Η καλή νοικοκυρά είναι τσούλα και κυλά, ή ο κανιβαλισμός ως μοναδικό μέσο απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης

Η αδικία με κάνει και αγριεύω. Ποτέ στη ζωή μου δεν ρουφιάνεψα, δεν έκλεψα και δεν αδίκησα κάποιον. Τουλάχιστον εν γνώσει μου. Τέλειος δεν είμαι, ούτε καν το επιδιώκω να είμαι. Είμαι άνθρωπος με τις αδυναμίες μου, τα τρωτά μου και τις εμμονές μου. Αρκετά από όλα τα παραπάνω. Και δεν πιστεύω σε τίποτα από τα συνηθισμένα. Ούτε σε θεούς, ούτε σε πατρίδες, ούτε σε φατρίες. Πιστεύω μόνο στη ζωή, στην αρμονία και στο δίκαιο. Δεν με νοιάζει τι χρώμα έχει το πετσί του άλλου, ποια γλώσσα μιλάει ή σε ποιο τσόφλι της γής έχει γεννηθεί. Άμα είναι σωστός άνθρωπος είναι φίλος μου κι ας συνεννοούμαστε με χειρονομίες. Κι άμα είναι σκάρτος είναι εχθρός μου, κι ας έχουμε και τους ίδιους γονείς.



Μπορεί και να είχα αποκτήσει περισσότερα υλικά αγαθά αν ήμουν ρουφιάνος, κλέφτης και άδικος. Όμως δεν θα αισθανόμουν καλά. Γιατί ο κακός ρόλος είναι το μαρτύριο του ηθοποιού. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από το να ζείς στο πετσί ενός άλλου. Από το να υποκρίνεσαι συνεχώς και να μην είσαι ο εαυτός σου ούτε στον ύπνο σου.



Δυστυχώς δεν μπορώ να πώ το ίδιο για πολλούς από αυτούς που βολοδέρνουν γύρω μου. Διακρίνω ότι είναι ευχαριστημένοι με τον ρόλο του παλτού που τους επέβαλλαν κάποιοι άλλοι, ή ακόμα χειρότερα, που τον επέλεξαν οι ίδιοι. Ή αν δεν είναι, προσπαθούν να πείσουν την πάρτη τους ότι τον παίζουν μια χαρά. Και ως ένα σημείο το καταφέρνουν. Αρχίζουν να πιστεύουν ότι είναι καλές νοικοκυρές. Ότι είναι προοδευτικοί, ανεκτικοί, τίμιοι, αξιοπρεπείς, μαχητές, χρήσιμοι. Η αλήθεια είναι ότι ενσαρκώνουν ακριβώς το αντίθετο: είναι αντιδραστικοί, μισαλλόδοξοι, ανέντιμοι, αναξιοπρεπείς, δειλοί και άχρηστοι.



Η άρχουσα τάξη αυτού του τόπου βρίθει από ανθρωποειδή μιάσματα, επαγγελματίες καταδότες, μεταλλαγμένα μυαλά, σκουπίδια της πατριαρχίας, και κομματικούς φρανκενστάιν. Όλος αυτός ο αχταρμάς των πυροβολημένων καριόληδων, σέρνει τη χώρα σε ένα δρόμο με θανάσιμους κινδύνους και ούτε ένας από αυτούς τους παλιόπουστες δεν είναι ικανός να κρατήσει το τιμόνι. Είναι όλοι τους μπλα-μπλάδες, ανεύθυνοι, παπατζήδες και χρεωμένοι ως το λαιμό.



Ο σκατοχοντρός που δεν μπορεί ούτε να περπατήσει από το άχρηστο λίπος που έχει συσσωρεύσει πάνω του σαν καρκίνο, έχει μούτρα να κρίνει αυτούς που συνειδητά και με αίσθημα απόλυτης ευθύνης απείχαν από το πανηγύρι της ευρωπαϊκής πουστιάς. Ο αρχικουράδας που όταν πάει τουαλέτα γεμίζει τρείς χέστρες στην καθισιά του με σκατό από πατέ και σολομό, είχε το θράσος να αποκαλέσει “άχρηστους” τους μόνους πολίτες που αισθάνονται την κρισιμότητα των περιστάσεων και απέχουν από την βρωμοπαρτούζα. Και μάλιστα το έκανε χρησιμοποιώντας την χιλιοειπωμένη ρήση του Περικλή. Μήπως ξεχνάει ο χοντρομαλάκας με την Κλίνγκον καράφλα ότι η Αθήνα ήταν άμεση δημοκρατία; Όσο ατελής και να ήταν, δεν παύει να είναι εκατό φορές καλύτερη από το μασονομπουρδέλο του σήμερα. Άντε ψόφα πρησμένε παλιόπουστα που μας έχεις σκοτίσει τ’ αρχίδια.




Γελάω με τους πρασινοσκατάδες που παριστάνουν τους νικητές και κάνουν ότι δεν βλέπουν ότι ο κόσμος τους έγραψε όλους στ’ αρχίδια του. Το κόμμα του αγανακτισμένου πολίτη που δεν μπαίνει πιά στα κομματικά μαντριά κέρδισε για πρώτη φορά τις εκλογές σε αυτό το μπουρδέλο. Όμως αυτό είναι μονάχα το πρώτο –μικρό- βήμα. Έχουν πολλά να γίνουν ακόμα για να αναπνεύσει η θαμμένη κάτω από την κομματική κοπριά χώρα και οι πολίτες της.




