Η ανηθικότητα της ιδιοκτησίας και η πούτσα του Ινδιάνου

“...Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τα χλωμά πρόσωπα. Μας δείχνουν κάτι χαρτιά που δήθεν γράφουν ότι η γή πάνω στην οποία περπατάμε τους ανήκει και ότι πρέπει να φύγουμε... Δεν ξέρω να διαβάζω την γλώσσα τους αλλά αυτό που ξέρω από τον παππού μου είναι ότι η φυλή μας ζούσε εδώ πολλούς χειμώνες προτού εμφανιστεί η δική τους φυλή. Οι άνθρωποι ανήκουν στη γή που ζούν. Το ότι η γή ανήκει σε κάποιους ανθρώπους είναι μια ακατανόητη ιδέα...”

( Ινδιάνος της Β. Αμερικής, 19ος αιώνας )





...79 λέξεις. Η αποσάθρωση του καπιτα-ληστρικού συστήματος με 79 λέξεις. Τραίνα ολόκληρα με περίτεχνα δικηγορίστικα επιχειρήματα που πήραν χιλιάδες ώρες σκέψης και μελέτης για να διατυπωθούν, πάνε στα σκουπίδια. Βουνά με βαρύγδουπες λογοτεχνικές εκφράσεις λιώνουν σαν παγάκια στον ήλιο της λογικής. Πύργοι από οικονομικές, πολιτικές και θρησκευτικές θεωρίες διαλύονται σαν τα ξερατά που τα ξεπλένει μια γερή κουβαδιά καθαρό νερό.


Με 79 λέξεις ο αγράμματος Ινδιάνος στέλνει αδιάβαστους όλους τους λαδωμένους ποντικούς των βιβλιοθηκών. Αυτούς που με μουτζουρωμένα χαρτιά και μεγάλα λόγια δικαιολόγησαν και εξακολουθούν να υπερασπίζονται το τετράπτυχο της “προόδου”: Φόνος – Ληστεία – Υποδούλωση – Γενοκτονία.


Σήμερα, μετά από ενάμιση αιώνα, ο “αμόρφωτος άγριος” παίρνει και δεύτερη ευκαιρία. Μαζί του και άλλοι μακαρίτες σαν κι αυτόν. Θραύσματα σκέψεων των ανθρώπων από το παρελθόν του κόσμου, αντηχούν σαν μισοσβησμένη ηχώ στον σημερινό λαβύρινθο του πνεύματος.


Οι πληρωμένοι διανοούμενοι-υπερασπιστές των δολοφόνων εξακολουθούν να μιλάνε για το “μεγαλείο του καπιταλισμού”. Για την ικανότητά του να “ενσωματώνει” ακόμα και τις αντίθετες ιδεολογίες. Ενσωματώνω. Ωραία έκφραση. Έτσι την λένε σήμερα την ανελέητη σφαγή; Βέβαια και οι παππούδες αυτών των εξανδραποδιστών έκαναν στα ίδια γραφεία την ίδια δουλειά, όταν κάποιοι άλλοι εξόντωναν έξω στη φύση εκατομμύρια γυναικόπαιδα στο βωμό του θεού του κέρδους. Τουλάχιστον τα εκτελεστικά όργανα πιτσιλίζονταν από το αίμα των θυμάτων. Και οι τύψεις τους κυνηγούσαν για όλη τους την μίζερη ζωή με ζωντανές εικόνες. Οι ποντικοί των γραφείων όμως απλά προσέθεταν μερικά ορνιθοσκαλίσματα ακόμα στο μεγάλο τεφτέρι. Οι φόνοι αποτελούσαν γι αυτούς κάποια μακρινή αφηρημένη στατιστική. Κάποιες εγγραφές στη σειρά και μερικές τελείες. Και χαμογελούσαν ξένοιαστα με τις γυναίκες τους και χαϊδευαν τα κεφάλια των παιδιών τους βγαίνοντας καλοντυμένοι από την εκκλησία κάθε Κυριακή πρωί.



