Η απαγωγή του πλαστικού Χριστού και ο πόλεμος των ταμπού

Στους Μαορί και σε άλλους λαούς της Πολυνησίας υπήρχε το πανάρχαιο έθιμο κάποιοι φυσικοί πόροι, όπως οι ψαρότοποι, οι πηγές πόσιμου νερού, τα δάση, κ.α. , να προστατεύονται από την υπερ-εκμετάλλευση με την ανακήρυξή τους σε “άβατο χώρο” (tapu). Έτσι δινόταν η ευκαιρία στην φύση να ανανεώσει τον πλούτο της και ταυτόχρονα να υπάρχουν κάποια σημεία αναφοράς, κάποιες “νησίδες γνώσης” όπου να μπορεί κάποιος να κάνει την σύγκριση του “πριν” με το “τώρα”.

…Με το πέρασμα των χρόνων η λέξη “tapu” πέρασε στην αγγλική γλώσσα ως “taboo”, και πολλοί την μίσθωσαν για να προστατέψουν ένα σωρό άσχετα πράγματα εκτός από την ανάγκη η οποία την γέννησε. Ελάχιστοι ξέρουν άλλωστε ποιά είναι η αρχική της σημασία.



Καλά οργανωμένες μειοψηφίες έχουν επιβάλλει με το έτσι θέλω μια κατάσταση στις περισσότερες χώρες όπου το μόνο που προστατεύεται ως ταμπού είναι το χρήμα και αυτοί που το έχουν. Και ως εδώ καλά. Το να μην μπορείς να αγγίξεις κάποιους που έχουν πολλά λεφτά είναι κατανοητό. Το ότι όμως αυτοί οι κάποιοι θέλουν να μου επιβάλλουν τί να πιστέψω, τί να μου αρέσει, τί να διαβάσω και τί να καταναλώσω, δεν το δέχομαι με τίποτα. Να πάνε να γαμηθούν.


Τα τελευταία χρόνια πάντα έφευγα αυτή την εποχή στο εξωτερικό και κατά προτίμηση σε μη χριστιανικές χώρες. Με αηδιάζει όλη αυτή η καταναλωτική υστερία, και η δήθεν καλωσύνη, και η υποκριτική φιλανθρωπία, και το “περνάμε καλά”. Ποιός περνάει καλά; Για ρίχτε μια προσεκτική ματιά στις εκφράσεις αυτών που υποτίθεται “διασκεδάζουν” στα κλάμπ και στα μπουζουκορεβεγιόν αυτές τις γιορτινές ημέρες. Θα δείτε κατεβασμένα μούτρα και ταλαιπωρημένες φάτσες που ψευτοχαμογελούν μόνο όταν πέφτει επάνω τους το φώς της κάμερας. Μερικοί ούτε τότε δεν καταφέρνουν να χαμογελάσουν. Τα περισσότερα από τα ειδεχθή οικογενειακά εγκλήματα γίνονται τέτοιες μέρες. Όταν η πίεση της κοινωνίας πάνω στα ανθρωπάρια γίνεται αφόρητη. Όταν η ψεύτικη εικόνα που υμνείται ως ιδανικό επιβάλλει την υποχρεωτική μίμηση εξαντλώντας ψυχικά και οικονομικά τους ήδη χρεωκοπημένους. Φέτος λόγω οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν κατάφερα να φύγω. Όμως δεν έχω παράπονο. Πάντα ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Την μοναδική φορά που είμαι εδώ, έχει τόσο θέμα που ακόμα κι αν μου έλεγαν να την κάνω τώρα, θα περίμενα να τελειώσουν οι γιορτές.


