Περί χασούρας

Πολλές είναι οι συμφορές που βασανίζουν τον άνθρωπο στο σύντομο πέρασμά του από την γήινη διάσταση: αδικία, φτώχεια, αρρώστιες, αφεντικά, όμως τίποτε από αυτά δεν συγκρίνεται με την χασούρα.

Θα έλεγα ότι η χασούρα είναι μια κατάσταση που περιλαμβάνει όλες τις πιθανές συμφορές. Ένα αλμανάκ πόνου και κακουχιών.

Η χασούρα είναι σαν το μετρό. Άλλοι μπαίνουν από τον πρώτο σταθμό και πάνε ως τον τελευταίο, άλλοι κατεβαίνουν στα μισά, άλλοι το παίρνουν για μια-δύο στάσεις, και μερικοί έχουν ΙΧ και το γνωρίζουν από ελάχιστα ως καθόλου.

Η χασούρα είναι η απόλυτη μέθοδος μέτρησης της προσωπικότητας. Όποιος αντέχει την χασούρα, έχει μέλλον. Όποιος κάνει δημιουργικές σκέψεις πάνω σε αυτήν, έχει λίγο παραπάνω μέλλον από τον προηγούμενο. Όποιος δεν την αντέχει και φεύγει, αποκτάει μέλλον. Όποιος δεν την έχει γνωρίσει, έχει το περισσότερο μέλλον από όλους. Ώσπου εκείνη να του συστηθεί.



Όλα ξεκινούν από τον ορισμό του τζόγου. Τί είναι ο τζόγος;

Τζόγος είναι το να νομίζεις ότι είσαι πιό έξυπνος από τους άλλους. Και όπου οι άλλοι είναι ερασιτέχνες και παίζει και λίγο τύχη, κάτι γίνεται. Όμως στα θέματα που παίζονται πολλά λεφτά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Η “τύχη” είναι απολύτως ελεγχόμενη ουσία. Όπως η πρέζα. Το θέμα όμως δεν είναι τι νομίζει ο καθένας μας ότι είναι, αλλά το τί πραγματικά είναι. Η όποια “εξυπνάδα” μετριέται στο ταμείο. Κι άμα κρίνω από τις εθνικότητες, Κουβανοί είμαστε οι περισσότεροι άσχετα με τον δείκτη νοημοσύνης μας. Η νοημοσύνη από μόνη της δεν έκανε ποτέ κάποιον πλούσιο. Το αντίθετο συμβαίνει: λόγω ενασχόλησης έχω γνωρίσει πολλούς έξυπνους πλούσιους που έγιναν φτωχοί επειδή υπερεκτίμησαν κάτι που είχαν. Όσες φορές κάποιος ή κάποιοι νομίζουν ότι είναι πιό έξυπνοι από κάποιους άλλους οι οποίοι έχουν ως επάγγελμα ένα συγκεκριμένο παιχνίδι, τότε οι πρώτοι βρίσκονται στον σωστό δρόμο. Στον δρόμο του μαδήματος και του ξερού ταπί. Κι ας μην ψάχνουμε για δικαιολογίες του τύπου “δεν με πήγε το φύλλο”, “γλιστράνε τα ζάρια”, “με έφαγε η οικονομική κρίση” και άλλα τέτοια ωραία. Η αλήθεια είναι ότι με την πολλή χασούρα, οι πιό πολλοί αισθανόμαστε να μας κυριεύει ένα συναίσθημα ενοχής. Μια μιζέρια που επηρεάζει όλα όσα κάνουμε και μας εμποδίζει να σκεφτούμε λογικά.

