Of Garbage and Men ( Άνθρωποι και Σκουπίδια )

*προ-Σημείωση : Η εξουσία λέγεται και Χιονάτη. Το γιατί θα το καταλάβετε διαβάζοντας.


Πριν 600 περίπου χρόνια στην πόλη Άαχεν, ένας γερμανός τυχοδιώκτης με το όνομα Ιωάννης Γουτεμβέργιος είχε στήσει μια κομπίνα. Με ένα είδος μεταλλικού καθρέφτη δικής του επινόησης θα συνέλεγε και θα εγκλώβιζε το άγιο φώς από τα θρησκευτικά λείψανα. Όχι για να το χρησιμοποιήσει ο ίδιος, αλλά για να το πουλήσει στα πανέξυπνα βόδια, τους προσκυνητές. Από ένα τυχαίο περιστατικό η έκθεση των ιερών σκηνωμάτων του Άαχεν αναβλήθηκε για ένα χρόνο με αποτέλεσμα ο Τζόνι Μπί Γκούντ να βρεθεί μαυρισμένος στον Τειρεσία της εποχής ένεκα των απλήρωτων τόκων. Για να γλυτώσει από τους δανειστές του που τον καταδίωκαν ο πρώην χρυσοχόος και τώρα αποτυχημένος συλλέκτης αγίου φωτός, τους υποσχέθηκε μερίδιο από μια άλλη τρομερή ιδέα που του είχε κατέβει μόλις εκείνη την στιγμή. Η ιδέα αυτή είχε να κάνει με την βελτίωση της εφεύρεσης των κινουμένων τυπογραφικών στοιχείων των Κινέζων Bi Sheng και Wang Zhen, πρίν τετρακόσια και εκατόν πενήντα χρόνια αντίστοιχα.


Αυτή την φορά, ο Τζόνι είχε κάνει τζάκποτ. Άθελά του είχε ξεκινήσει την μεγαλύτερη επανάσταση από την καθιέρωση του γραπτού λόγου. Η ανθρωποφαγική Παπική δικτατορία προσπάθησε φυσικά να πνίξει την νέα εφεύρεση στα γεννοφάσκια της αλλά απέτυχε. Οι κοινωνικές δυνάμεις που αντιδρούσαν στην απόλυτη ηλιθιότητα που επέβαλλαν επί σειρά αιώνων οι ιεροί καθήκηδες ήταν ευτυχώς αρκετά ισχυρές αυτή την στιγμή για να πούν “όχι”. Κι ο Τζόνι το πρώτο βιβλίο που τύπωσε ήταν η βίβλος τους, για να τους καλοπιάσει. Όχι ότι κατάφερε και τίποτα σε προσωπικό επίπεδο, γιατί ήταν τρυπιοτσέπης και χρεοκώπησε ξανά σε μερικούς μήνες. Όμως κοινωνικά είχε τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Το μονοπώλιο της γραπτής γνώσης που είχαν οι ιερείς, τα μοναστήρια και οι ευγενείς για χίλια πεντακόσια χρόνια κατέρρευσε με πάταγο. Όταν τα κείμενα των Ελλήνων κλασσικών άρχισαν να κυκλοφορούν σε φτηνή και χειροπιαστή μορφή, κι όχι πιά στόμα με στόμα, ή σε μεταφράσεις από τα αραβικά, το βρωμερό σκοτάδι του μονοθεϊσμού λιγόστεψε πάνω από την Ευρώπη. Μια χαραμάδα φωτός φώτισε τις προταριχευμένες ψυχές των αιωνίων δούλων. Η Αναγέννηση ήταν γεγονός.


Μιλάμε για μεγάλη πίκρα για το τότε σύστημα. Τα γεγονότα ακολουθούν το ένα το άλλο με μορφή χιονοστιβάδας. Το 1517 ο Μαρτίνος Λούθηρος καρφώνει στην πόρτα μιας εκκλησίας στην Βιττεμβέργη τις περίφημες “θέσεις” του. Η πολυεθνική εταιρεία των σταυροφόρων βρυκολάκων σπάει σε εκατό κομμάτια. Οι άνευ σπόνσορα λογοτέχνες, ποιητές και φιλόσοφοι που αναγκαστικά απάγγελλαν στίχους στα καπηλειά, βρίσκουν ένα καινούργιο κοινό. Τα ανώνυμου συγγραφέα φυλλάδια που τώρα τυπώνονται σχεδόν τζάμπα, δίνουν και παίρνουν. Έναν αιώνα μετά, το 1615 ο Γαλιλαίος ανακοινώνει ότι η γή είναι στρογγυλή και κινείται. Μέγιστη βλασφημία και προσβολή του μοναδικού μπακαλοτέφτερου που περιέχει όλη την αλήθεια.


