Η ξύλινη τούρτα

Σε κάποιο γιαπωνέζικο στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Ν.Α. Ασία κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, οι αιχμάλωτοι στρατιώτες της χρεοκοπημένης Βρεττανικής αυτοκρατορίας είχαν κόψει μια οριζόντια φέτα από κορμό φοινικόδεντρου και την είχαν βάψει άσπρη. Είχαν κάνει τρύπες για τα κεράκια και όταν κάποιος είχε γενέθλια, την εμφάνιζαν ως τούρτα τραγουδώντας το γνωστό τετράστιχο.


Τα γιαπωνέζικα στρατόπεδα βρίσκονταν όλα βαθιά μέσα στην ζούγκλα. Τα περισσότερα είχαν ολόγυρα έναν απλό φράχτη από σύρμα, όχι για να κρατάνε μέσα τους κρατούμενους, αλλά για να κρατάνε απέξω τα θηρία. Μάλιστα μερικά στρατόπεδα δεν είχαν καθόλου φράχτη. Τί να τον κάνουν; Η ζούγκλα ήταν καλύτερος ο δεσμοφύλακας. Όποιος έχει πάει έστω και για διακοπές στα μέρη αυτά κι έχει περπατήσει έξω από την άσφαλτο, εκατό μέτρα μέσα στην ζούγκλα, σίγουρα καταλαβαίνει τί εννοώ.


Οι συνθήκες κράτησης στα γιαπωνέζικα στρατόπεδα εργασίας ήταν από τις χειρότερες στην ιστορία. Ο κάθε κρατούμενος έπαιρνε λιγότερες από 500 θερμίδες καθημερινά, ενώ το φυσιολογικό για έναν ενήλικο είναι οι 2.500. Αν προσθέσει κανείς τις κλιματολογικές συνθήκες με την αφόρητη ζέστη και την υγρασία, την εξασθένιση του οργανισμού από την έλλειψη φαγητού, και τις αρρώστιες, ελονοσία, δάγγειο πυρετό, εγκεφαλίτιδα, μηνιγγίτιδα, φυματίωση, δεν είναι παράξενο που η λέξη αθλιότητα είναι φτωχή για να περιγράψει αυτό που συνέβαινε εκεί.


Η ξύλινη τούρτα, όσο σουρρεαλιστική και να φαίνεται σε εμάς σήμερα, τότε ήταν προϊόν ανάγκης και εξυπηρετούσε κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Για τους εξαθλιωμένους και ετοιμοθάνατους φαντάρους ήταν η ιδεατή επαφή με την ωραία παρελθοντική πραγματικότητα και ίσως για μερικούς ένα παράθυρο προς ένα μέλλον διαφορετικό από την κόλαση που ζούσαν. Οι Γιαπωνέζοι φύλακες-δυνάστες μπορεί να γελούσαν που και που με την "βλακεία" των αιχμαλώτων, αλλά μετά σοβαρεύονταν γιατί ενδόμυχα τους βασάνιζε κι αυτούς ο φόβος για το δικό τους μέλλον.


Σήμερα οι ηγεσίες των ψευτο-δημοκρατιών ανά τον κόσμο, μας προσφέρουν ακριβώς αυτό για λύση στα προβλήματα: Μια ξύλινη τούρτα.


Το ερώτημα που ανακύπτει αμέσως είναι το “ποιοί είμαστε εμείς;”

Μήπως είμαστε αιχμάλωτοι κάποιου πολέμου;

Μήπως είμαστε εξαθλιωμένοι πνευματικά και ανήμποροι σωματικά;

Μήπως είμαστε ηλίθιοι;

Μήπως έχουμε απεμπολήσει οι ίδιοι το δικαίωμα να λεγόμαστε “άνθρωποι”;



Σίγουρα κάποιοι είναι αιχμάλωτοι, κάποιοι είναι εξαθλιωμένοι, κάποιοι είναι ηλίθιοι και κάποιοι έχουν απεμπολήσει τα δικαιώματά τους.


Όχι όμως όλοι.


Λεφτάδες, πολιτικάντηδες, παπάδες και δημοσιογράφοι έχουν φτιάξει μια παγκόσμια μαφία. Όλοι μαζί έχουν συνεννοηθεί να κοροϊδεύουν εσαεί τους πολίτες. Αυτοί να τρώνε από την κανονική τούρτα και σε εμάς να δίνουν την ξύλινη. Τους μόνους που βοηθάνε αυτοί οι “φιλάνθρωποι” είναι τα μέλη της συμμορίας τους. Όταν κάποιος από δαύτους βρίσκεται σε δύσκολη θέση, όλοι οι άλλοι τρέχουν να τον βοηθήσουν. Άλλοτε φανερά, άλλοτε κρυφά. Τους απλούς πολίτες φυσικά τους αφήνουν και ψοφάνε.