Ξεχάστε ό,τι ξέρατε και πάρτε το αλλιώς: Δεν υπάρχει τίμιο παιχνίδι. Όλα τα “τυχερά” παιχνίδια είναι στημένα. Άλλο λιγότερο, άλλο περισσότερο. Και τα ζάρια και η ρουλέτα και τα μηχανήματα. Το ότι το Χ καζίνο* επιστρέφει “εγγυημένα” το 65% των κερδών στους παίκτες κάθε μήνα όπως διαβάζουμε στην διαφήμισή του, τί άλλο από απόδειξη στησίματος είναι; Πώς γίνεται και κάθε μήνα επιστρέφει το ίδιο ποσοστό με ελάχιστη απόκλιση; Γιατί κάποιος παίκτης δεν μπορεί να τινάξει την μπάνκα στον αέρα; Στατιστικά θα έπρεπε να συμβαίνει αραιά και που, όπως συνέβαινε τα παλιά χρόνια. Το καζίνο σε κλέβει με τους κανόνες. Τους αλλάζει συνέχεια και τους εφαρμόζει όπως θέλει αυτό. Άμα χάνεις σε κρατάει στο τραπέζι ακόμα κι αν χάνεις λεφτά που έχεις καταχραστεί από τη δουλειά σου και το ξέρει. Άμα κερδίζεις σου βάζει ένα σωρό τρικλοποδιές για να σε κάνει να φύγεις, κι αν δεν το κάνεις σε πετάει έξω με το έτσι θέλω. Πρίν κάμποσα χρόνια μια ομάδα φοιτητών στις ΗΠΑ έπαιζε με κάποιο σύστημα και χτύπαγε ένα καζίνο κάθε φορά. Ένα εκατομμύριο δολάρια και δρόμο. Άλλαζαν Πολιτεία. Παρόλα αυτά, στα 4-5 εκατομμύρια κέρδος τους είχανε σταμπάρει και στείλανε την φωτογραφία τους παντού. Ακόμα τους κυνηγάνε να τους σκοτώσουν και δεν ξέρω πόσοι έχουν μείνει ζωντανοί από την αρχική ομάδα.

(*άσχετο: οι καζινάδες προωθούν από τα περιοδικά την λέξη καζινό στα γαλλικά, γιατί καζίνο στα ιταλικά σημαίνει και το μπουρδέλο. Μεταξύ μας εγώ προτιμώ την λέξη καζίνο γιατί είναι πιό κοντά σε αυτό που συμβαίνει εκειμέσα).


Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι το αθλητικό στοίχημα είναι “καθαρό” με την έννοια ότι άσχετα με το άν το μάτς είναι στημένο ή όχι, κανείς δεν σε εμποδίζει να ποντάρεις στο σωστό αποτέλεσμα. Σωστό και όμως λάθος. Εδώ ο ιδιοκτήτης αντισταθμίζει τα στοιχήματα μεταξύ τους και πάντα εισπράττει την προμήθεια. Η προμήθεια βγαίνει πάντα από την τσέπη των παικτών. Άμα σε ένα τραπέζι παίζουμε πόκερ τα ίδια άτομα χωρίς να βάζουμε νέα λεφτά και πληρώνουμε μόνο το βιδάνιο, και είμαστε ισοδύναμοι παίκτες, μετά από Χ παρτίδες θα είμαστε όλοι ταπί γιατί όλο το χρήμα του τραπεζιού θα έχει γίνει βιδάνιο. Φυσικά οι ιδιοκτήτες δε λένε όχι σε μια καλή αρπαχτή. Πριν τρία χρόνια π.χ. είδαμε την Βραζιλία με τις φίρμες να σέρνεται στο γήπεδο ενώ οι παγκίτες της πέταγαν. “Καλά” λέγαμε όλοι, “μαλάκας είναι ο προπονητής; Δεν τους βλέπει που κλάνουν σοκολατάκια σε κάθε κατεβασιά; Να πείς ότι δεν έχει πάγκο;” Έλα όμως που όλοι οι Κουβανοί είχαν ποντάρει Brasil και το σύστημα σάρωσε τα στοιχήματα.


Πιό στημένα από όλα τα παιχνίδια είναι αυτά που δεν θεωρούνται κάν τυχερά παιχνίδια, όπως το χρηματιστήριο και οι αγορές.