Όλοι οι παραθυρόφιλοι ασχολούνται με τα μαγαζιά που κάηκαν και λεηλατήθηκαν και με το ποιός έφταιγε και ποιός όχι. Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι μαζί με τα ξερά κάηκαν επίτηδες και τα χλωρά. Η καύση του χριστουγεννιάτικου δέντρου που είναι η απόλυτη πράξη επανάστασης, πέρασε σχεδόν στο ντούκου. Εδώ κάηκε η μισή χώρα πέρσι το καλοκαίρι, το πεθαμένο δέντρο του Συντάγματος πείραξε τους αλήτες υποκριτές;

Χέστηκαν για το κωλόδεντρο. Αυτό που τους πείραξε είναι ότι κάποιοι σήκωσαν κεφάλι και χτύπησαν επιτέλους στο κατάλληλο σημείο. Κάποιες επώνυμες κότες κλαίγανε στα καβλοκάναλα ότι γίναμε ρεζίλι σε όλο τον πλανήτη.

...Ψέμα μέγιστο.


Αυτό που έγινε ήταν ότι ξεκίνησε πλέον επίσημα ο πόλεμος των ταμπού. Ή για να είμαστε πιό ακριβείς, μπήκε σε ενδιαφέρουσα φάση.


Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα απέδειξε ότι δεν αντιγράφει κανέναν. Μας κλέβουν τις ιδέες και τα μυαλά. Αλλά δεν μας νοιάζει γιατί έχουμε αρκετά κι απ’ τα δύο. Αυτό που μας πειράζει είναι το ότι μας κλέβουν την παράδοση. Όχι την ψεύτικη, την χατζηαβάτικη που μας έχουν φορέσει κολλάρο. Την άλλη, την δικιά μας την άγραφη παράδοση. Την κλέβουν όχι για να την χρησιμοποιήσουν -γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν- αλλά για να μας στερήσουν την δυνατότητα να πάρουμε τα ηνία. Γιατί μας φοβούνται. Μια ζωή βέβαια κατσικοκλέφτες ήταν. Γέμισαν τα μουσεία τους με τα δικά μας μάρμαρα. Φτιάξαν επιστήμες διαβάζοντας Έλληνες κλασσικούς. Έκαναν τέχνη αντιγράφοντας μόνο ένα κομματάκι από την δική μας. Αυτό που είχε σωθεί. Έχτισαν πολιτισμό πάνω στα δάνεια, χωρίς κριτική σκέψη και χωρίς ανταλλακτικά. Αλλά δεν πρόκειται να κάνω άλλη διαφήμιση στους αρχαίους γιατί δεν την χρειάζονται. Η επιρροή τους στον σημερινό κόσμο μιλάει από μόνη της.


Εμένα με ενδιαφέρει το σήμερα. Κι αυτό που βλέπω είναι ότι η τεχνολογική μπούρδα που ζούμε σήμερα είναι της πλάκας. Και το ξέρουν κι ίδιοι. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να τιναχτεί στον αέρα. Γιατί όλα είναι ψεύτικα. Φτιαγμένα με σκατά. Χωρίς φιλοσοφικό υπόβαθρο καμιά κοινωνία δεν άνθησε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Άλλωστε πολιτισμένα έθνη δεν είναι αυτά που παράγουν αυτοκίνητα, καφετιέρες και δονητές, αλλά αυτά που πρωτίστως παράγουν τέχνη και πνεύμα.


Η διπλή απαγωγή του πλαστικού made in China Χριστού από την καραγκιόζ-μπερντέ φάτνη ήταν ακόμα πιο προχωρημένη πράξη. Και το χιούμορ της θα τσάκιζε κόκκαλα αν οι απαγωγείς έπαιρναν τηλέφωνο την αρχιεπισκοπή και ζητούσαν λύτρα για να τον επιστρέψουν. Θα ήταν ίσως το απόλυτο καλλιτεχνικό γεγονός της τελευταίας εικοσαετίας στη χώρα.


