Ερυθρόμορφα πορνό: το κλειδί γιά το μυστικό όπλο της Σπάρτης

Είναι απίστευτο το πόσο λίγο ξέρουμε την ιστορία μας. Από το ποιοί επέβαλλαν τον θείο Ντίνο για πρωθυπουργό/αρχιτέκτονα της καταστροφής και τον αγαπητικό με το ζιβάγκο για βοηθό/αντικαταστάτη, ως τον πραγματικό ρόλο που έπαιξε η εκκλησία στην Τουρκοκρατία. Όσο πάμε χρονικά προς τα πίσω, η ιστορική αυτή άγνοια διευρύνεται με γεωμετρική πρόοδο. Με το που φτάνουμε στην αρχαία Ελλάδα, η σύγχυση είναι πλέον απόλυτη.


Ο προπαγανδιστικός πηλός (ή αλλιώς ηθικοπλαστική λάσπη) που έχει εκτοξευθεί κατά τόνους και επί αιώνες, έχει πιάσει τόπο. Ο μέσος Νεοέλληνας ξέρει όλη την εβραϊκή μυθολογία από τον ηλίθιο Αδάμ ως τον Σαούλ-Παύλο (τον κακούργο που έγινε άγιος σε μιά νύχτα), ξέρει το πόσα κουκούτσια από ελιές την ημέρα έφτυνε ο όσιος Πατάπιος και το πόσοι πατέρες κατούρησαν στα ουρητήρια της Α’ οικουμενικής συνόδου, αλλά δεν ξέρει την διαφορά του Αριστοφάνη από τον Αριστοτέλη.


Και μιλάμε για ένα απλό θέμα. Αν πάμε σε πιό βαθιά νερά, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ούτε σωσίβια δεν έχουν προνοήσει να πάρουν αυτοί που δεν ξέρουν να κολυμπούν. Βλέπετε η νοοτροπία ότι το καΐκι του Νώε θα κάνει στάση να τους μαζέψει ή ότι κάποιος παντοδύναμος από τον ουρανό θα κατέβει για να τους σώσει στην δύσκολη στιγμή είναι η κυριαρχούσα στις πωλήσεις. Ως και οι νεοφασιστο-προφήτες αυτό διακηρύσσουν.



Λοιπόν μάγκες, σας έχω νέα: Την πουτσίξατε. Και την πουτσίξατε άσχημα. Η δύσκολη στιγμή έρχεται μαζί με ένα τσούρμο φίλες της για να σας κάνουν πάρτι. Και φέρνουν και ούζα μαζί τους. Και μαντέψτε ποιοί θα είναι οι πουτάνες της γιορτής. Τα πρεζάκια της παράδοσης. Αυτής της πουστιάς που προσπαθεί εδώ και αιώνες να αλυσσοδέσει τους ήδη τελειωμένους μαστούρηδες.



“Βόμβες στον Οίκο του Θεού... Καίνε τις εκκλησίες” γκαρίζουν οι σκατοφυλλάδες και τα πουτσοκάναλα. Τι άλλη μαλακία έχουμε να ακούσουμε; Το γκαζάκι βαφτίστηκε χριστιανόπουλο. Και το όνομα αυτού, Βόμπα. Οι Κλουζώ των δυνάμεων ανασφαλείας ψαρεύουν στα θολά νερά για να πιάσουν τους δράστες. Να τους βοηθήσω λίγο: Οι ένοχοι είναι ρόζ και έχουν ουρά. Όταν είναι για να πιάσουν κάποιον ταλαίπωρο που βαρέθηκε να τον ληστεύουν οι ίδιοι και οι ίδιοι και διεκδικεί τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που αναγράφονται στο κουρελιασμένο σύνταγμα, τον πιάνουν αμέσως και τον ξεβρακώνουν δημόσια. Γι αυτό και ο πολύς κόσμος τους μισεί. Γιατί δεν υπηρετούν τον νόμο και την τάξη, αλλά εκείνους που προσπαθούν να επαναφέρουν την δουλοπαροικία.


