Κλάψτε παλιοπουτάνες, κλάψτε !

(09.12.2008)


...Πολύ κλάμα έχει πέσει στο φτωχομπινεδιάρικο κράτος των κερατάδων. Κλαίνε οι ρουφιάνοι στο γυαλί και στις φυλλάδες. Κλαίνε οι εκλεκτοί του λαού. Κλαίνε οι ψυχολόγοι, οι κοινωνιολόγοι και οι φιλόσοφοι της πυρκαγιάς. Κλαίνε οι εθνικόφρονες. Κλαίνε κι οι προοδευτικοί. Κλαίνε όλοι οι άσχετοι. Κανείς δεν τολμάει να αντικρύσει την πραγματικότητα. Με ψυχρό βλέμμα, πέρα από συναισθηματισμούς. Η υποκρισία των κροκοδείλων στο μεγαλείο της. Πέρα από την οικογένεια του παιδιού που σκοτώθηκε και της οποίας ο πόνος είναι αληθινός, όλοι οι άλλοι παίζουν θέατρο. Και προσπαθούν να εξυπηρετήσουν ο καθένας τα μικροσυμφέροντά του.


Όμως τούτη εδώ δεν είναι ώρα για κλάματα, αλλά για προβληματισμό και για δράση. Και όταν λέω “δράση” δεν εννοώ να βάλει κανείς φωτιά στην περιουσία του διπλανού του. Εννοώ να κάνει την δουλειά του σωστά. Είτε είναι εξεταστής στην σχολή Αστυνομίας και οφείλει να κόψει έναν υποψήφιο που έχει ψυχολογικά προβλήματα, είτε είναι γονιός και πρέπει να πεί “όχι” στις επιθυμίες του παιδιού του εάν αυτές είναι παράλογες, είτε είναι λειτουργός και πρέπει να τιμήσει τον όρκο που έχει δώσει.


Τώρα ο πρώτος που θα πρέπει να κάνει σωστά τη δουλειά του είναι ο ανακριτής της υπόθεσης. Να βάλει σε ανιχνευτή ψεύδους τον αστυνομικό και να του κάνει ουσιαστικές ερωτήσεις, όπως εαν είχε ή όχι συγκεκριμένη εντολή να χρησιμοποιήσει το όπλο του και όχι ερωτήσεις του τύπου “τί ζώδιο είσαι;”. Αν μπορούσαν να δείξουν και την ανάκριση ζωντανά από την τηλεόραση ακόμα καλύτερα. Ίσως έπειθαν κάποιους ότι σε κάτι χρησιμεύει η ηλεκτρονική χαβούζα. Τα μέσα υπάρχουν. Φοβάμαι όμως ότι η θέληση απουσιάζει.


Να δούμε τα γεγονότα ψυχρά; Ένα παιδί σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού. Κανείς εκτός από αυτούς που ήταν παρόντες δεν μπορεί να έχει άποψη για το τί ακριβώς έγινε. Κι εδώ υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Ακόμα δεν έχει βγεί το πόρισμα ούτε για το αν ήταν εξοστρακισμός ή ευθεία βολή. Πέφτει μαγείρεμα για να δουν ποιά εκδοχή τους βολεύει, ή απλά μπορεί να τους βολεύει όλους η χώρα να γίνει μπουρδέλο για δέκα μέρες για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους. Να κλείσουν οι φάκελοι της ανάκρισης, να πάνε για διακοπές οι επιτροπές, να περάσουν τα λαθραία από τα τελωνεία, να γίνει ό,τι άλλη βρωμιά δεν μπορεί να γίνει υπό κανονικές συνθήκες.


