Πού είναι ο παπάς;

(11.09.2008)


Ο παπάς είναι ένα περίεργο παιχνίδι. Φαίνεται τόσο εύκολο να κερδίσεις αλλά στο τέλος –όπως πάντα- καταλήγεις να σε μαδήσουν. Όλα τα λεφτά είναι η επιδεξιότητα του παπατζή και τα “μαγικά” που κάνει κάτω από την μύτη σου. Εκεί που τον βλέπεις πεντακάθαρα τον ιερέα και είσαι σίγουρος ότι τον έπιασες, την πατάς σαν αγράμματος και όταν γυρνάει το τραπουλόχαρτο βρίσκεσαι με τον άσσο μπαστούνι στο χέρι.

Στήν σύχρονη εκδοχή της βυζαντινής μηχανορραφικής και σκοταδιστικής απολυταρχίας μέσα στην οποία προσπαθούμε να ζήσουμε, ακόμα και το παιχνίδι του παπά παίζεται διαφορετικά. Οι παπάδες είναι τρείς. Όποιο και από τα τρία χαρτιά και να γυρίσεις, υπάρχει ένας παπάς από κάτω. Θεωρητικά έχεις πιθανότητες 100% να κερδίσεις. Βέβαια η αλήθεια είναι άλλη. Όταν γυρίσεις το φύλλο, βρίσκεσαι πάλι με τον άσσο μπαστούνι και χάνεις. Ακόμα και τα τρία χαρτιά να γυρίσεις ανάποδα, δεν θα βρείς πουθενά τον παπά. Πώς γίνεται θα μου πείτε; Αγαπητά μου παιδιά, πρόκειται για ΘΑΥΜΑ. Ζούμε στη χώρα των θαυμάτων κι ας μην το έχουμε καταλάβει. Το ότι επιβιώνουμε ως άτομα και ως λαός είναι το μεγαλύτερο. Μικρά θαύματα συμβαίνουν τόσα πολλά κάθε μέρα που δεν τους δίνουμε πια σημασία. Νόμοι του κράτους αλλάζουν σε δέκα λεπτά. Φτωχοί και άσημοι γίνονται πλούσιοι και διάσημοι σε ένα μήνα. Δάση και βιότοποι εξαφανίζονται σε μια νύχτα. Βίλες και κότερα εμφανίζονται σε λίγες βδομάδες και χωρίς πόθεν έσχες. Το 50ευρο άμα το χαλάσεις δεν παίρνεις ρέστα. Ό,τι είναι κάτω απο 49, εξατμίζεται γρηγορότερα και από την βενζίνη καθαρισμού.


Κι από την άλλη πλευρά, πελαγωμένοι υπουργοί παζαρεύουν άχρηστες προσθήκες σε ένα ήδη καταρρεύσαν φορολογικό σύστημα. Μόνο και μόνο για να σιγουρέψουν κάποιοι ότι δεν θα λειτουργήσει ποτέ, έστω και κατά λάθος. Γιατί κουράζονται; Κι εμείς γιατί πληρώνουμε άσχετους και δεν αναθέτουμε απευθείας το μάνατζμεντ σε αυτούς που έχουν δείξει ότι το κατέχουν άριστα εδώ και αιώνες; Το μόνο που παραμένει άφθαρτο είναι οι νεκροί. ΄Οχι όλοι οι νεκροί. Μόνο αυτοί που έχουν πιάσει καλή θέση. Οι πονηροί νεκροί. Αυτοί συνεχίζουν να μας βασανίζουν με τις εμμονές τους, την κακία τους, τον εγωϊσμό τους και την άχρηστη και βλαβερή προσωπικότητά τους. Αυτοί και τα ζωντανά υποπροϊόντα τους.


Πέρα από την συμμορία των απίστων που θεωρεί ότι το παιχνίδι είναι στημένο, ένας είναι ο δρόμος για τους υπόλοιπους: Ο δρόμος του τζόγου. Ο άγιος δρόμος προς την απόλυτη εξαθλίωση. Όσοι χάσουν τα σώματά τους –και με αυτά που χρωστάνε στους διάφορους τοκιστές τα έχουν ήδη χάσει- θα κερδίσουν τις ψυχές τους.

Η παρηγοριά του φτωχού είναι η πίστη στο καλύτερο αύριο. Ή τουλάχιστον σε ένα αύριο που δεν θα είναι τόσο χάλια όσο το σήμερα. Όταν το αύριο προμηνύεται χειρότερο από το σήμερα, υπάρχει και το ποδόσφαιρο. Όσο περνάει ο καιρός αυξάνονται αυτοί που συντονίζονται στο λάθος κανάλι. Κάτι μου λέει ότι αυτό δεν είναι καλό σημάδι. Και οι πάντες περιμένουν την σωτηρία να έλθει από τους ουρανούς. Όπως το λένε και οι μοιρολατρικές γραφές.


Κορόιδα, κάντε υπομονή! Κάποιοι κερδίζουν τον παπά εδώ, αλλά εσείς θα κερδίσετε την αιωνιότητα... Συνεχίστε το παιχνίδι ώς το επόμενο ταπί. Θα γυρίσει, που θα πάει...


Αυτή είναι η λογική, η κινητήρια δύναμη και η καταδίκη του τζογαδόρου...