Ποιοί βάζουν τα γκαζάκια; Ποιός άλλος ρε παιδιά; Οι συνηθισμένοι ύποπτοι και τα πρακτοράκια τους. Οι μισθοδοτούμενοι κουκουλοκαριόληδες. Κατά διαταγή αυτών που είναι οι μόνοι ωφελημένοι από τις συνέπειες. Των προβοκατόρων δεξιοχριστιανοφασισταράδων. Ο σκοπός τους δεν είναι να κάψουν τις εκκλησίες (οι οποίες έτσι κι αλλιώς θα είναι άχρηστες σε μερικά χρόνια γιατί δεν θα πατάει ψυχή) αλλά να ενισχύσουν το πελατειακό σύστημά τους που καταρρέει. Όχι γιατί ξύπνησαν οι ιθαγενείς και απομακρύνθηκαν από μόνοι τους από την μαστούρα, αλλά γιατί τους έδιωξαν από το μαγαζί οι ίδιοι οι μαγαζάτορες με την απληστία τους. Οι γέροι μαστούρηδες παραδίδουν ένας-ένας, ενώ οι νέοι δύσκολα πιάνονται, υπάρχουν τόσα καινούργια είδη παραμύθας τώρα που κανείς δεν καταδέχεται να ασχοληθεί με την παλαιοντολογία της πρέζας. Το παρακράτος που υφίσταται επίσημα στον κρατικό προϋπολογισμό από το 1828, τα έχει χρειαστεί έτσι όπως τα έκανε σκατά με την διαρκή και ανελέητη ληστεία της χώρας και των πολιτών. Έφαγε τα χρυσά αυγά και τώρα πάει να βάλει και την ξεπουπουλιασμένη χήνα ζωντανή στο φούρνο μικροκυμάτων.



Η μασονία που ελέγχει τις μάζες με την ψεύτικη παράδοση και τα εθνοκτόνα παραμύθια έχει αρχίσει να ανησυχεί. Η εποχή και οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Αν εμφανιστεί ένας ηγέτης του διαμετρήματος ενός Ελευθέριου Βενιζέλου αλλά με σημερινές προδιαγραφές, και που να προέρχεται εκτός του συστήματος, την γάμησαν. Γι αυτό παλεύουν με τα γκαζάκια. Γι αυτό πασχίζουν να κόψουν κάθε δεσμό με την αρχαία Ελλάδα. Γι αυτό κρύβουν την αληθινή όψη της.




Οι χριστιανοφιλόσοφοι μιλάνε για την αξία της νηστείας. Ποιάς νηστείας ρε λαμόγια, της υποχρεωτικής; Που είσαι άνεργος ή υποαπασχολούμενος και ίσα που σε φτάνουν τα μπικικίνια για το νοίκι και το φαΐ; Τι νηστεία; Δίαιτα χρειάζεται η υπόλοιπη χώρα και μάλιστα διαρκείας γιατί έχει γεμίσει παχύσαρκους. Πλακώνονται στα καλαμαράκια, στα χταποδάκια, στις σαλάτες, στους βολβούς, στις αντζούγες, στα ζυμαρικά, στους ταραμάδες, στις ελιές, στα τουρσιά, στους χαλβάδες κι ώσπου να πάει Μεγάλο Σάββατο, έχουν πάρει πέντε κιλά ο καθένας. Και μετά σου λέει νηστέψαμε, να φάμε και δύο αρνιά κι ένα κατσίκι γιατί τρέμουν τα πόδια μας από την πείνα. Κι ένα γουρουνάκι και καμμιά δεκαριά κοτόπουλα και σαράντα μέτρα λουκάνικο χωριάτικο και μερικές μοσχαρίσιες. Γιατί δένουν με τα άλλα κρέατα, για να μην μείνει κανένα παραπονεμένο. Γιατί πώς να το κάνουμε, τζάμπα νηστέψαμε τόσες μέρες; Δεν δικαιούμαστε να το ρίξουμε λίγο έξω; Τί διάολο, κλέφτες θα γίνουν τα ινστιντούτα αδυνατίσματος;