Η λογική λέει ότι ένας μπάτσος όσο και μαλάκας να είναι, δεν πυροβολεί κάποιον άοπλο πολίτη χωρίς αφορμή. Δεν πυροβολεί καν στον αέρα αν δεν συντρέχει σημαντικός λόγος. Από κεί και πέρα αυτό που επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά είναι ο φασισμός, η ηλιθιότητα και η σχιζοφρένεια της ελληνικής κοινωνίας. Τη μιά είναι με τον νεκρό μπάτσο που τον πυροβόλησαν οι αντιεξουσιαστές και την άλλη με το νεκρό παιδί που το πυροβόλησε ο μπάτσος. Ή άσπρο ή μαύρο. Γκρί ούτε για δείγμα. Ουρλιαχτά και κραυγές και ο νεκρός δεδικαίωται. Κριτική σκέψη πουθενά. Ευθύνη πουθενά. Αν σήμερα η 15χρονη κόρη σας, σας έλεγε, “μπαμπά να πάω στα Εξάρχεια για καφέ με τις φίλες μου”, τι θα της απαντούσατε; Ή μήπως δεν θα σας ρωτούσε καθόλου; Ή μήπως δεν σας ένοιαζε καθόλου;


Λίγοι έχουν την ηρεμία να σκεφτούν ότι υπάρχει κάτι που λέγεται “κανάλι εκτόνωσης”. Υπάρχει με διαφορετικό όνομα από τα υδροηλεκτρικά φράγματα ως τα πυροβόλα όπλα. Το σύστημα σχεδιάζει και πυροδοτεί αυτές τις εντάσεις και κατόπιν με τα ΜΜΕ τις κατευθύνει σε συγκεκριμένο κανάλι έτσι ώστε να εκτονωθούν ανώδυνα για τους κρατούντες. Δεν αποκλείεται στο κλίμα των τελευταίων σκανδάλων κάποιοι να πήραν διαταγές να προκαλέσουν κάποιο τραυματισμό στα Εξάρχεια για να ξεσπάσει αυτό που είδαμε. Ανάλογα συμβάντα έχουμε δεί αρκετές φορές στο πρόσφατο ελληνικό παρελθόν. Όμως σε τέτοιες καταστάσεις γίνονται και λάθη, την πληρώνουν και αθώοι.



Πριν μερικά χρόνια γύριζα από ένα γάμο ντυμένος επίσημα, μπλέ κουστούμι, γραβάτα, λουστρίνι κλπ. Παρκάρω και πάω να μπώ στην πολυκατοικία. Πέρα στη Βασιλίσσης Σοφίας πέφτει ξύλο. Βλέπω έναν ξέμπαρκο ΜΑΤατζή να έρχεται προς το μέρος μου με το κλόμπ σηκωμένο.
“ Μή κάνεις καμιά μαλακία,” του λέω και τον αγριοκοιτάω.
“ Εσύ δεν πέταγες μολότωφ πρίν από πέντε λεπτά;” μου λέει.
“ Με κουστούμι και γραβάτα θα πήγαινα να πετάξω μολότωφ; Πάς καλά ρε; ”
Ο ΜΑΤατζής συνέχισε να με κοιτάει με το κλόμπ έτοιμο.
Έβγαλα την μπομπονιέρα που φούσκωνε την τσέπη του σακκακιού. “ ...Κανά κουφέτο θέλεις;”
Εκείνος χαμογέλασε αμήχανα μέσα από το κράνος και πήγε παρακάτω να βαρέσει κανέναν άλλον.