Στην Ισπανία έχει ξεσπάσει μια άνευ προηγουμένου αντίδραση στις νέες ιδέες υποκινούμενη από τους μονάρχες και την εγκληματική οργάνωση που λέγεται εκκλησία, με εκτελεστικό βραχίονα την μαφιόζικη “Ιερά” Εξέταση. Βασανιστήρια, κάψιμο και παλούκωμα για όποιον είναι απλά “ύποπτος”. Οικογενειακό ξεκλήρισμα για όποιον είναι “ένοχος”. Στυγνή καταστολή, τρομοκρατία, πόλεμοι και οικονομική κρίση είναι η απάντηση του Πάπα και του χριστιανικού συρφετού που χάνει το προνόμιο να ληστεύει και να δολοφονεί χωρίς να δίνει λόγο παρά μόνο στο ανύπαρκτο αφεντικό του.


Καθόλου παράξενο που όλο τον επόμενο αιώνα στην Ευρώπη ο “όχλος” εξεγείρεται με το παραμικρό. Στην Γαλλία μία από τις σπίθες είναι ο Donatien Alphonse François, marquis de Sade, ο μαρκήσιος Ντέ Σάντ. Στις 2 Ιουλίου του 1789 φωνάζει από το παράθυρο του κελλιού του προς το πλήθος που είναι συγκεντρωμένο έξω από την Βαστίλλη: “Ξυπνήστε, εδώ σκοτώνουν τους φυλακισμένους” προκαλώντας άγρια εξέγερση στους δρόμους του Παρισιού. Οι αρχές τον μεταφέρουν εσπευσμένα σε ένα φρενοκομείο. Παρόλα αυτά, μερικές μέρες αργότερα στις 14 Iουλίου το πλήθος καταλαμβάνει και κατεδαφίζει την Βαστίλλη. Ενώ μερικά χρόνια αργότερα αποκεφαλίζει τον ελέω θεού βασιλιά και την πουτάνα του.


Ο θείος, απελευθερώνεται προσωρινά. Η εκστρατεία της λάσπης εναντίον του δεν είναι ικανή να τον ξεκάνει. Εξυπνάδα, προσωπικές ικανότητες, τύχη, καταστάσεις, συγκρουόμενα συμφέροντα, όλα συνομωτούν για να συνεχίσει να γράφει εναντίον των δυναστών. Τον φυλακίζουν, δραπετεύει, τον ξαναπιάνουν και πάει λέγοντας. Οι δικαστές που καλούνται κάθε τρείς και τόσο να τον καταδικάσουν σε θάνατο παθαίνουν αποπληξία με αυτά που διαβάζουν. Το άτομο δεν έχει ταίρι. Αναρωτιούνται αν είναι πραγματικά το τέρας που περιγράφουν τα κουτσομπολιά, αν είναι η διεστραμμένη διάνοια που γράφει με τρόπο που δεν έχει ξαναγράψει κανένας στο παρελθόν κι ούτε θα ξαναγράψει εύκολα κανένας στο μέλλον, ή αν είναι ολοκληρωτικά και ανεπανόρθωτα φρενοβλαβής. Γι αυτό και τον στέλνουν πολλές φορές από την φυλακή στο τρελάδικο και τούμπαλιν. Όμως ο θείος τα έχει 400. Γράφει θεατρικά έργα μέσα στο τρελάδικο και τα ανεβάζει επιτόπου με ηθοποιούς τους τρελούς.


Ποιό θέατρο του παραλόγου; Ποιός Μπέκετ; Ποιός Υπεράνθρωπος; Ποιός Νίτσε; Τί θεραπεία μέσω της τέχνης που δήθεν ανακάλυψαν οι Αμερικανο-γερμανοεβραίοι ψυχαναλυτές τον εικοστό αιώνα; Για τον πούτσο είναι όλοι τους μπροστά στον θείο. Μπαγιάτικες στρακαστρούκες μπροστά στο βαρύ πυροβολικό. Είναι απίστευτα τα τσιτάτα που γράφει εναντίον της θρησκείας. Με ατράνταχτα λογικά επιχειρήματα και ωμή γλώσσα. Με αταλάντευτη συνέπεια και βαρύ προσωπικό κόστος.