Μέλανα ζωμό σκέτο και με λίγο χώμα μέσα, πίνανε οι Σπαρτιάτες. Χωρίς να κόβουνε ώρες από τα στρατιωτικά γυμνάσια. Και δεν τους έπιανε τίποτα, ούτε καρδιά, ούτε καρκίνος, ούτε εγκεφαλικό, ούτε πιτυρίδα. Αλτζχάϊμερ δεν προλάβαινε να τους πιάσει. Ούτε η εφορία. Φημολογείται ότι για την σκλήρυνση κατά τσιμεντόπλακας φταίει η τηλεόραση που εκπέμπει μία ορισμένη συχνότητα υπερήχων που εκφυλίζουν σταδιακά τον εγκέφαλο αυτών που παρακολουθούν. Τηλεόραση δεν είχαν ούτε οι Αθηναίοι, ούτε οι Θηβαίοι, ούτε οι Κορίνθιοι, ούτε κανένας άλλος.



Τότε όλα παίζονταν ζωντανά. Live. Και οι μάχες και τα θέατρα και οι γιορτές και τα συμπόσια και οι παρτούζες. Δεν είχε replay να ξαναδείς τη φάση. Όλα τα γεγονότα στα οποία δεν ήσουν παρών, τα μάθαινες από τις λέξεις. Το απόλυτο εργαλείο, η γλώσσα, στην υπηρεσία του μυαλού και το μυαλό στην υπηρεσία της γλώσσας. Όλοι λίγο-πολύ την κατείχαν. Οι Αθηναίοι με τις μοδάτες σχολές και τα φραμπαλιάρικα αλλά και πιασάρικα επιχειρήματα, οι Κορίνθιοι με την υποκουλτούρα και την αργκό του εμπορίου και της καλοπέρασης, οι Μακεδόνες με την ωμή δύναμη και την τετράγωνη λογική, οι Ίωνες με την εκλεπτυσμένη ασιατική επιρροή αιώνων, οι Ιταλιώτες με την ανανεωτική ισχύ και την νέα σκέψη των συνόρων.



Όμως αυτοί που δεν παίζονταν με τίποτα, ήταν οι Σπαρτιάτες. Όλοι οι άλλοι πειραματίζονταν, αυτοσχεδίαζαν, χαίρονταν με τα καπρίτσια της γλώσσας, την ανακάλυπταν, την εξηγούσαν, την ερωτεύονταν, την στόλιζαν, την πολιορκούσαν, την λάτρευαν και υφίσταντο με στωικότητα τις παραξενιές της. Οι Σπαρτιάτες την είχαν στην υπηρεσία του καθεστώτος. Όχι με διατάγματα και βλακείες όπως κάνουν οι δικτατορίσκοι, αλλά με συνεχή εκπαίδευση και άτεγκτη ισονομία. Όπως κρατούσαν το σπαθί και την ασπίδα, δύο χτυπούσαν μιά αμύνονταν, το ίδιο έκαναν με τις λέξεις και τις έννοιες. Αυτό και κάτι παραπάνω.