...Αυτή είναι η πραγματικότητα. Συμβαίνουν και ατυχήματα, συμβαίνουν και λάθη, και κάποιος ή κάποιοι την πληρώνουν. Ειδικά όταν η εκπαίδευση είναι ελλιπής και οι άνθρωποι αδύναμοι. Τα λάθη είναι μέσα στη ζωή. Όμως κάπου υπάρχει όριο. Και στα λάθη και στην αντίδραση στα λάθη. 15-20 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους κάθε εβδομάδα στα σφαγεία που αποκαλούνται “εθνικοί οδοί” και αυτό γίνεται επί χρόνια, αλλά δεν είδα να καίνε οι “αναρχικοί” κανένα υπουργείο ή καμμιά από τις εταιρείες του αναδόχου που έφτιαξε τον δρόμο-καρμανιόλα. Ούτε να κλαίει καμμιά από τις μοιρολογίστρες των καναλιών. Η κακοτεχνία δεν είναι έγκλημα εκ προμελέτης; Όταν στο ίδιο σημείο γίνονται συνέχεια ατυχήματα και δεν συγκινείται κανένας από τους αρμόδιους να ασχοληθεί ή δεν διώκεται ποινικά κανένας ή δεν διαμαρτύρεται κανένας, αυτό το επιλεκτικό κλάμα των ΜΜΕ για ό,τι έχει “ψητό” μου φαίνεται περίεργο. Να μην αρχίσω να λέω γι αυτούς που πεθαίνουν μέσα κι έξω από τα νοσοκομεία επειδή κάποιοι (αρκετοί) δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Εφόσον ζούμε στο κράτος του “χαλαρά”, και κάνουμε τη δουλειά μας “χαλαρά”, και η ηθική μας είναι “χαλαρή”, ανάλογα πρέπει να έχουμε και “χαλαρές” απαιτήσεις. Η αστυνομία είναι της πλάκας, όπως είναι και το ποδόσφαιρο, και τα σχολεία, και οι πολιτικοί και ο στρατός, κι εμείς οι ίδιοι.


Φέτος το καλοκαίρι μας έφαγε η κατσαρίδα. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα κατσαρίδες που όταν τις κυνηγάς να μη μπορούν να κρυφτούν. Τόσο μεγάλες ήταν, σαν ελέφαντες, δεν χώραγαν πουθενά. Κι αυτό γιατί ο δήμος δεν έχει λεφτά να καθαρίσει τους υπονόμους του αλλά έχει για να συντηρεί το άχρηστο και πλεονάζον προσωπικό του για να μαζεύει ψήφους το κόμμα, ή για να χρηματοδοτεί τις καλλιτεχνικές μπουζουκοβραδιές για να ‘κονομήσουν ο δήμαρχος και οι κολλητοί του.





Αυτοδιαχείριση και μαλακίες. Στη σφαίρα της φαντασίας είναι όλα ωραία. Κάποιος όμως πρέπει να βάζει τα λεφτά για την μάσα και το πιοτί. Γιατί εγώ τόσα χρόνια δεν έχω συναντήσει πουθενά αναρχικούς να καλλιεργούν την γή για φάνε και να πιούν. Είναι όλοι στο έτοιμο και στο τζάμπα. Tsak-bam delivery. Οι αναρχικοί είναι καλόγεροι αλλά χωρίς ράσα και με γκόμενες. Ή αντεργκράουντ πολιτικοί, στην καλύτερη. Στην πλειοψηφία τους είναι τεμπέληδες. Όσο είναι νέοι, κάνουν την πλάκα τους. Μετά όμως υπάρχουν δύο κύριοι δρόμοι. Ή κόβεις το μαλλί και μπαίνεις στο μαγαζάκι του μπαμπά στην επαρχία να πουλάς σεντόνια και κυλοτάκια, ή σε βρίσκουν ένα πρωί στο κράσπεδο παγωμένο και με απλανές βλέμμα. Σας πληροφορώ ότι το 85-90% επιλέγει την λύση νο 1. Υπάρχουν κι άλλοι παράδρομοι, όπως το να κάνεις τον ρουφιάνο στους μπάτσους ή το κλεφτρόνι ή τον γραφικό αναρχοπατέρα, αλλά κι αυτοί αργά ή γρήγορα καταλήγουν στο κράσπεδο.



