Ο δρόμος προς τον πατέρα

Τα ανθρώπινα όντα είναι γελοία μερικές-τις περισσότερες- φορές. Διαθέτουν ένα απίστευτης ποιότητας εργαλείο το οποίο λέγεται μυαλό και αντί να το χρησιμοποιούν, το αφήνουν και σαπίζει. Και όταν το χρησιμοποιούν φροντίζουν να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο σε ποσοστό και χρόνο και πάντα με τον χειρότερο τρόπο. Αντί να αφουγκράζονται την αλήθεια της λογικής ή έστω την λογική της αλήθειας, προσφεύγουν σε απίθανες κατασκευές όπως στην άκαιρη φαντασίωση, στο χοντροκομμένο ψέμα, ή ακόμα χειρότερα : στην τρελή ελπίδα.


Είναι μέσα στις άμυνες του μυαλού το να υποκαθιστά την σκληρή και πολλές φορές αναπόφευκτη πραγματικότητα με μια πλασματική ωραιοποιημένη κατάσταση. Αυτό βοηθάει από την μιά στο να ξεκουράζονται οι νευρώνες που διαχειρίζονται και αξιολογούν τις προσλαμβανόμενες πληροφορίες και έτσι να διευκολύνεται η επεξεργασία των μελλοντικών επιλογών. Και από την άλλη, να αμβλύνονται οι δυσάρεστες καταστάσεις που οδηγούν στην κατάθλιψη.


Όμως υπάρχει μια παγίδα σε αυτή την λειτουργία του νού. Αυτή είναι ο εκούσιος εγκλωβισμός στην απατηλή προσομοίωση της αλήθειας, η καταστολή των μηχανισμών αντίδρασης, η πτώση στην ποιότητα του ενστίκτου της επιβίωσης, και ως τελικό αποτέλεσμα η ολική καταστροφή του σώματος στο οποίο στεγάζεται το μυαλό.


Όμως όπως λένε οι βουδιστές, “η ζωή δεν είναι παρά ένα όνειρο”. Και ο κόσμος για τον καθένα μας υπάρχει όσο διαρκεί το σώμα. Όταν οι διακόπτες κατέβουν και η ζωή μας εγκαταλείψει, όλο το σύμπαν πεθαίνει μαζί μας. Δεν έχει πιά σημασία το αν η γάτα στο κουτί είναι ζωντανή ή πεθαμένη, γιατί δεν υπάρχει πιά ούτε κουτί, ούτε γάτα, ούτε παρατηρητής. Φυσικά μιλάω για το σύμπαν που αντιλαμβάνεται το μυαλό μας ατομικά, γιατί οι υπόλοιποι συνεχίζουν με το προσωπικό του σύμπαν ο καθένας να συγκροτούν το μεγάλο σύμπαν, άσχετα με τις αφίξεις ή τις αναχωρήσεις.



Είναι στιγμές που ο κόσμος με κουράζει με το απίστευτα χαμηλό επίπεδο στο οποίο έχει επιλέξει να λειτουργεί. 98 % όλων των συζητήσεων είναι για θέματα ανούσια, βαρετά, πληκτικά, εκνευριστικά, πνευματοκτόνα. Είναι σαν να κουβεντιάζουν υπνοβάτες για τις πατούσες της σαρανταποδαρούσας. Ευτυχώς που υπάρχουν άτομα με ταλέντο και τρέλα γύρω μας που κάνουν που και που κανένα χιουμοριστικό τάκλιν στην κουβέντα και παίρνουμε μια ανάσα.


Είναι που τυχαίνει καμμιά φορά ο ταβερνιάρης να ψήνει καλά τις μπριζόλες και τα παϊδάκια, αλλιώς ένα καλό βιβλίο ή μια αξιόλογη ταινία θα ήταν πάντα προτιμότερα από ένα βράδι ταλαιπωρίας με μια παρέα που κουβεντιάζει για συνηθισμένα πράγματα.


Η παγκόσμια κληρονομιά της γνώσης και των εμπειριών είναι τόσο πλούσια που προξενεί εντύπωση πόσο λίγο από αυτήν χρησιμοποιούμε. Διάφορα φασισταριά με τις νεο-φιλελεύθερες απολυταρχικές απόψεις τους και κάποιοι σκοτεινοί ταλιμπάν θεοκράτες με τις “θεόπνευστες” γραφές τους έχουν πάντα τον πρώτο λόγο και συνήθως χωρίς αντίλογο.