Η σπαρτιάτικη χρησιμοποίηση της γλώσσας, το λακωνίζειν, άφησε εποχή. Όποιος έχει ασχοληθεί με το επίγραμμα ή έστω με το γιαπωνέζικο χαϊκού, έχει ήδη καταλάβει τι εννοώ. Το μέγιστο δυνατό νόημα στην μικρότερη σε έκταση πρόταση. Η απόλυτη οικονομία. Μυαλού, κίνησης και ενέργειας. Και η απόλυτη απόδοση. Σε πνεύμα, συναίσθημα, δύναμη. Μόνο κάποιοι Ιάπωνες του 12-14ου αιώνα κατάφεραν να πλησιάσουν κάπως αυτό που έκαναν οι Σπαρτιάτες 2.000 χρόνια πριν. Το “ή τάν ή επί τάς” αν δεν ξέρει κανείς επακριβώς σε τι αναφέρεται, δεν μπορεί να το κατανοήσει. Κι αυτός είναι ο στόχος. Το να μην προλαβαίνει να καταλάβει ο αντίπαλος από τα συμφραζόμενα ή την γλώσσα του σώματος τι σκέφτεσαι. Η δράση είναι πρωτεύουσα και ο χρήστης των λέξεων έχει πάντα το πλεονέκτημα. Ακόμα κι αν ο αντίπαλος είναι αρκετά έξυπνος ή μορφωμένος ή ενορασικός, ώσπου να καταλάβει τι ειπώθηκε είναι αργά για τον ίδιο.




Τα ψέματα που μας έχουν πεί και συνεχίζουν να μας λένε για την ιστορία και τον πολιτισμό αυτής της χώρας και όσων την κατοίκησαν αφήνοντας τα χνάρια τους στις πέτρες και στα γονίδια, είναι αμέτρητα. Όμως αυτά τα ψέματα ξεθωριάζουν ένα-ένα. Ορδές πουλημένων πολιτικάντηδων και τυράννων προσπαθούν επί δύο χιλιετίες να σβήσουν τις πολιτιστικές μνήμες. Κομμάτιασαν με σφυριές τα αγάλματα και τα αγγεία, έκαψαν και λογόκριναν τα συγγράμματα, καταχώνιασαν και εξαφάνισαν αυτά που δεν τους συνέφεραν, έκρυψαν και κρύβουν εκθέματα στις αποθήκες των μουσείων, διδάσκουν την ιστορία όπως τους βολεύει, θάβουν και αποσιωπούν ανθρώπους, ιδέες, τάσεις, αλλά και ολόκληρες εποχές. Αποστείρωσαν, ακρωτηρίασαν και γελοιοποίησαν όσο μπορούσαν τον αρχαίο πολιτισμό για να τον αισθάνομαστε ως κάτι ξένο. Λες και εμείς δεν ζούμε στην ίδια χώρα, λες και δεν μας περιβάλλει η ίδια θάλασσα και τα ίδια βουνά. Ακόμα κι αυτό προσπαθούν να το αλλάξουν. Καίνε, χτίζουν, βρωμίζουν, μολύνουν, ασχημαίνουν το τοπίο όσο μπορούν. Και δεν υπάρχει ούτε ένας να τους κόψει τα κεφάλια και και να τα καρφώσει σε παλούκια. Μπόλιασαν με δηλητήριο τις ψυχές των ταλαίπωρων που λόγω ελλιπών γνώσεων έπεσαν στα χέρια τους και τους χρησιμοποιούν ως γενίτσαρους. Εξοντώνουν όποιον πάει κόντρα και συνεχίζουν να καταπιέζουν και να ισοπεδώνουν με τα σχολεία-οδοστρωτήρες τους.



Ευτυχώς μέσα στις τάξεις της χριστιανικής πέμπτης φάλαγγας υπήρξαν και μερικοί “προδότες”. Πραγματικοί Έλληνες που βρέθηκαν στο κορμί του θηρίου και το αποσυντόνισαν την κατάλληλη στιγμή. Και άλλοι που ακολουθώντας την αλάνθαστη λογική του γονιδίου έπραξαν τα αντίθετα από αυτά που τους πρόσταζαν οι σκοτεινοί Χατζηπουσταράδες.