Πάρτε μερικά δείγματα από την “Ιουλιέτα” :

“...Υπάρχει ένας λαός στα βόρεια της Ταταρίας που καθημερινά επινοεί έναν νέο θεό. Ο θεός αυτός είναι το πρώτο αντικείμενο που αντικρύζουν οι άνθρωποι όταν ξυπνούν το πρωί. Αν τύχει το αντικείμενο να είναι μιά κουράδα, τότε η κουράδα γίνεται το είδωλο της ημέρας. Αν δεχτούμε την υπόθεση, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι αυτό το είδωλο αξίζει όσο και ο γελοίος θεός από αλεύρι που λατρεύουν οι χριστιανοί; Ο πρώτος έχει ήδη, ως ύλη, την σύσταση περιττώματος. Ο δεύτερος την αποκτά εντός ολίγου. Στην πραγματικότητα, η μεταξύ τους διαφορά είναι εντελώς ασήμαντη...”


“...Οι νόμοι της φύσης εδράζονται σε ένα ισομερές μείγμα των στοιχείων που αποκαλούμε “έγκλημα” και “αρετή”. Η φύση αναγεννάται χάρη σε καταστροφές. Διατηρείται χάρη σε εγκλήματα. Κοντολογίς, ζεί δια του θανάτου. Ένα απολύτως ενάρετο σύμπαν δεν θα μπορούσε να επιζήσει ούτε για ένα λεπτό. Το σοφό χέρι της φύσης εκμαιεύει την τάξη από την αταξία. Χωρίς αταξία, η φύση δεν θα πετύχαινε τίποτα. Αυτή η βαθιά ισορροπία συνέχει την διαδρομή των άστρων. Αυτή τα κρατά αναρτημένα στις αχανείς εκτάσεις του διαστήματος. Αυτή τα κάνει να κινούνται. Η φύση μόνο μέσω του κακού επιτυγχάνει την παραγωγή του καλού...”


“...Είναι πολύ διασκεδαστικό να βλέπεις τον άνθρωπο να κατασκευάζει καθημερινά τόσους νόμους για να γίνει ευτυχισμένος και να διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει κανένας από τους νόμους αυτούς που να μην αφαιρεί ένα μέρος από την ευτυχία του ανθρώπου. Γιατί λοιπόν όλοι αυτοί οι νόμοι; Έ, φαίνεται πως οι απατεώνες πρέπει να παχαίνουν και οι μωροί να υποδουλώνονται. Αυτό είναι με δυό λόγια το μυστικό του ανθρώπινου πολιτισμού...”


“...Το να συγχωρείς τους εχθρούς σου είναι αρετή για τους ηλίθιους τους χριστιανούς. Για τους ιθαγενείς της Βραζιλίας, είναι πράξη υπέροχη το να σκοτώνεις τους εχθρούς σου και να τους τρώς...”



Ο θείος δεν είναι απλά άπαιχτος, είναι από άλλη διάσταση. Πολύ πριν από τον Φρόιντ μιλάει για σεξουαλική δυστυχία και συμπλέγματα, για κατάργηση της ρουφιανοθρησκείας και για άμεση δημοκρατία. Κι ακόμα πιό μπροστά: Ότι δεν πρόκειται να υπάρξει πολιτική απελευθέρωση χωρίς σεξουαλική απελευθέρωση. Με την σεξουαλική να προηγείται χρονικά. 32 από τα 74 χρόνια της ζωής του τα περνάει έγκλειστος σε φυλακές και τρελοκομεία. Εκλέγεται βουλευτής στην άκρα αριστερά, αλλά αηδιάζει με τους πολιτικάντηδες και την τρομοκρατία τους και μετά από δύο χρόνια παίρνει την άγουσα για το κάγκελο.


Ο σωματικά και πνευματικά νάνος ψευτο-επαναστάτης δικτατορίσκος Ροβεσπιέρος (πιό σωστά: Ρομπασπιέρος ή Ρομπαπέτρος) θεωρεί την θαρραλέα αθεϊστική στάση ζωής του De Sade ως “αριστοκρατική” (όταν η λέξη αυτή σημαίνει γκιλοτίνα), και τον βάζει πρώτο στην μαύρη λίστα γιατί ο ίδιος θέλει να προωθήσει την λατρεία του “Υπέρτατου Όντος”. Του νέου θεού-μαϊμού της πρώιμης παγκοσμιοποίησης. Του οποίου Μέγας Ποντίφηκας αυτο-ανακηρύσσεται ο ίδιος ο Ρομπαπέτρος. (Όπως βλέπετε, υπάρχουν μαλάκες που εμπιστεύονται την απόλυτη εξουσία ακόμα και σε δικηγόρο πολιτικάντη που το όνομά του αρχίζει από ρόμπα-).


