Τα προβλήματα, οι λύσεις, και η τρίχα από τα αρχίδια του Κινγκιννάτου

...Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα πάντα υπακούουν στο Ζέν. Παρελθόν, παρόν, και μέλλον είναι ένα. Όποιος προσπαθεί να τα ξεχωρίσει και να απορρίψει κάποιο από αυτά επειδή δεν τον βολεύει, είναι καταδικασμένος να σκοντάφτει ξανά και ξανά πάνω σε αυτό που πέταξε, ώσπου να σκύψει και να το ξαναμαζέψει.


Αυτοί που δημιούργησαν τα προβλήματα, οι συγγενείς τους και οι φίλοι τους υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Σε αυτό έχουν δίκιο. Το να λύσεις προβλήματα δεκαετιών θέλει κάτι παραπάνω από ικανότητα. Απαιτεί χαρακτήρα και ατσάλινη θέληση. Και διάθεση να σπάσει κάποιος κεφάλια. Να κοντραριστεί με τους μαφιόζους που κάνουν κουμάντο στη χώρα. Αλλιώς το ρίχνει στους ανασχηματισμούς και στη θεωρία, δηλαδή αλλάζει το τάνγκα με στρινγκάκι. Ο κώλος παραμένει ο ίδιος. Και τα προβλήματα χρονίζουν και γιγαντώνονται. Κάποιοι περνάνε βασιλικά ενώ κάποιοι άλλοι δεν έχουνε μία. Και αρκετοί ίσα που την βγάζουνε. Όταν αρχίσει η πραγματική πείνα, να είστε σίγουροι ότι θα γίνει της αρχιπουτάνας. Ο Ρέντης και τα Λιόσια θα ανηφορίσουν προς την Εκάλη με δίκανα και τσεκούρια. Αυτό που έγινε τον Δεκέμβριο στο κέντρο της Αθήνας θα θυμίζει παιδικό πάρτι.


Αν τα πράγματα φτάσουν εκεί, θα υπάρξουν πολλοί (ειδικά από αυτούς που τώρα υμνούν την ψευτοδημοκρατία της κάλπης) που θα υποστηρίξουν ανοιχτά την επιβολή δικτατορίας. Κι αυτό για να σώσουν τον μίζερο εαυτούλη τους και τα υπάρχοντά τους από την επερχόμενη εξέγερση. Και οι δικτατορίες και οι επαναστάσεις είναι καταστάσεις βαρβαρότητας. Και οι δύο σε πάνε πίσω αντί για μπροστά. Βέβαια αυτό που κάνει την διαφορά είναι το ποιόν της δικτατορικής κλίκας ή του επαναστατικού πυρήνα αντίστοιχα. Κατά κανόνα οι δικτατορίες προστατεύουν το κατεστημένο ενώ οι επαναστάσεις προσπαθούν να το διαλύσουν. Και οι δύο καταστάσεις όταν φτάνουν στο στάδιο της ωρίμανσης αναγκάζουν τους κρατούντες να δώσουν ελευθερίες. Όμως και πάλι το κατεστημένο -παλιό ή νέο- βγαίνει ισχυρό από την διαδικασία. Και η διαλεκτική των αντίρροπων δυνάμεων συνεχίζεται ως τον επόμενο σταθμό. Ουσιαστικά καμμία επανάσταση ως τώρα δεν έφερε ριζικές αλλαγές στο σύστημα διακυβέρνησης. Φαίνεται ότι οι δυνάμεις που το ελέγχουν είναι ισχυρότερες από την βούληση της πλειοψηφίας. Και πάντα καταφέρνουν να οδηγήσουν τα πράγματα στο επιθυμητό κανάλι. Ο μηχανισμός είναι πανίσχυρος ακόμα και όταν παλινωδεί.


Λένε ότι η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου των πολιτών είναι το κλειδί για την λειτουργία της δημοκρατίας, αλλά μάλλον χρειαζόμαστε κλειδαρά. Παρόλο που στα χαρτιά είμαστε περισσότερο μορφωμένοι από κάθε άλλη γενιά τα τελευταία 1.000 χρόνια, οι πράξεις και ο βίος μας αποδεικνύουν το αντίθετο. Ο “πολιτισμός” μας εξαντλείται στα αυτοκίνητα, στους φούρνους μικροκυμάτων και στα σινιέ τσαντάκια. Ως μάζες δεν διαφέρουμε σε τίποτα απολύτως από τον όχλο που συνέρρεε κάποτε στο Κολοσσαίο.