Σε φυσιολογικές περιόδους, ο κόσμος χαμηλώνει την ένταση αυτών των κρετίνων γιατί από ένστικτο δεν τους αντέχει. Ενίοτε τους κλείνει τελείως και βάζει μουσική. Σε περιόδους όμως που κυοφορούνται παγκόσμιες αλλαγές, οι μαλάκες εισβάλλουν στον χώρο σου με χίλιους δυό τρόπους. Τότε δύσκολα μπορείς να τους αποφύγεις χωρίς να συγκρουστείς με κάποιον.




Η τοκογλυφική δημοκρατία που “απόλαυσε” ο πλανήτης τους τελευταίους τρείς αιώνες είναι ολοφάνερο ότι ετοιμάζεται να τα φτύσει οριστικά. Όλα γύρω μας συνηγορούν σε αυτό. Ακόμα και με τους δικούς του μονεταριστικούς κανόνες, το σύστημα της αθλιότητας δεν περπατάει. Όταν κάποιος έχει ξεπληρώσει πέντε φορές το κεφάλαιο που δανείστηκε και ακόμα χρωστάει τον κώλο του από τους τόκους των τόκων, δύο πράγματα μπορούν να συμβούν:

Το πρώτο είναι ότι δεν πρόκειται να πληρώσει γιατί και να ήθελε, δεν έχει πιά την οικονομική δυνατότητα.

Το δεύτερο είναι ότι αν πιεστεί κι άλλο, θα επιτεθεί στους τοκογλύφους γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει. Αν μάλιστα καταφέρει να τους σκοτώσει, θα έχει γλυτώσει κι από το χρέος.



Κάποιοι λένε: “Άν ο άνθρωπος αυτός δανείστηκε παραπάνω από τις δυνατότητές του, τότε καλά να πάθει.”
Ή : “Εμείς δεν χρωστάμε, οπότε τί μας νοιάζει για τον άλλον; Ας πρόσεχε.”


Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι πανύβλακες αυτοδιορισμένοι υπερασπιστές της έννομης τοκογλυφικής τάξης και εχθροί του εαυτού τους και των συνανθρώπων τους, είναι ότι όλοι χρωστάμε. Ότι όλοι είμαστε καταχρεωμένοι και υπερήμεροι. Ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχρεώσουμε και να δούμε άσπρη μέρα. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μας επιτρέπεται να συμμετέχουμε στην οικονομική διοίκηση.


Κλεισμένοι στον εαυτούλη τους και περιφρονώντας την υπόλοιπη ανθρωπότητα, οι πανηλίθιοι εθελοντές σκουπιδοφάγοι με το αχρησιμοποίητο μυαλό αδυνατούν να διακρίνουν το αυτονόητο: Το ότι από την στιγμή που μια χώρα χρωστάει, χρωστάνε όλοι οι πολίτες της.

Άσχετα αν ο ατομικός λογαριασμός τους είναι στο σύν και έχουν καταθέσεις.

Άσχετα αν δεν έχουν πάρει ποτέ ούτε δεκάρα προσωπικού δανείου.

Άσχετα με το αν τα χρήματα τα παντελόνιασε μια μικρή ομάδα απατεώνων.

Άσχετα με το ποιός έχει δίκιο και το ποιός φταίει.


Ακόμα πιό πέρα, δεν έχουν καταλάβει το ότι από την στιγμή που μια μικρή χώρα χρωστάει θα πρέπει να γίνει πουτάνα για να ξεχρεώσει. Κι αν δεν γίνει η ίδια, θα την κάνουν οι πιστωτές της.


Με μιά μεγάλη χώρα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Αυτή έχει την πολυτέλεια να κάνει όλες τις άλλες πουτάνες προηγουμένως και αν δεν αποδώσει αυτό, τότε να γίνει πουτάνα η ίδια.


Υπάρχουν διάφορα είδη πουτανιάς:

Το τσιμπούκι : Δίνουμε ό,τι έχουμε. Ορυκτά, πετρέλαια, πρώτες ύλες, σιτηρά, στρατιωτικές βάσεις, αποικιακά προνόμια, ψηφουλάκια στον ΟΗΕ.

Το ιεραποστολικό : Ανοίγουμε τα μπούτια. Συμμετέχουμε σε στρατιωτικές συμμαχίες, διεξάγουμε επιχειρήσεις με υψηλό ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, είμαστε οι ριγμένοι στην μοιρασιά αν το παιχνίδι πάει καλά, γινόμαστε ο σάκος του μπόξ αν τα πράγματα στραβώσουν.

Το σκυλίσιο : Στήνουμε κώλο. Η χώρα γίνεται θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων, ο λαός αποδεκατίζεται, οι υποδομές καταστρέφονται, το ήδη υποθηκευμένο μέλλον υποθηκεύεται στην νιοστή.