Το έχω ξαναπεί ότι δεν πιστεύω στην δικαίωση των νεκρών. Όταν ένας άθλιος άνθρωπος ξεμαγαρίζει δεν σημαίνει ούτε ότι θα πρέπει να λυπηθούμε, ούτε ότι τα έργα του ψοφάνε μαζί του. Ακόμα και νεκρές, οι μοχθηρές υπάρξεις συνεχίζουν να μας βασανίζουν και να μας κατατρέχουν στον αιώνα τον άπαντα. Σκατά στον τάφο τους λοιπόν και κάρβουνο στην ψυχή τους! Τίποτα δεν συγχωρείται και ειδικά η μαζική σφαγή αθώων.


Αλλά και στην αντίθετη περίπτωση, όταν ένας καλός άνθρωπος δολοφονείται ή απλά πεθαίνει στην ψάθα εξόριστος, κατασυκοφαντημένος και καταληστευμένος, το να δικαιωθεί μετά από χρόνια πάλι δεν μου λέει τίποτα. Το κακό έχει γίνει και οι ένοχοι έχουν διαφύγει με τα λεφτά. Και σίγουρα δεν υπάρχει θεός για να τους τιμωρήσει. Οι συγγενείς και οι απόγονοι των κακούργων που έχουν ζήσει την ζωούλα τους άνετα και ανεύθυνα χάρη στα κλεμμένα λεφτά, έχουν το αίμα των θυμάτων στα χέρια τους. Είναι συνεργοί στο έγκλημα ακόμα και να μην είχαν γεννηθεί τότε.



Οι ποντικοί των γραφείων, αυτοί οι θρασύδειλοι διανοούμενοι του κώλου που αποφασίζουν με μια υπογραφή ή με ένα άρθρο για την ζωή ή τον θάνατο συνανθρώπων τους είναι περισσότερο ένοχοι από τους αμόρφωτους στρατιώτες που τραβάνε την σκανδάλη. Αυτοί πρέπει να δικάζονται πρώτοι. Όμως αυτού του είδους οι σκατάδες επιζούν σε όλα τα καθεστώτα. Γιατί πέρα από τα ονόματα, όλα είναι ίδια. Οι άνθρωποι, οι κανόνες, η ιδεολογία.



Η ουσία του καπιταλισμού συνίσταται στην καταπάτηση όλων των θεμελιωδών αρχών του ανθρωπισμού. Στην καθύβριση όλων των άγραφων νόμων και κάθε έννοιας περί του τί είναι σωστό. Καπιταλισμός είναι το να στερείς τα βασικά πράγματα που χρειάζεται κάποιος για να ζήσει και μετά να του τα πουλάς σε τιμές εξοντωτικές. Είναι το να λές απίστευτα ψέματα και ταυτόχρονα να υποστηρίζεις ότι αυτά είναι η μόνη αλήθεια. Και το να θανατώνεις ανελέητα όσους τολμούν να μην τα πιστέψουν. Είναι ένα είδος θρησκείας των δικηγόρων. Αυτών που διαστρέφουν τα πάντα και περισσότερο από όλα, την ουσία της δικαιοσύνης. Ο θεός είναι το κέρδος. Όχι το λογικό και αναμενόμενο κέρδος, αλλά το βρώμικο, το τοκογλυφικό και το πούστικο κέρδος.



Για πολλά χρόνια οι διεθνείς ψεύτες προσέφεραν το μαγικό αντίδοτο στην αρρώστια. Τον κομμουνιστικό (υπαρκτό) σοσιαλισμό. Ένα καθεστώς απάνθρωπο, άδικο, αντιπαραγωγικό, και όσο δεν έπαιρνε μεροληπτικό. Κι οι άλλοι ξεκωλιάρηδες, οι συμπαθούντες, υποστήριζαν ότι το καθεστώς δεν ήταν έτσι, αλλά οι καπιταλιστές το είχαν υποχρεώσει να γίνει ξενοφοβικό και κλειστοφοβικό. Μέγιστο ψέμα. Το κομμουνιστικό καθεστώς ήταν έτσι από τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του. Με την πάροδο του χρόνου έγινε ακόμα πιό καταπιεστικό, πιό βάρβαρο και πιό εγκληματικό.