Σοβαρά τώρα, ποιοί είναι αυτοί που μας απειλούν ; Αυτοί που σκέφτονται, επανεξετάζουν και επιλέγουν; Ή αυτοί που προσκυνάνε ένα πλαστικό κουκλάκι και θεωρούν τα ταμπού τους σημαντικότερα από την ανθρώπινη ζωή; Προσβλήθηκαν λέει τα πιστεύω των νοικοκυραίων και εθίγησαν τα δικαιώματα των ευσεβών πολιτών. Σοβαρά ρε μάγκες; Δηλαδή εμείς οι ανοργάνωτοι που τρώμε ξύλο από 5 χρονών και δεν τολμάμε να μιλήσουμε, δεν έχουμε δικαιώματα; Μόνο οι ζάπλουτες συμμορίες και οι φεουδάρχες έχουν;


...Ε, λοιπόν τα μέλη της θρησκευτικο-φασιστικής πλέμπας ας κάνουν ό,τι έκαναν τα προηγούμενα 1700 χρόνια: Ας πάρουν τα όπλα και ας δολοφονήσουν τα παιδιά επειδή έκλεψαν ένα κομμάτι κινέζικο πλαστικό. Ας βασανίζουν και ας σκοτώνουν όποιον υποστηρίζει κάτι διαφορετικό. Άλλωστε ο θεός που λένε ότι πιστεύουν είναι ο θεός του μίσους και της προκατάληψης και μόνο πολέμους και σφαγές προκαλεί επί τόσους αιώνες.



Αυτό που φάνηκε αυτές τις μέρες ξεκάθαρα είναι ο έσχατος κιτρινισμός και κρετινισμός του τύπου και της τηλεόρασης. Πανικόβλητοι οι ρουφιάνοι, πασχίζουν να σώσουν τα κόμματα που τους θρέφουν. Αντιγράφουν τα σκουπίδια της Ευρώπης και των ΗΠΑ που δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν το μίσος και την ζήλεια που έχουν γι αυτή τη χώρα που δεν καταλαβαίνει τίποτα από την πλύση εγκεφάλου και από τα κάλπικα πιστεύω που προσπαθούν να της επιβάλλουν.

Κι οι ξένοι ρουφιάνοι, μαλακία έκαναν που έδειξαν τους Έλληνες πολίτες να πετάνε σκουπίδια και μολότωφ στο δέντρο Νο 2, και γουρουνοκεφαλές στους μπάτσους που προσπαθούσαν να το προστατέψουν. Νομίζουν ότι μας εξέθεσαν έτσι. Λοιπόν μας έκαναν και χάρη. Αυτό κι αν ήταν βίντεο. Το απόλυτο καλλιτεχνικό δρώμενο. Το έχω ξαναπεί ότι η πραγματικότητα είναι πάντα surreal. Τώρα φυσικά έχουν αρχίσει να το διαπιστώνουν όλοι. Κάτι μου λέει ότι από του χρόνου θα αρχίσουν να καίνε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και σε άλλα μέρη του κόσμου. Άστους να το χωνέψουν λίγο, γιατί οι περισσότεροι είναι χοντροκέφαλοι, αργής καύσεως, βλέπε μαζούτ. Δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι ο πολέμος των ταμπού που μόλις ξεκίνησε γιατί δεν έχουν την ανάλογη ιστορική υποδομή.


Το δέντρο συμβολίζει την γιορτή της κατανάλωσης. Καταναλώνεις όμως όταν έχεις και σου περισσεύουν. Όμως τώρα το χρήμα το έχουν μαζέψει διακόσια άτομα και το σπαταλάνε προκλητικά. Από την μιά δίνουν ένα εκατομμύριο ευρώ για ένα κωλορολόι χεριού και από την άλλη κοιτάζουν να φάνε την άδεια των υπαλλήλων τους και να μην την πληρώσουν. Απίστευτη η γυφτιά τους. Κλέβουν τις δεκάρες των κακομοίρηδων και μετά νοικιάζουν ΙΧ τζέτ να πάνε την γκόμενα στο Παρίσι μπάς και την πηδήξουν.