Σημείωση: Αν ο γαμιάς ή οι γαμιάδες πάσχουν από πριαπισμό, τα κάνουμε όλα με την σειρά και κατ’ επανάληψη. Χέσε μέσα.





Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είχε πεί κάποτε ο μάστοράς μου, ένας άνθρωπος που με το ζόρι είχε τελειώσει το δημοτικό: “Η οικοδομή είναι το κέντρο της οικονομίας. Πουθενά δεν υπάρχουν τόσα πολλά επαγγέλματα να ασχολούνται με το ίδιο πράγμα. Εκατό διαφορετικοί μάστορες δουλεύουν για να γίνει ένα σπίτι.”


Θα το προεκτείνω λιγάκι. Ο άνθρωπος δύο πράγματα χρειάζεται οπωσδήποτε: Τροφή για να ζήσει και ένα μέρος να προφυλαχτεί από το κρύο και την βροχή. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Και τα ωραία ρούχα και τα αυτοκίνητα και τα σουαρέ και οι διακοπές και τα χρυσά ρολόγια. Όλα αυτά είναι άχρηστα σκατά των τοκογλύφων. Τα σημαντικά είναι η σπηλιά και το τσιτσί. Η διατροφική βιομηχανία είναι σημαντικό κομμάτι της οικονομίας, όμως ο πυρήνας είναι η οικοδομή. Αν αυτή παραπαίει, ολόκληρη η οικονομία γονατίζει. Άμα η οικοδομή πεθάνει, τελείωσαν όλα. Και οι τράπεζες και οι ασφάλειες και οι εταιρείες καταναλωτικών ειδών και τα φορομπηχτικά κράτη και όλοι οι νταβατζήδες που έχουν υποδουλώσει τον πολίτη και του πίνουν το αίμα χωρίς να κάνουν διάλειμμα.


Οικοδομή τέλος, ίσον ντόμινο στην οικονομία, ίσον ανεξέλεγκτη ανεργία, ίσον ταραχές, ίσον πείνα, ίσον επανάσταση. Η πούτσα του Ινδιάνου.


Όμως το τοκογλυφικό σύστημα μισεί τις επαναστάσεις. Όταν είναι να διαλέξει, διαλέγει πάντα τον πόλεμο αντί για την επανάσταση επειδή ο πόλεμος ισχυροποιεί τις δομές της κατεστημένης εξουσίας και έχει λιγότερο ρίσκο για την συμμορία που βρίσκεται στα πράγματα.


Από την άλλη πλευρά, όταν οι άνθρωποι δεν έχουν στέγη, είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι προτίθενται να δουλέψουν σκληρά και να κάνουν θυσίες για να την αποκτήσουν. Από τη στιγμή όμως που όλοι ή σχεδόν όλοι έχουν από ένα σπίτι, αρχίζουν και κλωτσάνε και διαμαρτύρονται και ζητούν να δουλεύουν λιγότερο και να αμείβονται περισσότερο. Τότε το τοκογλυφικό σύστημα αρχίζει και τρίζει επικίνδυνα. Η πατέντα της υπερχρέωσης με καταναλωτικά αγαθά-σκουπίδια έχει κι αυτή ένα όριο, όπως οι κάρτες. Θα χρεωθούν κάποιοι όσο δεν παίρνει αλλά μετά τί; Ποιός θα αναλάβει τα δάνειά τους; Και τί θα εισπράξουν οι τοκογλύφοι από αυτούς που θα μείνουν άνεργοι;


Το κέρδος υφίσταται όσο κάτι είναι σπάνιο. Μόνο τότε το κάτι μπορεί να πουληθεί ακριβά και να αφήσει σημαντικό κέρδος. Να το πώ αλλιώς: Αν υποθέσουμε ότι όλοι όσοι έχουν υποθήκες χάσουν τα σπίτια τους λόγω χρεών, τότε αυτοί που θα τα αποκτήσουν (οι τραπεζίτες) έχουν στα χέρια τους καινούργιο παθητικό και όχι ενεργητικό. Τα κατασχεμένα σπίτια είναι αξίες που θα πέφτουν καθημερινά σε μιά κορεσμένη και φθίνουσα αγορά με ελάχιστη ζήτηση και τεράστια προσφορά. Δεν τους συμφέρει η κατάσχεση, αλλά δεν τους συμφέρει ούτε να χαρίσουν ούτε να παρατείνουν το μη εξυπηρετούμενο χρέος. Η ζημιά στην αγορά και στην οικονομία έχει ήδη γίνει. Η υπερπροσφορά έχει μηδενίσει την ζήτηση και το κέρδος.