Πριν εκατό χρόνια ξεκίνησε πόλεμος για την γλώσσα. Το τελευταίο οχυρό που είχε μείνει στα χέρια των ιθαγενών. Μια συμμορία βασιλιάδων, παπάδων, γαιοκτημόνων, πολιτικάντηδων, δικηγόρων, μασόνων, τοκογλύφων, και άλλων εθνικοφρόνων κυρίων σχεδίασε και εκτέλεσε ένα σατανικό εγχείρημα. Την ολοκληρωτική αποκοπή από τον αρχαίο πολιτισμό. Το όχημα ήταν η καθαρεύουσα, τα μεταφρασμένα γαλλικά της κακιάς ώρας. Μια μπάσταρδη πλαστή και γελοία γλώσσα σαν αυτούς που προσπάθησαν να μας την επιβάλλουν. Με την αισχρή δικαιολογία ότι μοιάζει περισσότερο στην αρχαία. Γιατί, ζούσαν τότε και ήξεραν πώς ήταν η αρχαία; Ή μήπως την είχαν μελετήσει; Ως τώρα κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί δεν προσπάθησαν να επιβάλλουν την Αττική διάλεκτο αυτή καθεαυτή. Περισσότερη επιτυχία θα είχαν. Όμως αυτό ακριβώς ήθελαν να αποφύγουν. Αφού με σφαγές και βασανιστήρια αιώνων επέβαλλαν μια ψεύτικη σατανική θρησκεία, και δεν κατάφεραν πολλά, το επόμενο βήμα ήταν η ψεύτικη γλώσσα. Να σου κόψουν το πόδι για να σου πουλήσουν το δεκανίκι. Ό,τι πέτρα έχει εκσφενδονιστεί εναντίον μας ανά τους αιώνες, έχει αποκάτω την σφραγίδα των ρασοφόρων δημίων. Αυτών που φωνάζουν και κόπτονται υπέρ του έθνους. Του έθνους που έχουν οι ίδιοι εξαφανίσει. Όμως τον πόλεμο της γλώσσας τον έχασαν. Κι από τότε χάνουν συνέχεια σε όλα τα μέτωπα γι αυτό πασχίζουν με προβοκάτσιες, μήπως και αποφύγουν το μοιραίο.




Είτε τους αρέσει, είτε όχι, η δημοτική ήταν το μόνο γνήσιο παιδί της αρχαίας. Κι αυτό αποφάσισε η συλλογική συνείδηση. Πονάει η ήττα, έ μουνάκια; Σας κακοφαίνεται η πλαστικότητα και το μεγαλείο της αληθινής ελληνικής; Να φτιάχνεις καινούργιες λέξεις από τις παλιές και οι άλλοι να τις καταλαβαίνουν, χωρίς να χρειάζεται να τους εξηγήσεις τίποτα. Να αλλάζεις τελείως την σύνταξη μιας πρότασης ή την σειρά των λέξεων και το νόημα να είναι το ίδιο (όπως συμβαίνει σε μιά σειρά αριθμών). Να αλλάζεις ελάχιστα την σύνταξη και το νόημα κάθε φορά να είναι διαφορετικό. Να γίνεται μεταφορική ή κυριολεκτική κατά βούληση. Κι εκεί που φαίνεται κατανοητή, να γίνεται και τονική ώσπου να χάνει ο Κινέζος την Κινέζα. Μία λέξη δικιά μας με στενό νόημα και ο ξένος να χρειάζεται παράγραφο να αναλύσει όλες τις σημασίες και να του μένουν και απορίες. Ένα κείμενο είκοσι γραμμών να τρελαίνει και να κομπλάρει όλους τους μεταφραστές, και τους αυτόματους και τους χειρονάκτες. Αυτή είναι η απόλυτη γλώσσα. Να μένει η ίδια και να αλλάζει συνεχώς με συνέχεια. Και ο εργάτης να συνεισφέρει στην εξέλιξή της όσο και ο επιστήμονας, από ένστικτο. Κτήμα όλων και ιδιοκτησία κανενός. Κι όποιος βρωμιάρης θα προσπαθεί να την χρησιμοποιήσει με πονηρό σκοπό χωρίς να την αγαπάει, να την τρώει στη μάπα, να γίνεται παλτό. Να μην καταλαβαίνει γιατί γελάνε οι άλλοι μαζί του. Κι όταν συναντιώνται δύο άγνωστοι, να μιλάνε ανοιχτά σε υπο- ή σε υπέρ-επίπεδο και να μην πιάνει κανένας από τους γύρω τους τις λέξεις που σκάνε στα αυτιά. Και οι διεθνορουφιάνοι να σπάνε τις χοντροκεφάλες τους να αναλύσουν τα υποκλαπέντα με τα οποία έχουν τιγκάρει τους σκληρούς του Echelon. Κουράγιο ρουφιανάκια της τεχνολογίας, τα πρώτα πενήντα χρόνια είναι δύσκολα.