Για να επιστρέψουμε στο αρχικό θέμα: Τα προβλήματα στη χώρα μας είναι μεγάλα και πολλά. Ισοζύγιο, ανεργία, παραγωγικότητα, δημόσιο χρέος, μετανάστευση, μειονότητες, εγκληματικότητα, διαφθορά. Λύσεις υπάρχουν αρκετές, αλλά όπως είπα και παραπάνω απαιτείται ποιόν στην ηγεσία. Οι μπουνταλάδες και οι βουτυρόκωλοι μπέμπηδες δεν κάνουν για την δουλειά. Πολύ περισσότερο δεν κάνουν οι συνεργάτες τους, τα τρωκτικά που ροκανίζουν ό,τι τους πέσει στα χέρια. Χρειάζεται καινούργιος κόσμος. Γνήσιοι. Άνθρωποι που να μην τους ενδιαφέρει το χρήμα. Πραγματικοί μάγκες που θα ανοίξουν όσα κεφάλια είναι αναγκαίο να ανοίξουν. Ούτε ένα παραπάνω ούτε ένα παρακάτω. Χωρίς συναισθηματισμούς, αλλά με σταθερότητα. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας. Μόνο που η κοινωνία τους φοβάται και δεν τους δίνει ούτε θέση νυχτοφύλακα σε εγκαταλειμμένο εργοστάσιο. Υπάρχουν και άλλοι που είναι ικανοί να τους βρούν και να τους αξιοποιήσουν. Όμως αυτούς δεν τους δέχονται ούτε για μέλη σε εκπολιτιστικό σύλλογο. Η τωρινή αναξιοκρατία είναι έργο όλων μας. Μόνο μια μεγάλη εθνική καταστροφή θα μας σώσει. Τότε μπορεί να ανασκουμπωθούμε και να πάρουμε τα ίσα μας πάλι. Το καλό είναι ότι υπάρχουν σημάδια πως αυτή η καταστροφή πλησιάζει. Όμως με αυτό το σάπιο σύστημα και τις ανάξιες ηγεσίες που παράγει, μόνο φτώχεια και μιζέρια έχει το μέλλον. Με ακλόνητη σιγουριά οι ανάξιοι μας οδηγούν στο λάκκο με τα σκατά. Μένει να δούμε αν μπορούμε να ξαναβγούμε και πώς.



Όλοι οι πολιτικοί είναι σκουπίδια. Όχι μόνο εδώ, αλλά και παγκοσμίως. Ψεύτες, κλέφτες και πουλημένοι ρουφιάνοι. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις.

Ο Λούκιος Κουίνκτιος Κινγκιννάτος (519-430 π.Χ.) ήταν ένας Ρωμαίος πολιτικός και στρατιωτικός άνδρας. Όταν ένας από τους γιούς του καταδικάστηκε ερήμην για προδοσία, το Ρωμαϊκό κράτος του δήμευσε όλη την περιουσία και αναγκάστηκε στην ηλικία των 58 ετών να δουλεύει στα χωράφια για να ζήσει την οικογένειά του. Μετά από τέσσερα χρόνια, η Ρώμη βρέθηκε να κινδυνεύει από μιά γειτονική φυλή, τους Αίκουους. Τότε η σύγκλητος διόρισε τον Κινγκιννάτο δικτάτορα με απόλυτη εξουσία για έξη μήνες. Μάλιστα οι συγκλητικοί που είχαν πάει να του απονείμουν τον τίτλο τον πέτυχαν την ώρα που όργωνε. Ο Κινγκιννάτος δέχτηκε την αποστολή που του ανέθεσαν και έφερε τα πάνω κάτω. Διορίζοντας τους κατάλληλους ανθρώπους ως στρατηγούς και καλώντας όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες που βρίσκονταν σε ηλικία στράτευσης να παρουσιαστούν στα στρατόπεδα, συγκρότησε ένα ικανό στρατό. Μπαίνοντας ο ίδιος επικεφαλής του πεζικού κατάφερε να σώσει την Ρώμη και να συντρίψει τους Αίκουους μέσα σε 16 ημέρες ( ! ). Όταν έγινε αυτό, προς μεγάλη κατάπληξη όλων, διέλυσε τον στρατό του, κατέθεσε την εξουσία και επέστρεψε στο χωράφι του. Όταν τον ρώτησαν γιατί εγκατέλειψε την απόλυτη εξουσία ενώ θα μπορούσε να αυτοανακηρυχτεί ισόβιος δικτάτορας, απάντησε ότι αφ’ ενός αυτό θα ήταν ανήθικο και αφ’ ετέρου ότι οι δουλειές που είχε αφήσει πίσω στα χωράφια ήταν πιό σημαντικές. Θεωρείται ακόμα και σήμερα το κορυφαίο παράδειγμα ήθους, ακεραιότητας, μετριοφροσύνης, και πλήρους περιφρόνησης προς το χρήμα και την εξουσία, αλλά υποθέτω ότι στα μπουρδέλα που λέγονται σχολεία δεν θα τον ξέρουν ούτε οι καθηγητές. Όμως τις διεθνείς και ντόπιες καπότες τύπου Πάρις Χίλτον τις ξέρουν όλες.


Όποιος πολιτικάντης ή στρατιωτικός ή επώνυμη λουγκρίτα νομίζει ότι κάτι είναι, ας τολμήσει να συγκρίνει την ξεφτιλισμένη ύπαρξή του με μια τρίχα από τα αρχίδια του παραπάνω παικταρά.


...Ποιός;


...Κανένας.



...Σκασμός λοιπόν ψευδεπώνυμες χυσοκουδουνίστρες, ψωλοφριτέζες και πεοτοστιέρες. Μη μας ζαλίζετε πλέον με τα βαρετά ψέματά σας. Ότι είναι να γίνει, θα γίνει. Οι ανώνυμοι πολίτες σας ξελάσπωναν κάθε φορά, χύνοντας το αίμα τους στους πολέμους, αυτοί θα σας ξελασπώσουν και τώρα.


Η διαφορά είναι ότι σήμερα υπάρχει το διαδίκτυο. Και όποιος θέλει να διαβάσει, διαβάζει. Και διαβάζοντας σκέφτεται. Και όταν σκέφτεται που τον οδηγούν οι ίδιοι και οι ίδιοι, είναι στο χέρι του το αν θα τους την χαρίσει κι αυτή την φορά. Η ευθύνη είναι όλη δικιά του.


Αν δεν ήξερε, ας ρώταγε.