Ο στόχος του Ρομπανάνου είναι να κρατικοποιήσει την θρησκεία. Αντικατάσταση δηλαδή του ενός δυνάστη από έναν άλλον, κατά κανόνα εγκληματικότερο του πρώτου. Με το αζημίωτο. Το μόνο εμπόδιο είναι ο Ντέ Σάντ. Η γκιλοτίνα στήνεται για τον μαρκήσιο αλλά χάρη σε ένα γραφειοκρατικό λάθος κόβει άλλο κεφάλι. Η τυραννία του Ρομπαπέτρου φτάνει στο απόγειό της και τελειώνει απότομα. Ευτυχώς αυτή τη φορά η γκιλοτίνα κόβει το σωστό κεφάλι, αυτό του Ρομπανάνου.


Ο θείος αφήνεται ελεύθερος, αλλά όχι για πολύ. Το 1801 ένας άλλος σεξουαλικά ανίκανος νάνος, ο τύραννος σφαγέας Βοναπάρτης (το πρότυπο του μετέπειτα επίσης διάσημου –και επίσης σεξουαλικά ανίκανου- νάνου σφαγέα, Αδόλφου Χίτλερ) ανεβαίνει στην εξουσία. Με το καλημέρα, ρίχνει τα βιβλία του Ντέ Σάντ στην φωτιά και διατάσσει ξανά τον εγκλεισμό του μαρκήσιου στο μπουντρούμι, χωρίς δίκη. Ο γερο-Ντέ Σάντ από την τελευταία φυλακή παίρνει οριστικά μετάθεση για το γνώριμο πιά σε αυτόν μουρλοκομείο του Σαραντόν και εκεί πλέον τα δίνει όλα. Τα φτιάχνει με την 13χρονη κόρη ενός υπαλλήλου του ιδρύματος, μαθαίνοντάς την γραφή και ανάγνωση. Γράφει και ανεβάζει δικά του θεατρικά με τον θίασο των πυροβολημένων του ασύλου και συμμετέχει σε απίστευτα καλλιτεχνικά δρώμενα. Π.χ. στην Λειτουργία του Πάσχα ο Ντέ Σάντ κρατάει τον δίσκο στην εκκλησία...


...Είναι το σουρεαλιστικό φινάλε μιάς απίστευτης ζωής. Τον Δεκέμβριο του 1814, ο θείος εγκαταλείπει αυτόν τον μάταιο, υποκριτικό και ανέραστο κόσμο...



Στο μεταξύ στην Αγγλία το 1859 τα ψέματα τελειώνουν και με επιστημονικό τρόπο. Το “Περί Καταγωγής των Ειδών” του Δαρβίνου γίνεται ανάρπαστο την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του κι εξακολουθεί να τρελαίνει ως και σήμερα τους μουτζαχεντίν της μονοθεϊστικής συμμορίας. Δεν μπορούν να το αντικρούσουν , αλλά ούτε και να το κάψουν. Λυσσασμένες νανοσκύλες της εξουσίας, πρωκτόλαγνοι τοκογλύφοι, σαλεμένοι στρατοκράτες, ψευτοδημοκράτες καταπιεστές, διαφθορείς σωμάτων και συνειδήσεων, ρασοφόροι σκοταδιστές, δαιμονολάτρες μισάνθρωποι, ύαινες του πνεύματος, θρασύδειλοι κίναιδοι, πληρωμένοι λασπολόγοι, συκοφάντες ρουφιάνοι, όλοι προσπαθούν να διαιωνίσουν τον μεσαίωνα. Να σιγουρέψουν την επιβίωση της Λερναίας Ύδρας του μονοθεϊσμού και της πλουτοκρατίας που τρέφεται μόνο με ανθρώπινο αίμα και αρνείται να ξεμαγαρίσει και να μας αφήσει ήσυχους.



Σήμερα φαίνεται ότι το παγκόσμιο αστυνομικό κράτος την πάτησε πάλι. Όπως ακριβώς είχε γίνει με την εμφάνιση της τυπογραφίας. Η εκτόξευση του πρώτου Σπούτνικ από τους Σοβιετικούς είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία του προγόνου του διαδικτύου στις ΗΠΑ για να συντονίζονται οι πληροφορίες του δικτύου των ραντάρ. Όταν και οι Ευρωπαίοι μπήκαν στο παιχνίδι, το πράγμα ξέφυγε από τον έλεγχο. Ο έμποροι μπήκαν γερά στον τομέα και κάνουν κουμάντο. Ανάμεσά τους όμως στα κενά, βρίσκονται στρατιές ανεξάρτητων εγκεφάλων και αντιφρονούντων που ροκανίζουν σαν τερμίτες το άθλιο οικοδόμημα. Το διαδίκτυο μπορεί να γεμίζει τα θησαυροφυλάκια των τσιφούτηδων με χρήμα, όμως αργά αλλά σταθερά γονατίζει την δύναμη της άρχουσας συμμορίας, όπως έκανε η τυπογραφία.