Οι αναρχικοί και οι “αναρχικοί” αποτελούν την μηχανή συγκάλυψης εκτάκτων περιπτώσεων τα τελευταία 20 χρόνια. Όταν είναι να ψηφιστεί ο αισχρός προϋπολογισμός ή όταν γίνεται κάποιο σκάνδαλο που είναι αναγκαίο να κουκουλωθεί αμέσως, εμφανίζεται η πέμπτη φάλαγγα με τις κουκούλες και τα μπουκάλια. Τέτοια σύμπτωση. Λες και με τις κάμερες και όλη την τεχνολογία δεν μπορούν να τους μαζέψουν μέσα σε 24 ώρες. Αλλά αυτό είναι το κόλπο. Η διαχείριση των μαζών. Ότι έγινε και με την βρώμικη υπόθεση της 17 Νοέμβρη. Την αλήθεια δεν πρόκειται να την μάθουμε ποτέ. Αυτό που βλέπουμε και ζούμε είναι το αποτέλεσμα. Τον τρομονόμο που τσακίζει όποιον σηκώσει κεφάλι, όχι στην εξουσία, αλλά στους γκάνγκστερ που την ασκούν. Το κράτος έχει γίνει ένα με την μαφία. Βάζουν έναν ανόητο αχυράνθρωπο για τσέλιγκα και 300 χατζηαβάτηδες στο μαντρί και από πίσω γίνεται μακελειό. Διαβάζω και ακούω σαχλαμάρες ότι είμαστε πονόψυχος λαός, συναισθηματικός, καλωσυνάτος, και μου έρχεται να ξεράσω. Οι άνθρωποι και οι λαοί είναι όλοι το ίδιο. Ικανοί για την ευγενικότερη πράξη αλλά και για το χειρότερο έγκλημα. Οι εκάστοτε συνθήκες διαμορφώνουν το αποτέλεσμα. Ξεχάστε για μισή ώρα πού έχετε γεννηθεί και διαβάστε λίγο ιστορία. Αναρωτιέμαι αν η “δημοκρατική” κοινή μας γνώμη θα είχε τις ίδιες αντιδράσεις σε περίπτωση που το παιδί ήταν λ.χ. Αλβανάκι. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω.





Πόσοι από τους κάθε φορά πυρομανείς είναι πραγματικοί αναρχικοί, δυστυχώς δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά δεν νομίζω ότι έχει και σημασία. Δεν ανήκω σε αυτούς που βλέπουν παντού συνομωσίες αλλά όταν κάποιοι κλέβουν συνέχεια και κανείς από αυτούς δεν πάει φυλακή επί δεκαετίες, σας παρακαλώ να μου βρείτε εναλλακτικό ορισμό γι αυτό που συμβαίνει.




Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι οι πολιτικάντηδες και οι παπάδες που ήταν για μέσα, την γλύτωσαν άλλη μια φορά με το τηλεδιαίρει και τηλεβασίλευε. Αυτοί είναι οι κερδισμένοι της υπόθεσης. Κανείς άλλος. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε οι χαμένοι στο στημένο πόκερ αυτής της τρισάθλιας χαρτοπαικτικής λέσχης με το ένδοξο όνομα. Χαμένοι και αυτοί που έχασαν το παιδί τους, χαμένος και ο μπάτσος που θα πάει φυλακή, χαμένοι κι αυτοί που καήκαν οι περιουσίες τους, χαμένοι και οι φορολογούμενοι που θα πληρώσουν τα σπασμένα αδιακρίτως πολιτικής τοποθέτησης, χαμένες και οι ελευθερίες που θα λιγοστεύουν συνεχώς.


Οι μέρες αυτές δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτές που έρχονται στο άμεσο μέλλον. Εύχομαι ειλικρινά να κάνω λάθος. Όμως το βαπόρι δεν βλέπω να αλλάζει πορεία. Ο αποβλακωμένος καπετάνιος κι οι άσχετοι ναύτες του το πάνε κατευθείαν στα βράχια. Κι οι παλιοπουτάνες τους παροτρύνουν.


Κάποια στιγμή το κλάμα θα γίνει αληθινό.