.


Σε αυτούς από τους σημερινούς ηγέτες της χώρας που κάνανε κοπάνα στο μάθημα της ιστορίας στο λύκειο, να θυμίσω ότι μετά το 1897, ακολούθησε το 1909 και κάτι δίκες στο Γουδί.


Ας αρχίσουν να ψάχνουν από τώρα για δικηγόρο με κονέ σε στρατοδικεία. Και να εύχονται να μην πέσουν στο δικαστήριο του αξιότιμου κυρίου Lynch.