Παρόλα αυτά ήταν το μόνο καθεστώς που προσπάθησε -δυστυχώς μόνο στα λόγια- να σπάσει την συνέχεια του ληστρικού συστήματος των λίγων και των κανόνων της αιματοβαμμένης ιδιοκτησίας. Όμως αυτά που ο κομμουνισμός πέτυχε μέσα σε εβδομήντα χρόνια δεν ήταν λίγα. Παρόλες τις αντίξοες συνθήκες, κατάφερε:

Να δημιουργήσει το απολυταρχικότερο και πιό απάνθρωπο πολιτικό σύστημα της ιστορίας.

Να κλείσει τον μεγαλύτερο αριθμό ατόμων στην ιστορία σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για απλή ιδεολογική διαφωνία ή ακόμα και για υποψία της.

Να εξοντώσει τον μεγαλύτερο αριθμό πολιτών στην ιστορία ως διαφωνούντες.

Να ξεφτιλίσει όλες τις έννοιες του ανθρωπισμού και του πολιτισμού.

Να μειώσει σχεδόν στο απόλυτο μηδέν την καλλιτεχνική δημιουργία.

Να δημιουργήσει γενιές ολόκληρες δυστυχισμένων και ψυχικά κατεστραμμένων πολιτών.



Ένα σωρό άσπαστα ρεκόρ για το μικρό χρονικό διάστημα που μεγαλούργησε.



Το τελευταίο και πιό μεγάλο του έγκλημα είναι ότι όχι μόνο άφησε απείραχτο το καπιταλιστικό όνειδος, αλλά το ενίσχυσε κιόλας. Του έδωσε το φιλί της ζωής. Τόσα εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές θυσιάστηκαν πίσω από το σιδερένιο παραπέτασμα μόνο και μόνο για να πετύχουν την ανανέωση των εγκληματικών δομών της Δύσης. Αυτό πιά κι αν είναι επίτευγμα για βιβλίο Γκίνες, για το καθεστώς-παπάτζα. Φουκουγιάμα τράβα παίξε κανένα τάβλι.



Σήμερα καπιταλισμός και καταναλωτισμός είναι το ίδιο πράγμα. Όποιος δεν καταναλώνει δεν θεωρείται ενεργό μέλος της κοινωνίας. Δεν είναι κάν άξιος σεβασμού. Στην καλύτερη περίπτωση θεωρείται “περίεργος” ή “γραφικός”. Στην χειρότερη θεωρείται λιγότερο κι από νεκρός. Όποιος προτρέπει και τους άλλους να μην καταναλώνουν ή να καταναλώνουν μόνο αυτά που χρειάζονται είναι σήμερα ο πιό επικίνδυνος τρομοκράτης.


Το σύστημα όχι μόνο δεν έχει επηρεαστεί από την (κρατικά ελεγχόμενη και μαζικά παραγόμενη) τρομοκρατία, αλλά βγάζει και τρελά λεφτά από δαύτην. Υπηρεσίες ασφαλείας, μπάτσοι, σύμβουλοι, σεκιουριτάδες, μυστικοί, όπλα, αλεξίσφαιρα υλικά, κάμερες, υψηλή τεχνολογία, ρουφιανο-δορυφόροι, κλειστά κυκλώματα, κοριοί, δίκτυα. Το πιό απλό: Μόνο το ότι σε τραβολογάνε τρείς ώρες νωρίτερα σε κάθε αεροδρόμιο φτάνει. Αναγκαστικά θα φάς, θα πιείς, κι άμα έχεις λεφτά, θα ψωνίσεις κιόλας. Όχι μόνο σου έχουν κλέψει τρείς ώρες από την ζωή σου, αλλά σε υποχρεώνουν και να τις πληρώσεις σε τιμές φαρμακείου.