...Εδώ πέφτει το μεγάλο ξεβράκωμα. Επιστημονικού τύπου αφαίμαξη. Χειρουργείο πολλών αστέρων. Οι αναισθησιολόγοι είναι οι πληρωμένοι ρουφιάνοι στα έντυπα και στα ηλεκτρονικά μέσα “ενημέρωσης”. Αυτοί σε κοιμίζουν και μετά έρχονται και στα παίρνουν όλα κάτι αρχι-δό-κτορες σαν τον Μέιντοφ. ΚΟΥΦΑΛΕΣ με κεφαλαία. Υπεράνω νόμου και ανθρώπων. Αυτή η εβδομηντάχρονη πούστρα ξαναχτύπησε. Μερικά 24ωρα πριν την απόφαση που θα καθόριζε την παραμονή του στο χλιδάτο διαμέρισμα του Μανχάτταν που μένει τώρα ή στην καγκελλαρία όπου θα έπρεπε να βρίσκεται κανονικά, το αρχιλαμόγιο έστειλε σε συγγενείς και φίλους για τα χριστούγεννα δωράκια αξίας 1.000.000 δολαρίων. Πληρωμένα με τα κλεμμένα λεφτά φυσικά. Και σχεδίαζε να μεταφέρει 200 με 300 εκατομμύρια σε λογαριασμούς των μελών της οικογένειάς του. Και κατόπιν ο δικαστής τον άφησε ελεύθερο για ένα ακόμα μήνα. Να σκορπάει αυτά που κλαίνε οι πελάτες του. Μιλάμε για την αποθέωση της ξεφτίλας. Νά ‘ναι καλά η δικαιοσύνη του κώλου. Στις ΗΠΑ άμα κλέψεις τρείς πίτσες, μία κάθε φορά, πάς ισόβια. Δεν κάνω πλάκα. Πρίν κανά χρόνο είχε φάει τελευταία φορά ισόβια κάποιος για πίτσα, το είχε και στις ειδήσεις. Άμα ληστέψεις όλο τον προϋπολογισμό δεν τρέχει κούκος. Και καλά θα μου πείτε, ο αρχικούφαλος τα έφαγε από άλλες μεγαλοκουφάλες, εμάς τί μας νοιάζει; Το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι Κουβανοί είμαστε οι μόνοι που πληρώνουμε τα χρέη μας από τον τζόγο. Όλες οι μεγαλοκουφάλες τα φορτώνουν στις εταιρείες τους και στις τράπεζες, κι αυτές στα κράτη. Τα κράτη καθότι δεν εργάζονται και σχεδόν ποτέ δεν έχουν κομπόδεμα γιατί είναι πισωγλέντικα, τα φορτώνουν όλα στους υπηκόους τους. Πάλι σε μάς δηλαδή. Και προσέξτε το παράδοξο: Να στα έχει φάει ο τσιφούτης με την εταιρεία του που είναι για τον μπούτσο και μετά να σε υποχρεώνει το κράτος-καπότα να τον αποζημιώσεις! Και αυτόν και τους υποτσιφούτηδες. Συγνώμη, αλλά εδώ η λογική κάνει στάση εργασίας.


Τρείς κατηγορίες ανθρώπων κερδίζουν στα τυχερά παιχνίδια:

1. Αυτοί που τα έχουν και τα στήνουν
2. Αυτοί που έχουν βρεί κάποιο τρόπο να κλέβουν (με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτό),
και
3. Αυτοί που δεν παίζουν ποτέ.

...Όλοι οι άλλοι είμαστε χαμένοι. Λούζερς σκέτοι ή deluxe. Χασούρηδες του κερατά. Κορόιδα πρώτης γραμμής. Κουβανοί προλετάριοι χωρίς πούρα.


Όλα γύρω μας έχουν γίνει τζόγος. Από το να κάνεις μια δική σου δουλειά ώς το βρείς σύντροφο. Εδώ ένα πακέτο κωλόχαρτα πάς να αγοράσεις στο σούπερ-μάρκετ και πρέπει να έχεις κομπιουτεράκι μαζί σου για να υπολογίσεις ποιό έχει την καλύτερη τιμή/απόδοση. Αν θές μισή ώρα να υπολογίσεις το κωλόχαρτο και άλλη μισή ώρα την σκόνη πλυντηρίου, φανταστείτε πόση ώρα χρειάζεται κανένας για να υπολογίσει τα αμοιβαία ή τις μετοχές που σκέφτεται να πάρει. Και τις πιθανότητες να πετύχει το σωστό.


Η χασούρα, όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, δεν είναι τίποτε άλλο από την σύγχρονη εκδοχή της μονοθεϊστικής θρησκείας. Και οι δύο –χασούρα και θρησκεία- εχθρεύονται την λογική. Και η χασούρα και η θρησκεία απαιτούν πίστη. Η θρησκεία άλλωστε είναι μια διαρκής κατάσταση χασούρας. Οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού. Και η χασούρα με τη σειρά της είναι μια θρησκευτική εμπειρία. Υπό την έννοια ότι πολλά σημεία της είναι ταμπού. Δεν επιτρέπεται να τα ερευνάς. Απαγορεύεται να τα υποβάλλεις στην κρίση της λογικής. Αυτό που είναι κυρίαρχο είναι το συναίσθημα. Η απόλυτη αυτοεξαπάτηση. Όσο λιγότερο εκθέτεις ο ίδιος στο φώς τον μηχανισμό, τόσο ευκολότερη γίνεται η δουλειά γι αυτούς που στα παίρνουν.