...Αυτήν την γλώσσα είχατε σχεδιάσει να την κάνετε στείρα και μαϊμού σαν τα μυαλά σας, έ τριλειρόπουστες; Λοιπόν, τσιμπήστε αρχίδια τώρα. Και είμαστε στην αρχή ακόμα, εθνικές κωλοκουδουνίστρες. Το διαδίκτυο θα σας γαμήσει τα σπίτια.




Αυτοί που κατάργησαν τα αρχαία από τα σχολεία για να εισπράξουν τις κρυφές επιδοτήσεις από τις αμερικάνικες στοές, σε γιατρό να τα δώσουν αυτά που πήραν. Και τα δίνουν. Τα αρχαία μόνο να τα ακούς φτιάχνεσαι. Κι ας μην τα καταλαβαίνεις όλα. Γιατρεύεσαι σαν να σε ψέλνει Σαμάνος. Είναι η μαγεία της γλώσσας. Οι φράσεις και οι λέξεις της είναι που λειτουργούν ως αντίδοτο στα ξόρκια, στα μάγια και στις κατάρες. Θα διδάσκονταν πλέον, λέει, σε μεταφράσεις. Ποιές μεταφράσεις; Φολκλόρ τα έκαναν όλα οι λουμπίνες. Πούστηδες και παλικάρια γίνανε μαλλιά-κουβάρια. Τα μπλέξανε όλα, και τα μυαλά και τα σκατά. Κάμ μίστερ, πάρε τσαρούχι αρχαίο και εικόνα της παναγίτσας, σουβενίρ οφ Γκρής. Βέρι τσήπ μαντάμ, μπίρ παρά.



Ακόμα και την λέξη Ελλάς εξαφάνισαν, για να μην ακούγεται καθόλου. Γκρής ρε φίλε, Γκρής! Για να καταλαβαίνουν και τα όρθια ζώα που έρχονται να κάνουν τουρισμό στα μέρη που λήστευαν και έκαιγαν οι προπάπποι τους. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα μάραναν την ελληνική διανόηση. Δεν τα θέλουμε ρε παλιόπουστες. Τους τα χαρίζουμε, να τα έχουν στα μουσεία τους γιατί δεν έχουν και τίποτε άλλο να δείξουν. Είναι άλλωστε το καλύτερο επιχείρημα, ότι οι σημερινοί είναι πειρατές, κλέφτες και κλεπταποδόχοι όπως ακριβώς οι πρόγονοί τους.





...Αρκετά είπα. Είναι άλλοι που βλέπουν μόνο ασχήμια γύρω τους. Αυτήν υποστηρίζουν, αυτήν επιδιώκουν, κι αυτήν προπαγανδίζουν. Είναι δύσκολο να μην την δείς. Βρώμικες πόλεις και μεταλλαγμένοι πολίτες που σέρνονται στους μίζερους δρόμους τους. Όμως εγώ πέρα από την ασχήμια, βλέπω και ομορφιά. Και ταλέντα. Οι νέοι άνθρωποι είναι πιό ωραίοι από ποτέ. Έχω δεί ακόμα και ξένους τουρίστες (όχι τα μεθυσμένα ζώα, αλλά αυτούς που έχουν κάποιες γνώσεις) να σταματάνε για να θαυμάσουν και να σχολιάσουν κάποιον ή κάποια που τους θυμίζει αυτό που έχουν διαβάσει στα αρχαία βιβλία για τους κατοίκους αυτής της χώρας.