Όποιος και να είναι ο μικροπολιτικός (απατηλός) στόχος του ξεφτιλισμένου τρομοκράτη-πράκτορα, η παρουσία του θρέφει πολιτικά αλλά κυρίως οικονομικά το ισχύον σύστημα, αυτό που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι πολεμάει. Η “ασφάλεια” είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη μπίζνα στον πλανήτη μετά το διαδίκτυο.



Από την άλλη πλευρά, ο στόχος του αντι-καταναλωτή ή του σκεπτόμενου καταναλωτή είναι απευθείας τα έσοδα των αχρείων που λυμαίνονται τα πορτοφόλια όλων μας. Αυτή είναι η πραγματική τρομοκρατία. Η παρουσία του όχι μόνο δεν θρέφει πολιτικά και οικονομικά το σύστημα αλλά το αποδυναμώνει. Λιγότερη κατανάλωση σε προϊόντα σαβούρας ίσον λιγότερα έσοδα στους καταπιεστές. Ο άνθρωπος που αποκτάει έλεγχο πάνω στο πορτοφόλι του, είναι επικίνδυνος γιατί αυτό είναι το πρώτο βήμα. Μετά θα ζητήσει έλεγχο στην διαχείριση των φορολογικών εσόδων, έλεγχο στην διανομή των κονδυλίων, έλεγχο σε αυτούς που τα διαχειρίζονται, και έπεται συνέχεια.



Όμως τα σκουλήκια με τα ψευτο-διδακτορικά έχουν βρεί την ανεργία ως αντίδοτο και μετακυλίουν τις συνέπειες πάλι σε μάς. Λιγότερη κατανάλωση, μας λένε, σημαίνει λιγότερη ανάπτυξη, μεγαλύτερη ανεργία και μικρότερες αμοιβές. Αυτό φαίνεται λογικό εκ πρώτης όψεως. Αυτό που επίτηδες μας αποκρύπτουν οι επιστημονο-κουφάλες όμως είναι ότι ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία είναι προσανατολισμένη σε πεπερασμένους, αντιοικονομικούς και ρυπογόνους τομείς. Π.χ. πόσες ακόμα αυτοκινητοβιομηχανίες χρειαζόμαστε; Δεν είναι φανερό εδώ και χρόνια ότι πρέπει να κλείσουν μερικές, αν όχι οι περισσότερες;


Το πολύ χρήμα παίζεται στην βιομηχανία όπλων, στο σέξ, στην θρησκεία, στον τζόγο και στα ναρκωτικά, κατ’ αυτή την σειρά. Τα κράτη χαλάνε περισσότερα λεφτά για να “προστατευτούν” δήθεν το ένα από το άλλο παρά για να ταΐσουν, να ντύσουν, να μορφώσουν και να περιθάλψουν τους πολίτες τους. Σε αυτό τον οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό παραλογισμό υπεύθυνη είναι η ανηθικότητα. Όχι της τέχνης και της διανοήσης, αλλά η ανηθικότητα της διδασκαλίας. Και η ανηθικότητα της θρησκείας. Και η ανηθικότητα της εξουσίας. Και φυσικά η υπέρτατη ανηθικότητα, αυτή της ιδιοκτησίας.




