Μιά ζαριά ακόμα

(24.10.2008)


Ακούω θρήνους, κλάψες και μεμψιμοιρίες σχετικές με το μαγαζί και συγχωρήστε με, αλλά μού ‘ρχεται να γελάσω. Όχι από χαιρεκακία αφού δεν είναι το στύλ μου, αλλά περιφρονητικά για το συνολικό χάλι της ζωής μας.

Θα μπορούσα να καταλάβω κάποιον που κλαίει γιατί έχασε ένα αγαπημένο πρόσωπο, κάποιον που αντιμετωπίζει μια θανατηφόρα ασθένεια, ακόμα και κάποιον που η ζωή και οι καταστάσεις τον πήγαν άσχημα από την αρχή και παίζει τώρα την τελευταία πράξη του δράματος αν και ξέρει το τέλος. Όμως αυτοί οι άνθρωποι συνήθως ούτε κλαίνε , ούτε μέμφονται την μοίρα. Έχουν μια αξιοπρέπεια και ένα θάρρος που σοκάρει. Χωρίς να είναι διαφορετικοί από εμάς τους υπόλοιπους, έχουν αποτραβηχτεί και πολεμάνε το πρόβλημά τους με ήρεμη σκέψη. Όλοι τους ξέρουν τί είναι σημαντικό στον κόσμο που ζούμε. Είναι οι μοναδικοί που το έχουν καταλάβει.

Όλοι οι υπόλοιποι χοροπηδούν ολόγυρα πότε χαρούμενοι, πότε έκπληκτοι, πότε τρομαγμένοι, σαν κοπάδι από μυωπικά αρνιά που έχουν ραντεβού με τον χασάπη, αλλά δεν μπορούν να τον δούν ούτε στα πέντε μέτρα με τον μπαλτά του να κατεβάζει κεφάλια.

Κάθε μέρα διαβάζω από επώνυμους και ανώνυμους, “Εδώ είναι ο πάτος”, “Βρισκόμαστε στον πάτο”, “Πιάσαμε πάτο” και πάτο δεν βλέπω πουθενά. Κάποιος, κάποια στιγμή, κάπου θα τον πετύχει, αυτό είναι σίγουρο. Και όλοι οι εγκλωβισμένοι θα δούν άσπρη μέρα. Όμως έχει σκεφτεί κανένας το άλλο σενάριο; Το μηδενιστικό;

Ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Και μακάρι να κάνω λάθος, αλλά το καλύτερό του διαχρονικά το έχουμε δεί στην περίοδο 1950-2000. Για πρώτη φορά στην γνωστή ιστορία, η ευημερία άγγιξε τόσο μεγάλες μάζες πληθυσμού για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Μήπως κάναμε το λάθος να θεωρήσουμε ως δεδομένη μια κατάσταση που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια;

Δεν ανήκω ούτε στους αισιόδοξους ούτε στους απαισιόδοξους. Όταν κάποιος αγριεμένος άγνωστος μου χτυπάει την πόρτα, έχω τον χάρο έτοιμο και το δάχτυλο στην σκανδάλη. Ελπίζω για το καλύτερο και είμαι προετοιμασμένος για το χειρότερο. Όλα παίζουν σε αυτό το κωλοχανείο. Με 6,5 δις άδεια στομάχια πάνω στη γή, θα γίνει της Αμερικής έτσι και καταρρεύσει το σύστημα. Στην Αφρική θα κάνουν πάρτι. Εμείς θα κυνηγάμε ποντίκια κι αυτοί θα ρεύονται τα παϊδάκια του μακαρίτη του γείτονα.

Οι Κινέζοι θα κάνουν κι εξαγωγή κρέατος. Το ξέρετε ότι με 100 δολάρια σε κάτι παράνομα στέκια στην Κίνα σου σερβίρουν ανθρώπινο κρέας ακόμα και τώρα που μιλάμε; Βέβαια πρόκειται για κρέας πεθαμένων, αλλά το ίδιο κάνει.