Οι μουσικές και κινηματογραφικές εταιρείες έχουν από καιρό πανικοβληθεί. Αυτοί οι γκάνγκστερ της τέχνης χρεώνουν το μουσικό σι-ντί ή dvd 20 ευρώ και δίνουν στους περισσότερους καλλιτέχνες ψίχουλα, εκτός από μερικούς τυχαίους που αποτελούν την μισθολογική ελίτ που χρησιμεύει για να διαφημίζει το δόκανό τους. Θάβουν χιλιάδες ταλαντούχους μουσικούς, ηθοποιούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες, και προωθούν σκουπίδια, μαζί με λίγους αξιόλογους, γιατί διαφορετικά κανείς δεν θα αγόραζε αυτά που πουλάνε.


Μαζί πανικοβλήθηκαν οι εκδότες, οι εφημερίδες και οι τηλε-νταβατζήδες. Αυτοί καταπνίγουν κάθε τίμια φωνή που πάει κόντρα στα συμφέροντα της συμμορίας τους και χρησιμοποιούν την γυναίκα και συγκεκριμένα το αιδοίο της με τον χειρότερο τρόπο για να πουλήσουν θρησκεία, τζόγο, τσιγάρα, ποτά, ναρκωτικά και ό,τι άλλο άχρηστο ή επιβλαβές στην υγεία σκατολοΐδι-υποκατάστατο του σέξ παράγουν ή πληρώνονται για να διαφημίσουν.


Τώρα πανικοβλήθηκαν και οι ρουφιάνοι-υπαλληλοί τους. Γιατί θα χάσουν τις σκύψε-χρυσέ-μου- και-πιάσε-το-σαπούνι δουλειές τους.




Γιατί τόσος πανικός ρε παιδιά; Ό,τι σπείρατε τόσα χρόνια, θα θερίσετε: Κοροϊδία, αδικία, πείνα, μιζέρια, θάνατο. Επί δέκα. Λίγο υπομονή ακόμα χρυσά μου αγόρια και κορίτσια. Και εσείς, λειράτοι γερο-παλιόπουστες.


Έρχεται η ώρα του θερισμού. Η ώρα του όχλου. Ετοιμάστε τους λαιμούς σας για κόψιμο αλλά πρώτα τις πλούσιες κωλοτρυπίδες σας... για άλλη δουλειά.



Η βαζελίνη είναι προσφορά του ναού.





Υ.Γ. Άσχετο:

Κάποια μικρόψυχα κακοπληρωμένα πληκτρολόγια με κατηγορούν για ένα σωρό πράγματα. Ότι είμαι αισχρός, βλάσφημος, αγενής, θολωμένος, μηδενιστής, ψυχοπαθής, “τελειωμένος”, και άλλα πολλά.


Τους ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου. Ειλικρινά και χωρίς πλάκα. Με κάνουν να αισθάνομαι -έστω και λίγο- άξιος απόγονος του θείου μου, του Ντονατιέν Αλφόνς Φρανσουά.


Γραβατάκιας δεν είμαι, αλλά ακόμα και με γραβάτα, φαίνεται ότι δεν είμαι πουλημένος και βουτηγμένος στα σκατά όπως η μούρη τους. Όπως ο θείος μου στην εποχή του, έτσι κι εγώ στην δική μου, γράφω αυτό που αισθάνομαι και δεν σκοπεύω να το αλλάξω για να προσαρμοστώ στα μικροαστικά και βλαχομπανάλ γούστα τους. Πώς να το κάνουμε, η ωμή αλήθεια τσουρουφλάει αλύπητα αυτούς που προσπαθούν να την καταπιούν...


Σε όποιον αρέσω καλώς, οι άλλοι να αλλάξουν ιστοσελίδα. Σε όποιον δεν αρέσω και εξακολουθεί να με διαβάζει, είναι σε καλό αλλά δύσβατο γι αυτόν δρόμο. Να προσέχει. Και να θυμάται...


Η βλακεία τελειώνει κάποτε, οι κρετίνοι ποτέ.