Music by: Astor Piazzolla
Lyrics by: Fernando “Pino” Solanas
Vuelvo al Sur,
como se vuelve siempre al amor,
vuelvo a vos,
con mi deseo, con mi temor.
Llevo el Sur,
como un destino del corazon,
soy del Sur,
como los aires del bandoneon.
Sueño el Sur,
inmensa luna, cielo al reves,
busco el Sur,
el tiempo abierto, y su despues.
Quiero al Sur,
su buena gente, su dignidad,
siento el Sur,
como tu cuerpo en la intimidad.
Te quiero Sur,
Sur, te quiero.
Vuelvo al Sur,
como se vuelve siempre al amor,
vuelvo a vos,
con mi deseo, con mi temor.
Quiero al Sur,
su buena gente, su dignidad,
siento el Sur,
como tu cuerpo en la intimidad.
Vuelvo al Sur,
llevo el Sur,
te quiero Sur,
te quiero Sur...
I return to the South
like one always returns to the love,
I return to you ,
with my longing, with my anxiety.
I carry the South
like a destiny of my heart,
I am from the South
like the melodies of the bandoneon.
I dream of the South,
a huge moon, the sky reversed,
I am looking for the South
the open time, and its thereafter.
I love the South,
its good people, its dignity,
I feel the South,
like I feel your body in intimacy.
I love you South,
South, I love you.
I return to the South
like one always returns to the love,
I return to you
with my longing, my anxiety.
I love the South,
its good people, its dignity,
I feel the South
like I feel your body in intimacy.
I return to the South,
I carry the South,
I love you South,
I love you South...
Έρχεται η στιγμή που δεν έχει κανείς πού αλλού να πάει από το να επιστρέψει στις ρίζες του.
Που δεν έχει τίποτε άλλο να πεί από τα χιλιοειπωμένα.
Που δεν έχει τίποτε παραπάνω να κάνει από το αυτονόητο.
Που δεν έχει τίποτε περισσότερο να προτείνει από αυτό που λέει η λογική.
Που δεν έχει τίποτε διαφορετικό να βιώσει από το τετριμμένο.
Που δεν έχει τίποτε επιπλέον να ανεχτεί από την κουλτούρα του κάθε σκουπιδότοπου.
Είναι η στιγμή που πρέπει να φύγει για τον Νότο.
Για το προσφιλές και οικείο άγνωστο.
Για το ιδεατό περιβάλλον της παιδικής ηλικίας.
Για πόλεις που ενώνονται μεταξύ τους με χωματόδρομους.
Για χωριά που δεν ξέρουν τι σημαίνει ζώνη τηλεθέασης.
Για κόσμους που ζούν και ελπίζουν ακόμα.
Για κοινωνίες με ανθρώπους που συνομιλούν κοιτώντας ο ένας τον άλλον κατάφατσα, χωρίς μεσολαβητή.
Η Μπαρμπουτιέρα κλείνει τις πόρτες της επ’ αόριστον. Ούτε ο ιδιοκτήτης του κτιρίου κατάφερε να μου κάνει έξωση, ούτε οι κερατάδες πέτυχαν να με κλείσουν, ούτε οι πελάτες με εγκατέλειψαν. Πέρασα καλά και παράπονο δεν έχω.
Όμως κάθε πράγμα στη ζωή έχει τον κύκλο του. Κάθε τι εκπληρώνει το σκοπό του και συμπληρώνοντας την τροχιά του, κατευθύνεται εκεί που έχει ταχτεί να πάει. Πληγές υπάρχουν πολλές αλλά η νοσταλγία είναι η χειρότερη αρρώστια.
Η νοσταλγία γι αυτά που χάθηκαν.
Η νοσταλγία γι αυτά που συνεχίζουν να υπάρχουν αλλού.
Η νοσταλγία γι αυτά που θα έρθουν και δεν θα γίνουν αντιληπτά.
“Το καθήκον είναι σημαντικότερο από τη ζωή” έλεγαν οι Ιάπωνες της εποχής του Bushido.
Ήταν ο τρόπος τους να αντιταχθούν στο υπαρξιακό χάος και στο αβάσταχτο βάρος της δικαιολογίας.
“Όλα αλλάζουν, όλα είναι ρευστά,” έλεγε ο αγαπημένος μου προπάππος ο Ηράκλειτος.
Ήταν ο τρόπος του να εκλογικεύσει το παράδοξο του σύμπαντος και την αλληλουχία των ανακατατάξεων.
“Ανάμεσα σε δύο ζαριές, προτιμώ αυτήν που έχει στυλ κι ας μην κερδίζει,” είχα πεί κάποτε πάνω από ένα τραπέζι.
Ήταν ο τρόπος μου να παίρνω στα σοβαρά οτιδήποτε φαινόταν ασήμαντο και αντίστροφα.
Τι άλλο να πώ παρά καλή τύχη σε όλους για τις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Καλές ζαριές και καλά κέρδη. Μακριά από την χασούρα και από τους απατεώνες με τα φτιαχτά κόκαλα.
Όποιος ξέρει τον δρόμο, ας τραβήξει για τον Νότο.
Εγώ εκεί θα είμαι, μπορεί κάποια στιγμή να τα ξαναπούμε…
Μάρκο Ντε Σάντ
Υ.Γ. Ανάμεσα στις πολλές εκτελέσεις, ψηφίζω την σχεδόν σπαρακτική ερμηνεία του Roberto Polaco Goyeneche, αυτήν που ακούτε.