Οι απρόσωπες πολυεθνικές εταιρείες είναι οι νέοι δυνάστες. Απέκτησαν με βρώμικους τρόπους την μονοπωλιακή διαχείριση όλων των αγορών και μετέβαλλαν τον κόσμο σε μπουρδέλο. Αυτοί εκλέγουν κυβερνήσεις, ψηφίζουν συντάγματα, χαράζουν σύνορα, οργανώνουν γενοκτονίες, δολοφονούν όποιον πάει κόντρα. Ο πλανήτης είναι το παιχνιδάκι τους.


Αυτοί ανεβάζουν τις τιμές των αγαθών κατά βούληση και οι κυβερνήσεις-μαριονέτες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Φυσικά και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Αφού το μόνο που μπορούν να κάνουν και κάνουν, είναι το να λένε ψέματα. Αυτή είναι η μόνη τους ικανότητα. Κατά τα υπόλοιπα, αν διάλεγε κανείς στην τύχη έναν διαβάτη στον δρόμο για να κυβερνήσει, θα ήταν ικανότερος από όλους τους πρωθυπουργούς του κωλόκοσμου.


Το σύστημα έχει εκτροχιαστεί. Πάρτε το χαμπάρι. Δεν επιδέχεται πλέον επισκευή. Θέλει διάλυση και πέταμα. Όλα πρέπει να αλλάξουν. Όχι προς το χειρότερο στο οποίο μαθηματικά πλέον μας οδηγούν οι βουτυρομπεμπέδες πολιτικάντηδες και οι σκατάδες μασόνοι που βρίσκονται από πίσω τους. Αλλά σε κάτι καλύτερο. Το να προσθέσεις άλλες 50.000 ή άλλες 100.000 μπάτσους στο ήδη διαλυμένο εθνικό μισθολόγιο δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Ίσα-ίσα θα τινάξει την ξεκωλιασμένη οικονομία και το σκατόψυχο κράτος στον αέρα μια ώρα αρχήτερα.


Η χαμηλών τόνων αντίδραση ευνοεί πάντα το καταστημένο. Ειδικά σε περιστάσεις που χρειάζονται κότσια και σκληρές αποφάσεις. Τότε η γλώσσα πρέπει να είναι σκληρή. Αδυσώπητη. Να μην αφήνει το παραμικρό περιθώριο να την σκαπουλάρει ο βρωμιάρης. Να αθωωθεί λόγω αμφιβολιών. Και το χέρι να είναι ακόμα πιό αμείλικτο από την γλώσσα. Να καθαιρέσει και να κόψει τα κεφάλια που πρέπει, όταν πρέπει.


Κάποιοι θα γούσταραν πολύ να καταργούσαμε τον Αριστοφάνη. Και όλοι να απευθυνόμαστε σε όλους με το “κύριε” μπροστά. Κύριε πρωθυπουργέ, κύριε πρόεδρε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κύριε δήμαρχε, κύριε νομάρχη, κύριε δικαστή, κύριε κατηγορούμενε... προπάντων το σαβουάρ βίβρ. Έλα όμως που κι εμείς οι μαλάκες ξέρουμε να ζήσουμε (savoir vivre) αλλά τα φράγκα και τις ελευθερίες μας τα φάγανε οι παραπάνω σε συνεργασία με τους πιό παραπάνω. Κι όποιος ζητάει τα ρέστα του, ας απευθυνθεί ακόμα παραπάνω, στον θεό τον ίδιο. Κι άμα βρεί το δίκιο του από τον τελευταίο αρχιπαλιόπουστα ή όποιον άλλον ενδιάμεσα, να έρθει να μου το πεί κι εμένα.



Αυτοί που προωθούν το ψευτο-κυριλίκι και τους χαμηλούς τόνους είναι οι κλέφτες. Αυτοί φοβούνται τα μπινελίκια και αυτούς που τα ρίχνουν. Για τον απλό λόγο ότι μετά τα μπινελίκια θα πέσει και φάπα. Και μετά την φάπα, κλωτσιά. Και μετά την κλωτσιά, δικαστήριο και καταδίκη. Αυτό φοβούνται, όχι τις λέξεις.



Η χώρα πάει κατά διαόλου. Ολόκληρος ο κόσμος πάει κατά διαόλου. Είναι πιά ολοφάνερο. Όπως είναι ολοφάνερο ότι αυτοί που βρίσκονται στο τιμόνι του Τιτανικού το έχουν ρίξει στις ευχές και στην βούτα. Και έχουν κανονίσει και τις βάρκες να την κάνουν.



Δεν ξέρω για σάς, αλλά εγώ με την ξύλινη τούρτα δεν πρόκειται να την βγάλω όταν έρθουν τα πολύ δύσκολα. Θα την σπάσω σε κομματάκια και θα τους την χώσω στον ΚΩΛΟ ! Και τις βάρκες τους θα τις βουλιάξω ΟΛΕΣ !


Ή όλοι θα σωθούμε, ή κανένας.