Τί έκανε η θρησκεία τόσους αιώνες; Μάζευε όλους τους κακομοίρηδες, τους φτωχούς, τους άρρωστους, τους ταλαίπωρους και τους καταπιεσμένους και τους έδινε από ένα λαχείο. Μόνο που δεν ήταν η συνηθισμένη λοτταρία που κερδίζει ο ένας. Η πιασάρικη πατέντα ήταν ότι κέρδιζαν όλοι. Φυσικά δεν υπάρχει τέτοια λοτταρία στον πραγματικό κόσμο. Η κομπίνα ήταν πως σε έπειθαν ότι θα εισπράξεις το λαχείο στην επόμενη ζωή. Σίγουρο πράμα. Ποτέ κανείς δεν είχε επιστρέψει για να διαμαρτυρηθεί. Όσους είχαν λίγο παραπάνω λογική από τους υπόλοιπους και αντιδρούσαν στην σαχλαμάρα, τους τσάκιζαν στα βασανιστήρια ή τους έκαιγαν ζωντανούς. Η γνώση ήταν υπό απόλυτο έλεγχο και όποιος υποστήριζε κάτι διαφορετικό ή καινούργιο, έκλεινε δωματιάκι στο Hostel της ιεράς εξέτασης. Ανεπανάληπτη εποχή για τους σαδιστές και γι αυτούς που έχυναν μόνο όταν έβλεπαν κάποιον να υποφέρει. Ο κόσμος δούλευε για τους γαιοκτήμονες και μετά για τους βιομήχανους. Για 1.200 χρόνια η πατέντα πήγε καλά. Όμως τα υποζύγια άρχισαν να αντιδρούν. Όχι τόσο γιατί σκέφτονταν και κριτικάριζαν την πατέντα, αλλά γιατί οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού είχαν γίνει εντελώς αισχροί. Ρουφιάνευαν, έκλεβαν, βίαζαν, σκότωναν, καταπίεζαν και η όλη συμπεριφορά τους έδειχνε ότι το πράμα ήταν κομπίνα. Ο Γουτεμβέργιος έβαλε την ταφόπλακα. Βέβαια από κεκτημένη ταχύτητα το σόου κράτησε άλλα 500 χρόνια. Όμως το πλοίο της Αγάπης άρχισε να μπάζει κάργα νερά. Αυτό το κατάλαβαν έγκαιρα οι διαχρονικοί συνωμότες και έβγαλαν την καινούργια πατέντα. Την χασούρα. Οι κοινωνίες μετατράπηκαν σε εργοστάσια τζόγου. Ύψιστο ιδανικό το κέρδος χωρίς λογική.



Όλα έχουν γίνει μπουρδέλο. Ρίσκο στο ρίσκο. Οι Γεωργιανοί το καλοκαίρι θέλανε να κάνουνε μαγκιές στους Ρώσους, λες και οι Ρώσοι είναι τίποτα μαλάκες. Οι Ουκρανοί έκλεβαν το αέριο που προοριζόταν για την Ευρώπη λές και δεν θυμόντουσαν την φάπα που είχανε φάει από τους ίδιους Ρώσους πέρσι. Οι Ισραηλινοί έχουν κάνει τη Γάζα πεδίο βολής σαν να είναι ακατοίκητη. Οι Αμερικάνοι σκέφτονται να ρισκάρουν το ντού στο Ιράν, ενώ η κωλάρα τους είναι ακόμα ανοιχτή σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Όλος ο πλανήτης έχει λαλήσει από την χασούρα.



Έρχονται δύσκολα χρόνια. Αν οι πολίτες δεν πάρουν σύντομα την κατάσταση στα χέρια τους, δεν ξέρω αν θα υπάρχει κατάσταση μετά. Οι μαθητευόμενοι μάγοι και τα αφεντικά τους έχουν γίνει επικίνδυνοι. Η μούφα της παγκοσμιοποίησης το ίδιο.



Οι εθνικές σημαίες έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Τώρα ένα είναι το λάβαρο: Ο θρυλικός Κουβάς. Πράσινος και οικολογικός. Το παγκόσμιο σύμβολο αντίδρασης στην θρησκεία της χασούρας και στους αρχιερείς της.


Rien ne va plus, παλιόπουστες!