Με το χέρι στην καρδιά σας λέω ότι τις έχω χεσμένες τις μετοχές. Και έχω αρκετές από δαύτες. Και είναι όλες υψηλού κινδύνου λόγω εξειδίκευσης. Μπαρμπουτιέρικες όσο δεν παίρνει. Και πάω λιγότερο άσχημα από πολλούς μέσα σε αυτό το αίσχος, δεν έχω παράπονο. Όμως περισσότερο από το κλάμα κάποιων που λένε ότι έχασαν τα λεφτουδάκια τους μου την σπάει ο τρόπος σκέψης τους και ο τρόπος ζωής τους. Νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα χωρίς να βγούν από το σπίτι τους. Ή πηγαίνοντας διακοπές στην διεθνή αλυσίδα του μπαμπάκα της Paris.

Η ζημιά έχει γίνει αλλού. Βρίσκει ο καθένας ένα προβληματάκι της πλάκας και αγκιστρώνεται και το κάνει θέμα. ΤΟ πρόβλημα. “Μου κακομίλησε το αφεντικό μου”, “Με παράτησε η Κούλα”, “Είχα 30.000 Ντεσπέκ και βγήκε έξω”, κλπ. κλπ.

Μιλάμε για κωλώστρες. Στην πρώτη δυσκολία σηκώνουν τα χέρια ψηλά και αρχίζουν τα προσκυνήματα, τις ικεσίες, τις επικλήσεις στους άγιους και τα τάματα. Παραδίνουν το πνεύμα. Ποιό πνεύμα;
Ζούμε την εποχή των δειλών. Ο πιό σκατάς πηδάει την καλύτερη γκόμενα και έχει την καλύτερη δουλειά. Μάλλον η γκόμενα και η δουλειά τον πηδάνε αλλά δεν τό ΄χει καταλάβει κανείς. Ο πιο ντενεκές παριστάνει τον δημοσιογράφο. Ο πιό βλάκας γίνεται πρωθυπουργός ή και πλανητάρχης. Όλοι κλαίγονται, άλλος για την μπάζα που έχασε, άλλος για το πιπίνι που του λάκιξε, άλλος για την προαγωγή που του ξέφυγε. Τι είδους κατάντια είναι κι αυτή;

Αν δεν θέλατε να χάσετε τα λεφτά σας, να μην τα παίζατε ρέ ! Τα λεφτά ανήκουν σε αυτούς που τα μαζεύουν από το τραπέζι. Όποιος δεν μπορεί να το κάνει ή να το υποστεί αυτό, ας κάτσει στη φωλίτσα του μαζί με τις άλλες κοτούλες. Κάποιοι κάνουν αυγά και κάποιοι άλλοι τα μαζεύουν και τα τρώνε. Έτσι είναι η κατάσταση. Μπήκατε στο σφαγείο και να μη σας νοιάζει που λερώθηκε η γούνα σας από τις πιτσιλιές του αίματος του μπροστινού. Έρχονται κι άλλοι μεγαλύτεροι μπελάδες...


Το μαγαζί και τα χαρτάκια του είναι για να περνάει η ώρα και το ξέρουν καλά αυτοί που ασχολούνται από χόμπι. Οι πολεμιστές ανάμεσα στις μάχες παίζανε ζάρια (πεσσούς). Όχι για να γίνουν πλούσιοι σε βάρος των συμπολεμιστών τους, αλλά γιατί ήταν πάνω από αυτή την σφαίρα. Χάσει-κερδίσει κανείς τί σημασία έχει; Αφού αύριο όλοι θα είμαστε αλλού...
...Όλοι είπα;
... Λάθος. Μερικοί έχουν νικήσει τον θάνατο και κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους Θεούς. Τρώνε πίνουν και αστειεύονται ως ίσοι προς ίσους.
Είναι αυτοί που θα ξαναζήσουν όταν τύχει. Και θα συναντηθούν ξανά με τους φίλους τους και τους εχθρούς τους για ένα μπαρμπούτι στη γονατιστή, για μια ζαριά ακόμα. Στα γρήγορα...

Ως την επόμενη μάχη...