Η ζωή, το μεγάλο παιχνίδι δεν είναι δίκαιο. Καλοί άνθρωποι γίνονται κιμάς στην μηχανή του μάρκετινγκ και κακοί βγάζουν εκατομμύρια δηλητηριάζοντας και εξολοθρεύοντας ακόμα και μωρά. Έτσι ήταν πάντα ο κωλόκοσμος και έτσι φαίνεται ότι θα συνεχίσει να είναι. Άδικος. Ακριβώς γι αυτό πρέπει να είμαστε δίκαιοι εμείς ο καθένας για πάρτη του και πολλοί μαζί για όλους για να κρατάμε τα ίσια.




Είναι ξεκάθαρο ποιος δημιουργεί, υποθάλπτει και διαιωνίζει την τρομοκρατία σε αυτή την χώρα. Οι συμμορίες των πληρωμένων δολοφόνων που παριστάνουν τους αντάρτες των πόλεων γιατί δεν τολμούν να χτυπήσουν την κορυφή της πυραμίδας αλλά γαζώνουν κάθε τόσο την βάση της και τον κάθε ταλαίπωρο που φυλάει σκοπιά έξω από τις επαύλεις των μεγαλοαπατεώνων;



Πρίν μερικές ημέρες σταμάτησα αναπόφευκτα στο μοναδικό βενζινάδικο που ήταν ανοιχτό και περιμένοντας σειρά, έπιασα κουβέντα με τα παιδιά που έβαζαν βενζίνη:
“…Τι σας δίνουν ρε παιδιά εδώ, βασικό;”
Το παιδί που έβαζε βενζίνη σε ένα αυτοκίνητο κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
“ …Κι από ωράριο; 8ωρο;”
“10ωρο, 12ωρο, 13ωρο…” ήρθε η απάντηση από 3 στόματα εν χορώ.
“Ά, τόσο καλά.”
Και να σκεφτείτε ότι το αφεντικό τους έχει πιαστεί δυό φορές να πουλάει νοθευμένη βενζίνη ο σκατοβρωμιάρης.




Οι χαμένοι αυτού του κόσμου όλο και πληθαίνουν. Κι αυτοί που κερδίζουν από την υπεραξία της δουλικής εργασίας και την κλοπή του δημόσιου χρήματος των φορολογουμένων, γίνονται όλο και πιο πλούσιοι. Οι κοινωνικές παροχές είναι σαν την βροχή στην έρημο. Κάθε πενήντα χρόνια. Κι από την άλλη, τα ιδρύματα του τζόγου πολλαπλασιάζονται με απίστευτους ρυθμούς και διεισδύουν όλο και περισσότερο στη ζωή όλων μας. Η ψεύτικη ευτυχία με τα ουίσκια τα αυτοκίνητα και την πρέζα έχει γίνει το απόλυτο ιδανικό. Η εξαθλίωση δεν είναι τυχαία και ταξική πλέον. Είναι συστηματική και επιστημονική. Από την κορυφή μπορείς να βρεθείς στον πάτο με δυό κινήσεις, το αντίθετο είναι σχεδόν αδύνατο.




Λίγη αξιοπρέπεια, λίγη φινέτσα, λίγη αρχοντιά είναι αυτό που λείπει. Και δεν χρειάζονται πολλά λεφτά για να είναι κανείς άρχοντας. Άλλωστε οι πιο πολλοί άρχοντες είναι πάμπτωχοι. Γιατί τα λεφτά δεν τα καβουρεύουν ποτέ αλλά τα μοιράζουν σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Οι ίδιοι δεν χρειάζονται παρά λίγα για να ζούν αξιοπρεπώς. Η ουσία δεν είναι πόσα χαλάς αλλά πώς τα χαλάς. Οι φτωχοί άρχοντες στην χειρότερη μέρα τους είναι εκατό φορές πιο γαλαντόμοι από ότι οι βρωμονεόπλουτοι ληστές στην καλύτερή τους.




Τελικά όλες οι κρίσεις της ιστορίας οδηγούνται κάποια στιγμή στην εκτόνωση. Είτε ανώδυνα, είτε επώδυνα. Οι μαλάκες που νομίζουν ότι με κάποιες χιλιάδες μπάτσους παραπάνω, με τα πληρωμένα ΜΜΕ και με τους τρομοκράτες-μαϊμούδες θα την σκαπουλάρουν, καλύτερα να το ξεχάσουν. Αυτοί που καλοπερνάνε έχουν ιδιαίτερη μυρωδιά. Οι πεινασμένοι λύκοι και τα νηστεύοντα τσακάλια δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν μετά τον δύσκολο χειμώνα.



Για την πείνα που έρχεται, μία είναι η λύση:



Σουβλίστε τους γουρουνόπουστες.



Φάτε τους. (Κυριολεκτικά).




Ο κόσμος πάντα φαίνεται καλύτερος μετά από ένα πλούσιο γεύμα.