Το φωτισμένο δέντρο με τα στολίδια λοιπόν στο κέντρο της πόλης γίνεται από γιορτινό σύμβολο, σύμβολο μιζέριας, κοροϊδίας και ταπείνωσης. Είναι σαν να σου λέει κάποιος: “κοίτα ρε χαμένε εμάς που περνάμε καλά, αλλά μην αγγίζεις τίποτα γιατί δεν έχεις λεφτά, μαλάκα υπάνθρωπε.” Και το δέντρο της καταναλωτικής αφθονίας είναι ταμπού. Δεν μπορεί κανείς να το αγγίξει λόγω θρησκείας. Για τους αδικημένους όμως και τους κακοπληρωμένους και τους άνεργους που τώρα είναι η πλειοψηφία, αποτελεί το μισητό σύμβολο της αδικίας και της άρχουσας τάξης. Κι αν είναι και ταμπού, ακόμα καλύτερα. Γι αυτούς σημαίνει: με ένα σμπάρο, δυό λαμόγια. Καίνε το σύμβολο της εξαθλίωσης και ταυτόχρονα του αφαιρούν και την όποια “ιερότητα” διαθέτει.



Υπάρχουν αυτοί που προσκυνάνε την δήθεν τεχνολογία και τους ασπροκώληδες που την παράγουν και την εμπορεύονται. Δεν μπορούν να δούν ότι πίσω από την ωραία βιτρίνα δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο το απόλυτο κενό. Που όλοι αυτοί οι “ευτυχείς” βόρειοι προσπαθούν να το πνίξουν στο αλκοόλ, στην πρέζα και στην παρτούζα. Κι όταν αυτές οι μέθοδοι εξαντληθούν, το γυρνάνε στο βίτσιο της καταστροφής. Καταστρέφουν ό,τι ωραίο υπάρχει γύρω τους, είτε αυτό είναι δάσος, είτε ποτάμι, είτε ιδέα, είτε πολιτισμός, είτε απλά ένα άτομο που είναι ακόμα αμόλυντο από την βρωμιά τους.

Οι ευρωπαϊκοί λαοί, ειδικά αυτοί που είναι μακριά από τις ακτές της Μεσογείου, δεν είναι πολιτισμένοι, αντίθετα με ό,τι πιστεύεται. Υπάρχουν ευρωπαίοι που διαβάζουν, που σκέφτονται και που δημιουργούν σε πολλούς τομείς, και που πραγματικά αξίζουν και τον σεβασμό και την εκτίμηση. Όμως οι περισσότεροι συμπατριώτες τους είναι προγραμματισμένα ρομποτάκια. Δεν είναι κακοί ως άνθρωποι, απλά δεν έχουν βάθος, ποιότητα και φιλοσοφία ζωής. Και δεν τα πάνε καλά στο στροφιλίκι.