Από την στιγμή που γεννιόμαστε μας πιπιλίζουν το μυαλό με μαλακίες, ώσπου να παραδοθούμε. Το ιερό τρίπτυχο: Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Βασισμένο ύπουλα και καθ’ ολοκληρίαν στην ιδιοκτησία. Η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια είναι οι ιδιοκτήτες κι εμείς όσο είμαστε ανήλικοι, οι κινητές αξίες. Όταν μεγαλώσουμε η πατρίδα και η θρησκεία εξακολουθούν να είναι ιδιοκτήτες μας, αλλά εμείς έχουμε την ιδιοκτησία της οικογένειας. Μας έχουν διδάξει να τα κοιτάζουμε όλα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Ακόμα και τα παιδιά μας. Αυτά πάνω από κάθε άλλο τα θεωρούμε ιδιοκτησία μας και κάνουμε ό,τι μπορούμε (όχι όλοι ευτυχώς) να τα κάνουμε δυστυχισμένα. Να τους φορτώσουμε τις δικές μας ατέλειες αλλά και τις ατέλειες του συστήματος. Και όλες τις μαλακισμένες απόψεις της αποτυχημένης κοινωνίας μας. Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν ένα ανθρώπινο πλάσμα να είναι ιδιοκτησία ενός άλλου ανθρώπινου πλάσματος;



Όμως ακριβώς σε αυτό το τελευταίο συνίσταται η ανηθικότητα : Στο να θεωρεί κάποιος ότι έχει το δικαίωμα να είναι ιδιοκτήτης ανθρώπων. Ότι μπορεί να τους χωρίζει σε κατηγορίες και να αποφασίζει για την τύχη τους. Αυτός θα πεθάνει γιατί δεν μας χρειάζεται, ο άλλος θα ζήσει ως σκλάβος για να μας υπηρετεί, ο τρίτος θα βασανιστεί για να γίνει παράδειγμα. Ο φόνος, η ληστεία, και το μαρτύριο γίνονται με αυτή την λογική απλές διαδικαστικές πράξεις. Αυτοί που τις εξασκούν όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά επιβραβεύονται από το καθεστώς με παράσημα, χρήμα, τίτλους τιμής και τσιφλίκια. Και η θεσμοθετημένη αυτοκρατορία της κλοπής και του φόνου με τις πλαστογραφημένες σελίδες της ψευτο-ιστορίας της, παριστάνει την αγία προστάτιδα του νόμου και της ηθικής.



“Αν δουλέψεις σκληρά, θα αμειφθείς”. Πόσες φορές αλήθεια έχουμε ακούσει αυτό τον εμετικό συλλογισμό; Και πάντα -κατά διαβολική σύμπτωση- μονάχα το πρώτο μέρος είναι αλήθεια. Δουλεύουμε σκληρά. Όμως η αμοιβή επαφίεται στην καλή θέληση του εργοδότη. Ακόμα και όταν ο εργοδότης είναι εντάξει, η αμοιβή μετά τους φόρους μας φτάνει ίσα-ίσα για να ζήσουμε. Λίγες είναι οι δουλειές που πληρώνουν καλά. Άντε να αποκτήσουμε κι ένα σπιτάκι με δάνειο. Ακόμα κι έτσι πάντα θα σκάσει ένας πόλεμος, μια οικονομική κρίση, μια έκτακτη ανάγκη και τα λεφτά θα γίνουν κομφετί. Ακόμα κι αυτό να μην γίνει στην διάρκεια της ζωής μας, στα είκοσι χρόνια το σπίτι θέλει γενική επισκευή, δηλαδή πριν εξοφλήσουμε το στεγαστικό θα πρέπει να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη ή να αγοράσουμε καινούργιο σπίτι. Μ’ άλλα λόγια, φτού κι απ’ την αρχή. Πώς γίνεται και ως ιδιοκτήτες να έχουμε λιγότερα λεφτά απ’ ό,τι πριν; Μου φαίνεται ότι κάποιο λάκκο έχει η εξίσωση. Εμείς πεθαίνουμε για την πατρίδα, εμάς γαμάει η θρησκεία, αλλά άλλοι απολαμβάνουν την ουσιαστική χαρά της ιδιοκτησίας.