Όταν πριν από χρόνια, το 1993, η Καίτη Γαρμπή πήγε στην Γιουρο-βύζιον με εκείνη την γαλάζια καμπριολέ Μινωϊκή χλαμύδα με τα χρυσά πιαστράκια, ήταν η βραδιά της μαλακίας. Όλοι οι Ευρωπαίοι την βγάλανε έξω και την παίξανε εκείνο το βράδι. Ακόμα και οι γριές λεσβίες τρίβανε με επιμονή τα σιτεμένα, ρυτιδιασμένα και πουτσοξεχασμένα μουνιά τους. Και οι γκέις έδιναν είκοσι χρόνια από την δύσμοιρη ζωή τους για να είναι σαν κι αυτήν για μια παρτουζο-βραδιά. Τους έφυγε ολωνών ο τάκος. Την άλλη μέρα το παίζανε κυριλέ. “Υπάρχουν τόσο όμορφες γυναίκες στην Ελλάδα;” ρωτούσαν οι ευρωλιγούρηδες. Κανείς δεν είχε προσέξει το τραγούδι και τους στίχους.


Ναί ρε μαλάκες Ευρωπαίοι βρωμορατσιστές, υπάρχουν τέτοιες και καλύτερες.





Μην περιμένετε να σας πώ λεπτομέρειες για το μυστικό όπλο της Σπάρτης. Σχεδόν όλοι έχετε τα γονίδια για να τις ανακαλύψετε μόνοι σας. Αντί να ψάχνετε συνέχεια για θέση παρκαρίσματος για να πιείτε καφέ, πιείτε και ένα καφέ στο ρημάδι το σπίτι σας. Ή τραβάτε πιείτε τον στην Βραζιλία, φτηνότερα στοιχίζει. Αλλά βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει και ψάξτε να βρείτε αυτά που σας κρύβουν. Άλλωστε η γνώση που κερδίζεται στην προσωπική ενασχόληση με κάτι είναι και η πιό σημαντική. Και μόνο η γνώση είναι που σε γλυτώνει από τα νύχια των μαγισσών.




Φιλοσοφία είναι οι Σοφιστές. Περισσότερο αυτοί παρά οι μαλακίες του παιδέρα Σωκράτη και τα πουστριλίκια του πεοπνίχτη Πλάτωνα. Φιλοσοφία είναι ο Ηράκλειτος. Ο ένας, ο αρχηγός. Και τόσοι άλλοι, Έλληνες, αλλά και ξένοι που επηρεάστηκαν από Έλληνες. Και τέχνη είναι τα ερυθρόμορφα αγγεία με τα γαμήσια των θεών και των ανθρώπων. Τα γκομενιλίκια του Δία και τα πάρτι της Αφροδίτης. Η ζωή. Το χρώμα. Το συναίσθημα. Όχι η μαζοχιστική φαντασίωση του να σε κλωτσάνε, να σε μαστιγώνουν, να σε φτύνουν, να σε ξεφτιλίζουν και μετά να το παίζεις άγιος και καθαρός.




Τα φωτοστέφανα ταιριάζουν στις ξεφωνημένες λούγκρες. Αλλά ακόμα κι αυτές, τα ακουμπάνε στο μπουντουάρ όταν κατευθύνονται προς τη χέστρα για ένα επείγον άδειασμα.




Η ευκοίλια είναι το τέλος της παπάτζας. Τί να την κάνεις την αθανασία, όταν σε πάει κοπίδι κάθε μέρα;




Η αγιότητα του κάθε ξεκωλιάρη σβήνει από τις αναθυμιάσεις που εκλύουν δύο κιλά αχνιστά σκατά.