Είδαμε τί έγινε πριν ξεκινήσει η δεύτερη σταυροφορία εναντίον του Ιράκ. Έπεσε άγρια πλύση εγκεφάλου παγκοσμίως. Τελικά, απ’ όλους τους Ευρωπαίους μόνο εμείς οι “υποανάπτυκτοι” δεν την φάγαμε τη φόλα. Οι 90 στους 100 Έλληνες, όταν τους ρωτούσες σου έλεγαν ότι δεν υπάρχουν πυρηνικά όπλα στο Ιράκ και ότι όλο το σκηνικό γίνεται για να κλέψουν κάποιοι το πετρέλαιο. Στις ευρωπαϊκές χώρες, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν επιεικώς 30-35 %. Στο τέλος αποδείχτηκε ότι εμείς είχαμε δίκιο. Τί σημαίνει αυτό; Ότι είμαστε μάντεις; Όχι βέβαια, αλλά απλούστατα οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι πολίτες που ζουν στην μικρο-καλοπέραση επειδή οι οργανωμένες κοινωνίες τους ληστεύουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο, είναι στην πλειοψηφία τους ένας όχλος από πωρωμένους μπεκρήδες, από χαζά πρόβατα, από σύγχρονους σπηλαιόβιους, και από ταλαίπωρα μυρμήγκια που δουλεύουν μια ζωή χωρίς να διαμαρτύρονται. Αν τους βάλεις να ζήσουν στις δικές μας συνθήκες θα τα παίξουν μέσα σε μια εβδομάδα. Αν τους αφήσεις ελεύθερους, όχι μόνο θα τα κάψουν όλα, αλλά θα σκοτώσουν και θα βιάσουν όποιον βρούν μπροστά τους. Σε μάς μόνο η αστυνομία σκοτώνει. Λόγω ηλιθιότητας. Οι άλλοι, είτε αναρχικοί είτε “αναρχικοί” δεν πειράζουν κανέναν. Ως λαός κάνουμε ό,τι κάνουμε, σπάμε, καίμε, πετροβολούμε, πλιατσικοβουτάμε, αλλά μετά παίρνουμε τα ίσα μας. Είναι στην γενική κουλτούρα του τόπου, τη μεσογειακή, την ανθρώπινη, αυτή που δεν υπάρχει στα βρωμοβιβλία ιστορίας των Βορειο-Ευρωπαίων και που δεν μπορέσουν να την κατανοήσουν ούτε σε 200 χρόνια. Θυμάστε πόσοι σκοτώθηκαν στο Λός Άντζελες πριν κάμποσα χρόνια; Και με ποιόν τρόπο; Λυντσάριζαν και πυροβολούσαν ο ένας τον άλλον. Έχει καμία σχέση αυτό που έγινε εκεί με αυτό που έγινε στην Ελλάδα;



Κάποια εποχή συνταξίδευα στην Ινδία με μια παρέα Αμερικανών. Τρείς από αυτούς μου διηγήθηκαν μια ιστορία. Ένα μήνα πριν είχαν πάει στο Ισραήλ. Αυτό που τους είχε κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στο ταξίδι τους ήταν το εξής, όπως μου περιέγραψε ο ένας:
“...Είχαμε πάει σε ένα μπαράκι της Ιερουσαλήμ για ποτό. Κάποια στιγμή μπαίνουν μέσα τρείς Ισραηλινοί στρατιώτες οι δύο με αυτόματα κι ο τρίτος με ένα βαρύ οπλοπολυβόλο και πιάνουν ένα τραπεζάκι στο βάθος. Παράγγειλλαν μπύρες, ήπιαν δύο-τρείς γύρους με τα αυτόματά τους πάντα πάνω στο τραπέζι, παρέα με τα ποτήρια. Στο τέλος πλήρωσαν, πήραν τα όπλα τους, και σηκώθηκαν κι έφυγαν. Εμείς είχαμε πάθει πλάκα. Ήταν εντελώς παράξενο.”
“ Δεν κατάλαβα,” του λέω “πού είναι το παράξενο;”
“ Στις ΗΠΑ,” μου λέει “είναι αδιανόητο αυτό. Να μπείς να πιείς ποτό σε μπάρ και να έχεις το όπλο πάνω στο τραπέζι.”
“Γιατί είναι αδιανόητο;”
“Γιατί μετά από τρείς μπύρες οι στρατιώτες θα καθάριζαν όποιον ήταν μέσα στο μπάρ μαζί και τις γκαρσόνες.”
“Κοίτα” του λέω, “κατά πάσα πιθανότητα οι τύποι δεν είχαν ανάγκη να καθαρίσουν κάποιον, γιατί θα είχαν σκοτώσει κανένα Παλαιστίνιο νωρίτερα. Πάντως αυτό που είδες συμβαίνει σε όλη την Μεσόγειο. Και στην Ελλάδα συμβαίνει μερικές φορές, να πίνουν ένα ποτάκι οι φαντάροι με τα όπλα τους, κυρίως σε απομονωμένες περιοχές και στα νησιά, κι όμως δεν γίνονται επεισόδια. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε εσάς και σε εμάς.”
“ Δηλαδή;” μου λέει.
“Μπορεί το όπλο που κρατάς να είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά εσύ ο ίδιος είσαι στην φιλοσοφική κατάσταση του Νεάντερνταλ, μπορεί και πιό πίσω.”
“Αυτό που είπες,” μου λέει “είναι προσβλητικό. Αν δεν είμαστε γνωστοί, θα σου έσπαγα τα μούτρα.”
“Θα προσπαθούσες”, του λέω, “αλλά το μόνο που θα κατάφερνες θα ήταν να αποδείξεις τον συλλογισμό μου. Δεν σκέφτηκες ούτε δευτερόλεπτο πάνω σε αυτό που σου είπα, απλά θές να δείρεις κάποιον επειδή μπορείς ή επειδή σου τη σπάει.”
Η κουβέντα σταμάτησε εκεί. Μπουνιές δεν παίξαμε, αλλά οι Αμερικάνοι δεν ξανάνοιξαν σοβαρή συζήτηση μαζί μου. Τον υπόλοιπο καιρό λέγανε μόνο βρώμικα ανέκδοτα.