Ένα βράδυ, πριν μερικές μέρες, με πήρε ο ύπνος στον καναπέ και είδα έναν εφιάλτη. Ζούσα λέει σε έναν μελλοντικό κόσμο ο οποίος ανήκε ολόκληρος σε κάποιους. Σε ελάχιστους ισχυρούς. Σενάριο τρελο-επιστημονικής φαντασίας. Από τις πιό μικρές παραλίες ως τις κορυφές των βουνών ήταν όλα ιδιόκτητα. Περιφραγμένα. Και κανείς από εμάς τους κοινούς θνητούς δεν είχε δικαίωμα πρόσβασης στην φύση.


Τι είχε απομείνει σε εμάς; Οι δρόμοι, τα φαστ-φούντ και τα βενζινάδικα. Το τσιμέντο και η άσφαλτος. Η κόλαση για γήπεδο και ένα κάρο μοχθηροί και καχύποπτοι μπάτσοι που την έλεγχαν κόβοντας κλήσεις για το παραμικρό. Και πηγαίναμε πέρα-δώθε σαν τους φυλακισμένους στο προαύλιο, αλλά με αυτοκίνητα και μηχανές. Με γουρλωμένα μάτια, άρχισα να ρωτάω γύρω μου: “Τί έγινε ρε παιδιά; Με ποιό δικαίωμα μας έχουν δήθεν ελεύθερους σε αυτήν την φυλακή; Ποιός πούστης τους έδωσε δικαιώματα ιδιοκτησίας πάνω μας; Ποιανού αρρωστημένου μυαλού είναι αυτός ο εφιάλτης που ζούμε;”


Κάποιος άστεγος γέρος με σκούντησε στο μπράτσο. “ Τί ψάχνεις να βρείς ρε φίλε; Εμείς οι ίδιοι τους τα δώσαμε τα δικαιώματα... Κι ό,τι δεν τους δώσαμε ή ήταν φλού, το πήραν μόνοι τους χωρίς να μας ρωτήσουν. Και τώρα άντε πάρτο πίσω...” είπε ο γέρος και κουτσαίνοντας εξαφανίστηκε πίσω από κάτι κάδους σκουπιδιών.


Ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα. Ήταν 3 η ώρα την νύχτα και η τηλεόραση έπαιζε ακόμα κάποια αστυνομική σαχλαμάρα. Πήγα ως το παράθυρο και κοίταξα έξω. Είδα κάτι δέντρα και η καρδιά μου πήγε στη θέση της. “Άει στο διάολο, είπα, εφιάλτης ήτανε...”


Το πρωί πριν πάω για δουλειά, κάθησα και το ξανασκέφτηκα. Τα δέντρα ήταν αυτά που είχα φυτέψει εγώ ο ίδιος στο πεζοδρόμιο. Αυτό που είχα δεί το περασμένο βράδυ δεν ήταν εφιάλτης. Ήταν η μασκαρεμένη πραγματικότητα. Όλα όσα βλέπουμε γύρω μας όντως ανήκουν σε κάποιους. Οι παραλίες σίγουρα αλλά ακόμα και τα βουνά. Δεν είναι περιφραγμένα γιατί δεν τα χρειάζονται άμεσα. Αν τα χρειαστούν τα μεταβιβάζουν στο τσάκ-μπάμ και τα περιφράσσουν. Η κάθε απρόσωπη κωλοεταιρεία, η κάθε μονή Ξεσκισμένου, ή ο κάθε μεγαλοαπατεώνας με δυό φιλικές κουβέντες και δυό ματσάκια ευρώ κάτω από το τραπέζι με τους καταλερωμένους πολιτικάντηδες, αποκτά τον κοινό πλούτο. Σε μιά νύχτα, τζάμπα και βερεσέ. Και τον μεταπουλάει και βγάζει εκατομμύρια, ή τον χτίζει, τον καίει, τον κάνει νταμάρι, τον τεμαχίζει, τον οικοπεδοποιεί και βγάζει κι άλλα εκατομμύρια. Κι εμείς γαμιόμαστε να ξεπληρώσουμε το δάνειο για το ένα κωλόσπιτο. Εμάς με τα ψίχουλα της ιδιοκτησίας μας πίνουν το αίμα η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, ενώ τα λαμόγια με τις υπεράκτιες, και οι ρασοφόροι με τα βακούφια δεν πληρώνουν μία. Έχουν πιάσει το αληθινό νόημα της ιδιοκτησίας. Τους ανήκουν όλα και τίποτα. Αγοράζουν φτηνά και δεν πληρώνουν φόρους. Δεν πληρώνουν ούτε για να βγάλουν άδεια, ούτε για να χτίσουν, ούτε για να επισκευάσουν, ούτε για να μεταβιβάσουν. Η πατρίδα είναι ο κουμπαράς τους. Όποτε θέλουν λεφτά τον σπάνε και παίρνουν. Και κανείς δεν τους ενοχλεί. Είναι οι αόρατοι ιδιοκτήτες.