Σε αυτή την περίπτωση, η καταστροφή μέρους της ιδιοκτησίας γίνεται επιτακτική ανάγκη. Κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν στάχτη για να ξεκινήσει η διαδικασία από την αρχή. Να γεμίσει ο κόσμος με φτωχούς ανθρώπους που θα πρέπει να κάνουν θυσίες επί χρόνια για να αποκτήσουν στέγη. Γι αυτό και οι σύγχρονοι κατακτητικοί πόλεμοι δεν εστιάζουν πιά στην καταστροφή της πολεμικής μηχανής του αμυνομένου, αλλά κυρίως στην καταστροφή των υποδομών. Γέφυρες, κτίρια, συγκοινωνίες, ηλεκτροπαραγωγικοί σταθμοί, επικοινωνίες, βιομηχανία, όλα γίνονται πουτάνα. Η οικοδομή (ανοικοδόμηση) είναι η συνταγή της επιτυχημένης υποδούλωσης και του σίγουρου κέρδους των τοκογλύφων.



Διαβάζω σχόλια των δαρμένων και γαμημένων πολιτών των ΗΠΑ σε οικονομικές στήλες του διαδικτύου και μου κάνει εντύπωση που ούτε ένας από αυτούς δεν βλέπει επανάσταση ή πόλεμο μπροστά του. Βρίζουν οι μισοί τον Μπούς και οι άλλοι μισοί τον Κλίντον και τον Ομπάμα. Και όλοι μαζί μπινελικώνουν όποιον άλλον βρεθεί στο δρόμο τους. Κάποιες ψύχραιμες και λογικές φωνές χάνονται μέσα στον κυκεώνα των οργισμένων και ανίκανων να σκεφτούν χασούρηδων. Το καζάνι είναι έτοιμο.


Κάποιοι πιστεύουν ακόμα ότι τα χρηματιστήρια θα γυρίσουν πάνω ως δια μαγείας, και ότι τα προβλήματα θα λυθούν. Κι ότι θα βγούν κι άλλοι λαγοί από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού. Μακάρι φιλαράκια γιατί έχω μιά έμφυτη απέχθεια προς αυτούς που φοράνε χακί και ουρλιάζουν ηλίθιες διαταγές.

Σίγουρα υπάρχει η πιθανότητα:

- Να δούν λεφτά στην τσέπη τους οι απανταχού εγκλωβισμένοι σε κωλόχαρτα.

- Να πάρουν πίσω τα δισεκατομμύρια που έχασαν οι κάτοχοι των 401Κ και τα ασφαλιστικά ταμεία.

- Να αναστηθούν οι χρεοκοπημένες τράπεζες.

- Να ρεφάρουν πάλι τα ξεβρακωμένα μπουρδελο-κράτη.

- Να επιστρέψει το μπαγιόκο που εξαϋλωσε ο Μέιντοφ πίσω στα μεγαλοκορόιδα που δάγκωσε.

- Να κερδίσουν επιτέλους οι Κουβανοί.



...Αυτό που δεν βλέπω είναι ποιός θα βάλει πραγματικά λεφτά –όχι αέρα κοπανιστό- να αγοράσει τις φούσκες της οικοδομής και τις ξεφτιλισμένες μετοχές και να ξελασπώσει όλες τις αντιπαραγωγικές και ζημιογόνες επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στην Δύση. Κι ας πούμε ότι έγινε αυτό. Ποιός θα αγοράσει στο άμεσο μέλλον τα υποδεέστερα και ακριβότερα προϊόντα τους; Και ποιός θα φορτωθεί εκ νέου τα χρηματιστηριακά σαβουρόχαρτα; Και πόσο χρόνο θα πάρει ώσπου να σκάσει η νέα, μεγαλύτερη κρίση;



Συγνώμη αλλά αν δεί κανείς τον κόσμο με τη οπτική των τοκογλύφων, και την ως τώρα ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, μου φαίνεται πιό λογικό και πιό αποτελεσματικό το σενάριο των εξεγέρσεων, της πείνας και του “πατέρα των πάντων” που λέει ο μέγας Ηράκλειτος.


Είμαστε στο σωστό δρόμο. Μακάρι να καθαρίσουμε με δυό τσιμπούκια κι ένα ιεραποστολικό, αλλά δυστυχώς η γειτονιά μας βρωμάει βαρβατίλα εδώ και 4.000 χρόνια.


Για την παγίδα του μυαλού, μίλησα στην αρχή. Ξαναδιαβάστε τις 4 πρώτες παραγράφους. Όσοι καταλάβαν με τη πρώτη, ας κάνουν το κουμάντο τους.



Οι υπόλοιποι ας προσευχηθούν.



Το μόνο σίγουρο με το πεπρωμένο –και το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά οι κύριοι με τις ποδίτσες- είναι ότι δεν επιδέχεται σχεδιασμό.