Ο πόλεμος των ταμπού δεν είναι αστεία υπόθεση. Το έργο άρχισε με τα κόμματα και τους πολιτικούς. Πρίν 30 χρόνια αν κάποιος πέταγε ένα γιαούρτι στον αρχηγό των μπλέ ή των πράσινων, οι αφιονισμένοι οπαδοί (διάβαζε κάφροι ) θα τον εκτελούσαν επιτόπου. Τώρα μπορεί κάποιος να ρίξει όσες αυγουλιές θέλει στους κωστάκηδες και στους γιωργάκηδες χωρίς να τρέξει μία. Το ταμπού “αρχηγός” μας τελείωσε. Το ταμπού “αστυνομία” επίσης. Ήρθε τώρα απ’ ό,τι φαίνεται και η σειρά της “επίσημης” θρησκείας να φάει την ταβλιά. Γιατί μια ζωή οι ηγέτες της έχουν επιλέξει να συντάσσονται στο πλευρό καταπιεστών, πλουτοκρατών, δικτατόρων και στρατών κατοχής. Το αν λύνει και δένει ακόμα οφείλεται στην παρουσία της παλιάς φρουράς (προσκοπάκια ετών 60 έως 80 ). Αυτοί κρατάνε με σιδερένιο χέρι την κοινωνία κολλημένη στις άχρηστες και επικίνδυνες βλακείες του χτές. Όμως ένας-ένας έχουν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο για τα θυμαράκια. Ώρα τους καλή. Όταν η παλιά φρουρά αποδημήσει σε τόπο χλοερό, οι άντρες με τα μαύρα τελείωσαν. Ο κόσμος δεν χάφτει πλέον τις σιτεμένες μαλακίες του στύλ “θα αμειφθείτε στην μέλλουσα ζωή”. Χρειάζεται καινούργια μαστούρα. Είναι κανόνας της αγοράς: οι εταιρείες και τα προϊόντα που δεν εξελίσσονται, σβήνουν από τον χάρτη.


...Έτσι γίνεται και με τα ταμπού. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Απλά φθείρεται και κάποια στιγμή καταρρέει υπό το βάρος της πραγματικότητας και των αναγκών.


Εάν αυτοί που έχουν άμεσα οικονομικά συμφέροντα από τα ταμπού το καταλάβουν έγκαιρα και το αποδεχθούν, καλύτερα γι αυτούς. Μπορεί να γλυτώσουν κάποιο κομμάτι.


Αν όμως δεν το πιάσουν σωστά, τότε πάνε σε ανοιχτή σύγκρουση και ενδέχεται να τα χάσουν όλα.