Η ιδιοκτησία της γής, ο κληρονομικός πλούτος, η τοκογλυφία, και η εξαίρεση κάποιων από την φορολογία είναι οι βάσεις του συστήματος της νεο-καπιταλιστικής εξαθλίωσης όπως ακριβώς ήταν και της φεουδαρχίας. Όσο υπάρχουν αυτές οι τέσσερεις κολώνες, κανένα πολιτικό σύστημα δεν θα είναι δίκαιο γιατί θα εμπεριέχει παντού την αδικία. Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να σκύβουν το κεφάλι μπροστά στους δυνάστες και να σκοτώνουν και να σκοτώνονται μεταξύ τους για πενταροδεκάρες. Και πολύ μπλά-μπλά θα πέφτει για το τίποτα.



Είναι παγκόσμια μόδα τα τελευταία χρόνια να θέλουν όλοι και όλες να γίνουν όχι απλώς πλούσιοι, αλλά πλούσιοι μπινέδες. Ξέρετε σαν αυτούς με τα λίαρ τζέτ, τα κότερα, τα σαλέ, και την λαστιχένια συνείδηση-καπότα. Μόνο που αυτοί που λανσάρισαν την μόδα του πλούσιου μπινέ ξέχασαν να πούν στους μαλάκες και στις μαλακισμένες ότι το πρώτο και δυσκολότερο βήμα είναι να καταφέρουν να πετάξουν από πάνω τους το σύνδρομο του φτωχομπινέ.



Το σατανικό οικοδόμημα των ιδιοκτητών δεν έγινε ούτε σε μιά μέρα ούτε σε ένα χρόνο. Όμως βλέπω ότι υπάρχει πολλή συσσωρευμένη απογοήτευση γύρω από αυτό. Και όσο πάει και αυξάνεται. Και η Υπερκομπίνα που είναι σε εξέλιξη το τρέφει. Μαζί με την ξαφνική πείνα που θα πέσει σε λίγο, θα φτιάξουν φοβερό κοκτέιλ.



Κάποιοι εν αγνοία τους είναι διορισμένοι εκδικητές του αδικοχαμένου λούζερ ιθαγενούς. Η ιστορία αρέσκεται στο να εμπαίζει τους δυνάστες. Τους τσακίζει και τους καίει ακριβώς την στιγμή που αισθάνονται σίγουροι.




Οι απόγονοι αυτών που έκλεψαν και σκότωσαν με ήσυχη συνείδηση, πρόκειται να συναντήσουν το κάρμα τους. Και δεν θα είναι καθόλου καλό γι αυτούς. Έρχεται η ώρα να φάνε την αναδρομική πούτσα του Ινδιάνου.




Το ξέρουν όλοι τους πολύ καλά, αλλά τώρα θα το εμπεδώσουν: Η καταστροφή ήταν, είναι, και θα είναι πάντα πιο γρήγορη και πιό εύκολη από την δημιουργία.